Merci, leuk om dergelijke reacties te lezen
Dag 12, dinsdag 10 september 2013
7u10. De zon piept al tussen de bomen. Mooi zo, hier en daar zijn er wat wolken, maar het ziet er naar uit dat het weer een mooie warme dag wordt. Ideaal voor de geplande uitstap en ook ideaal om de kletsnatte tent eens goed te laten drogen.
Eerst op boodschappen. In Sospel vind ik een kleine Spar voor wat frisdrank en een beetje ervoor een bakkerij voor het ontbijt en de picknick.
Na de honger gestild te hebben, richt ik het voorwiel naar Tende. Vandaag staat de laatste offroad uitstap van de vakantie op het programma.
Maar eerst de toch wel toffe weg daar naartoe. Ik kan me voorstellen dat de lokale buikschuivers zich hier ferm uitleven tijdens de weekends. Nu is het rustig op dat vlak.
Net voor ik een tunnel moet inrijden zie ik dit. Dus in de remmen en fotooke:
Dit is Saorge.
Dan verder via de Gorges de Bergue, om dan na de zoveelste bocht Tende te zien opdoemen.
De doden worden het hoogste punt van het dorp gegund. Nice.
De GPS dirigeert mij een onooglijk straatje in, en zet me direct op de juiste route naar de eerste piste van de dag: de Baise d'Ourne.
Ik begin dus met een baantje met slechte asfalt en “ohne randsicherung” zoals de heer Denzel pleegt te zeggen. De haarspeldjes die volgen zijn van het krappe type.
Hoe hoger, hoe slechter de toestand van het wegdek,
om dan definitief over te gaan in steenslag.
Tijdens het negotiëren van zo'n krap bochtje, ben ik zodanig geconcentreerd om de juiste rijlijn te vinden, dat ik de herdershond, die op de piste lag te slapen, nooit opmerkte. Tot ie rechtsprong en furieus vlak naast mijn kuit begon te blaffen.
Zelden zo hard geschrokken. Een dot gas was voldoende en hij staakte zijn achtervolging. Pfieuw, de adrenaline kan weer zakken.
De piste is niet van de eenvoudigste: ruw, dik op elkaar liggende kleine stenen waar het voorwiel moet doorploegen en hier en daar een laagje aarde op de stenen. Gelukkig dat het droog ligt.
Met mooie zichten op de vallei.
Na het bos kom je dan op deze hoogte. Een bende wandelaars trekt toch maar een vreemd gezicht wanneer ik hen voorbij tuf en een vriendelijke bonjour roep.
Ook dit baantje wordt door de plaatselijke veehouders gebruikt. Ik zie er één in de verte naderen en kies al een spoor om die te kruisen. Wanneer hij aan toch wel een gezwinde snelheid een dode hoek voorbij rijdt mét de zon in de ogen is het zijn beurt om vandaag eens goed te schrikken. Met een onnodige ferme ruk aan het stuur en flink in de remmen reed hij me voorbij.
Op de Baisse de Peyrefique (en dus het kruispunt met de D91) volg ik de weg verder naar de Col de Tende. Dit is een makkelijker stuk, eerst piste, dan slechte asfalt…
…en dan terug piste waar er geen losse stenen liggen. Je moet enkel de putten vermijden.
Voor ik het weet, sta ik voor het Fort de la Marguerie op 1.842 m hoogte. 1 van de 6 forten die hier gebouwd zijn. Al sinds de middeleeuwen ging dit gebied als een pingpong bal tussen Franse en Italiaanse heerschappij. Sinds '47 is het Frans grondgebied. Maar de forten zijn allemaal van Italiaanse makelij van het eind van de 19e eeuw en niet meer gebruikt sinds het einde van de 2e WO.
Hier laat mijn Nikon D70 weten dat ie er genoeg van heeft.
De spiegel weigert terug in zijn plaats te klikken na het nemen van een foto. Ik vrees dat het vele schudden op de pistes (ondanks het feit dat ie goed zacht lag in mijn tanktas) de oorzaak is. Gelukkig heb ik mijn waterdichte en schokvrije olympus nog bij. De kwaliteit is wel een stuk minder, maar beter dat dan niks.
Van hieruit heb je een pracht van een zicht op...
...Col de Tende…
…en op het Fort Central
Volgende stop is de cazerne central.
Na erdoor gereden te zijn, zet ik me aan de kant in het gras en eet mijn sandwich.
Er is hier een stuk meer bewolking dan in Sospel. Maar meer dan wat her en der laag hangen valt er geen neerslag. Gelukkig maar.
Na een eind komt er een eenzame Nederlander langs op zijn WR450. Hij kijkt naar mijn nrplaat en denkt dat ik een Luxemburger ben, ondanks de Belgische vlag die erop kleeft
. Wanneer hij hoort dat we dezelfde moedertaal hebben, slaakt ie een zucht van verlichting.
Hij komt van een camping tegen Dolceacqua in Italië en heeft dus omzeggens de volledige Ligurische Grenskamroute gevolgd. Vooral aan Italiaanse kant heeft hij een aantal verbodsborden gepasseerd, wat hem toch wat ongemakkelijk deed voelen. Niettemin is hij een aantal andere enduristen op de route tegengekomen.
Hij bevestigt dat de route er op een aantal plaatsen héél slecht bij liggen. En dat hij veel geluk heeft gehad. Hij geeft toe dat je dit eigenlijk best niet alleen doet.
Op zijn vraag of ik die route ook van plan ben te doen, stel ik hem gerust. Geen denken aan dat ik nu die doe met deze brommer. Know thay limits.
Wanneer hij verneemt dat ik van de Baisses kom, vraagt hij direct hoe die erbij liggen. Ik antwoord hem, met hetgeen ie al achter de rug heeft, dit “a walk in the parc” is.
We nemen afscheid, hij gaat aan de Italiaanse zijde wat eten en ik keer terug naar de camping.
Dus naar beneden terug richting Tende. Deze col is één van de oudste in de Alpen en maakte deel uit van de “zoutroute”. Tijdens de 18e eeuw passeerde hier ieder jaar tot 6.000 ton zout op ezelsrugjes richting Italië. Niet minder dan 46 haarspeldbochten naar beneden. De eerste bijna 4 km is offroad, de rest is dan verder op asfalt. Ongeveer in het midden van de afdaling passeer je aan “Le Relais de la Cà”, toentertijd rustplaats voor de ezelkaravanen en uitgebaat door Kapucijner monniken. Nu, zoals al de rest, een ruïne.
Voorbij Tende gooi ik de tank nog eens vol en koop een frisse cola. En 't smaakt verdorie.
Tegen 15u30 ben ik terug op de camping. De zon schijnt hier volop met amper bewolking. Op 't gemakske neem ik een douche, was de gedragen kledij en hang ze te drogen in de zon. Ik zet de foto's over op de pc en doe verwoede pogingen om de Nikon terug aan de praat te krijgen, maar helaas drie werf helaas...
Ik voel de vermoeidheid opkomen en besluit een tukkie te doen. Na een dik uur 'n half word ik gewekt door twee franse motards die de camping oprijden. De siësta heeft jandorie deugd gedaan.
Een beetje lezen, avondmaal eten, filmpje kijken en tegen 22u de slaapzak in.
Alweer een geslaagde dag. Guten nacht.