Motorreizen met kids : De Moezel
Geplaatst: 17 nov 2011, 23:02
Dag 1: Thuis tot Bruttig (DE) – 02 juni 2011
08u45, Meen en ik vertrekken op onze jaarlijkse roadtrip. Nog steeds met de motor en van haar kant, met het nodige enthousiasme. Ik ben benieuwd hoe lang we deze formule nog in stand kunnen houden? Maakt eigenlijk niets uit! Dit is, na Echternach en Parijs, de derde trip die we onder ons tweetjes op deze manier beleven en nu ik hier de eerste avond afsluit met een terugblik, heb ik er het volste vertrouwen in dat editie 2011 weer eentje zal worden om ‘U’ tegen te zeggen. Hoe de volgende jaren er zullen uitzien, dat is materie voor … de volgende jaren.
Viamichelin geeft een dikke 250km op de menukaart naar Cochem, als ik even Google met de zoekcriteria aangevinkt op “kortste traject”. Tel daar nog een dikke 80km bij om een betere selectie te maken van motorvriendelijke wegen en we zijn goed voor een 330km dagrit. Een nieuwe dagrecord voor ons Meentje dus.
Een klein uurtje autostrade om al een goede “vliegende start” te kunnen nemen en na Luik gaan we de hort op. Vanaf nu is het flaneren langs een opeenstapeling van groengemarkeerde landkaart baantjes. Een dikke 20°, weinig verkeer, maar ook een bonkende oostenwind maken het plaatje compleet. Deze wind zorgt evenwel ook voor het nodige gebulder in en rond mijn helm. Goed dat gehoorbescherming bestaat. Of zou er dan toch na een half miljoen motorkilometers het nodige protest vanuit mijn oren komen – ik hoop het niet.
Af en toe eens aan de kant om te genieten van een uitzichtje en om het voor de kleine meid achterop draaglijk te houden. De eerste echte stop verzilveren we met Cappucino en IceTea aan de watervallen van Coo. Bon, die naam is momenteel niet echt correct, want de huidige droogte zorgt ervoor dat één van de twee watervallen droog staat. Toch nog voldoende voor Meen om onder de indruk te zijn. De parking staat hier vol met scooters van een Vespa clubje, dat gezamenlijk op uitstap is. Nog even tot in 2012 wachten hé scooter …
Enige tijd later is België verleden tijd en karren we rond in Duitsland, deelgebied VulkaanEifel. Op het moment dat ik tijdens het passeren van een dorp, aan het nageslacht uitleg vanwaar de naam van de gebied vandaan komt, bemerk ik een klein bordje, met de naam “Lava groeve”. Mijn reisgezellin is van het supergemakkelijke type, want geen enkele omweg of bezienswaardigheid is haar teveel. Na enkele kilometers komen we aan de groeve, die nog in gebruik is, maar waar vandaag (feestdag) geen kat te zien is. We rijden dus rond in de krater van een vulkaan, waarvan de wanden hoofdzakelijk bestaan uit lava. Nog het best te vergelijken met “crumble” op een taart, van een zwart/taupe-achtig kleurtje. Best wel speciaal. De nodige foto’s worden ingeblikt, maar als ik verder wil rijden, op een ferm hellend offroad baantje, dat langs de flank naar boven kronkelt, krijgt de duo het even benauwd. Ik stel haar gerust (wat dat ook mag betekenen?) en tuf rustig verder. Boven is het echter minder spectaculair dan beneden, lang blijven we er dus niet.
We nemen afscheid van de VulkaanEifel, langs een baan die luistert naar de inspirerende naam Vulkaanstrasse en op quasi ieder kruispunt zijn richtingsborden te vinden waarop een naam staat die steeds eindigt op “…maar”. De kratermeren dus. We plukken er willekeurig eentje uit om eens dichterbij te kijken en zien effectief een betrekkelijk rond meer, gelegen in een grote heuvel.
Vanaf nu staan onze voelsprieten naar de Moezel gericht. Meen neemt me stevig beet en bekent dat ze kriebeltjes heeft, omdat we dichterbij komen. Het is lang geleden, dat ik eenzelfde gevoel nog eens heb gehad, ik snap echter volledig waar het kind het over heeft.
Dit is minstens de derde keer dat ik de Moezel bezoek, maar dit wordt de eerste keer zonder regen. En zonder hier te willen overdrijven met klinkende woorden, dit is mooi. Niet meer, niet minder. Er zijn al spectaculairdere plaatsen voor mijn ogen gekomen, maar dit is mooi, gezellig, rust en minstens zo belangrijk … volledig vakantie.
Het wordt even zoeken naar ons hotelleke, waar we 4x voorbij rijden, vooraleer we weten dat we aan het juiste adres zijn en dan start het avondritueel: uitladen, ander plunje, fris drankje, eten zoeken, douchen, even nakaarten en slapen. Enfin slapen voor Meen en een verslag voor mij.
Nog een laatste blik naar links naast mij in het bed, zie haar lekker liggen knorren in het licht van het PCschermpje en zoek dan de save-knop.
De dag zit erop.