Reisverslag : De Loire
Geplaatst: 08 feb 2014, 18:55
Deze had ik nog liggen in de schuif...
En nu het einde van de winter in zicht is en de neuzen weer in de richting staan van trips, vakanties en uitstapjes,
Misschien een gepast moment voor een reisverslag, om wat in de sfeer te komen.
Dag 1: Thuis tot Omaha Beach
Chaos!
Een benaming die absoluut van toepassing is voor dag één.
09u15 en de wielen draaien richting Omaha. Net iets later dan voorzien en net iets later dan gehoopt, vertrekken we voor een kleine-500km-rit. Iedere 150km aan de kant, even genieten van koffie & Franse toiletten en dan terug naar een kruissnelheid van een adolescente 140km/u. Temperatuur check, gezelschap check, motor check, neerslag … even kijken … check. Ze voorspelden nochtans regen. Niets van gevoeld, wel gezien en geroken. We hebben wreed veel geluk gehad. Zowel links als rechts, voor als achter, zien we de typische regenwolken die visueel het landschap aan de horizon lijken te raken, maar tussen onze banden en deze verheven wolken is alvast een droge buffer. Puik zo.
Als middagmaal een baguette met daarop een chemische kippensoep in vaste vorm. Daarnaast een bedje van quiche, dat in een vroeger leven, luisterde naar de naam “prei”. De volgende halte is de Pont de Normandie. Een lekker brugje. Zeker met de wind van vandaag en al zeker als je onderweg, al rijdende wat foto’s wil trekken.
De autoweg perikelen verdwijnen samen met de knappe brug uit onze achteruitkijkspiegels en we gaan voor de Chaos.
En dan spreken we nog niet over de alom gekende “Chaos”, in de historische context van WW II , maar over de chaos op de Franse wegen, lintbebouwingen en obstakels allerhande. Er is ginder alvast eentje rijker van geworden en eentje armer.
- Iemand moet daar steenrijk zijn geworden met de verkoop van verkeerslichten. Nog nooit zoveel kort bij elkaar gezien.
- En lijnrecht daartegenover staat Hans, die alle verteerbare onderdelen van z’n BMW tot zich heeft genomen en 2 jaar van z’n leven heeft moeten afgeven uit onwaarschijnlijke frustratie.
De landingskust daarentegen doet ons even in stilte mijmeren over de vergankelijkheid des levens en stimuleert ons empatisch vermogen. Nauwelijks in te beelden wat de hier gestrande jonge militairen hebben meegemaakt.
Wat deden wij eigenlijk, toen we een goei 20 jaar oud waren ?
Camping Omahe Beach. Ziet er goed uit en is het eigenlijk ook. Vandaag niet koken, maar even afdalen naar het strand en kustdorpje. Ons avondrestaurant zorgt voor hilarische momenten. Goed eten en goed drinken zijn een puike combinatie. Nog een korte wandeling terug, een pot-en-pint gesprek onder de tarp als afsluiter en dan activeert de koude, een smeekbede naar warme slaapzakken.
Dag één is goedgekeurd en afgesloten.
En nu het einde van de winter in zicht is en de neuzen weer in de richting staan van trips, vakanties en uitstapjes,
Misschien een gepast moment voor een reisverslag, om wat in de sfeer te komen.
Dag 1: Thuis tot Omaha Beach
Chaos!
Een benaming die absoluut van toepassing is voor dag één.
09u15 en de wielen draaien richting Omaha. Net iets later dan voorzien en net iets later dan gehoopt, vertrekken we voor een kleine-500km-rit. Iedere 150km aan de kant, even genieten van koffie & Franse toiletten en dan terug naar een kruissnelheid van een adolescente 140km/u. Temperatuur check, gezelschap check, motor check, neerslag … even kijken … check. Ze voorspelden nochtans regen. Niets van gevoeld, wel gezien en geroken. We hebben wreed veel geluk gehad. Zowel links als rechts, voor als achter, zien we de typische regenwolken die visueel het landschap aan de horizon lijken te raken, maar tussen onze banden en deze verheven wolken is alvast een droge buffer. Puik zo.
Als middagmaal een baguette met daarop een chemische kippensoep in vaste vorm. Daarnaast een bedje van quiche, dat in een vroeger leven, luisterde naar de naam “prei”. De volgende halte is de Pont de Normandie. Een lekker brugje. Zeker met de wind van vandaag en al zeker als je onderweg, al rijdende wat foto’s wil trekken.
De autoweg perikelen verdwijnen samen met de knappe brug uit onze achteruitkijkspiegels en we gaan voor de Chaos.
En dan spreken we nog niet over de alom gekende “Chaos”, in de historische context van WW II , maar over de chaos op de Franse wegen, lintbebouwingen en obstakels allerhande. Er is ginder alvast eentje rijker van geworden en eentje armer.
- Iemand moet daar steenrijk zijn geworden met de verkoop van verkeerslichten. Nog nooit zoveel kort bij elkaar gezien.
- En lijnrecht daartegenover staat Hans, die alle verteerbare onderdelen van z’n BMW tot zich heeft genomen en 2 jaar van z’n leven heeft moeten afgeven uit onwaarschijnlijke frustratie.
De landingskust daarentegen doet ons even in stilte mijmeren over de vergankelijkheid des levens en stimuleert ons empatisch vermogen. Nauwelijks in te beelden wat de hier gestrande jonge militairen hebben meegemaakt.
Wat deden wij eigenlijk, toen we een goei 20 jaar oud waren ?
Camping Omahe Beach. Ziet er goed uit en is het eigenlijk ook. Vandaag niet koken, maar even afdalen naar het strand en kustdorpje. Ons avondrestaurant zorgt voor hilarische momenten. Goed eten en goed drinken zijn een puike combinatie. Nog een korte wandeling terug, een pot-en-pint gesprek onder de tarp als afsluiter en dan activeert de koude, een smeekbede naar warme slaapzakken.
Dag één is goedgekeurd en afgesloten.