Reisverslag: One man and his bike, The sequel

[GStephen]

Recept van de reis: eigenlijk hetzelfde zoals vorig jaar.
De eerste week maak ik samen met iets minder dan 100 man de wijde omgeving van Morzine onveilig.
De tweede week trek ik alleen wat dieper de Alpen in.


Dag 1 vrijdag 30 augustus 2013



Op de valreep heb ik voor deze dag nog vakantie gekregen. Zo heb ik de mogelijkheid om in 2 dagen (en dus “langs binnen”) af te zakken naar Morzine.
De motor heeft aan 97.000 km een onderhoud gekregen. Want wanneer ik terug kom, zullen er 5.000 extra km op de teller staan. Dit onderhoud geeft mij dus wat peace of mind.
Ook heeft ie nieuwe bandjes gekregen: een zachte Metzeler Tourance EXP vooraan voor de grip en een harde Metzeler Tourance achteraan voor de duurzaamheid.
Rond 9u30 begin ik te bollen onder een grijs wolkendek.
De enige autosnelweg die ik doe, is in België.
Op de E42 neem ik afrit 27 net voor Mons, om dan door dorpjes te rijden waar ik nog nooit van gehoord had.
In Quiévrain moet ik wel wat aanschuiven. Dit bevestigt dus dat van zodra we van een stad(je) spreken, het verkeer (en dus het tijdverlies) toeneemt.
Vandaar dat ik die zoveel mogelijk heb proberen te mijden. Soms kan je echter niet anders want een ring rond een stad bestaat nog niet echt in La Douce France.
Hoe later in de dag, hoe schoner het weer.


Vandaag wordt gekenmerkt door lange rechte stukken “tusschen de velden”.

Behalve hier en daar een flitspaal geen (snelheids)controles gehad. Wel een tweetal déviations wegens wegenwerken, zoals je op de kaart kan zien net boven Troyes.


Dat is nu hetgeen het rijden langs binnen zo interessant maakt. Geen idee wat dit moet voorstellen, maar het is toch op zijn minst een ietwat vreemd.


In Saint-Jean-de-Losne sla ik mijn tentje op in de camping Les Herlequins.
Het was niet echt een rustige nacht, want in het dorp was er een optreden van een coverband van de CCR en wat later wat verderop een raveparty die tot 6u duurde. Toch heb ik goed geslapen.


Dag 2 zaterdag 31 augustus 2013



7u45, ik word gewekt door een hamerende specht op de boom net naast mijn tent die trouwens kletsnat is van de dauw.
Na een ontbijt van 4,50 € bestaande uit een croissant, thee à volonté en een volledig stokbrood (die ik niet op kreeg) geraak ik weg rond 9u30.
We beginnen terug met lange rechte stukken, maar langzaam aan komen de bochten van langs om meer in zicht.
Het valt wel op dat sinds het rijbewijs met punten is ingevoerd, de Fransen zich serieus aan de snelheidsregels houden, op hier en daar een uitzondering na want de uitdagers (ofte gatplakkers) zijn er weer.


Met een mooi zicht op het Meer van Genève en op Genève zelf hou ik een korte lunchpauze.

Tegen 15u45 kom ik in het hotel Les Crets in Morzine aan. Meer dan genoeg tijd om mij te installeren in de wel zeer ruime kamer die ik deel met Willy en Sven en mijn tentje te laten drogen in de zon.

[GStephen]

Dag 3 zondag 01 september 2013



De rit van de dag: Gruyères. We starten de rit zoals altijd met Hendrik op kop. Er klopt echter iets niet, want hij rijdt de volgende afslag straal voorbij. Maar ik laat hem doen, de D902 is een tof baantje en er is nog niet veel verkeer.
Na een aantal km zie ik hem beginnen twijfelen en aan de kant gaan. Ik bevestig hem dat we fout zitten en dat we een serieus stuk terug moeten.
Zijn GPS laat het dus afweten en ik moet kop trekken. Eerst is mijn tempo niet rap genoeg, tot zelfs “slaapverwekkend” toe volgens Els.
Wanneer we aan de Col de la Croix (veel putten en bulten) beginnen ben ik opgewarmd, krijg het in mijn bol en begin van jetje te geven. Blijkbaar is het zodanig leuk dat zelfs JantjeGS aan ons treintje haakt.
In Ormont-Dessus houden we halt voor een drankpauze. Het net afgelegde stuk vonden ze dan weer wel leuk. Ik waarschuw ze dat ik zulke momenten (gelukkig maar) zelden heb. Het verdere verloop van de rit is vlot, maar niet meer zo snel.


Een kort bezoekje aan Gruyères.
Dit plein is normaal verkeersvrij, maar vandaag is er een treffen van een plaatselijke Harley club.



Eén of andere kunstenaar toont er ook een aantal van zijn werkjes. Best wel geslaagd vind ik.

Moest ik deze rit opnieuw doen, dan laat ik het gedeelte naar en langs het meer achterwege: veel te druk en veel te traag. Tenzij je natuurlijk geïnteresseerd bent in een bezoek aan Montreux e.d.
Afsluiten doen we met het tof stukske van deze morgen van de D902 tot in Morzine.

[Lukas]

Waar is de 'vindikleuk' knop?

[patrick k100]

[Koppel!!]

Aha, ben benieuwd naar de rest

Grtz, Philip!

[GSrijder]

[GStephen]

Dag 4 maandag 02 september 2013



De naam van de rit: Klein Zwitserland.
Hendrik heeft zijn gps weer in orde gekregen, dus kan ik alleen op stap. Begrijp me niet verkeerd. We rijden graag samen, maar Hendrik houdt zich liefst aan de voorgestelde route, ik daarentegen wijk hier en daar graag eens af met de wetenschap getrakteerd te worden op prachtige vergezichten (alsof ik er al niet genoeg zie… ).


Eerste stop: de obligate foto op de Col de la Colombière.


Op de Col des Aravis hou ik halt en zie de bovenste wegwijzer. Hmmm, interessant. Vanavond ga ik eens zien in de Denzel of dit te doen is.


Wanneer ik de Col des Saisies afrij, kan ik een mooie foto nemen van het westelijk deel van het Mont Blanc massief.
Die ga ik eens van dichter bezien. Ik sla dus de D70 in en passeer het dorpje Hauteluce. Daarna ben ik al gedwongen om een déviation te volgen, maar naar Franse gewoonte is dat geen probleem en kom ik dus verderop terug op de juiste route richting Col du Joly. De weg verandert al snel in een baantje van het type boerewegel van net iets breder dan een auto. Opletten dus bij tegenliggers.


Hoe hoger, hoe mooier het zicht op de vallée d'Hauteluce van waaruit ik kom.


Wie denkt hier nu niet aan de muur van Mordor?


In werkelijkheid is het de muur van de Lac de la Girotte.


De verrassing wordt bewaard tot het allerlaatste moment: een magistraal zicht op het Mont blanc massief.
Van de heer Koppel!! en de Denzel weet ik dat er twee pistes verder lopen richting Les Contamines-Montjoie. Ik zie zelfs verkeer op één van die pistes.


Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en ga eens zien naar het restaurant Le Signal (da's het gebouw letterlijk in het midden van de foto). Dit gedeelte valt goed mee, maar wanneer de piste dan ter hoogte van het restaurant een scherpe rechtse bocht maakt, verandert het in dit:



Gloeps , da's mij iets te hobbelig. Voor de pickups die hier af en aan rijden is dit niet echt een probleem met hun brede banden.

Nog een aantal foto's en dan terug naar de voorgestelde route. Op naar de Cormet de Roselend.
Zelfs al is het de zoveelste keer hier op te rijden, toch is het volop genieten. Vooral met dit stralende weer.


Het stuwmeer blijkt één van de meest esthetische te zijn in de buurt. De werken begonnen in 1955 en 7 jaar later waren ze klaar. Eén dorp is moeten ontruimd worden. Het heeft een oppervlakte van 320 hectare en kan tot 185 miljoen m³ water bevatten.


Dit is de kapel van Roselend ofte beter “la chapelle Sainte-Marie-Madeleine” die werd opgetrokken in 1962 en gebouwd in de stijl van de originele kapel die nu onder water ligt.


Voorbij de col ga ik aan de kant, geniet van de omgeving en eet mijn sandwich.


Ik rij verder en zie dit baantje zich in een nauwe vallei wringen. Dat intrigeert mij. Vooral wanneer je die besneeuwde bergtop in de hoek ziet piepen. Op de kaart zie ik dat de doodlopende weg langs de Torrents des Glaciers loopt. Eerst passeer je het gehucht Les Chapieux om dan dieper de Vallée des Glaciers binnen te rijden via het smalle baantje.




Het asfalt is niet fameus, hier en daar moet je opletten voor stenen die van de wand zijn losgekomen, tot zelfs stukken die zijn weggespoeld, maar nooit erg genoeg dat er geen auto's meer kunnen passeren. Er rijdt hier zelfs een bus die wandelaars afzet en oppikt.
(Ter info: deze foto is genomen tijdens het terug rijden )


Blijkbaar is er hier in het verleden ook wat gebakkeleid.


Verderop verandert de weg zelfs in een zeer gemakkelijke piste die met elk type motor kan bereden worden.
(Ter info: idem als daarnet )


Je eindigt bij Les Lanchettes, van waar je enkel nog te voet verder kan. Een tof baantje zondermeer.


Verder op de D902 passeer je langs deze bouwval “Bonneval les Bains”. Sinds de Romeinen was dit een kuuroord. Net voor de Eerste Wereldoorlog werd dit hotel gebouwd, maar het was geen lang leven beschoren. Sinds 1937 is het verlaten. Blijkbaar zouden er toch plannen zijn om dit nieuw leven in te blazen.


Da zal alleszins een schone frank kosten.


Het zwembad aan de overkant van de weg werd nog gebruikt tot eind jaren 50. Sindsdien hebben een aantal bomen er hun stekje gevonden.
Gek is dat iedereen van de club hier gepasseerd is en dat er maar weinigen zijn die dit echt gezien hebben...

In Bourg Saint Maurice zie ik de afslag naar de Col de l'Iseran en kan er niet aan weerstaan. Ter hoogte van de Barrage de Tignes besef ik echter dat wanneer ik dit volledig uitrij, ik veel te laat terug zal zijn in het hotel. ’t Zal voor volgende week zijn.


Dus rechtsomkeer om dan in Bourg terug de juiste route te rijden over de Kleine Saint Bernard.


Op de col kan je het Fort Redoute Ruinée zien. Je kan er via een piste geraken, maar ik heb gelezen dat die niet van de poes is en ik zit al wat krap bij tijd. Een excuus om later nog eens terug te komen.

De afdaling van de col is niet echt leuk want de baan ligt er slecht bij, maar er zijn werken om daaraan te verhelpen. Die werken maken het dan voor ons nóg minder plezant. Daarbij heb ik nog voor mij een bende Nederlandse Harly-rijders die maar niet voorbij een mobilhome geraken. Wanneer ik achter nummer 1 kom, hoor ik van nummer 2 dat ik moet “oprotten”. Dat was nou net mijn bedoeling.

In plaats van de SS26 volledig te volgen (been there, done that) neem ik op aanraden van het Duitse GS-enduroforum de SR39. Qua zicht een 2 op 10 (niks te zien dus, behalve bomen) maar qua rijplezier een dikke 10 op 10. Een spaghettisliert kronkelt nog minder dan dit baantje. Echt een aanrader.
Na deze zoveelste zijstap hou ik mij braaf aan de voorziene route (o.a. via de D13 langs Servoz: een echte roetsjbaan van de bovenste plank!).
Of toch net niet. In Taninges neem ik de D307 die parallel loopt aan de voorgeschreven D902. Veel minder druk, veel meer bochten, maar ook een stuk smaller. Nauwelijks ben ik die ingeslagen of er draait voor mijn neus een Suzuki Swift de weg op. Natuurlijk ben ik dus een beetje geërgerd, maar ben ik blij dat ik die niet heb ingehaald! Die man vloog vooruit . Duidelijke kennis van de baan (waar ik dan weer van profiteerde) en van zijn auto. Aan het kruispunt met de D328 scheiden onze wegen en verloopt de rest van de rit wat kalmer.
Tegen 18u ben ik terug in het hotel.

[Man in Black]

schitterende foto's Stephen en prachtig weer

[Den Dirk]

De Col de l'Arpettaz heb je laten liggen?
Dat is ook de moeite! Heb dat vorig jaar gedaan, en ik was bijna draaiierig eer ik boven was....

[janl]

Nice! Merci voor het verslag.

[GStephen]

De Col de l'Arpettaz heb je laten liggen?

Die dag wel ja.
Wait and see

[GStephen]

Dag 5, dinsdag 3 september 2013



Vandaag staat er een rit met o.a. een bezoek aan Yvoir op het programma. Yvoir is een mooi middeleeuws stadje, waar je over de koppen kan lopen. Maar eenmaal dat je er geweest bent, is er niet echt de behoefte om nog eens terug te gaan.
Gisteren heb ik met Rbee afgesproken om samen op stap te gaan en in een fotogenieke bocht een aantal actiefoto's te nemen. Ik heb nl. een foto van mij op de moto in de bergen beloofd aan mijn werkgever.
Ik laat mij inspireren door de voorziene rit (in het roze) en een rit door Denzel (ronde 24 van de Westalpen uitgave) voorgesteld. Da ziet er niet mis uit en vooral niet met dit weer: een staalblauwe hemel.


Dus eerst naar Avoriaz, waar ze weer druk bezig zijn met de voorbereidingen voor de rally van de Mont Blanc (vandaar de rode linten langs de weg).


Dan terug naar beneden en via de Col de Joux Plane naar Samoëns.


Op de col heb je weer een heel mooi zicht op het Mont Blanc massief.

In Samoëns besluit ik aan Rbee een aantal bezienswaardigheden te tonen die ik verleden jaar heb gezien en die niet in de route zitten van Bosse.


Eerst naar de Cirque du Fer à Cheval


en daarna naar de Cascade du Rouget.
Zoals verwacht is hij van beide sterk onder de indruk.

In Taninges gaan we eerst naar de supermarkt onze picknick kopen. Rbee houdt de wacht bij de moto's en ziet twee van onze clubleden aan de kant gezet worden door de Gendarmes die hen over een volle witte lijn een tractor zien inhalen hebben. Ze geraken er gelukkig vanaf met een waarschuwing.

Wanneer Rbee deze foto neemt, krijgt ook hij onder zijn voeten.
Afing, we nemen het baantje die ik gisteren ook gedaan heb, maar dan nu zonder een Suzuki Swift voor mij. Dus terug de D307 en dan verderop de D308 richting en over de Col de la Ramaz.


Ook hier heb je op geregelde tijdstippen een mooi zicht op de Mont Blanc.
Eenmaal terug op de D907 gaan we richting Boëge, waar we de D20 verder volgen.


In een leuke bocht met veilige keermogelijkheden neemt Rbee een aantal actiefoto's van mij. Hij moet zich serieus geamuseerd hebben want hij heeft er 185 genomen Bij deze nogmaals bedankt voor de moeite .

Geregeld komen we wielerterroristen tegen die echt niet aan de kant gaan wanneer je ze voorbij rijdt. Alsof ze een deathwish hebben...


Dan volgt er een stuk die ongeveer evenwijdig loopt met het meer, maar dan wel hogerop, hetgeen een mooi zicht geeft. Ook een stuk drukker. Dus rap weg.

Afsluiten gingen we doen via een klein baantje D22a terug naar de D902. Maar net daar zien we dat de baan is afgesloten voor werken. We zijn dus gedwongen opnieuw naar boven te rijden en de déviation te volgen. Dat moet trouwens voorzichtig gebeuren, want de baan is net voorzien van nieuwe “gravillions”. Net voor de Gorges du Pont du Diable komen we terug op de juiste baan.
Tegen 17u zijn we terug in het hotel.

[GStephen]

Dag 6, woensdag 4 september 2013



Rustdag. Ja dat zal wel. Niet voor mij hoor, ik ga rijden.
Bosse heeft een rit “Haute Savoie” voorzien, maar die heb ik verleden jaar, met wat aanpassingen, gereden. Tijd dus voor iets anders.
Gisteren heb ik aan Michel (In Extremo hier op het forum) mijn plannen voor vandaag voorgelegd en hij zag dat wel zitten. We gaan dus wat pistes rijden.

Eergisteren zag ik op de Col des Aravis die wegwijzer naar de Col de l'Arpettaz. In zijn Motorrad-Touren Westalpen stelt de heer Denzel ronde 27 voor die daarover gaat en ik lees dat dit niet te moeilijk is. Dus eerst naar daar via de Col de la Colombière.



Op de Aravis beginnen we met een valse start: verkeerde afslag en we komen op iemand zijnen hof.
Dus hier niet linksaf, maar recht door.
Eenmaal op de juiste route moeten we eerst wat opletten voor de talrijke wandelaars.




De staat van de piste is te vergelijken met de Parpaillon, met hier en daar wat moeilijkere stukken met grote stenen en stukken rots.
2 Africa Twins kruisen ons die we later opnieuw zullen zien in Ugine.
We zweten ons te pletter, want het is 25°C met ook vandaag een staalblauwe hemel met hier en daar een schapewolkje.

De zichten rondom zijn werkelijk grandioos.




Na een korte pauze op de col nemen we rechts en volgen de weg die gezegend is met 37 kort op elkaar volgende haarspeldbochten! Wel opletten want de baan is niet breed en in het bos beneden helpen de schaduwplekken ook niet direct. Gelukkig is er weinig tot geen verkeer.

Na getankt te hebben in Ugine gaan we via de Col de la Forclaz naar de D925. Eerst houden we een lunchpauze in de vlakke zon. Dan volgt een vlot stukske naar Hauteluce. De volgende piste wordt die dus van de Col de Joly naar Les Contamines. Ik vermoed namelijk dat de andere piste iets makkelijker is dan diegene die ik eergisteren heb gezien. Maar eerst dus naar boven. We worden vergezeld van een Fransman op een 1100GS. Nadat we een hardhorende (of koppige) chauffeur in zijn pickup hebben ingehaald, volgt een partijtje raggen. De 1100 schiet er vandoor en Michel gaat er achter aan. Ikzelf hou toch wat afstand, wetende dat de staat van de weg niet overal opperbest is. In geen tijd staan we boven.


Eerst wat genieten van de omgeving en wat actiefoto's schieten van Michel met de besneeuwde toppen in de achtergrond.

Daarna beginnen we links aan de afdaling, waarlangs trouwens ook de Fransman is verder gereden.




Jawadde dadde . Wat volgt is een afdaling met percentages tot 25%, haarspeldbochten en “grob geschottert”. Gene platte kak. We geraken zonder kleerscheuren beneden en komen in een onooglijk doodlopend straatje in een wijk. Wie deze piste dus omgekeerd wil rijden, moet wel zijn baan kennen of hij vindt die nooit.


Michel deed dit dus allemaal op pure straatbanden.

Van daaruit zijn we direct terug naar het hotel gereden.
Onderweg worden we op de D902 geconfronteerd met de volgende situatie: een mobilhome met daarachter een zwarte Audi A6 3.0 TDI Quattro, Michel en ik. Michel steekt zijn linkerpinker aan om de twee wagens in te halen. Tegelijkertijd doet de Audi dat ook. Michel dacht eenmaal de Audi de mobilhome had ingehaald hijzelf op zijn beurt de Audi zou kunnen inhalen. Mooi niet dus. De Audi schoot er als een raket vandoor. Na paar dolle bochten was het gedaan: de Audi ging aan de kant en stopte. Ik vermoed dat de passagier zijn/haar maag en/of hoofd niet echt gelukkig was met de voorbije minuten en de chauffeur dus gedwongen was zijn speeluurtje te stoppen.
RUIM op tijd komen we in het hotel aan om nog te kunnen profiteren van de gratis drank en dus de innerlijke (uitgedroogde) mens terug te versterken.
Het was een prachtige rit. Bij deze bedank ik Michel voor het gezelschap én voor de tips om nóg sneller door de bocht te gaan.

En dan zie je 's avonds een film over de trip die een aantal clubleden hebben gemaakt naar de Himalaya in India. Met Royal Enfields op simpele straatbanden op pistes die in heel slechte staat zijn op een hoogte van meer dan 3.000 m. Dan plaatst al wat wij vandaag gedaan hebben weer mooi in perspectief...

[Eddy1966]

Super mooi om te lezen...

[patrick k100]

schoon foto's ook

[RBee]

Mooi verslag Stephen.
Het was inderdaad zeer tof.

[Den Dirk]

Gij hebt dezelfde goesting om collekes te nemen, hoe kleiner hoe leuker , nietwaar?
Daarom was ik erg teleurgesteld op de kleine St bernard, oervervelend tov de l`Arpettaz, die ik in omgekeerde richting heb genomen... In het bos is het inderdaad ni simpel, zo kort opeen komen de bochten, ik heb die genomen met 37 gr ! Erg warm dus in augustus 2012.

Heèl leuk verslag, mooie streek!

[GStephen]

Dag 7, donderdag 5 september 2013



Vandaag gaan we naar het meer van Annecy.
Verleden jaar stond die als eerste op het programma, waar ik niet kon bijzijn door het huwelijk van mijn zus. Dus gaan we door een voor mij nog onbekende regio.
Ik haak mijn wagonnetje aan het treintje van Jantje GS, Hendrik en zijn zus Els en Sven. Al wie met Jantje rijdt, weet dat het vlot vooruit zal gaan, zo ook vandaag.
Om niet te veel achter te blijven leg ik mijn dslr om mijn nek en op de tanktas.


Telkens we iets fotogenieks passeren neem ik dan wat foto's uit de losse hand. Soms lukt dat, soms niet.

Het is warm vandaag, nog warmer dan gisteren, maar er zijn wel meer wolken.
Op de D12 heb ik zin om wat vlotter vooruit te gaan. Ik slaag erin mij net achter Jan te nestelen en het spelen kan beginnen. Dit was een zodanig leuk stukje dat we die na onze picknick nog eens afhaspelen (vandaar de grijze lus onderaan de kaart) .
In Annecy zetten we de moto's op de parking en gaan het oude stadsgedeelte in.



De mannen en vrouw kopen een ijsje en blijkbaar zijn't goeie.


Na een korte wandeling zijn we weer weg. Eerst nog ferm zweten in het stad om dan de broodnodige verfrissing wat hogerop te zoeken.


De D41A is een en echte aanrader: eerst heb je een prachtig zicht van waar we komen, met o.a. het meer van Annecy en daarna een zeer mooi zicht op Genève en het meer. De hoge vochtigheid in de lucht maakt er wel een uitdaging van om daar nog mooie foto's van te nemen.

Door ons ommetoerke en de wandeling komen we rond 19u in het hotel aan. Net genoeg tijd om rap nog een douchke te pakken vooraleer we aan tafel worden verwacht.

[GStephen]

Dag 8, vrijdag 6 september 2013



De dag begint bewolkt, maar de zon laat zich geregeld zien en het is nog altijd 23°C.
Laatste dag met de club, met als hoofdattractie de Grote Saint Bernard.
Eerst naar de Mont Blanc tunnel, o.a. weer via de roetsjbaan D15, maar dan in omgekeerde richting. Ook vandaag rij ik weer samen met Jantje GS, Hendrik en Els en Sven.
Jammer genoeg weinig foto's van deze dag alsook geen actiefoto's in de bocht van verleden jaar, want we zijn zeer waarschijnlijk de laatsten van de bende. Velen willen nl. vroeg terug zijn om nog wat tijd te hebben om de bagage terug in te pakken de moto in/op te laden enz...
Het verkeer is ons goed gezind, ik zit achter Jan en voor we het weten vliegen we de St Bernard op. Hendrik en Sven doen het wat kalmer aan.
De wetenschap indachtig zijnde van de toch wel hoge prijzen voor een verfrissing op de col, rijden we gezwind verder naar de Joe Bar café. Een toch wel mooi ingericht etablissement met onder elke tafel een oude brommer.

Het mooie weer kan niet blijven duren, daarvoor zijn er teveel wolken. Hoe dichter we de grens naderen tussen Zwitserland en Frankrijk, hoe dreigender. Niet te lang daarna vallen de eerste druppels. Toch valt het al bij al nog mee: een korte bui van een 10tal minuten. Hier en daar passeren we andere clubleden die hun regenplunje aantrekken. De wegen liggen er kletsnat bij, hetgeen doet vermoeden dat we tussen de buien doorgereden zijn.

Terug in Frankrijk moet Jan nog zoeken naar een cadeautje voor zijn dochter. Ik rij door, want we gaan langs de Col de la Corbière en ik weet dat er daar mooie actiefoto's kunnen genomen worden.




Eenmaal terug in het hotel, zijn we allemaal druk bezig met in te pakken.
Aan tafel vernemen we dat Benjamin en zijn vriendin reeds vanavond terug naar huis keren. Hij voorziet tussen 7 en 8u terug thuis te zijn. Zij zijn dus de eerste die afscheid nemen.
Om 22u barst een hevig onweer boven Morzine los. Tegen 23u is ook dat weer gepasseerd en kunnen we de korte nachtrust aanvatten.

Einde van deel 1

[GStephen]

Deel 2

Dag 9, zaterdag 7 september 2013



Willy en Sven hebben elk hun alarm op 6u gezet. Met al hun gestommel, sta ik ook maar op en doe mee aan het ons vertrekkenklaar maken.
Dan nog een uitgebreid ontbijt, afscheid van de vrienden en tegen 8u30 zit ik al op de moto. De laatste van de groep die ik ben tegen gekomen was Mozes die richting Thonon reed.
Ik daarentegen ga naar Briançon.
Vanaf nu verandert de manier van rijden ook. De week van het raggen is voorbij, nu komt de week van het cruisen en genieten.
Eerst naar Cluses, dan via de D1205 naar Megève (best niet doen, retedruk en wegenwerken), doorsteken naar Beaufort en op't gemak de Cormet de Roselend op.


Tijdens het oprijden bereik ik de magische 100.000 km op de teller. Efkes ergens veilig aan de kant en dit op de gevoelige plaat zetten. Ben ik best wel trots op. Allemaal eigen gereden km's zonder noemenswaardige tegenslagen.


Op dat ogenblik passeren er mij drie musketiers op Multistrada's. Zij vliegen vooruit, ik (toch in vergelijking met hen) kruip vooruit, en toch zullen we elkaar geregeld kruisen. Het verhaal van de haas en het schildpad...

In Bourg Saint Maurice neem ik links en ga richting Col de l'Iseran. Het is van 2009 geleden dat ik hier nog geweest ben.


Eerst stop ik nog eens aan het Lac du Chevril. Het oorspronkelijke dorp Tignes ligt daar ergens sinds 1952 onder 235 miljoen m³ water. Vroeger kon je de resten er nog van zien wanneer men om de 10j het meer deed leeglopen voor onderhoudswerken, maar sinds kort doen ze dat nu met onderwater-robots.


Dan via een kloof naar Val d'Isère om dan ferm te klimmen naar de col.



Wat een landschap! Ik kom ogen te kort!


Op de col is het nogal druk voor een fotootje naast de naamplak.

In de souvenirshop koop ik 2 stickers. 4,60 € is nie niks, maar je komt hier ook niet alle dagen é.
Dan is't verder naar beneden om dan in Lanslebourg (omgekeerd dan) in de voetsporen van Hannibal de weg naar de Mont Cenis in te slaan. Da's een first voor mij.


Jammer genoeg spelen de wolken spelbreker om ten volle van het landschap te genieten. Naast het meer vind ik een bankje en eet mijn broodje dat ik in Cluses heb gekocht.



Na de honger gestild te hebben rij ik verder naar de barrage, gebouwd door de Italianen in 1921, maar sinds 1947 in handen van Frankrijk. Vanaf hier zie ik geregeld groepjes lichte enduro's tevoorschijn komen van één of ander pad.

In Suza neem ik rechts richting Oulx. Niet te zot doen, want de Carabinieri zijn op post. Niet minder dan drie controleposten passeer ik.

Net voor het beklimmen van de Col de Montgenèvre passeer ik een bende Italianen op buikschuivers die vertrekkenklaar staan op het ronde punt van Cesana Torinese. De eerste 2 vliegen mij voorbij en ik laat mij verleiden. Nummer drie zit vlak achter mij en ik zie in mijn spiegels dat ie domme dingen doet, zoals héél wijd gaan, gewoon om in te kunnen halen. Ik ben de vriendelijkheid zelve en laat hem voor gaan om dan zelf in zijn gat te plakken. Net voor de grens in Clavières gaan ze aan de kant om op de rest van de slakken te wachten. Ik zwaai eens vriendelijk naar het drietal, maar krijg geen reactie terug. Raar é.

Op aanraden van de heer Koppel!! sla ik mijn tentje op in de camping municipal van Les Alberts. Het is nog vroeg in de namiddag en het besluit is rap genomen om eens de Col de Granon te gaan bezien. Da's niet te ver en 't is nog droog, dus we moeten er van profiteren. Ik volg de tip van ons aller Alpenguru en neem rechts aan het ronde punt in St Chaffrey. Dan is het gewoon een kwestie van de bewegwijzering te volgen.


De baan is niet van de breedste, maar valt best mee. Ik denk dat ik tijdens het beklimmen en afdalen welgeteld drie auto's heb gekruist, dus ook niet echt druk.


Da's ook niet verwonderlijk, want het is een doodlopende col.


Allé ja, legaal dan toch.


Of je hebt toestemming van de militairen.


't Is een colleke van 2.413 meter hoogte en zodoende heb je een mooi zicht op Chantemerle, St Chaffrey en zelf Briançon.


De chasseurs Alpins komen hier geregeld spelen, want de gebouwen zien er goed onderhouden uit.

Ik voel twee druppels, maar dan blijft het dan ook bij.
Het is te laat om nog verder te verkennen, maar ik ga hier nog eens moeten terugkeren.


Aan deze afslag staat er bijvoorbeeld geen verbodsbord,


maar wél (raar maar waar) naar de col de Buffère, zelfs al zie je die pickup hier afrijden.
Ik veronderstel dat de plaatselijke boerkes da wel mogen, om te kunnen checken op hun veestapel.


De herdershonden lopen hier trouwens ook rond.

Terug op de camping neem ik een deugddoende douche. Niet lang daarna begint een hongertje zich te manifesteren. Ik ben eens curieus wat het lokale restootje hier aan de camping aanbiedt en zie dat dat en de prijzen goed meevallen. Madam die achter de bar staat is een raar geval. Vriendelijk, dat wel, maar ze praat 100uit over van alles en nog wat en niemand die luistert. Of toch de kat, want die spreekt ze het meest aan. Ik bestel een omelet complète en slaag er verdorie niet in mijn bord uit te eten. Madam begrijpt dat ik geen dessert meer moet hebben. Echt wel voldaan ga ik terug naar mijn tent. Ik zet de foto's van vandaag over en zie eens na wat er voor morgen op het programma staat.
Eén woord: offroad.
Tegen 21u30 kruip ik onder de wol. Slopel.

[danielGS]

STEPHEN .........wo bleuft de reste vajje verslag ?

[luc boxer]

STEPHEN .........wo bleuft de reste vanje verslag ?

Hij is een nieuw lampje aan het plaatsen Daniel

[danielGS]

STEPHEN .........wo bleuft de reste vanje verslag ?

Hij is een nieuw lampje aan het plaatsen Daniel

in z'n kerstboom ?

[GStephen]

Dag 10, Zondag 8 september 2013



Tegen 7u30 ben ik up and about. Er is veel bewolking, maar de zon is ook van de partij.
Er staan weinig km op het programma, dus op ‘t gemakske.
Eerst naar de supermarkt en de bijhorende bakkerij om wat proviand in te slaan. Eenmaal die terug in de tent gedumpt, begin ik aan de eigenlijke uitstap.
Via de Vallée de la Clarée ga ik naar boven richting Bardonècchia. Daar volg ik de pijlen naar Rochemolles. Ik heb ergens gelezen dat je in principe op zondag de Sommeiller niet op mag. Maar ik ben hier nu toch, ik ben nieuwsgierig dus ga ik eens zien hoe ver ik geraak.
Eens op de juiste weg start je met een brede tweevaksbaan in perfect net aangelegd asfalt die parallel loopt met de autosnelweg. Dan gaat ze over in een smaller baantje met nog altijd redelijk goeie asfalt. Hoe hoger, hoe smaller (tot amper een auto breed, en er is een busdienst tussen Bardonècchia en Rochemolles...) en hoe slechter de staat van het wegdek.


In Rochemolles vind ik de eerste wegwijzer naar de piste, maar nog geen verbodsbord.


Verderop aan het tweede bord stopt het asfalt en gaat het verder over een piste die in goeie staat is en nog steeds geen verbodsbord. Tiens tiens, zou je dan toch naar boven mogen?
Hier en daar moet ik wat opletten, niet dat het moeilijk wordt, maar gewoon een paar (vriendelijke) waarschuwingen (voor wat komen gaat...).


Zo via het stuwmeer


om dan wat verderop op een soort van een picknickplek uit te komen.

Vanaf nu begin ik langzaamaan boven de boomgrens te komen en kan ik wat meer rondkijken. Nu begint het trouwens ook te klimmen met hier en daar van die springschansen op de piste. Niet leuk als de vering nog altijd op straatgebruik staat (trouwens ook niet voor de eenzame auto die hier rijdt).
Dus aan de kant en die een stuk zachter zetten. De bandendruk laat ik voorlopig zo. Als het echt nodig is, kan ik die dan ook nog aanpassen.


Verderop passeer ik aan een afslag naar een refuge, waar ik een aantal zie stoppen die net van boven kwamen.


Nu kom ik aan de eerste uitdaging: een aantal krappe haarspeldbochten. Ik passeer langs een waterval en krijg de thumbs up van een paar endurorijders die net met hun lichte ktm's de top hebben bedwongen. Na een eind kom ik aan de “weide” en rij het brugje over ipv door het water (ik neem al genoeg risico's en waarom moeilijk doen als het makkelijk kan).


Eenmaal boven heb je een mooi zicht vanwaar je komt.


Verderop vind je zelfs nog stukken oud wegdek. Maar laat u niet vangen, want de moeilijkheidsgraad stijgt aanzienlijk!


In 2 bochten is het zelfs compleet van de pot gerukt. Zoveel grote en losliggende stenen . Pff, da's zweten.


Voor de laatste reeks haarspeldbochten (jaja ze zijn er wel degelijk op deze foto) stop ik want een colonne jeeps is net met de afdaling begonnen. Ik laat ze eerst passeren vooraleer ik verder ga. De laatste jeep stopt naast me en de chauffeur zegt dat het “difficile” is. Ik bedank hem voor de waarschuwing, we zien wel. De laatste bochten waren ook niet van de poes. Wanneer ik de derde haarspeld doorgezwoegd ben (ze lagen inderdaad moeilijk) zie ik in mijn ooghoek dat de jeep beneden is blijven staan, voor het geval dat (veronderstel ik). Wel vriendelijk van die man. De rest verloopt relatief makkelijk.


En voor ik het weet sta ik aan de balustrade. Nooit gedacht dat ik dit ging doen, ik ben dan ook reuzecontent.
Er liggen twee koffers aan de afsluiting.


Hogerop zie ik dat die zeer waarschijnlijk toebehoren aan een koppel die hunnen brommer naar boven de 3.000 heeft gebracht. Daar doe ik niet aan mee. Eerst en vooral is het duidelijk dat dit niet mag en ten tweede zie ik niet echt hoe ze daar zijn geraakt. Zal me worst wezen.


Na een foto van het meertje, maak ik me klaar om terug naar beneden te rijden.
Net als ik vertrek, komen er 2 Duitsers boven. Je bent dus zelden alleen hier boven. En maar goed ook, stel je voor dat je valt en je kan niet meer weg... De ene zit op een HPN80 en de andere op een DR650.
Op 't gemakske rij ik naar beneden. Zoals P-man in zijn verslag meldde, ervaar ik ook dat de afdaling makkelijker verloopt. Zelfs de moeilijke haarspeldbochten vormen niet echt een probleem. Ik zie dat de Duitsers ook al afkomen, dus ga ik op de weide aan de kant en schiet wat foto's van de omgeving.



De man op de HPN stopt en stelt voor een fotooke te nemen van mij in actie. Heel vriendelijk van hem.

Tijdens de afdaling stel ik wel vast dat ik met de voorrem een stuk meer voeling heb dan met de achterrem. Voor ik het weet blokkeert het achterwiel, wat in deze omstandigheden echt niet aangenaam is.


Afing, zonder verdere incidenten passeer ik terug aan de waterval.
Tijd voor een fotootje.


Niet te lang daarna komen de 3.000m snoodaards aan. Het blijkt warempel een koppel “op leeftijd” te zijn. Zo zie je maar, op kattenkwaad staat er geen leeftijd.


Terug op de picknickplek rij ik naar een nog vrije tafel, de andere zijn bezet door de Italianen met hun jeeps. Het is 14u tegen dat ik eindelijk kan eten. Tegelijk geniet ik van de omgeving en van het zonnetje. De lichte ktm'ers en later de Duitsers zwaaien lustig wanneer ze me passeren.
Terug in Bardonècchia, volg ik dezelfde baan die ik gisteren heb gevolgd, maar dan in omgekeerde richting. Tof baantje, volle witte lijnen alom, niks van aantrekken en knallen maar.


Op naar de volgende piste van de dag: de Finestre.
Hoe dichter ik kom hoe zwaarder de bewolking, maar het blijft nog droog.
In Susa vind je redelijk makkelijk de juiste weg naar de pas.


Die begint van direct heel smal met snel op elkaar volgende haarspeldbochten (65 in totaal! ) in het bos. Dus opletten voor de bladeren die op het overigens goeie wegdek liggen. Ik denk dat ik tijdens het oprijden slechts 1 tegenligger heb gekruist.


Plots gaat het asfalt over in piste die er toch niet zo makkelijk bij ligt als dat ik verwachtte. Het moet al een tijd geleden zijn dat de Giro hier gepasseerd is. Moesten ze dat nu doen, dan zouden er velen een platten tuub hebben.


Het weer zit niet echt mee, want ik zit van langs om meer in de wolken te rijden. In een haarspeld moet ik net een voetje zetten om niet te vallen over de vele kleine losse keien die er liggen.


Kort daarna passeer ik 2 RT's die behoedzaam naar beneden rijden.

Ook hier zijn er boerkes die hun koeien en/of schapen hoeden. Zo kom ik achter een aftandse 4x4 die stinkende walmen uitbraakt. Ik hou het niet meer uit, maar ondanks het feit dat de chauffeur mij gezien heeft doet ie niet de minste moeite om mij te laten passeren. Dan neem ik zelf maar het initiatief. Ei zo na knal ik in zijn flank, maar ik ben er voorbij. Oef, terug frisse lucht.
Op de top zie ik een boswachter staan die aan babbelen is met een paar mensen. Ik moet direct denken aan Koppel!! en Muug hun avonturen, maar de man beperkt zich tot een vriendelijke hoofdknik.


Jammer van de mist, maar dat geeft mij het excuus om hier nog eens te komen.
Hier op de top gaat de piste terug over in een gewone weg.


Ik nader de afslag naar de Assietta kamroute. Die staat ook op het programma, maar ze ligt letterlijk in de wolken. Ik besluit dan ook direct om die niet te doen. Wat voor een zin heeft het hierop te rijden als je toch niet van de omgeving kan genieten? 't Zal voor later zijn. Uitstel is geen afstel.

Hoe dichter ik bij de grens kom, hoe dreigender. In Clavière ist van dat, de hemelsluizen gaan open. De auto's kruipen vooruit alsof ze op ijs rijden. Kletsnat kom ik na 19u terug op de camping aan. Na een deugddoende douche laat ik de motorbroek en vest in de sanitaire blok drogen.
Doodmoe, trek ik mij terug in de tent. Ondertussen is het nog altijd aan het regenen en hier onder de bomen zijn de druppels nog dikker dan normaal. Les voor de volgende keer: uw tent niet onder de bomen zetten als je weet dat het zal regenen.
Terwijl ik de foto's op pc zet, eet ik de koude pla die ik vanmorgen heb gekocht. Dan wat aan de kant doen, tappen in de oren en slaapzak in.
Bonne nuit.

[GStephen]

Dag 11, maandag 9 september 2013



7u en de oogjes gaan open. Ik heb goed geslapen. Rap aankleden, want het is niet van de warmste. Tijdens het ontbijt, doet de zon verwoede pogingen om door het wolkendek te breken. Naarmate de tijd verstrijkt, slaagt ze daar van langs om meer in.
Zoals verwacht (en verhoopt) heeft iedereen mijn pak in de sanitaire blok ongemoeid mooi laten drogen. Tegen 9u20 ben ik klaar en vertrek zuidwaarts richting Sospel.
De eerste col van de dag is dan ook de Izoard. In tegenstelling tot vorig jaar kan ik nu met volle teugen van de omgeving genieten. Andere motards zijn deze mening niet toegedaan en vliegen de baan op als ware het een circuit. Echte hooligans zijn het (het feit dat ik dat vorige week ook deed, doet totaal niet ter zake ).


Op weg naar boven word ik door de plaatselijke prof fotograaf op de gevoelige plaat gezet.


Op de col neem ik zelf ook wat foto's en koop een aantal stickers van de cols die ik hier in de buurt nu of in het verleden heb bedwongen.


Verderop aan de Casse Déserte stop ik opnieuw voor een paar plaatjes. Ik weet onderhand dat die het best genomen worden aan de voorziene parking.


Dan ist verder door de Combe de Queyras naar Guillestre waar ik de tank nog eens vol smijt.



Volgende col die aan de beurt is is die van de Vars. Tof baantje zonder meer die, zoals de merendeel van de andere gekende cols, is aangelegd door de genietroepen in lang vervlogen tijden.

In La Condamine-Châtelard schenk ik geen aandacht aan de afslag naar de Parpaillon, been there done that. Er staat echter wel nog een piste in het verschiet en om daar te geraken moet ik de baan van de Bonette op. Maar eerst een lunchpauze in Jausiers.


Ik heb het gezelschap van een hagedis die zich zit op te warmen in het aangename zonnetje.


Ik word alweer gekiekt.


Tijdens de klim merk ik dat de rotsblokken voor de Roche Madeleinepiste vervangen zijn door een ketting.


Militaire bouwwerken spelen vandaag een grote rol. Dit fort(je) is het eerste van de dag.


Net voor de Cime neem ik rechts en kom direct op de piste naar de Col de la Moutière.


Ik heb gans de piste voor mij alleen en geniet. Dit baantje ligt er stukken beter bij dan de Finestre. Een echte aanrader en eens wat anders dan de Bonette zelf (die trouwens ook niet mis is, maar verandering van spijs enz...).


Het is eens wat anders: in plaats van van de Bonette naar beneden te kijken, kijken we nu naar de Bonette daarboven.


Aan de afslag naar de Bayassepiste (geen denken aan dat ik die neem met al mijn bagage) is het terug asfalt.


Wat volgt is een tof baantje naar St Dalmas le Selvage. Toch de aandacht niet verliezen, want er zijn wandelaars en er ligt her en der steengruis op het wegdek.


Langs de Gorges de Valabres.
Voorbij St Sauveur sur Tinée volg ik de D2565.


De Col St Martin is nu ook niet één van de meest fotogenieke plaatsen, maar kwestie van te weten dat ik hier toch gepasseerd ben, een fotooke.
De fiets in de achtergrond behoort aan een man toe die buiten beeld stond te klooien met zijn fototoestel voor een eigen kiekje (ofte een selfie) van hem naast het bord. Op goed geluk bied ik mijn hulp in het engels aan. Zijn antwoord is met een onvervalst Australisch accent: “Na, I got it. Cheers anyway”. Ik beet net op tijd op mijn tong om niet te reageren met “no worries mate”.


Een aantal km verder heb je een heel mooi zicht op St Martin Vésubie.


Wat opvalt vandaag is dat ik een heel bebost gebied doorkruis.


Nu volgt de spaghettisliert D70.


La Bollène Vésubie ligt er heel fotogeniek bij.

Op de Col de Turini neem ik de afslag naar l'Authion. Een gebied -binnen het Nationale Park Mercantour- dat al sinds de jaren 1700 van strategisch belang was. Het biedt nl. controle over de valleien van Vésubie en van Roya (en dus de weg tussen Nice en Turijn). Vanaf 1880 is men dan ook begonnen met het bouwen van drie forten:


Cabanes Vieilles


Milles Fourches en


Redoute des trois communes (één van de eerste forten die met de toen nieuwe techniek, nl. het gebruik van gewapend beton, werd gebouwd), die op het hoogste punt van 2080 m ligt.

In de jaren '30 zijn er verdere versterkingen bijgekomen en tijdens de 2e WO is er ferm gevochten.


Dit tankje aan Les Cabanes Vieilles herinnert daaraan. Op 10 april 1945 deed dit vehikel mee aan een aanval op het eerder vernoemde fort. Het reed op een mijn en verloor daardoor een rupsband. Door de hevige gevechten kon het niet hersteld worden en werd het achtergelaten. De volgende dag volgt er een nieuwe aanval. De tank staat nu in de weg en wordt de dieperik ingekieperd door een andere tank. Daar is ie blijven liggen tot in 2005. 8 jaar geleden is het dus terug naar boven gehaald en op deze plaats gezet als “monument”.


L'Authion is een ronde die bestaat uit een baantje die zijn beste houdbaarheidsdatum toch wel ver voorbij is. Overal zijn er putten, steengruis, spoorvorming, onkruid in het midden en koeien die in de weg lopen. Gelukkig dat het eenrichtingverkeer is.
Maar wat een omgeving! Hier kom ik zeker nog eens terug.

Dan is het weer één en al kronkel richting Sospel.
Een beetje voor 19u kom ik in camping Le Mas Fleuri aan. Ik vraag voor twee nachten met elektriciteit en betaal het meest van de hele week voor een overnachting. Vervolgens is het het vaste ritueel: tentje opzetten, matras opblazen, slaapzak uitrollen, koffers afladen, douchke pakken, eten (in dit geval macaroni carbonara) klaarmaken, tijdens het eten de foto's op de laptop overzetten en eens zien wat er voor morgen op het programma staat én of er één of ander supermarkt in de buurt is. Dat laatste valt niet mee. We zitten hier blijkbaar een beetje in d'een blit. Maar ik maak me geen zorgen, er zijn hier genoeg kleine middenstanders.
Het is pas wanneer de zon volledig achter de bergen zakt, dat de tot dan toe zeer aangename temperatuur voelbaar begint te dalen.
Good night.