Drie kerels, drie moto's en veel bergen en bochten...

[Koppel!!]

Aangezien mijn verhaal van de Alplutsersreis ll. blijkbaar redelijk in de smaak viel ga ik ’t deze keer weer vanuit mijn standpunt vertellen, is voor mij ook vele makkelijker om de zaken correct te herrineren.

Bij deze:

DAG 1: Zaterdag 11 augustus

(06u00) De wekker gaat af, binnen een uurke heb ik met Mc B (Paul) afgesproken op de parking van ’t Texacostation aan de oprit van Aalst met de E40.
De weersvoorspellingen indachtig hoop ik dat ’t droog gaat blijven, anderzijds zijn we deze zomer al gewoon aan herfstweer, soit, ons Sabinne zei dat er mooie opklaringen zouden zijn, komende van ’t westen, en wijle gaan naar ’t oosten, doeme toch hé
(07u00) Paul komt aangereden, op zijn R80GS SEPD (Special Edition Paris Dakar, ttz. ’t is eigenlijk geen PD, maar ondertussen staat hij wel aangekleed als een echte, daarom SE).
Hij heeft blijkbaar niet echt veel vertrouwen in ’t weer, en heeft ’t regenpakske reeds aangedaan. Ik heb enkel m’n regenbroek aan, de vest duurt maar een minuut om aan te doen, die broek daarentegen



(07u15) We stuiven de E40 op, en besluiten om de snelheid zo rond de 120km/u te houden, om de banden wat te sparen, en om de R80 ook niet nodeloos hoog in toeren te laten draaien, ’t is uiteindelijk nog een eindje bollen.
(08u30)Aire de Wanlin, hier stop ik altijd is, is 140km van m’n deur en hier begint voor mij ’t vakantiegevoel, ook is de koffie hier goed te verteren.
(09u15) Verder naar Luxemburg, waar we beiden tanken, ik rij terug puur op de km’s, heb absoluut geen vertrouwen in de tankaanduiding, en Paul heeft 35L aan boord in z’n PDtank, die moet ook niet direct naar een km’tje meer of minder zien. Onderweg zitten we in de wolken, ’t wordt koud, als ’t maar niet begint te regenen, maar ’t blijft droog, en eens Luxemburg binnen klaart ’t weer op, ikke blij
(10u15) Na ’t tanken plaatsen we onze moto’s op ’t zelfde plekske waar ik altijd sta, we zijn wel niet alleen, een horde andere motards vergezellen ons aan de bankskes.



Ook zie ik her en der bizarre creaturen van sport- en andere moto’s staan, waar op soms ingenieuze wijze allerhande koffers worden opgevezen



(10u45) We rijden verder door, we moeten nog een eindje tot Gex. Hop, Frankrijk binnen, incl. België ’t derde land op ons reiske, zo naar Metz en Nancy, onderweg uitkijken voor de camera’s, alhoewel we maar 120 doen, ’t gevaar is dat we dit ook overal proberen te doen, ook waar maar 110km/u mag gedaan worden, en tussen Thionville en de aansluiting met de N57 staan een achttal camera’s, opletten dus.
(12u00) We nemen de N57-E23 richting Epinal, we laten de echte autosnelweg achter ons, alhoewel deze “Nationale” tot rond Remirmont ook een gescheiden tweevaksbaan is.
(13u00)Iets voorbij Remirmont stoppen we wederom, we rijden lange stukken aan elkaar, soms tot 200km, niet m’n gewoonte, maar ’t lukt wonderwel. Nu dus stoppen, tanken, en een beetje eten, en dan weer verder, richting Besançon.
De omgeving is hier mooi, we zitten hier aan ’t begin v.d Vogezen, de glooiende bergtoppen rondom ons zitten in de wolken, maar elders is ’t vollenbak zon, zou ’t dan toch zomer worden



(14u30) We rijden Besançon door, ttz. er rond, op de nieuwe ring.
(15u20) In Champagnolle stoppen we is, om ff de benen te strekken, we zitten perfect op schema, en hebben dus wat tijd om van de omgeving, en ’t goe weer te genieten.



(16u00) ’t Is nog een kleine 100km tot Gex, ik haal ’t makkelijk met m’n huidige tank, moet dus enkel zien om ’s avonds te tanken, morgen is ’t zondag, en da’s altijd miserie om dan in Frankrijk aan benzine te geraken.
(17u00) We staan in de afzink van de Col de la Faucille, op ’t parkingske in diene haarspeld waar ge ’t beste zicht hebt op de Alpen, en op ’t Lac Leman, en zelfs Genève.



Er stopt een koppel met een zwarte R1150R, de man is geinterreseerd naar onze machines aan ’t kijken, en aan ’t wijzen, en tegen vrouwlief te vertellen, anyway, we beginnen te babbelen, over moto’s natuurlijk.
We horen enkele moto’s afkomen, blijkt een groepje van vijf Britten te zijn, allen op een soort van supermotard, zij ’t een omgebouwde, een XT of zoiets, ben er eigenlijk niet in thuis.
De eerste drie gaan redelijk gezwind door de haarspeld, de vierde zwaait naar ons, en vergeet z’n aandacht op de baan te richten, hij blijft iets te lang naar ons kijken, en tegen dat hij weer naar de weg kijkt is ’t reeds te laat, hij komt véél te breed uit, raakt met z’n rechterzijkoffer de vangrail, die duwt de moto uit evenwicht, z’n voorwiel raakt van ’t asfalt en komt terecht op wat vuil en steentjes, in een reflex duwt de man z’n voorrem in, ’t voorwiel glijdt weg, onder de vangrail, en tussen twee steunpalen in, de moto kwakt op de grond en slaat met de vork tegen zo’n paaltje. Een schoon zicht was ’t niet, en ’t feit dat ik ’t hele gebeuren perfect kon zien geeft me een bizar gevoel. Nr. 5 heeft trouwens heel veel geluk, ook hij was z’n kijktechniek aan ’t vergeten, maar kan nog net de vallende moto voor ‘m ontwijken.
Soit, ik loop naar de moto, druk de dodemansknop in, en trek ’t gevaarte voldoende omhoog zodat de onfortuinlijke sukkelaar z’n geklemde voet en onderbeen vanonder de Honda kan halen. Met drie man duwen we de moto terug recht, direct wordt er gesleurd, maar ’t kreng beweegt niet, totdat ik zeg dat hij nog in versnelling staat, en ik de koppeling ga induwen. In neutraal zetten was geen optie, ’t pookje was compleet omgeplooid.
We duwen de Honda tot op de parking, de motard huppelt ons achterna, hij heeft blijkbaar geen serieuze verwondingen opgelopen, maar de linkerschoen ziet er mij serieus gehavend uit, is trouwens eerder zo’n kort, stoffen exemplaar tot aan de enkel, tja, zijn keuze...
De schade valt mee, spatbord stuk, pookje omgeplooid, spiegel aan flarden, vork ietwat getordeerd, en natuurlijk héél veel krassen, ’t had erger kunnen zijn.
(17u30) We rijden dan maar verder, de Col af, tot in Gex, ik stop aan de eerste benzinepomp die ik vind, doe m’n tank vol, en we rijden tot aan de camping.
(18u00) Na ons in te schrijven, en de volledige som van nog geen 12€ te hebben betaald rijden we tot aan wat ons een geschikte plaats lijkt om de tent te planten.
Ahja, de tent. ’t Is de eerste keer dat ik ze ga testen, ’t is een nieuwe, grote Coleman, en ik heb ze thuis al één keer opgezet, om min of meer te zien hoe ’t moet. Ach, ’t zal wel lukken.
Nog voor we goed en wel van de moto zijn komt er een man naar ons toegewandeld, en zegt ons in ’t Engels dat we rekening moeten houden met de opkomende zon, qua positie van de tent. Ik antwoord ‘m dat zulks absoluut niet van toepassing is, aangezien we ’s ochtends vroeg terug vertrekken.
Uiteindelijk hoort hij me tegen Paul Nederlands praten, en blijkt de man zelf Nederlander te zijn, een vriendelijke kerel, die al vanalles had gedaan in z’n leven, van motokoerier in Londen, over cafeuitbater in Brest, tot straatmuzikant waar hij terecht komt.
Later komt hij nog van pas, wanneer blijkt dat de aansluiting van m’n luchtpomp niet past op m’n luchtmatras, en hij voorstelt om van luchtpomp te wisselen, de aansluiting van mijn pomp past wel op zijn matras, en m’n pomp is splinternieuw. Ik tevreden, hij tevreden, allemaal tevreden
(19u30) De tent staat, onze moto’s staan ook goed, achter de tent, Paul’s GS steunt op een steen, vermits er voor mijn GS geen steen meer voorhanden was steunt de mijne op ’t ijzeren plaatje met nummering voor campeerplaatsen, inventief zijn noemt men dit.



We gaan naar de cafetaria, daar bestel ik een “Croute du fromage”, een broodje, of eigenlijk grote boterham met ham en gesmolten kaas erop. Lekker, maar niet voldoende voor een uitgehongerde motard, Paul en ik nemen dan ook nog is een “Mitraillete” ofte, een half stokbrood met sla, friet, bij mij enkele frankfurters en bij Paul enkele hamburgers tussen, daarna pas is de grootste honger gestild.
(20u30)We nemen nog iets te drinken, en hebben vanop ’t terras uitzicht op een opblaasbaar scherm waar vanavond een open air filmvoorstelling wordt gegeven, de Fransvertaalde versie van Ratatouille. Uiteindelijk krijgen we onder ons voeten omdat we gratis zitten te kijken, en besluiten om nog een wandelingske te doen alvorens in de slaapzak te kruipen, we kijken nog wat naar ’t vuurwerk op ’t Lac Leman, maar kunnen enkel de hoogste flitsen zien, soit, daar zouden we anders ook voor moeten betalen zekers
(22u00) Ons wandelingske ten einde, en morgen vroeg op indachtig gaan we slapen, ’t was een aangename dag, prima motoweer, vanaf Besançon mooie baantjes, de banden doen ’t goed, kortom, benieuwd wat morgen, de Route des Grandes Alpes gaat geven.

Grtz, Philip!

[Koppel!!]

YOO

Dag 2: zondag 12 augustus.

(07u30) De wekker loopt af, wederom. Jup, geen tijd te verliezen, opstaan, alles uit de tent halen, terug op de moto smijten, tent afbreken, opplooien en vertrekken.
(09u00) Bovenstaande is eindelijk gedaan, en we kunnen eindelijk vertrekken.
(09u15) We rijden Gex uit, richting Genève, om door Genève richting Thonon-les-Bains te gaan. Daar begint nml. de Route des GA, en ’t stukske van Thonon tot Le Biot heb ik nog nooit gedaan, weer een gat in m’n... euh... cultuur ofzo gevuld.
Ook ga ik vandaag echt gebruik maken van de GPS, diene moet mij nml. door Genève sturen, zonder er drie weken in verloren te rijden.
(09u20) ’t Begint al goed, de GPS zegt naar rechts, en ik zeg naar links, we gaan dus naar links
In Genève zelf valt de ontvangst is weg, en blijkt hij ook nogal traag van verstand te zijn, zodoende dat hij zegt links te nemen, op ’t moment dat ik de zijstraat voorbij knal. Doeme toch hé!
(10u00) We zijn op de N5, de grote baan naar Thonon, eigenlijk een saaie baan, ge zou ’t niet zeggen dat ge hier op een steenworp van de Alpen zit.
(10u10) In Thonon zelf ff stoppen bij een benzinestation, kwestie van de dagelijkse en broodnodige inname van koffie te verzekeren. Ook eten we een boterhammeke, we staan nu toch stil, beter van profiteren.
(10u40) We beginnen eindelijk aan de Route, de D902 richting Cluses, en de baan begint eindelijk te kronkelen en te draaien, ’t zal gaan tijd worden me gedacht
(11u10) In Cluses is er ff een moment dat ik verkeerd begin te rijden, maar ik herstel me rap, zet de moto ff van kant, steek de route van vandaag in de Quest en laat ’t ding ff rekenen, 5min later zegt hij me dat ik moet terugkeren, ziet ge dat ik wist dat ik verkeerd aan ’t rijden was
(11u20) Eindelijk op de juiste weg, richting eerste Col v.d dag, de Col de la Colombière. De baan verandert direct in een smalle Alpenweg, en kronkelt omhoog tot aan de top, heel amusant dus!



(11u50) De afdaling is van ’t zelfde, ik begin de TKC’s beter aan te voelen, en begin er ook vertrouwen in te krijgen, op den duur gaat ’t in de bochten even hard en plat als op klassieke All-roadbanden, zijnde Anakee, Tourance of Battlewing. Jiehaaaa...
Enkel ’t remmen probeer ik een beetje te vermijden, ttz. de achterband wil ik ontzien omdat ik graag nog met iets van profiel zou thuis geraken, de voorband maakt een vreemd geluid als ik serieus rem, de noppen die naar adem happen ofzo
(12u10) We zitten in La Clusaz, wederom is ’t hier stapvoets verkeer, en filefilteren wordt bemoeilijkt door smalle straatjes, zondagschauffeurs, en zelfs een jong gasteke op z’n 50cc die plat voor me, z’n gas constant in de toeren jagend de enige doorgang verspert. Een druk op de claxon, en ’t ventje begrijpt z’n flater, probeert zelfs nog ff te volgen, tevergeefs.
(12u30) We staan op de Col des Aravis.



Ik geniet van de mooie verzichten, ook weet ik dat er nu een smal, kronkelend stuk baan volgt met daarna enkele km’s in één of andere Gorge, tof spelen dus, daarvoor zijn we hier natuurlijk



(12u50) In N.-D.-de-Bellecombe beginnen we aan de volgende col, de minder gekende Col des Saisies. Onderweg naar boven halen we een groep Duitsers in, enkele op powernaked’s, anderen op racebananen. Eentje is uit de groep ontsnapt, en rijdt enkele honderden meters verder, ’t is een Kwaak, een ZX-9-R. Na enkele bochtjes zitten we achter hem, en bij de volgende bocht ga ik ‘m langs buiten voorbij, de bocht later volgt Mc B met dezelfde passeerbeweging, die Kwaakrijder zal zich ook ff verschieten. Eerst een GS12 met volle bepakking, en dan een 80GS die ‘m voorbij schiet. Eens boven stopt hij op de eerstevolgende parking, wij rijden door, anders ziet hij welke banden we steken hebben, en is z’n dag helemaal om zeep
(13u30) In de vallei beginnen we aan nog maar een bergpas, nu wordt ’t ietske hoger, de vorige waren al bij al met ong. 1600m niet echt hoog, maar anderzijds daarom niet minder leuk. Nu gaan we bijna tot 2000m hoogte, 1968m om precies te zijn, de Cormet de Roselend op.
Onderweg stoppen we om enkele foto’s te schieten van ’t Lac de Roselend, ’t weer is super, de omgeving is prachtig, de baan is gewoon super, kortom, genieten in hoofdletters





(14u20) Tijdens de afdaling houden we ff halt bij een bepaalde bocht, kenners van ’t wielrennen, en zeker de Tour de France zullen deze bocht wel herkennen, Johan Bruyneel ging hier ooit de dieperik in





(14u40) In Bourg-St-Maurice wordt aan een Leclerc halt gehouden voor benzine, niet dat ik bijna zonder zit, maar als ik hier kan tanken haal ik zonder problemen Briançon, en da’s voldoende.
Na ’t controleren of m’n Maestro en Visakaart nog altijd geweigerd worden doe ik ’t op de oude manier, ik spreek een quadrijder aan, en vraag ‘m of hij met z’n kaart kan betalen, en ik ‘m in cash kan terugbetalen. Meestal begrijpen de mensen dit wel, en gaan ze altijd akkoord.
Ik kan er nog altijd niet bij dat in deze moderne tijden, in een ééngemaakt Europa, men in een modern land niet kan tanken, omdat die stomme dingen enkel Franse Carte Bleu’s herkennen, onvoostelbaar toch
(15u00) We verlaten Borug-St-Maurice, en rijden naar wat één van de mooiste en hoogste Cols van de Franse alpen is, nml. de Col de L’Iseran. Een prachtige klim is ons deel, eerst over heel brede wegen, tot ik Val d’Isere passeer, vandaar wordt ’t een smallere weg tot boven. Onderweg passeer ik verscheidene slogans op de baan geschilderd, de Tour is hier enkele weken geleden over geweest, de sporen zijn nog merkbaar.
(15u45) Eens boven komt de Fuji uit de tanktas om wat foto’s te schieten, er staat ook een geel/zwarte 1200GS met TT DesertoIII kop, eens goed bekijken, heb ’t nog nooit in ’t echt gezien, en zeker niet in deze, voor mij althans interressante kleurstelling.





(16u00) We gaan verder, hebben nog een stukje af te leggen, en trouwens, ’t is daar op 2770m hoogte heel winderig en verdorie bar koud, niet ’t plaatsje waar je graag een half uur gaat staan ofzo.
(16u15) We staan reeds in de vallei, ttz. aan ’t eind van de echte Col, vanaf hier gaat ’t gestaag op een brede weg in een brede vallei verder naar beneden. ’t Plaatsje Bonneval-sur-Arc is altijd een foto waard, beschermd door Unesco, omwege van z’n authentiek karakter inzake bouwstijl en gebouwen in ’t algemeen.



(16u30) In Lanslevillard snijden we een heel klein stukje af, maar na een km binnendoor komen we dan terug op de Col du Mont-Cenis. Het rare aan deze col is dat ’t zogezegde hoogste punt op 2083m hoogte ligt, terwijl je op een bepaald punt dik over de 2100m hoogte gaat. Waarschijnlijk zal ’t stuwmeer de originele gang van de bergpas veranderd hebben, en is dit ’t oude hoogtepunt, soit, bizar, maar zal me verder worst wezen
(16u50) Het stuwmeer is prachtig, en de dam is indrukwekkend groot, niet zo hoog, maar vooral breed.



Onderweg naar beneden is ’t alsof heel Italië op die bergpas zit, wat een file traagrijdende en vooral sukkelende auto’s zeg. Ik probeer van me ietwat aan de reglementen te houden, en daarmee bedoel ik enkel over de doorlopend witte lijn gaan als ik zeker ben van de zaak, maar de locale motards vliegen me voorbij alsof ik stil sta. Wanneer ik dan echt is moet de boel toesmijten, doordat één of ander kieken in een haarspeld gewoon stopt uit angst en/of twijfel wordt ’t me te veel, ik vlieg ze buitenom voorbij, een gedeelte blind, en besluit om de locale tweewielige bevolking gewoon te volgen tot beneden Op een stuk zonder hinderlijke koekblikken wacht ik ff op Paul, pas als ik ‘m achter me zie komen gaan we verder met slakken inhalen.
(17u40) Dik 50min voor een afdaling waar je anders een half uur sneller bent, zegt genoeg. In Susa gaan we nu op zoek naar de Colle delle Finestre, de eerste vandaag voor mij onbekende bergpas. Een smal baantje indraaiende doet ’t me direct terugdenken aan de Mortirollo, die indachtig bereid ik me voor op een serie zeer nauwe haarspeldjes.
(18u00) We zijn al een tijdje aan ’t klimmen en de nauwe haarspelden volgen elkaar in razend tempo op, wie ooit dacht dat de Stelvio veel 180°’s heeft moet hier maar is passeren.



Enkele km’s verder stopt ’t asfalt en begint de echte steenpiste. Makkelijk doenbaar, in 2005 zijn ze hier nog met de Giro over geweest, ’t is dus geen Ligurische toestanden ofzo, gewoon makkelijk berijdbare steenpiste.



We rijden trouwens met volle gepak en gezak, dan ga ‘k geen zotte kuren doen ofzo.
(18u20) We zijn boven op de Finestre, en genieten van ’t uitzicht op de mooie steenpiste.





Langs de andere kant is er asfalt, en komt de bewolking over de bergkam gewaaid, iets wat we deze congé nog enkele malen zullen tegenkomen, ook in de Alpen is ’t geen echte zomer.



(18u45) We rijden verder, enkele km’s verder is de afslag naar de Assieta kamroute, echter wanneer we daar aankomen blijkt deze afgesloten, een boswachter/politieman verteld mij in halt Italiaans, half Frans dat de Strada dell Assieta op zondag verboden terrein is voor gemotoriseerd verkeer. Wanneer hij vraagt vanwaar we komen, en hoort dat we net van de Finestre komen trekt hij een tegelijk bezorgd maar vermanend gezicht, de 7km onverhard blijkt vanaf deze zomer voor altijd verboden voor moto’s en quads, en dat wist ik niet.
De boswachter zegt ook dat dit een boete is van 60€, maar laat ons gaan, omdat we ons van de domme houden, wat de waarheid is.
Soit, langs de asfaltweg naar beneden dan maar, en zo de Colle di Sestriere doen, nog eentje om aan m’n verzameling toe te voegen. Tot m’n verbazing blijkt dit een echte bergpas te zijn, meer dan 2000m hoogte, met ‘t (lelijk) skidorp Sestriere op de top. Op de top en in de afzink richting Cesana ligt de baan nat, ik hou ’t kalm en bereid me enigszins voor op een wegglijdend voorwiel, aangezien daar ’t minste gewicht op staat, zeker bij ’t uitaccelereren van een bocht, groot is m’n verbazing dan ook wanneer het m’n achterwiel is dat een serieuze stap opzij zet, tja, de TKC is echt geen regenband, echt niet.
(19u50) We rijden terug Frankrijk binnen, over de Col de Montgenèvre, richting Briançon. In de afzink draai ik enkele km’s voor Briançon rechts een baantje in, heb hier drie jaar geleden ooit op een camping verbleven, en denk dat ’t deze is.
Blijkt echter van niet, maar ze staat me aan, ’t is ondertussen na achten, ‘k ga niet meer beginnen zoeken nu, gewoon inschrijven, en plaatske zoeken om de tent te planten, we mogen tot aan ’t eind v.d camping rijden, en ons daar een plaatsje kiezen aan de rivier.



Na de tent rechtgezet te hebben gaan we ’t locale resto’ke is bezoeken, een bizarre Marokaan is de uitbater, en staat er alleen voor. De man komt onze bestelling opnemen, die pizza is er nog wel, die niet meer, etc. Uiteindelijk zijn de pizza’s heel lekker, en zitten we redelijk aangenaam op ’t terras van de resto, met uitzicht op een visvijver, die gedeelteijk onder ’t terras doorloopt.
(23u00) We hebben de indruk dat de man wil afsluiten, en keren op ’t gemak terug naar de tent, babbelen nog wat en rond middernacht duiken we de slaapzakken in, morgen staat er eindelijk ’t zware geschut voor de boeg, te beginnen met de Assieta, en dan mogelijk de Sommeiller, en de Jafferau.
Vandaag was een heel aangename dag, met 9 bergpassen, wel waren we niet alleen onderweg, ’t is natuurlijk zondag, maar her en der was er echt véél volk op de baan, ’t zal morgen wel beter zijn, al weet je nooit met Italianen onderweg

Grtz, Philip!

P.S: De derde man waarvan in de titel sprake arriveert pas morgenavond, hij komt in een stuk tot Briançon gereden

[Mc B]

in afwachting van de terugkomst van onze dappere ridder uit Zweuden, ga ik hier even mijn weergave van de feiten weergeven. Voor 't gemak heb ik de asfaltkilometers maar even overgeslagen. Niet evident, want van de 3100kms waren er maar 160km off-road. Toch ein bischen speisig. Maar niet getreurd: hier komt mijn verhaal en mijn foto's:

Daar stond ik dan, eindelijk klaar en volledig uitgerust om de strijd aan te binden met de elementen...



OKOK, het ziet er wat bizar uit, maar ik hoop dankzij deze achterbakse aanval de weerselementen te verschalken en voorbij te glippen nog voor ze hun kranen kunnen openzetten. Trouwens, hopelijk denkt de politie niet dat ik deel uitmaak van de Rote Armee Fraktion.

Aldus uitgedost knalde ik met m'n getrouwe R80GS, aka SpongeBob, de autostrade over tot in Gex, in de buurt van het meer van Jenever. De flashy uitrusting had het beoogde perplexingseffect, want afgezien van een mistige bui in de hoge landen bezijdens Luxemburg bleef het weer mooi droog. Behalve de tranerige ogen van Koppel dan, die het felle Marrakesh Rot van m'n regenpakkie niet echt verdragen konden.

Gex zelf was het vermelden niet waard, tenzij dan het uitvouwbare tweekamersappartement dat de heer Koppel in het bijna hoge Noorden voor het spreekwoordelijke prikkie had kunnen aanschaffen : zijn Coleman-tent.



Let vooral niet op de stoere borst die de heer Koppel tracht op te zetten, naast de reeds opgezette tent.
Ook de slagschaduw onder zijn kinnebak is indrukwekkend donker te noemen, te meer omdat er op dat moment geen zon was.

Verder is in Gex ook zeker niet het vermelden waard ene ex-motorkoerier -met-tepelpiercing die als origine Bergen-op-Zoom had maar die nu samen met een licht belegen Française deel uitmaakte van het vaste campingmeubilair. Deze kerel was dolgelukkig met de deal van zijn leven die hij net met Koppel afgerond had. Koppel was er nl. in geslaagd om een gloednieuwe matrasopblaaspomp te kopen waarvan het fijn gestroomlijnde ventieltje ab-so-luut niet pastte in het centimeters grote opblaasgat in de matras. Let wel: het kleine pompventieltje paste best wel IN het gat, maar rondom was er helaas nog zo'n twee cm ruimte! Ietsjes verkeerd berekend van Koppel. Een geluk dus dat het Hollandse getepelpiercte meubilair over een goed passende pomp beschikte. Je kan begrijpen dat hij best blij was om zijn ouwe pomp in te kunnen ruilen voor een mooie nieuwe voetpomp! Ohja, vertelde hij Koppel nog, kan je alsjeblieft niet te wild pompen? Anders springt ze open..." En hij vertrok naar Jenever om er z'n kostje bij elkaar te spelen als straatmuzikant.

Zou ik het nog hebben over de vijf Engelsen die ons vlak voor Gex in een haarspeldbocht voorbijgingen (omdat wij te stonden fotograferen) en waarvan er eentje zo stom was om iets te lang in de lens te kijken (Met een mooie val/glij/bots/schuifpartij tot gevolg...)? Of is het vermeldenswaard dat we na het avondmaal op de locale campingtaverne gratis getrakteerd werden op een Franse versie van de nieuwste tekenfilm van Pixar, zijnde Ratatouille? Tot de uitbaatser ons vertelde dat de ingang tot de openluchtcinema zich aan de andere zijde van de taverne bevond en dat men diende te betalen om ernaar te kijken? Neueueueueun....

De dag erop werd luchtig gevuld met een mooi kraaltje van aaneen geregen cols en colletjes die allemaal mooi langs la Route des Grandes Alpes liggen. Af en toe werd gestopt om Moeder Natuur gedag te zeggen en om de plantjes water te geven.



Als toetje van die 430km lange dag waren de Colle delle Finestre en de Assietta Kamroute gereserveerd. Hoewel we al enkele uren zo min mogelijk op het zadel probeerden te zitten - u behoeft na 1200km rijden wellicht geen tekeningetje, niet? - besloten we om er toch voor te gaan. De Colle delle Finestre werd lichtvoetig verteerd.



Na dat kolletje was de Assietta Kamroute aan de beurt. Het futiele feit dat we alreeds zeven uur 's avonds waren en we er minstens twee uur over zouden doen speelde géén rol. Dat was argumentatie voor Sissies. Tot zover onze goede bedoelingen. Dat was echter buiten de boswachters gerekend.



Onze Assietta Kamroute bleek op zondag nl. gesloten te zijn. Om de beestjes ook een dagje rust en privacy te geven. Het groene mannetje was trouwens ook curieus naar vanwaar wij kwamen. Met het achteloze air van de Grote Alpenspecialist pochten we met de mededeling dat we net de 7km lange Colle dele Finestre hadden afgehaspeld. Lachtte het bosmannetje fijntjes in zijn grijze baard: "Als ge niet maakt dat ge wegzijt, zal mijn collega hier u per persoon 60 euro aanrekenen want die Col is sinds geruime tijd verboden voor motorfietsen ! " Ach, dus dààrvoor stond dat mooie ronde witte bord met een rooje rand en een zwarte motorfiets erop. Toch een mooie score voor die dag : één verboden col en één afgesloten col !

Kortom, we wisten vrij snel wat we die bewuste derde dag gingen doen : de Assietta Kamroute! Via Col du Basset zijn we erop gereden: alhier een piktjertjen van het beginpunt :



Om daar te geraken moet je al enkele kms off-roaden tussen mountenbikers en voetgangers door. Na verloop van tijd kom je dan hier terecht :


Zoals je merkt staat die sokkel redelijk hoog. Wat dat met mensen doet, is indrukwekkend. Het verval gaat bliksemsnel: op eigen benen blijven staan is niet meer mogelijk. En maar uitleggen dat het aan de ijle lucht ligt...




Jawel, de Assietta kamroute is best knap en kent prachtige uitzichten:




Ze is ook niet te moeilijk, getuige diverse Golfjes en andere laagbijdegrondse voertuigen als een R1150RT en een K1200RS. Zullen wij wel stoer wezen met onze geprepte GSsen op TKC's Toch haal je er best geen gekke toeren uit. 20km/u was ons gemiddelde over de 40km lange route.

In de vrij hectische namiddag (benzine tanken, geld proberen afhalen van defecte geldautomaten, moto's proberen parkeren op plaatsen waar dat verboden was en waar vieze ouwe mannetjes restaurants uit stormden om ons weg te jagen, bestellingen proberen plaatsen bij tweepotige wezens die alleen maar Italiaans kennen en geen andere van de elvendertig Europese talen, ...) na de vrij hectische namiddag dus, was de Sommelier gepland.

Die is ietske straffer. Vele haarspeldbochten zien er nl. uit alsof er net een traktor voorbijgekomen is met z'n ploeg in de diepste stand. Best te doen mits kalm en rustig het juiste spoor te kiezen, zorgvuldig het gashendel te bedienen en goed je kijktechniek toe te passen. Lukt niet zo best als er vlak voor je plots een caravaan jeeps en crossmotoren komen aangedenderd....

Ook hier weerom fabuleus mooie vergezichten die zich enkel op hun mooist tonen in "real life":

Hier enkele beeldjes van onderweg. De route is ongeveer 18km lang en eindigt aan de col. Je moet dus achteraf terugkeren.






En hier dan eindelijk de top, op meer dan 3000m boven de zeespiegel !



Le Lac Sommelier :


Dat allemaal was natuurlijk maar een opwarming in afwachting van een derde lid van ons gezelschap: Raketman! Hoewel deze betweter liever met een KTM 990 Adventure rijdt in plaats van een ware BMW, was hij best welkom. Hoe meer gekken, hoe meer vreugd zegt het spreekwoord namelijk !

Gekker moest dat inderdaad niet zijn: hier een doedelzakariaatje gespeeld op een Thermarest :


Nu ons triootje compleet was, konden we ons concentreren op de Ligurische Kamroute. Om die te bereiken moesten we naar de Colle de Tende, via een 50-tal smerige korte haarspeldbochtjes. Best een ferme opwarmer.

Zichtje van de route langs de kam....


Dit fotootje geeft een ideetje van het wegdek:


Koppel ligt min of meer in katzwijm van de inspanningen.

Ligt het aan de conditie, de lucht of de ongeschiktheid van de R1200GS als berggeit? Mogelijks het laatste, maar na een korte ontmoeting met twee vrolijke R1200GS rijders die rustigaan omhoog reden op versleten Anakees, durven we te denken aan het eerste.

Maar de rit is nog niet ten einde. Na een aangename picnic temidden van Fiat Panda's, Suzuki Vitara's, enkele Landovers, Jeeps en een goddelijk mooi bikinimeisje roetsjen we verder over de steentjes. We schieten links en rechts nog een mooi panorama

en op 't einde van de rit neemt Koppel van ons allen een mooie statiefoto. Met z'n reuzestatief.


We beginnen te verstaan waarom zijn pakje zo vet en smerig is.

Weet u trouwens waar BMW de afkorting van is? Ja? U denkt het werkelijk te weten? Of denkt u van uzelf dat u het denkt te weten.... Wel, feit is dat wij het zeker weten:



BMW = Bagage Met Wielen !

En die WC-rol in het verhaal? Wel, ik was de enige die er eentje mee had, en dankzij mij hebben er drie venten niet met een vuile poep op de motor moeten kruipen. Na een week was die trouwens nog steeds niet opgebruikt.

Tot slot nog even meegeven dat we denken dat de Ligurische kamroute helemaal niet (meer) zo gevaarlijk is als Big Mike een handvol jaren geleden heeft mogen ondervinden. In totaal was er slechts één stukje van max 100m waar ik met m'n GS op geworsteld heb. Die andere 80km was best goed te doen. Omdat we niet kunnen geloven dat Big Mike overdreven heeft, denken we dat men die route sinds zijn doortocht in ere hersteld heeft, lees: verbreden en vereenvoudigen.

[Koppel!!]

YOO

Blijkt dus dat via een voucher ik recht heb op 8uur gratis Wifi op de kamer, ben ik bij deze er toch in geslaagd om dag 3 te plaatsen

Dag 3: maandag 13 augustus

(08u30) De wekker doet TUUT-TUUT, deze keer iets later dan gewoonlijk, vandaag blijven we een dagje ter plekke, ttz. de tent blijft in Briançon, en wij (Mc B en ik) gaan wat off-roaden.
(09u00) We slepen ons uit de tent, treuzelen serieus wat, de fut zit er nog niet in.
Op ’t gemakske gaat de motokledij aan, ’t is nog vroeg, maar ’t zonneke komt er al door, ’t is ook niet koud ofzo, gewoon aangenaam warm.
(10u00) We zijn stilaan gereed om te vertrekken, eerst moeten we terug is de Col de Montgenèvre over, Italië binnen, en in Cesana gaan we rechts wederom de Colle di Sestriere over, om daar iets van eten te scoren, wat geld uit de muur te halen, en dan de Assietta op te vliegen.
(11u30) We staan in Sestriere, onder weg op de Col de Montgenèvre nog enkele foto’s genomen, de Italiaanse kant is nu bijna volledig ondertunneld, ook moet je niet meer door ’t dorpje Montgenèvre zelf, maar is er een soort van ringweg rondgelegd.
In Sestriere zelf vinden we na serieus wat zoeken een Bancomat, alleen, deze blijkt buiten werking te zijn, dju toch. Paul gaat binnen aan een loketbediende vragen of er nog één is, blijkt 200m verder, lap, den deze geeft ook al geen geld, miljaarde, ’t is onzen dag nie!



In de lokale supermarkt kan ik met Visa betalen, er is echter zo’n lange wachtrij dat we besluiten om eerst de Assietta te doen, en daarna misschien iets te kopen, soit, we zien wel.
(12u30) We rijden de asfaltweg af, en staan op de onverharde piste richting Col Basset, de eerste col op de kamroute. Enkele korte haarspeldjes verplichten je om direct ’t goeie ritme te zoeken, de ondergrond zelf is makkelijk berijdbaar, geen grote stenen, geen diepe putten, gewoon aangestampte aarde en steentjes, prima te doen.
(13u00) We zijn boven op Col Basset, en genieten ff van ’t mooie uitzicht.



In de verte zie ik de route naar Mont Jafferau liggen, met de typische rotspartij waardoor de tunnel loopt.
We zijn hier niet alleen, we zijn samen met 2 Duitsers naar boven gereden, de ene op een Yamaha, de andere, in een, ahum... modieus blauw/wit motopak op een wel heel mooie, ietwat omgebouwde R100GS.



(13u20) We staan al op de volgende col, Col Bourget. ’t Gaat vlot vooruit, de piste is dan ook echt makkelijk te doen, we komen hier wandelaars tegen, mensen op mountainbikes, zelfs gezinnen in aftandse Panda’s zitten hier her en der verspreid, die Panda’s doen ’t blijkbaar goed in de bergen.
(13u40) Alweer een andere col, de Colle Cotte Plane. Ze volgen mekaar hier in hoog tempo op, ’t rijden is fantastisch, gewoon genieten, ’t gaat makkelijk, alles is perfect, enkel de bewolking begint ietwat verontrustende vormen aan te nemen, hopelijk blijft ’t droog.



(13u50) Achter een heuvel is alweer een volgende col, we zitten hier echt wel op een kamroute, zitten constant op de hoogste stukken te rijden, dit zorgt uiteraard voor een mooi uitzicht op de valleien, zowel links als rechts.



In één van die valleien, die van de kant van Sestriere zien we de olympische springschans staan van de winterspelen van Turijn ’06.
(14u15) De Testa dell’Assietta komt in zicht, dit is ’t hoogste punt op deze kamroute.



Onderweg passeren we een resto, die zijn hier uiteraard ook, voor afgepeigerde wandelaars en fietsers een welkome verpozing me dunkt.
(14u20) Eens aan de Testa gekomen blijkt dat ’t monument nog zo’n 30m hoger staat dan de piste, ik neem eerst wat foto’s, en besluit dan toch maar naar boven te klauteren, de hoogte van om en bij de 2500m zorgt er wel voor dat ik buiten adem boven geraak, mijne VO2max zal denk ik gene vette zijn
(14u35) Enkele km’s verder komen we aan de Colle dell’Assietta, nog een col op deze prachtroute. Van hier gaat ’t enkel nog naar beneden, als ik me omdraai zie ik ’t monument van de Testa in de hoogte bijna in de wolken verdwijnen, die wolken zijn inmiddels talrijk opgekomen, maar ’t blijft wonderwel gewoon droog.



Wel passeren we een stuk piste waar je beter geen fouten maakt, een rotsmuur links van me, voor me een ong. 3m brede piste, en rechts een afgrond waarvan ik door de wolken ’t einde niet kan inschatten, maar diep genoeg om te zorgen voor een maaginkrimpend gevoel, ach, gewoon geconcentreerd blijven rijden, en ’t komt allemaal perfect in orde.
Ik wacht ff op Mc B, en maak enkele foto’s van ‘m in actie. Mooi ook om de piste, de wolken en de dieperik te zien.





(13u50) We beginnen aan de laatste km’s, we zijn ondertussen reeds onder de 2000m gezakt, ietsje verder zien we de aansluiting met de asfaltweg waar we gisteren de vermanende vinger kregen van die groene bosnimf.
(14u00) We hebben ’t gehaald, in minder dan 2u tijd, we zitten aan Pian Dell’Alpe en gaan van hier wederom naar beneden, en terug de Colle di Sestriere op, om daar zelf een hapje te eten, we hebben tijd.
(15u30) Ons eten is binnen, da was ook geen sinecure, als ge ne Panini vraagt gaat de ober binnen kijken, om terug te komen met één of andere melding in ’t Italiaans dat ’t niet voor vandaag zal zijn. Als ik dan een hamburger knikt hij instemend, neemt de bestelling op, om een minuut later terug aan onze tafel te staan, en al gesticulerend zegt dat er geen hamburgers meer zijn; Als ik dan een cheeseburger vraag begint hij plots in ’t Engels te roepen dat er geen broodjes meer zijn, waarom zegt diene pipo dat dan niet direct
Uiteindelijk blijkt er nog iets op de menukaart te staan dat men wel in huis heeft, ’t wordt een opgewarmde boterham, met met saus, sla en ajuintjes op, mmmm, lekker
We besluiten om nog wat te gaan off-roaden, ik had graag de Jafferau gedaan, maar vanuit Sestriere kan ik beter naar Bardonechia rijden, omdat ik tijdens de terugweg nog de Col de L’Échelle overwil, nog eentje voor de tabellen.
(16u10) We zijn net Bardonechia gepasseerd, de GPS stuurde me naar de tunnelmond, terwijl ik wel degelijk ’t dorpje Rochemolles had aangeklikt. Raar ding toch zo’n GPS
De asfaltweg tot Rochemolles is weliswaar asfalt, maar niet breder en makkelijker dan de Assietta, de haarspelden zijn kort en veelvuldig.
(16u30) Eens in rochemolles moet je de brug naar ’t dorp niet over, maar rechts van de brug direct de steenpiste op, en je mag zo goed als direct een goed tempo beginnen zoeken want de stenen, rotsblokken en 9 korte, nijdige haarspeldbochten volgen mekaar direct aan hoog tempo op, en leggen de lat direct al een stuk hoger dan wat we eerder die dag te verteren kregen. Ook moeten we regelmatig uitwijken voor 4x4’s die naar beneden komen, ’t was daarboven precies vollen bak vandaag.
(16u45) De eerste haarspelden zijn overwonnen, de betonnen stuwdam van ’t Lago Rochemolles komt in zicht.



We vragen aan een quadrijder, die daar met z’n zoontje van ong. 5j is of de rest evenwaardig is, de man antwoordt dat hij met z’n klein manneke achterop niet zo hoog is geweest, maar dat ’t met onze moto’s geen probleem mag zijn, weet hij veel dat m’n GS, met benzine en een volle tanktas met zijtassen bijna 250kg weegt
’t Begint trouwens te druppelen, even denk ik aan terugrijden, maar als dan zou blijken dat ’t maar enkele druppels waren zou ik ’t mezelf niet vergeven, doorgaan dus.
(17u10) We passeren de rifugio Scarfiotti, trouwens, de naam Sommeiller bestaat hier nog maar enkele tientallen jaren, vroeger heette ‘t hier Ambin, Sommeiller is er gekomen ten tijde van de bouw van de Frejustunnel, naar de Franse ingenieur Germain Sommeiller.
Weer staan er enkele haarspelden op ’t menu, af en toe schiet de piste echt de hoogte in, en moet je 100 tot 200 hoogtemeters overwinnen in een km of twee max.





Iets verder gaat ’t dan, achter een bergrug, weer bijna vlak gedurende enkele km’s, pal door een soort van hooggelegen vallei.
(17u20) Op ’t eind van die vallei beginnen we aan de laatste serie haarspelden, hier zitten we aan iets meer dan 2700m hoogte, we moeten dus nog zo’n 300m hoger geraken, en ’t gaat hier stijl omhoog. Plots ligt er hier af en toe een meter of tien asfalt op de piste, een overblijfsel uit de tijd dat ’t skistation hier boven stond. Nu niet meer, sommigen zeggen dat een sneeuwlawine er een eind aan gemaakt heeft, van anderen, lokale mensen heb ik dan weer gehoord dat de algemene opwarming en ’t zo goed als verdwijnen van de plaatselijke gletsjer op de top ervoor gezorgd hebben dat er van ’t skistation niets meer overschiet. Ik weet ’t niet, misschien een combinatie van beide, alhoewel de Wiki duidelijk gewag maakt van een lawine in de jaren ’60.
(17u45) We zijn er geraakt, op een soort van platteau, waar nu een houten afspanning staat, ervoor zorgende dat de moto’s niet boven de 2997m hoogte geraken, damn, ik wou zo graag de 3000m passeren op de GS.



Vroeger, tot voor enkele jaren, mocht men de kleine top iets verder nog met 4x4 of moto op, nu dus niet meer. Te voet dan maar, wel op ’t gemakske, de ijle lucht doet me om de 5m ff uitrusten, anders haalt ik de top niet.



Van de rifugio Ambin, een oud, verlaten weerstation dat ooit op deze hoogte stond is er nu geen spoor meer, dit werd volledig afgebroken tussen sept. ’04 en okt. ’05.
Enkel een betonnen steunpilaar, net naast de gletsjer in de grond doet nog terugdenken aan die tijd.



Boven op de kleine top zie ik op de GPS een hoogte van 3034m staan, niet slecht me dunkt. Na de Mont Chaberton, die ondertussen volledig verboden is voor alle gemotoriseerd verkeer, en het bergstation Bontadini, dat maar 2 maand per jaar haalbaar is, is dit het hoogst bereikbare punt in de Alpen voor moto’s. Ben er toch maar geraakt
(18u00) We zijn niet alleen, enkele motards op pure enduromachines komen ook tot boven, zij ’t gestoven, ipv. kalmkes getuft, zoals wij.
We doen een klapke met die gasten, ze feliciteren ons om met onze zware brommers tot hier geraakt te zijn, ik kan ze eigenlijk alleen maar gelijk geven, sommige stukken zijn op ’t randje van waarvoor een GS gemaakt is, hier en daar lagen er stukken alsof nen boer die z’n veld geploegd heeft, en daar dan een lading rotsblokken, van groot tot klein had in gedumpt, probeer daar maar is stijl bergop een haarspeld in te negocieren.
(18u10) We beginnen aan de terugrit, wanneer we richting de vallei van Bardonechia draaien zien we donkere wolken boven de piste samenpakken, ’t zal zeker niet droog blijven, alsof ’t zo al niet moeilijk genoeg is.
(18u25) Wanneer we op een hoogte van 2600m komen begint ’t echt te regenen, druppelen is gedaan, hier moet ik m’n regenvestje aandoen, anders zit ik met kletsnatte kledij straks.
De regen maakt de piste glad en gevaarlijk, de stenen zijn glibberig, en de stoffige grond is veranderd in vochtige, soms gladde aardestroken. Dit wordt uiterst geconcentreerd afdalen, zonder voorrem, en de piste constant bestuderend, alsof ik een scanner was, elke steen, elk putje, elke plas kan een risico vormen, ik moet regelmatig m’n lijn veranderen, om toch maar niet op zo’n grote, gladde steen te moeten rijden, ik ben er als de dood voor dat m’n voorwiel hier zou wegglijden.
(18u40) We zijn de rifugio voorbij, ’t zwaarste is voorbij, enkel de 9 haarspelden nog op ’t eind. Ik moet m’n zonnebril afzetten, bedampt en beregend, ’t vizier moet dicht, maar ik laat ’t wel op grote spleet openstaan, ik zweet me kapot, en anders zou ’t vizier toch maar direct aandampen, ik concentreer me volledig op de piste, ga zitten waar ’t kan, maar meestal is ’t toch rechtop rijden, ik begin ’t fysiek ook te voelen.
(19u00) We zitten terug op de asfaltbaan tussen Bardonechia en Rochemolles, de steenpiste is gedaan, ik kan me terug ietwat ontspannen nu, we hebben ’t traject foutloos afgehaspeld, ik ben een klein beetje fier op mezelve dat ik ’t er goed vanaf heb gebracht
(19u10) Eens in Bardonechia stopt ’t met regenen, alsof de duivel ermee gemoeid was, enkel nattigheid op ’t moeilijkste stuk, ach, ’t is ondertussen terug droog, da’s ’t belangrijkste, m’n kleren kunnen drogen, de regenvest gaat terug in één van de zijtassen.
Van hier gaan we naar Brainçon. Daar hebben we ergens afgesproken met Kris, die vandaag vanuit België in één stuk tot Briançon gereden is. We nemen de kortste weg, die over de Col de L’Échele, een mooie, minder gekende bergpas die een perfect alternatief vormt voor de drukke Col de Montgenèvre.



(19u45) Bijna in Briançon bellen we is naar Kris, om te horen of hij reeds in Briançon zit, hij blijkt aan de McDo op ons te staan wachten, we typen ’t adres in de Quest, en deze leidt ons foutloos tot aan de eettent. Eindelijk zijn we met z’n drieën!
(20u00) We vertrekken naar de camping, we moeten de tent van Kris nog opzetten, en doen dit bij voorkeur bij zonlicht, da’s altijd makkelijker.
(21u00) De tent staat, Kris is geïnstalleerd, en we bezoeken nogmaals het resto’ke op de camping, de Marrokaanse uitbater kan ’t goed met ons vinden, we lachen ons een breuk met de kerel z’n gortdroge humor.
(23u00) We slenteren terug naar de tenten, zeveren nog wat na, Paul en ik vertellen onze avonturen aan Kris, wij aanhoren de zijne, blijkt dat hij niet de autosnelweg heeft gevolgd, maar over oa. de Maddeleine en de Glandon is gekomen, soit, hij heeft zich ook geamuseerd.
(23u30) De vermoeidheid slaat toe, we kruipen in de slaapzakken en vallen bijna ogenblikkelijk in slaap, enkel de koude krijgt me soms is wakker.
’t Was gedomme de moeite vandaag.

Grtz, Philip!

P.S: Still more to come

[Raketman]

Goed, na Paul zijn onnavolgbare vertelsels kan ik daar nog redelijk weinig constructiefs aan toevoegen.
Dan maar iets minder constructief.

Om te beginnen had ik al geen ene reet goesting om 10 dagen met die 2 knuppels onderweg te zijn.
Dus beperkte ik mijn uitstapje tot 5 dagen, meerbepaald van maandag tot en met vrijdag.
Bovendien is het al erg genoeg om gesignaleerd te worden met 1 BMW, laat staan met 2. Straks gaan al die technische defecten zich overzetten op mijn superieure oostenrijker, laat maar zo.

Kwestie om de heren ’s avonds voldoende tijd te geven om mij te vinden in Briançon, ben ik maar ergens rond 05.00 (O-vaaif hundered) aangezet vanop mijn lanceerplatform. Om ongeveer 8-10 uur later ergens in’t zuiden van Frankrijk te staan. Aldus geschiedde. Eenmaal op kruissnelheid is het goed vertoeven op zo’n KTM. Vooral als er een Airhawk-kussentje onder uw achterwerk zit waardoor je tussen tankbeurten niet verplicht bent om je achterste te reanimeren. Met als gevolg dat ik, zelfs met enige omwegen, om ongeveer 15.30 mijzelf zag ontwaken aan afrit 26 langsheen één of andere snelweg richting Turijn.

Om aldaar dit interessante gegeven te zien verschijnen op een verkeersbord :



Totaal geen zadelpijn, ineens veel goesting dus maar de Madeleine op. En terug af, want op de top kreeg ik in de mot dat ik eigenlijk in de verkeerde richting aan’t gaan was. Achteraf bekeken alweer een reden om geen GPS aan te schaffen, want dan is de kans dat je dit soort prettige fouten maakt nagenoeg tot nihil herleid. Dan maar de Glandon over.
Merkwaardig was wel dat er welgeteld geen kat op de baan was, waardoor je je kan concentreren op hetgeen motorrijden eigenlijk is : bochtenlijnen en ook een beetje snelheid.
Wat onderstaande, licht overbelichte foto met bovenstaande alinea te maken heeft zie ik ook niet direct in, maar het breekt wel al die saaie tekst.



Op een gegeven moment in de afdaling kom in in een dorpje, wat welgeteld 1 straat bevatte : diegene waar ik in de afdaling over reed. Er was een terrasje zichtbaar in de verte. Daar zaten een aantal mensen op. Die sprongen ineens van hun stoel en kwamen snel naar de rand van de weg. Mijn eerste indruk was –vanzelfsprekend – dat het kenners waren die van dichtbij de pracht van een KTM wilden bewonderen. Zoals dat al dikwijls gebeurt. Maar in dit geval bleek een serieuse “wip” in het wegdek een meer voor de hand liggende reden. Een wip die ervoor zorgde dat, indien er 3 getallen op je snelheidsdisplay staan, de motor een niet onaanzienlijk aantal meters door de lucht zweefde alvorens terug op moeder aarde te landen. Onderwijl deze onbedoelde maar leuke zweefvlucht plaatsvond, had ik nog de tijd om deze 4 heerschappen te herkennen. Het bleken voorwaar collega’s van België te zijn die een route aan’t uitstippelen waren voor een motorreis.
Na het getrakteerd worden – vanzelfsprekend – en het in ontvangst nemen van de gage die voortvloeit uit het mogen aanschouwen van dergelijk spektakel – vanzelfsprekend – voelde ik mij enigszinds verplicht om mijn weg voort te zetten.
Een aardepad over een stuwdam en de daarbij horende afdaling langs de stuwdam trokken mijn aandacht. Kwestie van even de sleur van het asfalt te breken ben ik maar op deze wijze naar beneden gegaan. Het feit dat er op het moment dat ik ongeveer halfweg de dam was een man achter mij druk stond te zwaaien naast een officieel uitziend voertuig, mij allerminst de zin deed krijgen om terug te keren doet niets terzake.

Een paar saaie vergezichten zoals je dan verplicht bent om bij zo’n reisverslag te voegen (kweethet, iedereen heeft dat al duizend keer gezien en nog meer keer zelf bereden, maar bij deze dus).







Goed, niks speciaal dus.

Op de weg naar Briançon begon het dan zowaar nog te regenen ook. Een korte maar hevige bui, die er wel voor zorgde dat mijn KTM één van zijn zovele hoogstaande kwaliteiten bovenhaalde : zichzelf reinigen zodat hij er bij aankomst uitzag alsof hij net uit de showroom kwam. Hetgeen mijn reisgenoten deed vermoeden dat ik mij per helicopter had laten afzetten aan de lokale McDonalds. Maar op het einde van de dag stonden er wel 1120 km’s extra op de teller.

Dag 2 : berg op – berg af – berg op – berg af – berg op – berg af en dit maal elfendertig.
Obligaat :

Een heuveltje dat men Izoard placht te heten. Ik zet er mijn KTM maar weer bij, anders valt er eigenlijk niks te zien.



Op een ander bergje stond een merkwaardig heerschap tegen zijn eigen camera te praten. Deze persoon heb ik gedurende de daaropvolgende dagen nog gezien bij het uitvoeren van dezelfde handeling. Raar, maar het went. Zoals alles went : marteling, genocide, dood ende verderf. Misschien een vergezochte vergelijking maar een andere springt mij niet te binnen op dit moment. Mijn excuses daarvoor.



Bij de volgende heuveltop viel de hele reis bijna in het water : een plotseling opkomende wolk (letterlijk op te vatten) dreef mijn reisgenoten bijna tot wanhoop. Maar toen bleek dat hun machines weldegelijk tegen dergelijke weersomslagen bestand zijn (in tegenstelling tot hetgeen in de handleiding staat) konden wij voorzichtig onze omzwervingen voortzetten.



Ook volgende beelden spreken voor hun trieste, geheel eigen zelve.

[Raketman]

Op dag 3 zou er eindelijk wat te gebeuren staan. Een Ligurische Kamroute. Allerlei horrorverhalen door ene Big Mike hadden mij toch op de één of andere manier knikkende knieën bezorgd voor deze etappe.
Moeilijke ondergrond, steile en rotsige afdalingen en beklimmingen waarbij de minste fout zou resulteren in ofwel het gillend tot stilstand komen tegen een rotswand dan wel het gillend in de diepte verdwijnen van een BMW. Al dan niet ten gevolge van mechanische pech wegens zwaar oneigen gebruik van deze fietsen. In het beste geval mocht ik nog 8 keer de bergen in-en uithossen om de zoveelste nieuwe cardan of versnellingsbak te gaan halen. Maar gelukkig bleken al die verhalen zwaar over het paard getild, want beide machines slaagden erin om zonder noemenswaardige brokken (gescheurde carterplaat, blutsjes in uitlaatbuizen enzo) op min of meer deftige wijze overheen deze vers aangelegde biljartlakens te laveren.
Af ende toe was er driftig stelwerk nodig aan de vering van een R80, of zag je een R1200 alle richtingen uitstuiteren, maar geef toe : als je er met dergelijke dingen doorheen geraakt dan lukt het met alles.
Mijn KTM voelde zich hier duidelijk in zijn sas, in dit natuurlijke habitat gleed hij over elke hindernis als een stoomstrijkijzer over een rimpelig laken. Het was wel opletten om het gas voorzichtig te beroeren, want je voelde duidelijk dat elke losbandigheid van mijn kant zou resulteren in het onherstelbaar beschadigen van het landschap. Een in 2 gespleten bergkam leg je niet zomaar terug in de plooi…

Landschappen, forten en ander ongein :













Dan denk je dat je goed bezig bent…komt er daar een leukerd met z’n mountainbike de berg op geraced.
Plaatst alles ff in perspectief.



Ook perspectief :



Goed, genoeg stenen en saaie vergezichten.
Dit krijg je dan van al die verhalen en verwachtingen : ontgoocheling, droefnis en het in vraag stellen van meer dingen dan die op dat moment eigenlijk strikt noodzakelijk zijn.



“Ebdegij iets interessant gezien vandaag ?”
“Euh, nekeer zien…nee…nee…ook niks…ah daar dat schoon meiske.”

Van dat laatste heb ik – vanzelfsprekend – geen foto’s. Speciaal op een hoger plateauke gaan staan en dan maar halfblote billen fotograferen, tsssss. Geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt. ’t Zal met opvoeding te maken hebben zeker. Misschien ook aan het feit dat mijn optische zoom maar x3 is en die van mijn reisgenoten x10.



De volgende dag was voor mij ff een afknapper op persoonlijk vlak. Niets zo motiverend als ge telefoon krijgt dat uwe jongste ziek is terwijl ge 1000 km verderop zit. Het rijden ging voor geen millimeter meer wegens “pre-occupied mind” gelijk ze dat zeggen. Tegen de middag kwam gelukkig een verlossend telefoontje ivm de kleine, zodat we onze aandacht terug konden richten op rijden, en zodoende op één of andere manier toch aan de mediterraanse zee toekwamen. Alwaar we op een camping belandden die ik, nadien bekeken, gerust kan klasseren onder “één mogelijke voorstelling van de baarlijke hel”. Gelukkig vonden we nog een min of meer gezellige eetplaats aan het strand, met zicht op passerende jonge hindes, een grote garnaalsalade, een bord mosselen met friet en een stevige ijskreem achteraan om het leed te verzachten.

Redelijk vroeg het bedje in met de hoop op een degelijke nachtrust. Dat was echter gerekend buiten het normale leven op deze toch wel bijzondere camping : disco tot 02.30, een halogeen van 500Watt bij de overburen die knal op de tent gericht stond en hopen andere kabaal. Om 04.30 kropen we terug naar buiten om de zaak in te pakken en richting B te stuiven.
De Wraak was zoet : net als de laatste der snotneus-campingbewoners na zijn maag uitgekeerd te hebben, drie keer om onduidelijke redenen rond zijn tent gelopen te zijn en er daarna ingevallen was…duwde ik op mijn startknopje. Om me wat betreft gasbehandeling niet bepaald in te houden en aldus richting uitgang te begeven.

Dik 10 uur later stond ik na 1250 km en meer dan anderhalf uur filelaveren op de brusselse ring weer op mijn oprit. Enkele fijne ervaringen rijker.

[Koppel!!]

YOO

Zoals beloofd, the saga continiues...

Dag 4, dinsdag 14 augustus.

(07u30) Ik word wakker, niet door de wekker, maar door ’t feit dat ik al gans de nacht af en toe wakker word door de kou, ’t was dus friskes vannacht.
Open hemel, op een hoogte van 1500m, zelfs in putteke zomer, voorzover ge dit ne zomer kunt noemen, resulteert dus in ne koude nacht.
De wekker geeft dan toch ’t signaal om op te staan, en we beginnen er direct aan.
De tenten moeten terug is afgebroken worden, en alles moet opgeladen worden, we rijden vandaag verder naar ’t zuiden, waar er ander off-roadgeweld op ons ligt te wachten.
Het traject voor vandaag, alhoewel volledig op asfalt, is ook iets om naar uit te kijken. Eindelijk ga ik de Col d’Agnel doen.
Deze stond reeds enkele jaren op m’n verlanglijstje, maar door z’n ietwat geisoleerde ligging was ’t er nog nooit van gekomen, tot vandaag dus...
(09u00) Alles is opgeladen, de motoren staan klaar, wij ook, we rijden de camping af, op weg naar de eerste, de beste naftpomp en warenhuis in Briançon, zowel wij als onze machines moeten hun voorraad indoen voor vandaag.
(10u00) We verlaten Briançon, op weg naar de Col d’Izoard. Heb ‘m al enkele keren gedaan, maar nog nooit in de zuidwaartse richting, is ook nekeer iets anders hé.
’t Gaat heel lekker, ondanks de TKC’s gaat de GS lekker plat in de bochtjes, op een zeker moment sleep ik zelf een stukje van de middenbok en voetsteun, ’t gaat wel degelijk lekker
Raketman blijft mooi volgen, ’t zou onwaarschijnlijk zijn mocht ik ‘m hier op afstand rijden, Mc B doet ’t iets kalmer aan met de R80GS, en komt enkele minuten later op de top aangereden.
(10u40) We plaatsen de motoren voor de obelisk op de Izoard om de obligate foto’s te schieten, en naderhand van de schitterende omgeving te genieten, de Izoard is en blijft een wonderbaarlijk mooie bergpas!



Tijdens de afdaling bewonder ik de Casse Desèrte, gewoonweg prachtig



(11u15) We staan aan de splitsing met de weg die ofwel naar Guillestre gaat, ofwel naar Chateau-Qeyras. Deze laatste is vandaag de juiste richting.
Na een fotooke van het op een rots gelegen dorpke...



...rijden we verder naar de Col d’Agnel, soms op mooie wegen, soms door een prutsdorpke, waar menig dwaas koekblikbestuurder een plaatselijke file probeert te veroorzaken, soms is ’t echt erg gesteld met de toeristen hier
(11u50) Eindelijk ben ik op de top geraakt, ’t is een bizarre pas, deze Agnel. Geen vele haarspelden en stijle beklimmingen, maar eerder een gezapig slingerende weg, die maar geleidelijk aan hoogte wint, en pas op ’t eind enkele haarspelden kent, alvorens op de kleine top te staan.



Hier is een kleine parkingplaats, auto’s vechten hier voor een plaatsje, dezelfde idiote chauffeurs van daarnet zijn nu aan ’t bewijzen dat je met één auto wel degelijk een parking van een tiental anderen kan blokkeren, man toch, sommigen zijn echt niet in staat om in de bergen te rijden, ’t is uiteindelijk zelf tegelijk lach- maar ook onrustwekkend.
Moet je maar is tegenkomen op je rijvak, zo’n dwaze sufkop
(12u30) We kunnen ’t niet langer aanzien, na wat foto’s van enkele kerels met paard op stap rijden we verder, Italië binnen.



De afdaling is stijler, en bochtiger, helemaal niet zoals de Franse zijde. Geleidelijk aan wordt ’t een slingerende bergweg in een mooie vallei, de Valle Varaita.
(13u00) In Sampeyre draaien we de gelijknamige bergpas op, wederom ongekend terrein voor me. Heb over deze pas gelezen in de Denzel, en de lijkt me de ideale verbinding tussen de Valle Varaita en de Valle Maira, waar we heen moeten.
Onderweg was ’t me reeds opgevallen dat er terug wolken op komst waren, de eerste km’s v.d Colle delle Sampeyre zijn nog onder een loden zon, er wordt dan ook ten volle geprofiteerd van ’t mooie weer wanneer we een pick-nicktafeltje (of vier) passeren, de laatste km’s echter zijn volledig in de opkomende bewolking.



Op sommige plaatsen is ’t zicht minder dan 50m, en dat op een smalle kronkelende bergpas. ’t Deed me direct weer terugdenken aan de Assietta.



(14u20) Boven op de Colle delle Sampeyre wachten Raketman en ik op Mc B, die is achtergebleven omdat hij her en der foto’s aan ’t schieten was. Ondertussen is ’t weer volop genieten van de mooie omgeving. Ook zie ik hier de start v.d Varaita-Maira kamroute, deze gaan we nu niet doen, daar is geen tijd genoeg voor, en daarbij, in de Denzel staat deze als redelijk ruig opgegeven, dat ga ik niet proberen met volle bepakking. Als m’n GS zou op z’n zij terecht komen, dan geraakt hij nooit meer recht, of zoiets, soit, geen zottigheid dus.
Plots komt Paul dan toch door de mits naar boven getuft, hij was op ’t gemakske van de omgeving aan ’t genieten, wijle waren ondertussen al stillekes aan ongerust aan ’t worden



(14u30) We zakken terug naar de vallei, deze keer de Valle Maira, langs de mooiste kant v.d Sampeyre, over ’t dorpke Elva, en door enkele korte, uit de rotsen gehouwen onverlichte tunnels. Deze afdaling is echt om duimen en vingers af te likken, km’s aan één stuk door rij je langs de rotswand, en is er rechts een diepe kloof, terwijl de weg nooit echt toeschroeft, maar gewoon plezierig links en rechts kronkelt. De Agnel en Izoard zijn een aanrader, maar dit is bochtenplezier van de bovenste plank, ik kan ’t alleen maar aanraden aan eenieder die in de omgeving is langskomt, de Colle delle Sampeyre.



(15u00) Na de echte bergpas af te dalen volgt de grotere, maar nog altijd heel aangename baan in de vallei, in de richting van Cuneo, maar uiteindelijk naar Borgo San Dalmazo gaande. Net uit de vallei passeren we door de stad Dronero, met een mooie oude brug in ’t centrum.



(15u30) Borgo voorbij gaan we nu de vallei op richting Limone Piemonte, en dan door de Tendetunnel. De oude bergpas gaan we vandaag niet doen, nogmaals, met een volgeladen GS uiterst korte en nijdige haarspeldjes nemen, op losliggende stenen, ’t lijkt me geen goed idee.
Trouwens, we moeten nog een camping zoeken, we zijn nu is redelijk vroeg, da’s aangenaam om uit te rusten, ’t zijn al redelijk vermoeiende dagen geweest.
(15u50) We zijn terug in Frankrijk, net de tunnel door.



In ’t laatste dorpke in Italië bijna een GSX-R zien verongelukken door een dwaze muts die zonder kijken uit een parking komt gereden, de piloot op de Suz had een joekel van een uitwijkmanouevre nodig om er niet op te knallen, hij is dan ook redelijk pissed of achter dat mutske geschoten, dit alles met een duo vanachter op. Als ne mens kwaad is kan ‘m veel hé
De bewolking is wederom aanwezig in ’t dal v.d Roya, enkele maanden eerder heb ik hier een fameuze douche en temperatuursinversie meegemaakt, ik hoop dat ’t deze keer uitblijft.
(16u30) Ik rij wat verder dan Tende en Saorge, om uiteindelijk in Breil een camping op te draaien. Op ’t eerste zicht lijkt ’t me wel ok, op ’t tweede zicht lijkt ’t tegen te vallen, uiteindelijk vinden we ’t alle drie, zeker door de strategische plaatsing van onze tenten aan de rand van ’t zwembad meer dan ok
Wel slagen we er quasi niet in om één haring deftig in de grond, ... excuseer, steenlaag te rammen, stenen rondom en bomen en struiken doen dan maar dienst als tentharingen.
(18u00) We zijn geinstalleerd, onze thuishaven voor twee nachten staat.



We duiken ’t stad, allé, ’t dorp in, op zoek naar één of andere eettent, we hebben nml. honger als drie paarden. In ’t centrum zelf, op een klein pleintje voor de kerk zetelen we ons gevleid neder op een terraske, de ober, een kerel van twaalf stielen en dertien ongelukken , die trouwens enkele woorden Nederlands verstaat, rijkt ons de menu aan. Very basic, maar redelijk democratisch geprijsd, we zijn ook niet op zoek naar de Comme Chez Soi, dus da’s prima zo.
(19u00) We hebben alle drie onze eerste hoofdschotel op, Raket en ik een entrecotte, Mc B een bord pasta met locale saus, iets groens ofzo.
Wel hebben we nog altijd honger, de ober trekt een ietwat bezorgd en gefronsd, doch geamuseerd gezicht wanneer we elk nog een pizza bovenop nemen.
(21u00) ’t Was lekker, ondertussen hebben we ook de uitbaatster gezien, een Engelstalige dame, die de boel dirigeert.
We gaan op ’t gemakske terug naar de camping, willen is op een redelijk vroeg uur in de slaapzakken kruipen, ondanks dat we vandaag amper een dikke 200km hebben gedaan ben ik serieus moe. Ik heb dan ook nog geen enkel moment van rust gekend, behalve ’s nachts, maar in Briançon werd ik altijd wakker van de kou, moet me dringend eens een dikkere slaapzak kopen
(22u00) Onze €cent valt net, morgen is ’t ne feestdag, en zijn waarschijnlijk de naftpompen niet open, mijn GS zit bijna op reserve, de KTM zit al dik op reserve, enkel Paul heeft met z’n 35L tank nog voldoende om morgen de dag rond te komen.
Er wordt afgesproken dat hij morgenvroeg in de omgeving gaat zoeken naar een open zijnde naftpomp, en ons dan opbelt, zodat we vroeg genoeg aan de ultieme uitdaging kunnen beginnen, de Via del Salle, maar veel beter gekend als de Ligurische Grenskamroute, een off-roadpiste van ’t zwaarste kaliber, van om en bij de 80km lengte, beginnende op de Col de Tende.
Anyway, we zien morgen wel, nu ben ‘k moe, ’t ga slapen, tot morgen...

Grtz, Philip!

[Koppel!!]

YOO

Dag 5, woensdag 15 augustus.

(07u00) Vandaag is de grote dag aangebroken, ik ben al een tijdje wakker, vraag me af of we nu op een feestdag wel aan benzine gaan geraken, anders zou ’t wel is dikke nougabollen kunnen zijn.
(07u30) Paul klimt op z’n R80GS, en gaat dus voor ons, bijna droogstaande tweewielers, de omgeving verkennen, hij gaat ons via sms op de hoogte houden van z’n zoektocht.
(07u45) Sms’ke komt binnen, de Total 5km verder is open, we (Raket en ik) springen in de motokleren, en tegen dat Paul terug aan de camping is staan we allen klaar om te vertrekken.
(08u15) Uiteindelijk blijven we eerst nog een half uur plakken, en leuteren, nochthans, men is ons gezegd dat de voormiddag prachtig weer zou geven, maar in de namiddag zou de bewolking kunnen de vallei binnenschuiven, ’t zou wel droog blijven, maar ‘k heb liever een zonneke dan zo’n mistige wolk rond en/of boven me...
(08u45) De tanken zijn volgedaan, nu is ’t dus naar de tunnelmond, ttz. net ervoor naar links, en daar de oude Tendepas op, tot op een hoogte van 1860m.
M’n escapades met de Alplutsers indachtig weet ik dat die klim tot boven niet zo simpel is, 48 korte en venijnige haarspelbochten liggen immers in ’t verschiet, en sommige zijn niet meer dan een grote hoop losse stenen waar ge u moet op zien te keren. Anderzijds is ’t wel een lekker opwarmerke op wat nog moet komen, de Ligurische staat gekend als de zwaarste (of toch één van de ) off-roadpistes voor grote reisenduro’s.
(09u10) Ietske later dan gepland beginnen we eraan, had gehoopt om tegen 9u aan ’t Fort Central te staan, soit ’t zal ietske later worden. ’t Is nu niet dat we echt gehaast zijn, maar uit allerhande info op ’t net beschikbaar heb ik wel geleerd dat een tempo van 10km/u al goed is, en wetende dat de Ligurische 80km lang is, you do the math...
(09u30) Boven is ’t uitzicht prachtig, we rijden direct door tot aan ’t Fort, hier ben ik met de Lutsers niet geweest, ’t weer en ’t late uur toen was ’t niet verstandig hier lang te blijven.
Nu hebben we dus tijd, en ’t zonneke is ten volle van de partij, we stoppen om de obligate foto’s te maken, en een kort bezoekske te brengen aan dit grote, verlaten fort.





Tussen de twee grote delen van ’t fort zien we 4x4’ers die hier de nacht hebben doorgebracht in tenten, dit doet me denken dat ik zoiets ooit is ook wil doen, kan m’n vriendin ook is meegenieten van deze sublieme omgeving.



M’n trawanten zijn, evenals ik, onder de indruk van ’t fort, dit is echt geen klein bunkertje ofzo, maar enorm groot, hier moeten ooit wel honderden soldaten gekazerneerd gelegen hebben, de foto’s spreken boekdelen want woorden schieten te kort.



(10u00) We moeten nu echt wel verder, Big Mike’s site zegt dat de moeilijkste pasages deze in ’t begin zijn, die tussen ’t fort, via de Col de la Boaire, tot aan de Col des Seigneurs. ’t Is maar te hopen da’k niet uiteen rammel, de Denzel spreekt van heel slecht liggende “schotterstrasse”, maw. een uiterst slechte steen- en puinpiste, ach, we zien wel, we zijn hier met onze gedrieën, we kunnen desnoods mekaar helpen.
(10u15) Aan ’t skistation aangekomen denk ik dat de piste heel mooi ligt, als dit ’t zwaarste stuk is dan heb ik niks te vrezen.



Ik had eigenlijk beter moeten weten...
(10u20) We sjezen verder, ik laat de meer ervaren mannen voor me vertrekken, ik zou ze toch maar ophouden.



Iets doet me vermoeden dat die zware stroken maar net om de hoek liggen. Achter ons ligt ’t Fort Central mooi te wezen, dit is echt een uitzonderlijke ervaring, zoveel heb ik nu reeds door!



(10u30) Ik sta hier ondertussen alleen, met een ongelooflijk mooi zicht rondom mij, de piste is nog altijd perfect berijdbaar, wel moet ik uitkijken, de afgrond naast de weg is enkele honderden meters diep, en er staan hier en daar paaltjes, om ’t veilig te doen lijken ofzo



(10u45) De piste is stilaan aan ’t veranderen van een gemoedelijk aangestampt aardenpad tot een echte dikke rotsbrokkenbaan, ik begin zo te denken dat die aangekondigde km’s hier beginnen, net op ’t moment dat je aan ’t meest markante en herkenbare punt van de hele route komt te staan, de haarspeld iets verder is géne kattepis, enkele diepe putten in de rotspiste, en dikke stenen her en der nopen mij om ’t heel behoedzaam aan te pakken, dit wordt stilaan wel serieus de moeite, alleszins al zwaarder dan de Sommeiller.



(11u00) Aan de Col de la Boaire aangekomen kan ik ff uitrusten, de afdaling van die haarspeld tot hier was zwaar, veel dikke losliggende stenen op de piste, ’t achterwiel dat een eigen leven leidt, en bij ’t remmen meer in de lucht hangt dan op de grond staat, ’t voorwiel dat af en toe uit m’n handen wil springen, en ik regelmatig moet corrigeren, alhoewel ik de moto zoveel mogelijk ’t werk wil laten doen, pfff, ’t is werken geblazen voor een onervaren off-roader zoals mezelf



(11u15) We hotsen en botsen verder, althans ikke toch. De KTM van Raket blijft beduidend beter ’t spoor volgen dat ’t manneke erop in gedachten heeft, de wielen en vering verteren de putten en bulten merkelijk véle beter dan mijn GS, allé, toch één ding waarin dienen Oostenrijker dan beter is
De komende km’s tot aan de Col des Seigneurs zijn een ware hel, af en toe kan ik nipt de GS de baas blijven, te traag rijden vermindert ’t gyroscopisch effect v.d wielen, maar sneller gaan is soms niet mogelijk, ’t is dansen op een slappe koord.
Af en toe stoppen we is, m’n compagnons om van ’t magnifieke uitzicht en de ervaring te genieten, ikke om op adem te komen, ’t is verdomme fysiek geen lachertje, m’n rugspieren zijn aan ’t verkrampen, soms moet ik gaan zitten op stukken waar ik liever zou rechtstaan, m’n benen en armen hebben geen last, maar die rug hè, ’t werkt zelfs op m’n ademhaling



Komt er daar nog een leukerd op een MTB voorbij gefietst, tja, dan sta je wel ff te kijken!



Na omhoog, wat relatief doenbaar is omdat je dan alleen de gas moet controleren, gaat ’t iets verder omlaag, da’s dus nog slechter, net hier is ’t meest van de pot gerukte stuk van heel deze route Halverwege de afdaling komen we twee Duisers tegen, m’n (veel snellere) reisgenoten zijn al enkele minuten aan de praat als ik kom aangesukkeld, ik bekijk de met zijkoffers en met Anakee en Battlewing uitgeruste GS’en en hun berijders is duchtig en besluit dat deze reeds ouder, en dus hoogstwaarschijnlijk veel meer ervaren zijn dan ik.
’t Is dat, of ik ben een echte sukkelaar
(12u00) We rijden verder, althans, dat proberen we.
Stoppen op dit uiterst slechte stuk was waarschijnlijk niet zo’n slim idee, daarentegen, om de Ligurische te doen moet je sowieso al niet al te snugger zijn
Soit, Mc B neemt de kop, in z’n resolute stijl gaat hij de putten en rotsbulten te lijf, en bijna loopt ’t fout af, hij kan nog net ’t evenwicht herstellen of ’t was MOT op de grond!



Dan is ’t aan Raketman zijnen toer, de KTM doet ’t ietsje kalmer aan, maar wanneer ik zelfs bij hem een stampend, glijdend en stuiterend achterwiel, tesamen met een lichte zweem van controleverlies bemerk zinkt de moed me in de schoenen.



Over die schoenen gesproken, m’n nieuwe semi off-roadbotten van Dainese doen perfect hun werk, zij ’t wel dat ze aan ventilatie te wensen overlaten, ’s avonds zit ’t zweet in je kousen.
Waar was ik, ohja, met ietwat lichte tegenzin begin ikzelf ook aan dat ambetant stuk dat m’n trawanten beiden bijna in verlegenheid bracht, ik begin te beseffen waarom je deze stukken best niet alleen doet, de kans dat je hier onderuit gaat is zeker even groot dan de kans dat je hier ongeschonden door geraakt, ik foeter, ik moet af en toe bijna een voetje zetten, ik vloek en vraag me af welke idioot z’n idee ’t was om hier met een 250kg zware reis- [en met de nadruk op reis] enduro door te gooien.
(12u30) Ik denk dat ik ver een half uur gedaan heb over die twee à drie kilometer, rechtstaan was er niet bij, moest constant de voet bij de achterrem houden, en dat kan ik alleen al zittend.
M’n rug is ff ontlast, m’n gat doet dan weer zeer van al de slagen en stampen op te vangen, groot is dan ook m’n tevredenheid als ik uiteindelijk, zij ’t wel op een traag tempo en knullige manier beneden geraak, vanaf hier lijkt ’t beter te lopen.
(12u50) Col des Seigneurs is eindelijk berijkt, volgens de gevonden info is ’t moeilijkste achter de rug. Vanaf hier kan ik zelfs de mooie en typische haarspeld zien net boven de Col de la Boaire, in vogelvlucht misschien 2 km, in rijtijd bijna een eeuwigheid.



We profiteren van ’t prachtige zomerweer om hier te stoppen en ons potje te koken, ik doe m’n vest uit en leg deze omgekeerd, met de voering naar de zon toe, om te drogen, m’n T-shirt is mestnat van ’t zweet, de vest ondertussen ook al, zelfs m’n helmvoering heeft ’t zitten, ook deze wordt strategisch naar de warme zonnestralen gericht.



We zijn hier niet alleen, meneer en mevrouw met hun MTB’s zijn ondertussen ook tot hier gefietst, die gaan bijna even snel dan wij. Ook komen hier af en toe groepjes langs met 4x4’s, aan de gewone auto’s naast ons te zien is er nog een andere weg om tot hier te geraken, want hetgeen wij net gedaan hebben, daar geraak je zelfs met een SUV al makkelijk in de problemen.
In de vallei zien we reeds een dik wolkendek komen opzetten, hopelijk blijft ’t enkel bij wolken, en duurt ’t nog een tijdje eer deze hier zijn.



(13u30) Na een verkwikkende rustpauze, en ‘k heb ze wel degelijk gebruikt om te rusten, vertrekken we weer, ’t volgende doel is de Cristo Redentor, op de Monte Saccarel.
Moet je wel een klein stukje voor omrijden, maar da’s ’t zeker waard, althans de verscheidene reisverhalen indachtig.
De volgende km’s zijn veel makkelijker te berijden dan de vorige, nog altijd ligt ’t niveau hoger dan op de Assietta of de Parpaillon, maar ’t is perfect doenbaar, en ’t lokt zelf af en toe een tikkeltje sportief sturen en driften uit, zij ’t bescheiden, meer laat m’n techniek, of ’t gebrek ervan, niet toe.



De km’s vliegen voorbij, hoeveel weet ik niet, maar ’t blijft maar duren, af en toe passeren we een 4x4, of een herder en z’n kudde schapen. Ook komen we wandelaars tegen, dan gaat uiteraard ’t gas ff toe, kwestie van hoffelijk te wezen, we willen nml. niet dat men ’t gebruik van deze piste ook aan banden zou leggen.
(14u00) Uiteindelijk zien we na de zoveelste bocht ’t Christusbeeld in de hoogte verschijnen, we moeten nog een redelijk klimmetje doen om daar te raken, maar dat lukt zonder enige problemen, ondertussen is de gewenning aan ’t intreden, ik zie al niet meer om van de zoveelste steen die tegen m’n carterprotectie slaat, en ’t tempo ligt ook al hoger dan deze ochtend, dit is echt genieten!
(14u10) Wanneer we eindelijk aan ’t grote stalen beeld zijn komen de wolken vanuit de vallei aan de andere kant reeds overgewaaid. Lap, sneller dan gehoopt, maar we waren verwittigd.
Van ’t uitzicht genieten is er niet echt bij, aangezien we soms minder dan 50m zicht hebben. Wel vermoed ik dat ’t stijl en diep is, soit, ‘k zou ’t nie willen testen.



(14u20) We gaan wederom verder, hebben niet echt een idee hoever we nog moeten, zelfs langswaar is een raadsel. Als de piste doodloopt vraag ik aan een oudere meneer in m’n beste Italiaans langswaar de kant richting Frankrijk, en La Brigue is. Blijkt dat we dus zo’n 2 à 3 km moeten zakken, en ergens in een bocht naar rechts de kam oversteken en langs links moeten afzakken.
Dit blijkt exact te kloppen, wel wordt de moeilijkheidsgraad terug enkele trapjes hoger gezet, doch, ’t wordt nergens extreem zoals we reeds te verduren kregen. Desondanks moeten we goed opletten, de weg is zo’n 3 tot 4m breed, en dan is ’t de dieperik. Een verkeerd stuiterend wiel kan voldoende zijn...
(14u40) We rijden door een stukje bos, hier heeft de zon geen vat, en de piste ligt er nat en glibberig bij, en bij ’t negocieren van een korte rechtse neem ik een verkeerd spoor. Ik raak met m’n achterwiel niet over een dikke platte steen. Mc B en Raket net achter me zien ’t gebeuren, zeggen dat ik een klein stukje terug achteruit moet, en nog is moet proberen.
Ik doe het, en hoop dat m’n achterwiel niet naar rechts van de steen afglijdt.
’t Lukt, zij ’t nipt. De TKC schuift een beetje weg, maar eerder naar links, en heeft voldoende grip om te bijten, en de GS rechtdoor te duwen. Da’s zowat ’t enige moment denk ik waar ik een voordeel had met de Continentals, al de rest had evengoed met allroadbanden gelukt, maareuh, ’t verschil, en ’t geluk of ongeluk schuilt in een klein hoekje. Paul zegt me later dat ’t echt bitter weinig scheelde of ‘k had er gelegen, rechts, richting dieperik, ondanks de begroeiing van ’t bos.
De rest is simpel, kinderspel voor mannen die ’t vorige overleefd hebben
Op Col Lineaire lijkt ’t alsof we verplicht zijn om de moeilijke afdaling richting La Brigue te nemen, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik geen enkel moeilijk stuk meer heb gezien. Wel is dit gedeelte van de piste volledig heraangelegd. Nu zijn er brede stukken, en redelijk vlakke haarspelden, weliswaar bezaaid met een losse steenlaag van enkele cm dik, die zorgt ervoor dat je nog altijd niet in slaap moet vallen, ’t voorwiel glijdt alle richtingen uit in de zachte steentjeslaag. Achter me zie ik Mc B en Raket komen aandringen, ik laat ze direct, of toch zo snel mogelijk voorbij, en moet dan op mijn beurt ff in de ankers om niet in hun stofwolk te rijden. Ik vermoed dat ik gewoon moe ben, en ga ’t eerder kalmaan doen tot op ’t asfalt, ipv. er nu nog een sprintje uit te persen, en fouten te maken.
(15u30) We zijn vermoedelijk in N-D-des-Fontaines, en staan na meer dan 80km onverhard terug op asfalt. We hebben ’t overleefd, de grote beproeving, ik ben een tevreden man!



(15u45) Onderweg in de vallei v.d Roya besluiten we om is ff mototest te doen, we schuiven ieder op de volgende z’n masjien, en halverwege doen we nogmaals ’t zelfde.
Ik begin op de oude R80GS van Paul, en alhoewel ’t ding al ong. 15jaar oud is verbaas ik me dat ’t als vertrouwd aanvoelt. Eens een GS, altijd een GS blijkbaar. Wel zijn de gewone voorvork en ondermaatse remmen ff wennen, maar daartegenover staat dat je sowieso al stevig aan de gas moet hangen om echt snel te gaan. Toch is ’t een fijne fiets om mee te rijden, en ’t lijkt me zeer plausibel dat dit oude ding op onverhard véle beter is dan m’n moderne 1200.
Halverwege de vallei wisselen we nogmaals, nu neem ik plaats op de Oostenrijker.
De KTM voelt helemaal anders aan, nochthans is deze moto van dezelfde moderne makelij als mijn GS, maar ’t is echt dag en nacht verschil. De KTM rijdt heel goed, maar vooralsnog moet ik me mijn keuze zo’n 2’n half jaar geleden niet beklagen, zeker de asfaltwegen zou ik met niets anders dan mijn geel/zwart beesteke willen doorklieven.
(16u30) Eenmaal terug op de camping aangekomen zoeken we de douches op, ik was terwijl m’n bezwete T-shirts, en hoop dat deze tegen morgenvroeg terug droog zullen zijn.
(17u45) Op ’t gemakske sjokken we naar ’t dorp, wederom naar dezelfde terras. De ober herkent ons uiteraard, we maken weer enkele stoten mee, plots staat er bv. een vol glas Martini op ons tafelke, van wie ’t is weten we niet, enkel dat de ober ’t daar heeft gezet.
Als we na ons eten (deze keer houden we ’t bij één hoofdschotel, en een grote ijscoupe als desert) nog is drie Cola’s vragen komt hij na enkele minuten verdacht om zich heen kijkend drie blikjes bij ons deponeren, en zegt ons dat deze van ’t huis zijn
Tsss, de leperd, maar wel gelachen met die kerel.
(21u30)’s Avonds blijkt men nog een vuurwerkje af te schieten in ’t dorp, we kunnen nog een goed plaatske bemachtigen op de brug over de op die plaats wel heel brede rivier, en genieten van een tiental minuten durend knallend solfer en geknetter. Ook zie ik voor ’t eerst vuurwerk dat eerst naar ’t water wordt geschoten, om daar al drijvende de hoogte in te schieten, wel een mooi zicht!
(21u40) ’t Vuurwerk is voorbij, en we stappen met de rest van ’t volk terug naar waar we moeten, in ons geval de camping dus.
We besluiten dat vandaag een geslaagde dag is geweest, maar voor mogen is er nog een dillemma, de bedoeling was om terug richting Briançon te rijden, maar ’t weerbericht, en ‘k heb er verschillende geraadpleegd, spreekt van slecht en nat weer in gans Frankrijk, behalve de kuststrook v.d Côte d’Azur.
Zodoende is er ff discussie inzake waar ’t morgen heengaat. Ik zie ’t absoluut niet zitten om door de regen te rijden, ik haat ’t sowieso al, en dan ’t wispelturige gedrag van die TKC’s indachtig heb ik zeker geen zin meer in. Een beetje ten koste van de anderen (sorry mannekes!!! ) drijf ik m’n zin door, we gaan dus langs de kust rijden, of eerder ’t hinterland van Nice en omgeving verkennen.
(22u30) We kruipen onze slaapzak in, en de eerste vallen gelijk een blok beton in slaap, op ’t ritme van m’n omgeving z’n gesnurk volg ik een tiental minuten later evenzeer...

Grtz, Philip!

[Koppel!!]

YOO

Nog een stukje vervolg, de laatste dag is komende

Dag 6, donderdag 16 augustus

(08u30) We zijn absoluut niet gehaast, we moeten vandaag maar een goeie 200km doen ofzo, schat ik, weet ik veel, ‘k weet zelfs nog niet langswaar ik ga rijden vandaag, gewoon richting westen denk ik
(09u00) ’t Gebruikelijke werk wederom, de tenten leeghalen, alles opladen, tenten afbreken, opplooien en eveneens opladen, we worden er al sneller in, ’t duurt al bij al maar drie kwartier meer. Ik stel vast dat m’n natte kledij nog altijd nat is, dan moet de GS maar dienst doen als droogrek.



(09u45) We verlaten de camping, we hebben nogmaals gecheckt of ’t weer naar ’t noorden reeds zou verbeterd zijn, maar tevergeefs. ’t Zal dus in ’t zuiden te doen zijn voor vandaag.
(10u00) De richting van Sospel wordt er nu gevolgd, een baantje dat ik reeds in den pikkedonkere gedaan heb, met veel plezier toen, en nu weer met veel plezier.
De mooie omgeving, de nooit aflatende bochtjes, ’t warme weer, perfect gewoon.
(10u15) Als ik de Col de Brouis overga heb ik een mooi zicht op de leuke haarspeldjes



Na Sospel is ’t weer van datte, dan is ’t de beurt aan de Col de Braus, wederom met mooie haarspeldcombinaties.



Ik moet zeggen dat ’t hier af en toe wel heel verlaten en desolaat uitziet, ik ben gek van deze regio, maar hier wonen moet rare dingen doen met een mens.
(11u20) In l’Escarène nemen we richting Contes, we nemen de kleine baantjes, ’t krioelt hier van de korte bochtjes, ne mens zou er draaierig van worden.
(12u00) Tussen Tourette-Levens en Carros passeren we wederom één of andere colletje, ik zie op de top een mogelijkheid om in de wind, ttz, een zuchtje dat maar net wat afkoeling brengt, en in de schaduw van een boom te pick-nicken, kortom, we stoppen om te eten.



(13u00) Nog nagenietend van onze maaltijd, bestaande uit wat vanalles met veel worst, gaan we verder.
(13u20) We zakken naar Carros, en steken de drukke N202 over, richting Vence.
Ik kijk ff op de kaart of ik de gelijknamige col overmoet, deze is min of meer gekend van de wielerwedstrijd Parijs-Nice. Blijkt dat die zo’n 10km richting Castellane ligt, en we niet die richting uitmoeten. We gaan naar de zee afzakken, ik hoop dat ’t verkeer op de “Corniche” meevalt, we komen nml. in Cagnes-sur-Mer aan de kust, en dan is ’t nog zo’n 70km tot St. Aigulf, waar we op camping gaan.
(14u15) Eens op de N98, de baan net langs ’t water, zien we dat er toch veel verkeer is, ’t zal dus af en toe op de Franse slag de trage koekblikken en motorhome’s inhalen worden
Raket zit ondertussen nog altijd met z’n gedachten bij z’n klein manneke, die thuis serieus ziek ligt te wezen, hij kan maar met moeite genieten van de mooie omgeving.
Ik vind ’t een prachtig zicht onderweg, maar ’t drukke verkeer zet een beetje een domper op de feestvreugde
(15u00) Tussen La Napoule en St. Raphaël passeren we de typische rode rotsen, toch is een moment om een fotooke te schieten.





(15u15) De loden zon noopt ons om verder te rijden, stilstaand is de hitte bijna niet te verduren, ik wou geen regen vandaag, maar dit is van ’t andere te veel nu
(15u30) De laatste km’s voor vandaag, we sukkelen mee met ’t verkeer, eerst door de smalle straatjes van St. Raphaël, dan van ’t zelfde laken een broek in Fréjus.
Tussen Fréjus en St. Aigulf zit er zelfs zo goed als geen beweging in de locale file, tussen ’t stilstaand en ons tegemoetkomend verkeer door werken we ons een weg naar voren.
(15u40) Ik wacht ff op Paul en Kris om hen de afslag naar de camping te tonen, een camping die uiteindelijk voor drie man, drie moto’s en één tent 45€ moet kosten, veel te duur me gedacht, hier zien ze mij dus nooit meer
(16u00) Ondanks dat ’t vandaag niet echt een sucses was kunnen we weer lachen, we besluiten immers, in samenspraak deze keer, om morgen in één trok naar huis te rijden.





(16u30) Kris besluit om zelf geen tent op te zetten, hij gaat in de voortent van m’n grote Coleman slapen, en morgenvroeg zo snel mogelijk vertrekken, om nog wat tijd bij z’n gezin te kunnen spenderen, ik geef ‘m groot gelijk.
(17u30) We hebben net een douche genomen, en gaan nu naar de kleine resto’s op ’t strand, om te eten en naar de roodgebakken, als sardinekes op elkaar geplakte mensenmassa te kijken, ieder z’n ding denk ik dan maar...
Terwijl we naar ’t strand wandelen zien we in een kleinen vijver een otter zwemmen, ’t ventje is van de broodkruimels aan ’t eten die men hem toegooit, tof beest!



(17u50) We moeten nog tien minuten wachten, we mogen al plaatsnemen maar men begint pas met op te nemen vanaf 18u, zal ons ’n zorg zijn, we zijn niet gehaast
Ondertussen is de rood/roze vleesmasse, af en toe gekruid met een wel degelijk mooi bruin exemplaar het strand aan ’t ontruimen, ’t is tijd om te gaan eten, moeke heeft viskes gebakken



Ik bestel een portie mosselen à la crème, en een salade chèvre chaude als voorgerecht. ’t Eten is lekker, maar zo’n salade is nog beter als men een laagje honing over de geitenkaas giet, en deze met een branderke ligt carameliseert.
Anderzijds, ’t is lekker, dus klaag ik zeker niet.
(19u20) We gaan nog een wandelingske maken naar de pier, om wat van ’t mooie warme weer te genieten, en is naar de bootjes te kijken. Ik wandel graag op zo ne pier, van steen tot steen moeten springen, meestal nooit de makkelijkste oplossing nemende, zoals een manneke van een jaar of twaalf, enkel nu wat meer bewust van ’t gevaar.



Van hier kan je trouwens mooie foto’s nemen, zeker als de zon en de weinige wolkjes dan nog een handje willen helpen.



(20u00) We strompelen kalmkes aan terug naar de tent, vermits we morgenochtend rond de vieren willen opkramen, en hopelijk tegen vijf uur onderweg zijn, houden we ’t kort. Tegen dat den donkere valt liggen we in onze slaapzak, ’t zal straks rap vroeg zijn, amai...

Grtz, Philip!

[Stelo]

Heerlijk !!!!!

[WimLT]

Philippe, dit is een prachtig geschreven verslag onderlijnt met zeer knappe foto's. Het was het wachten (op dit vervolg) meer dan waard.
Zo'n trip is absoluut mijn ding niet, maar toch heb ik het met veel plezier zitten lezen

RESPECT

[GStephen]

kwijl kwijl en nog eens kwijl

Ebde die routekes op kaart gereden of op gps?

[Raketman]

Op alletwee, meen ik mij te herinneren.

[Motard de l'Allier]

Schitterende reportage.

Mvg Motard de l'Allier