Rondreis Oostblok - Dolomieten
Moderator: GVN
Forumregels
Indien u uw reisverslag na verloop van tijd gearchiveerd wil zien in het "Reisverslagen Forum", stuur een PB naar een moderator.!
Indien u uw reisverslag na verloop van tijd gearchiveerd wil zien in het "Reisverslagen Forum", stuur een PB naar een moderator.!
-
- Berichten: 1893
- Lid geworden op: 30 sep 2004, 13:13
- Woonplaats: Terneuzen
- Locatie: Terneuzen
- Contacteer:
Rondreis Oostblok - Dolomieten
Ik post hier integraal het verhaal van mijn madam zoals verschenen op het GS-forum in NL.
Hier mijn poging tot een beknopt reisverslag, zal wel weer niet lukken
Na een dagje Belgische/Duitse Autobahn in Beieren neergestreken en meteen verwend met de Beierse keuken (Flammkuchen).
Tsjechië hebben we vanuit Praag vrij zuidelijk doorkruist en daar was niet veel aan. Wel een mooi stukje door het bos gereden. Heerlijke pauzeplek met een leger aan rondzoemende, jagende libellen (wilden niet op de foto).
Net over de grens in Slowakije zeer luxe overnacht in een hutje op stadscamping van Trencin, met uitzicht op het plaatselijke kasteel.
Geplande route vanaf Trencin was doorgaand met afgesneden stukjes in de Slowaakse binnenlanden. Poosje besloten die stukjes als slordigheidjes in de route af te doen, maar de doorgaande weg was wel erg vervelend druk, dus toch maar zo'n afsteekje genomen, moesten we wel over een flinke molshoop heen. Geasfalteerd pad werd gravelpad, werd bospaadje met grote keien en sporen. Spannend werd het pas bij de afdaling, met een paar blinde bochtjes die vragen opriepen over het vervolg.
Daarna toch maar weer een stukje hoofdweg genomen en Hongarije in gereden bij Salgotarjan, waarna alles beter werd, ook het vrouwelijk schoon (te oordelen aan mijn in katzwijm verkerende reisgenoten op het terras). Nee nee, geen foto's van haar.
Eindelijk leuke bochtige wegen op ons pad, en toen zat er van alles aan ander verkeer in de weg om er echt van te kunnen genieten (de cursus assertief inhalen van Ron kwam voor mij een beetje te laat). MAAR de revanche kwam op een doodstil stukje van circa dertig kilometer (of leek het alleen maar zo lang?) met niets anders dan bochten, door het Bükki Nemzeti Park. Werd er gewoon duizelig van (alles tussen de bossen, dus verder (gelukkig??) geen afleiding van duizelingwekkende vergezichten of dieptes). Zuiver bochtengenot en verder even niets.
Door een stad (Miskolc) rijden vind ik nooit zo'n pretje, en al helemaal niet na een lange rit, maar gelukkig was daar ter vermaak nog een oude man met blote buik waarop een door de jaren heen vermoedelijk steeds voloptueuzer geworden blote dame was getatoeëerd. Nee sorry, zijn ook geen foto's van.
Op de (van aftands, smerig sanitair voorziene) camping in Tokaj aangekomen bleek dat er wel meer medereizigers die dag wat bergpaadjes hadden meegepakt, en dat niet elke motor daar ongeschonden doorheen was gekomen. Toch heeft een team van ductapeplakkers de zwaar gehavende motor weer perfect rijdbaar gekregen.
Vanuit Tokaj niet de OER-track gaan volgen wegens de overigens zeer prettige herinnering van een jaar eerder aan lange, mulle zandpaden met complete binnenzeeën van plassen. Minder lollig op een volgepakte GS op straatbanden. Beetje doorgaand en een beetje binnendoor gereden, best afwisselend.
Grensovergang naar Roemenië bij Carei was een beetje unheimisch, en dat gevoel hield de eerste tientallen kilometers nog aan. Maar eenmaal van de grote weg af en kleinere dorpjes door, veranderde dat gevoel compleet. Weet niet of dat lag aan de gaten met wat wegdek eromheen of aan de vriendelijke mensen langs de weg
Heel mooi heuvelachtig gebied in gereden ergens tussen Zalau en Cluj.
Op camping Eldorado konden we genieten van een mooi zwemwatertje EN een knuffelig poezenbeest.
Eerstvolgende dag wat kleren gewassen en een mooie wandeling gemaakt in het heuvellandschap. MET doorwading.
Er viel volop te genieten van mooie vergezichten.
Veel vee in de heuvels, uiteenlopend van paarden en runderen tot schapen en geiten.
Ja zie je, dit wordt weer veel te lang. Even pauze
Hier mijn poging tot een beknopt reisverslag, zal wel weer niet lukken
Na een dagje Belgische/Duitse Autobahn in Beieren neergestreken en meteen verwend met de Beierse keuken (Flammkuchen).
Tsjechië hebben we vanuit Praag vrij zuidelijk doorkruist en daar was niet veel aan. Wel een mooi stukje door het bos gereden. Heerlijke pauzeplek met een leger aan rondzoemende, jagende libellen (wilden niet op de foto).
Net over de grens in Slowakije zeer luxe overnacht in een hutje op stadscamping van Trencin, met uitzicht op het plaatselijke kasteel.
Geplande route vanaf Trencin was doorgaand met afgesneden stukjes in de Slowaakse binnenlanden. Poosje besloten die stukjes als slordigheidjes in de route af te doen, maar de doorgaande weg was wel erg vervelend druk, dus toch maar zo'n afsteekje genomen, moesten we wel over een flinke molshoop heen. Geasfalteerd pad werd gravelpad, werd bospaadje met grote keien en sporen. Spannend werd het pas bij de afdaling, met een paar blinde bochtjes die vragen opriepen over het vervolg.
Daarna toch maar weer een stukje hoofdweg genomen en Hongarije in gereden bij Salgotarjan, waarna alles beter werd, ook het vrouwelijk schoon (te oordelen aan mijn in katzwijm verkerende reisgenoten op het terras). Nee nee, geen foto's van haar.
Eindelijk leuke bochtige wegen op ons pad, en toen zat er van alles aan ander verkeer in de weg om er echt van te kunnen genieten (de cursus assertief inhalen van Ron kwam voor mij een beetje te laat). MAAR de revanche kwam op een doodstil stukje van circa dertig kilometer (of leek het alleen maar zo lang?) met niets anders dan bochten, door het Bükki Nemzeti Park. Werd er gewoon duizelig van (alles tussen de bossen, dus verder (gelukkig??) geen afleiding van duizelingwekkende vergezichten of dieptes). Zuiver bochtengenot en verder even niets.
Door een stad (Miskolc) rijden vind ik nooit zo'n pretje, en al helemaal niet na een lange rit, maar gelukkig was daar ter vermaak nog een oude man met blote buik waarop een door de jaren heen vermoedelijk steeds voloptueuzer geworden blote dame was getatoeëerd. Nee sorry, zijn ook geen foto's van.
Op de (van aftands, smerig sanitair voorziene) camping in Tokaj aangekomen bleek dat er wel meer medereizigers die dag wat bergpaadjes hadden meegepakt, en dat niet elke motor daar ongeschonden doorheen was gekomen. Toch heeft een team van ductapeplakkers de zwaar gehavende motor weer perfect rijdbaar gekregen.
Vanuit Tokaj niet de OER-track gaan volgen wegens de overigens zeer prettige herinnering van een jaar eerder aan lange, mulle zandpaden met complete binnenzeeën van plassen. Minder lollig op een volgepakte GS op straatbanden. Beetje doorgaand en een beetje binnendoor gereden, best afwisselend.
Grensovergang naar Roemenië bij Carei was een beetje unheimisch, en dat gevoel hield de eerste tientallen kilometers nog aan. Maar eenmaal van de grote weg af en kleinere dorpjes door, veranderde dat gevoel compleet. Weet niet of dat lag aan de gaten met wat wegdek eromheen of aan de vriendelijke mensen langs de weg
Heel mooi heuvelachtig gebied in gereden ergens tussen Zalau en Cluj.
Op camping Eldorado konden we genieten van een mooi zwemwatertje EN een knuffelig poezenbeest.
Eerstvolgende dag wat kleren gewassen en een mooie wandeling gemaakt in het heuvellandschap. MET doorwading.
Er viel volop te genieten van mooie vergezichten.
Veel vee in de heuvels, uiteenlopend van paarden en runderen tot schapen en geiten.
Ja zie je, dit wordt weer veel te lang. Even pauze
J-P
http://www.moveonmotortrainingen.be" onclick="window.open(this.href);return false;
"I don't want to spend the rest of my life explaining myself.
You either get it or you don't." - Frank Zappa
http://www.moveonmotortrainingen.be" onclick="window.open(this.href);return false;
"I don't want to spend the rest of my life explaining myself.
You either get it or you don't." - Frank Zappa
-
- Berichten: 1893
- Lid geworden op: 30 sep 2004, 13:13
- Woonplaats: Terneuzen
- Locatie: Terneuzen
- Contacteer:
Re: Rondreis Oostblok - Dolomieten
Hier dan deel 2 van het toch niet zo beknopte reisverslag
Vanaf camping Eldorado nabij het Roemeense Cluj-Napoca vertrokken naar camping Salisteanca, wat meer naar het zuidoosten nabij Sibiu. Er wordt hier in de bergen van Gilau hard gewerkt aan een nieuwe snelweg, die over een paar jaar klaar moet zijn.
Bij een stopje komt een man met paard en wagen langsgereden. Hij gaat er speciaal mooi voor zitten om te poseren en wil zijn naam doorgeven, zodat ik de foto kan opsturen Alles netjes genoteerd. Als dank krijg ik een handkus, een grote gouden glimlach en mogen we een watermeloen uitzoeken. Er ligt een aantal exemplaren, min of meer verstopt onder een laag hooi op de wagen. Ik gebaar dat een meloen te groot is om mee te nemen, maar hij dringt aan en we weten een kleiner exemplaar in mijn topkoffer te krijgen. In de hoop hem niet te beledigen geven we hem toch een vergoeding.
Als we hem later weer voorbij rijden, roept hij nog heel hard CLUJ!!!!! Hij was vergeten door te geven in welke plaats hij woonde
Over stoffige gravelwegen langs rotswanden rijden we zuidwaarts, en nemen door een vaagheid in de track een verkeerde afslag. Al uitzoomende op de GPS zie ik dat we het rondje zo ook wel rond krijgen, dus ik rijd door, maar besef vrij laat dat ik wel erg ver heb uitgezoomd en dat we zo wel erg ver omrijden. Dit is geen laagland waar je om de paar honderd meter een weggetje hebt. Moeten dus alsnog een heel stuk terug. Maar het is er wel mooi.
Als dan deze bergen (of zijn dit ook nog heuvels?) opdoemen, krijgen we pas echt goede zin:
Een prachtig gebied, met fraaie rotswanden:
In het mooie plaatsje Aiud staan veel mensen op straat, heel gezellig. Motoren zien ze hier duidelijk niet zo vaak.
De route vervolgt zich over diverse slingerende gravelpaden:
Aan het einde van een mooi pad stop ik met Ron om op Jaap en J-P te wachten en Ron voorspelt al snel dat er iets is misgegaan. Er zaten wat diepere watergeulen in het pad, vlak na een bultje... Jaap blijkt daar inderdaad in te zijn gereden en heeft een duikvlucht gemaakt.
Motor is zwaar beschadigd en niet meer rijdbaar, Jaap heeft 'gelukkig' alleen een zere hand en elleboog. Reinier komt er toevallig net aan met de Landrover en die brengt Jaap naar een ziekenhuis. Ron en J-P blijven bij de motor totdat die kan worden afgevoerd. Geen pretje bij 30 plus graden zonder schaduw in de buurt. Bij de ANWB kunnen ze niets met co-ordinaten, ze willen een adres hebben. Uren gaan voorbij zonder progressie. Gelukkig komt er een behulpzame local langs die wel even aan de telefoon wil hangen zodat de lokale sleepdienst weet waar de motor staat. Ik vervolg intussen de route met John, Arjan en Marielle, over mooie gravelpaden door de glooiende heuvels.
Af en toe passeren we een dorpje.
Op een heuvelig pad haal ik een local in op een brommertje, en als ik even later op de rest sta te wachten, haalt hij me weer bij. Ik groet hem uitbundig en met een twinkeling in de ogen gebaart hij van bochtjes en heuveltjes Ook een liefhebber dus
(Zo'n stofbril is hier geen overbodige luxe als je achter ander verkeer aan moet rijden.)
Eenmaal weer op asfalt blijkt John een spijker in de band te hebben. Hij gaat voor ons uit rijden.
In de buurt van de hoofdweg denk ik af te slaan naar Sibiu en blijken we met zijn 3-en aan het spookrijden te zijn. Ik weet niet wat ik eerder zag, de pijlen op het wegdek die de verkeerde kant op wezen, of de twee rijen dik met flinke vaart tegemoetkomende, claxonnerende auto's. De noodstop is nog niet vaak zo goed van pas gekomen Remmen en uitwijken in de praktijk, pffff. Gelukkig is de weg breed genoeg om uit te wijken en is het na dit eerste groepje auto's weer even rustig genoeg om te keren. Paar dagen later nog even gekeken en weer geen bordjes gezien die wezen op een verplichte rijrichting. Merkte wel dat je ongeveer 100 rijdt op de hoofdweg op dat punt. Hmpf.
De camping in Saliste is wat verdekt opgesteld, maar de voorzieningen zijn prima in orde. Er is zelfs een zwembad
Aldaar blijkt de watermeloen in mijn koffer open te zijn gegaan, dus alles wat verder nog in de koffer zat, zit onder het meloensap en de meloenpitten. Heb ik wat te doen zolang J-P nog niet terug is (tent en gewone kleren zaten bij hem op de motor).
Voor Jaap is er een kamer in het pension beschikbaar. Wel prettig, want hij heeft zijn hand in het gips. Duim en vinger zijn gebroken. Hij vliegt morgen terug naar huis.
Vanaf camping Eldorado nabij het Roemeense Cluj-Napoca vertrokken naar camping Salisteanca, wat meer naar het zuidoosten nabij Sibiu. Er wordt hier in de bergen van Gilau hard gewerkt aan een nieuwe snelweg, die over een paar jaar klaar moet zijn.
Bij een stopje komt een man met paard en wagen langsgereden. Hij gaat er speciaal mooi voor zitten om te poseren en wil zijn naam doorgeven, zodat ik de foto kan opsturen Alles netjes genoteerd. Als dank krijg ik een handkus, een grote gouden glimlach en mogen we een watermeloen uitzoeken. Er ligt een aantal exemplaren, min of meer verstopt onder een laag hooi op de wagen. Ik gebaar dat een meloen te groot is om mee te nemen, maar hij dringt aan en we weten een kleiner exemplaar in mijn topkoffer te krijgen. In de hoop hem niet te beledigen geven we hem toch een vergoeding.
Als we hem later weer voorbij rijden, roept hij nog heel hard CLUJ!!!!! Hij was vergeten door te geven in welke plaats hij woonde
Over stoffige gravelwegen langs rotswanden rijden we zuidwaarts, en nemen door een vaagheid in de track een verkeerde afslag. Al uitzoomende op de GPS zie ik dat we het rondje zo ook wel rond krijgen, dus ik rijd door, maar besef vrij laat dat ik wel erg ver heb uitgezoomd en dat we zo wel erg ver omrijden. Dit is geen laagland waar je om de paar honderd meter een weggetje hebt. Moeten dus alsnog een heel stuk terug. Maar het is er wel mooi.
Als dan deze bergen (of zijn dit ook nog heuvels?) opdoemen, krijgen we pas echt goede zin:
Een prachtig gebied, met fraaie rotswanden:
In het mooie plaatsje Aiud staan veel mensen op straat, heel gezellig. Motoren zien ze hier duidelijk niet zo vaak.
De route vervolgt zich over diverse slingerende gravelpaden:
Aan het einde van een mooi pad stop ik met Ron om op Jaap en J-P te wachten en Ron voorspelt al snel dat er iets is misgegaan. Er zaten wat diepere watergeulen in het pad, vlak na een bultje... Jaap blijkt daar inderdaad in te zijn gereden en heeft een duikvlucht gemaakt.
Motor is zwaar beschadigd en niet meer rijdbaar, Jaap heeft 'gelukkig' alleen een zere hand en elleboog. Reinier komt er toevallig net aan met de Landrover en die brengt Jaap naar een ziekenhuis. Ron en J-P blijven bij de motor totdat die kan worden afgevoerd. Geen pretje bij 30 plus graden zonder schaduw in de buurt. Bij de ANWB kunnen ze niets met co-ordinaten, ze willen een adres hebben. Uren gaan voorbij zonder progressie. Gelukkig komt er een behulpzame local langs die wel even aan de telefoon wil hangen zodat de lokale sleepdienst weet waar de motor staat. Ik vervolg intussen de route met John, Arjan en Marielle, over mooie gravelpaden door de glooiende heuvels.
Af en toe passeren we een dorpje.
Op een heuvelig pad haal ik een local in op een brommertje, en als ik even later op de rest sta te wachten, haalt hij me weer bij. Ik groet hem uitbundig en met een twinkeling in de ogen gebaart hij van bochtjes en heuveltjes Ook een liefhebber dus
(Zo'n stofbril is hier geen overbodige luxe als je achter ander verkeer aan moet rijden.)
Eenmaal weer op asfalt blijkt John een spijker in de band te hebben. Hij gaat voor ons uit rijden.
In de buurt van de hoofdweg denk ik af te slaan naar Sibiu en blijken we met zijn 3-en aan het spookrijden te zijn. Ik weet niet wat ik eerder zag, de pijlen op het wegdek die de verkeerde kant op wezen, of de twee rijen dik met flinke vaart tegemoetkomende, claxonnerende auto's. De noodstop is nog niet vaak zo goed van pas gekomen Remmen en uitwijken in de praktijk, pffff. Gelukkig is de weg breed genoeg om uit te wijken en is het na dit eerste groepje auto's weer even rustig genoeg om te keren. Paar dagen later nog even gekeken en weer geen bordjes gezien die wezen op een verplichte rijrichting. Merkte wel dat je ongeveer 100 rijdt op de hoofdweg op dat punt. Hmpf.
De camping in Saliste is wat verdekt opgesteld, maar de voorzieningen zijn prima in orde. Er is zelfs een zwembad
Aldaar blijkt de watermeloen in mijn koffer open te zijn gegaan, dus alles wat verder nog in de koffer zat, zit onder het meloensap en de meloenpitten. Heb ik wat te doen zolang J-P nog niet terug is (tent en gewone kleren zaten bij hem op de motor).
Voor Jaap is er een kamer in het pension beschikbaar. Wel prettig, want hij heeft zijn hand in het gips. Duim en vinger zijn gebroken. Hij vliegt morgen terug naar huis.
J-P
http://www.moveonmotortrainingen.be" onclick="window.open(this.href);return false;
"I don't want to spend the rest of my life explaining myself.
You either get it or you don't." - Frank Zappa
http://www.moveonmotortrainingen.be" onclick="window.open(this.href);return false;
"I don't want to spend the rest of my life explaining myself.
You either get it or you don't." - Frank Zappa
-
- Berichten: 1893
- Lid geworden op: 30 sep 2004, 13:13
- Woonplaats: Terneuzen
- Locatie: Terneuzen
- Contacteer:
Re: Rondreis Oostblok - Dolomieten
En hier is deel 3 al (tsja, nu heb ik nog vakantie, vanaf maandag is het gedaan met de pret)
@Ron heb alle gereden routes ingetekend op de kaart, tracks heb ik nog niet bekeken, misschien zitten die van Roemenie er ook nog wel in
J-P, Ron, Marten en ik maken vanaf camping Salisteanca een rondrit via de Fagaras-pas. We willen er zoveel mogelijk binnendoor naartoe rijden, maar we zijn nogal aan het dwalen over wegen van zeer wisselende kwaliteit. Je denkt de wat doorgaandere wegen op de kaart te vinden door de geasfalteerde weg te blijven volgen, maar in de praktijk werkt dat toch weer anders, zo zou later ook nog blijken
Van arren moede uiteindelijk toch een stuk hoofdweg gepakt. Want de route van vandaag is te lang om veel tijd te verliezen aan (ver-)dwalen. Langs de weg naar de pas, langs een riviertje, heel veel recreërende mensen, steevast naast enorme bergen rommel. Iedereen dondert zijn afval overal neer.
De weg langs de noordkant omhoog is redelijk geasfalteerd. Rijdt best lekker.
http://www.youtube.com/v/WP-tEPddlNI&hl=nl&fs=1&[/video]
Op het hoogste punt een enorme kermis van kraampjes met van alles te eten. Op de afdaling komen we nog aardig wat motoren tegen.
<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/G9Y-dMg4VlQ&hl ... ram><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/G9Y-dMg4VlQ&hl=nl&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>
Dan volgt een vlak stuk langs de rivier en het Vidraru-meer met enorm stuiterasfalt met allemaal reparatievlakjes en een schier eindeloze opeenvolging van bochten. ABS uit en gaan met die banaan haha, heerlijk.
Na het meer mis ik de afslag om weer terug door te steken naar het westen naar Salatrucu, maar op de kaart staat een stukje zuidelijker ook een oost-west-doorsteekje, dus nemen we die maar, naar Cicanesti. Asfalt wordt gravel en gravel wordt een smal zanderig paadje met sporen. Ik spreek dus maar een jonge voorbijgangster aan met de vraag of dit echt de weg is naar het volgende dorp. Het antwoord is ja. Het pad is best lastig af en toe, en als we even hergroeperen, blijkt Ron te zijn gevallen. Hij is het pad beu. Als we vervolgens weer gaan rijden blijkt direct achter de volgende bocht het asfalt weer te beginnen, haha.
In het volgende dorp informeren we naar het vervolg van de route. De eerste vrouw die we aanspreken, lijkt nog nooit een landkaart te hebben gezien, en kan niet lezen, maar er komen al snel twee jonge gasten met gelhoofd aan die zowaar Engels spreken. We willen naar Suici (al had Ron nog zo gezegd dat die naam niet veel goeds voorspelde) maar niet 'enduro'? Dan moeten we weer terug en helemaal rond. Ja, dan moeten we die paden ook weer terug over, dus da's net zo erg dan. Dan gaan we net zo goed door. De jongen zegt dat het pad 'harder' is dan het vorige, en mijn medereizigers concluderen dat de ondergrond dus harder is, maar ik vraag me af of hij het niet had over de moeilijkheidsgraad. In elk geval wil hij ons wel even naar het goede pad brengen met zijn glimmende auto ('I went to Belgium to get it!').
Weer moeten we een heuvel over, maar op of naast het pad is altijd wel een stukje dat goed berijdbaar is. Goed kijken, rustig de route plannen en waar nodig gang houden. Op een steile afdaling met een laagje zand op een harde ondergrond ben ik zo stom om de voorrem te gebruiken en het voorwiel glijdt acuut weg. Niets aan de hand, alleen een zijtas afgescheurd, maar Ron zat achter mij en moet de motor ook neerleggen.
Na deze afdaling stoppen we even en rijden Marten en ik als eersten verder. Volgt weer een steil stukje naar een dorpje, en ik heb beloofd bij de afslag te wachten, maar Ron en J-P komen maar niet opdagen en ik sta in de volle zon te stoven. Uiteindelijk dan maar doorgereden naar Marten, sta ik in elk geval niet meer in m'n uppie in de zon.
Afslag is gelukkig redelijk voor de hand liggend. Als Ron en J-P dan eindelijk komen opdagen, blijkt dat Ron z'n bril op de helling had laten liggen na het valpartijtje. Moesten ze weer terugklimmen en hebben zich een ongeluk moeten zoeken in het gras
Dan is daar eindelijk Suici. De weg naar het noorden, naar Salatrucu, is geasfalteerd, en aangezien de volgende dorpen waar we langs moeten, net zo groot op de kaart staan, nemen we aan dat het nu gedaan is met de zand/keien-paadjes. Dat zou wel goed uitkomen, want het begint intussen wel avond te worden en het is in deze contreien vrij vroeg donker.
In Salatrucu gewoon het asfalt blijven volgen het dal in dus, en niet op de wel degelijk aanwezige wegwijzers gelet. Asfalt wordt wel steeds slechter, en uiteindelijk ook zuiver gravel, maar er komt ons veel verkeer tegemoet, voornamelijk vrachtauto's met ex-bomen. Even gepauzeerd op een mooie open plek.
En weer verder op dat pad, naar het noorden, naar ik veronderstel nog steeds naar Perisani. Aan weerszijden hoge heuvels. Het pad lijkt wel steeds smaller te worden, maar ik bedenk dat dat ook inbeelding kan zijn omdat ik me zorgen begin te maken of het nog wel ergens uitkomt. We passeren nog steeds groepjes mensen hier en daar, bij een werkplaats of een woning, dus dat is het probleem niet. J-P en Ron blijven wel erg achter, dus na weer een aantal kilometer stop ik om te hergroeperen.
J-P en Ron blijken staande te zijn gehouden door een aantal studenten in een auto die een heel gedetailleerde kaart bij zich hadden en zeker weten dat dit pad doodloopt. Dat is een behoorlijke streep door de rekening aangezien we al ongeveer 15 kilometer op dit pad aan het rijden zijn en er geen afslagen van enig formaat zijn geweest. Teruggedraaid en nog een paar keer navraag gedaan bij locals, die met handen, voeten en takjes gebaren dat we pas bij een brug weer rechtsaf moeten richting Perisani. Zucht, echt helemaal terug dus, en de zon zakt al.
Komen we al halverwege het pad bij een klein bruggetje met een pad de juiste kant op en denken dat dit misschien ook wel de bewuste brug kon zijn. Zou tig kilometers omrijden schelen. J-P en ik rijden de brug op, waar twee mannen staan, waaronder een schaapsherder. Hoofden worden geschud, nee, hier kunnen we de heuvels niet over. We moeten echt helemaal terug hoor.
We moeten dus omkeren bij die brug, maar het is zeer oneffen en er is niet voldoende ruimte om rijdend te keren. Dan ben ik uitgespeeld met mijn korte pootjes. Sta te vloeken in mijn helm. Leuk he, een kleine vrouw op zo'n grote motor, maar wat een afgang als je ermee moet staan sukkelen, grrrrr. Dan zie ik J-P het talud afrijden om te keren. Had ik niet aan gedacht. BETER! Ik volg zijn voorbeeld en eenmaal beneden bezie ik zuchtend de onverwacht steile begraste helling waar ik dan ook weer op moet zien te komen. $%&*&$*#&#* Nou ja, als het J-P is gelukt, kan het dus gewoon, geen gezeur. Ik zie waar J-P z'n spoortje loopt dus ga maar ongeveer op dezelfde plek naar boven. Pfff, het lukt! Netjes op tijd het gas weer dicht voordat ik er aan de andere kant weer af duik, haha.
Flink het gas erop om tijd te winnen, maar achter J-P aan in het stof zie ik 1 put over het hoofd. Stuiter de stuiter daar ging de topkoffer. Grrrr. Gehavende koffer vastgebonden en weer verder.
Terug in Salatrucu nog even de opties doorgenomen. Via het noorden naar de hoofdweg is het nu nog dertig kilometer. Dat moet toch haast wel een geasfalteerde weg zijn, maar aan het begin zien we al dat het grof gravel is. En na het eerste bochtje komt er alweer een technischer stukje aan. En ik had Ron nu juist beloofd dat dit vast een betere weg was dan die doodlopende, aangezien hij naar een ander dorp zou leiden. Niet dus. De moed zakt me in de schoenen en ik stop. Maar Marten rijdt door, om de boel te verkennen zei hij later, maar ik dacht dat het een 'kom op, niet zeuren, meekomen'-actie was, dus heb toch weer de benodigde moed verzameld om verder te gaan. Feitelijk hadden we ook geen keus. Hadden naar het zuiden kunnen rijden om daar ergens de hoofdweg op te gaan, maar er was geen enkele garantie dat die weg makkelijker zou zijn.
Zijn intussen al erg moe van het rijden, maar we komen zonder kleerscheuren weer in de bewoonde wereld, en in het dorp waar we doorheen rijden, zijn we een enorme bezienswaardigheid. Raar gevoel om zo langs de vrolijk zwaaiende kinderen te rijden. Zo'n enthousiast onthaal past wel bij de best wel zware tocht die dit onbedoeld is geworden.
Vanaf Perisani weer asfalt, en wat voor! Van dat verse zwarte Net als het donker begint te worden, zijn we op de hoofdweg (alwaar net weer een ongeluk is gebeurd). Dringend toe aan een tankbeurt en wat te eten.
We moeten dan nog tachtig kilometer over de hoofdweg in het donker, geen pretje. Vooral het stuk na Sibiu is hachelijk. Daar heb je een soort anderhalfbaansweg, met een inhaalvak voor beide rijrichtingen. Een nachtmerrie voor mij in het donker, maar gelukkig neemt J-P daar even het voortouw. In Saliste komen we nog een paard en wagen tegen met een koppeltje erop. De vrouw houdt een miniscuul lampje omhoog in de hoop niet aangereden te worden.
@Ron heb alle gereden routes ingetekend op de kaart, tracks heb ik nog niet bekeken, misschien zitten die van Roemenie er ook nog wel in
J-P, Ron, Marten en ik maken vanaf camping Salisteanca een rondrit via de Fagaras-pas. We willen er zoveel mogelijk binnendoor naartoe rijden, maar we zijn nogal aan het dwalen over wegen van zeer wisselende kwaliteit. Je denkt de wat doorgaandere wegen op de kaart te vinden door de geasfalteerde weg te blijven volgen, maar in de praktijk werkt dat toch weer anders, zo zou later ook nog blijken
Van arren moede uiteindelijk toch een stuk hoofdweg gepakt. Want de route van vandaag is te lang om veel tijd te verliezen aan (ver-)dwalen. Langs de weg naar de pas, langs een riviertje, heel veel recreërende mensen, steevast naast enorme bergen rommel. Iedereen dondert zijn afval overal neer.
De weg langs de noordkant omhoog is redelijk geasfalteerd. Rijdt best lekker.
http://www.youtube.com/v/WP-tEPddlNI&hl=nl&fs=1&[/video]
Op het hoogste punt een enorme kermis van kraampjes met van alles te eten. Op de afdaling komen we nog aardig wat motoren tegen.
<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/G9Y-dMg4VlQ&hl ... ram><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/G9Y-dMg4VlQ&hl=nl&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>
Dan volgt een vlak stuk langs de rivier en het Vidraru-meer met enorm stuiterasfalt met allemaal reparatievlakjes en een schier eindeloze opeenvolging van bochten. ABS uit en gaan met die banaan haha, heerlijk.
Na het meer mis ik de afslag om weer terug door te steken naar het westen naar Salatrucu, maar op de kaart staat een stukje zuidelijker ook een oost-west-doorsteekje, dus nemen we die maar, naar Cicanesti. Asfalt wordt gravel en gravel wordt een smal zanderig paadje met sporen. Ik spreek dus maar een jonge voorbijgangster aan met de vraag of dit echt de weg is naar het volgende dorp. Het antwoord is ja. Het pad is best lastig af en toe, en als we even hergroeperen, blijkt Ron te zijn gevallen. Hij is het pad beu. Als we vervolgens weer gaan rijden blijkt direct achter de volgende bocht het asfalt weer te beginnen, haha.
In het volgende dorp informeren we naar het vervolg van de route. De eerste vrouw die we aanspreken, lijkt nog nooit een landkaart te hebben gezien, en kan niet lezen, maar er komen al snel twee jonge gasten met gelhoofd aan die zowaar Engels spreken. We willen naar Suici (al had Ron nog zo gezegd dat die naam niet veel goeds voorspelde) maar niet 'enduro'? Dan moeten we weer terug en helemaal rond. Ja, dan moeten we die paden ook weer terug over, dus da's net zo erg dan. Dan gaan we net zo goed door. De jongen zegt dat het pad 'harder' is dan het vorige, en mijn medereizigers concluderen dat de ondergrond dus harder is, maar ik vraag me af of hij het niet had over de moeilijkheidsgraad. In elk geval wil hij ons wel even naar het goede pad brengen met zijn glimmende auto ('I went to Belgium to get it!').
Weer moeten we een heuvel over, maar op of naast het pad is altijd wel een stukje dat goed berijdbaar is. Goed kijken, rustig de route plannen en waar nodig gang houden. Op een steile afdaling met een laagje zand op een harde ondergrond ben ik zo stom om de voorrem te gebruiken en het voorwiel glijdt acuut weg. Niets aan de hand, alleen een zijtas afgescheurd, maar Ron zat achter mij en moet de motor ook neerleggen.
Na deze afdaling stoppen we even en rijden Marten en ik als eersten verder. Volgt weer een steil stukje naar een dorpje, en ik heb beloofd bij de afslag te wachten, maar Ron en J-P komen maar niet opdagen en ik sta in de volle zon te stoven. Uiteindelijk dan maar doorgereden naar Marten, sta ik in elk geval niet meer in m'n uppie in de zon.
Afslag is gelukkig redelijk voor de hand liggend. Als Ron en J-P dan eindelijk komen opdagen, blijkt dat Ron z'n bril op de helling had laten liggen na het valpartijtje. Moesten ze weer terugklimmen en hebben zich een ongeluk moeten zoeken in het gras
Dan is daar eindelijk Suici. De weg naar het noorden, naar Salatrucu, is geasfalteerd, en aangezien de volgende dorpen waar we langs moeten, net zo groot op de kaart staan, nemen we aan dat het nu gedaan is met de zand/keien-paadjes. Dat zou wel goed uitkomen, want het begint intussen wel avond te worden en het is in deze contreien vrij vroeg donker.
In Salatrucu gewoon het asfalt blijven volgen het dal in dus, en niet op de wel degelijk aanwezige wegwijzers gelet. Asfalt wordt wel steeds slechter, en uiteindelijk ook zuiver gravel, maar er komt ons veel verkeer tegemoet, voornamelijk vrachtauto's met ex-bomen. Even gepauzeerd op een mooie open plek.
En weer verder op dat pad, naar het noorden, naar ik veronderstel nog steeds naar Perisani. Aan weerszijden hoge heuvels. Het pad lijkt wel steeds smaller te worden, maar ik bedenk dat dat ook inbeelding kan zijn omdat ik me zorgen begin te maken of het nog wel ergens uitkomt. We passeren nog steeds groepjes mensen hier en daar, bij een werkplaats of een woning, dus dat is het probleem niet. J-P en Ron blijven wel erg achter, dus na weer een aantal kilometer stop ik om te hergroeperen.
J-P en Ron blijken staande te zijn gehouden door een aantal studenten in een auto die een heel gedetailleerde kaart bij zich hadden en zeker weten dat dit pad doodloopt. Dat is een behoorlijke streep door de rekening aangezien we al ongeveer 15 kilometer op dit pad aan het rijden zijn en er geen afslagen van enig formaat zijn geweest. Teruggedraaid en nog een paar keer navraag gedaan bij locals, die met handen, voeten en takjes gebaren dat we pas bij een brug weer rechtsaf moeten richting Perisani. Zucht, echt helemaal terug dus, en de zon zakt al.
Komen we al halverwege het pad bij een klein bruggetje met een pad de juiste kant op en denken dat dit misschien ook wel de bewuste brug kon zijn. Zou tig kilometers omrijden schelen. J-P en ik rijden de brug op, waar twee mannen staan, waaronder een schaapsherder. Hoofden worden geschud, nee, hier kunnen we de heuvels niet over. We moeten echt helemaal terug hoor.
We moeten dus omkeren bij die brug, maar het is zeer oneffen en er is niet voldoende ruimte om rijdend te keren. Dan ben ik uitgespeeld met mijn korte pootjes. Sta te vloeken in mijn helm. Leuk he, een kleine vrouw op zo'n grote motor, maar wat een afgang als je ermee moet staan sukkelen, grrrrr. Dan zie ik J-P het talud afrijden om te keren. Had ik niet aan gedacht. BETER! Ik volg zijn voorbeeld en eenmaal beneden bezie ik zuchtend de onverwacht steile begraste helling waar ik dan ook weer op moet zien te komen. $%&*&$*#&#* Nou ja, als het J-P is gelukt, kan het dus gewoon, geen gezeur. Ik zie waar J-P z'n spoortje loopt dus ga maar ongeveer op dezelfde plek naar boven. Pfff, het lukt! Netjes op tijd het gas weer dicht voordat ik er aan de andere kant weer af duik, haha.
Flink het gas erop om tijd te winnen, maar achter J-P aan in het stof zie ik 1 put over het hoofd. Stuiter de stuiter daar ging de topkoffer. Grrrr. Gehavende koffer vastgebonden en weer verder.
Terug in Salatrucu nog even de opties doorgenomen. Via het noorden naar de hoofdweg is het nu nog dertig kilometer. Dat moet toch haast wel een geasfalteerde weg zijn, maar aan het begin zien we al dat het grof gravel is. En na het eerste bochtje komt er alweer een technischer stukje aan. En ik had Ron nu juist beloofd dat dit vast een betere weg was dan die doodlopende, aangezien hij naar een ander dorp zou leiden. Niet dus. De moed zakt me in de schoenen en ik stop. Maar Marten rijdt door, om de boel te verkennen zei hij later, maar ik dacht dat het een 'kom op, niet zeuren, meekomen'-actie was, dus heb toch weer de benodigde moed verzameld om verder te gaan. Feitelijk hadden we ook geen keus. Hadden naar het zuiden kunnen rijden om daar ergens de hoofdweg op te gaan, maar er was geen enkele garantie dat die weg makkelijker zou zijn.
Zijn intussen al erg moe van het rijden, maar we komen zonder kleerscheuren weer in de bewoonde wereld, en in het dorp waar we doorheen rijden, zijn we een enorme bezienswaardigheid. Raar gevoel om zo langs de vrolijk zwaaiende kinderen te rijden. Zo'n enthousiast onthaal past wel bij de best wel zware tocht die dit onbedoeld is geworden.
Vanaf Perisani weer asfalt, en wat voor! Van dat verse zwarte Net als het donker begint te worden, zijn we op de hoofdweg (alwaar net weer een ongeluk is gebeurd). Dringend toe aan een tankbeurt en wat te eten.
We moeten dan nog tachtig kilometer over de hoofdweg in het donker, geen pretje. Vooral het stuk na Sibiu is hachelijk. Daar heb je een soort anderhalfbaansweg, met een inhaalvak voor beide rijrichtingen. Een nachtmerrie voor mij in het donker, maar gelukkig neemt J-P daar even het voortouw. In Saliste komen we nog een paard en wagen tegen met een koppeltje erop. De vrouw houdt een miniscuul lampje omhoog in de hoop niet aangereden te worden.
Laatst gewijzigd door J-P op 15 sep 2009, 12:06, 2 keer totaal gewijzigd.
J-P
http://www.moveonmotortrainingen.be" onclick="window.open(this.href);return false;
"I don't want to spend the rest of my life explaining myself.
You either get it or you don't." - Frank Zappa
http://www.moveonmotortrainingen.be" onclick="window.open(this.href);return false;
"I don't want to spend the rest of my life explaining myself.
You either get it or you don't." - Frank Zappa
-
- Berichten: 1893
- Lid geworden op: 30 sep 2004, 13:13
- Woonplaats: Terneuzen
- Locatie: Terneuzen
- Contacteer:
Re: Rondreis Oostblok - Dolomieten
Ben ik weer met deel 4.
Nam me eigenlijk voor om na die lange dag van gisteren niet te rijden, maar we werden verwacht op een camping nabij Arad, dus toch maar weer ons boeltje bij elkaar geraapt op camping Salisteanca.
Sommige motoren waren nog goed stoffig van gisteren. Voorop rijden heeft zo z'n voordelen
We rijden met vier, J-P, Gies, Ron en ik, en spreken af dat we vandaag de doorgaande weg nemen naar de volgende camping. Ron rijdt voorop, want ik aarzel te veel met inhalen. Zorg ik dat ik bij hem in de buurt blijf Er is ook een alternatieve route langs de hoofdweg, door alle dorpjes heen, maar wegens de hitte en vermoeidheid zien we daar van af. Wordt anders weer een lange dag stofhappen.
Al na een paar kilometer hoofdweg blijkt mijn kaartvak niet goed dicht te zitten en waait er zomaar een kaart van Roemenie uit (de symboliek hiervan ontging me op dat moment even). Ben dus even afgeleid/blind en het treft dat een uitvoegende automobilist net heeft besloten alsnog rechtdoor te rijden. Zodra ik weer zicht heb na mijn kaartakkefietje, zie ik dus een auto veeeeeeel te dicht bij. Gelukkig loopt het goed af. 1 kaart kon ik opvangen en daar ga ik dan maar bovenop zitten. Die gaat voorlopig geen kant meer op
Even verderop komt J-P naar voren rijden, gebaren makend alsof hij wil praten. Rare plek om te praten. Dan zie ik zijn achterband zwabberen. Shit. Lek. Uitgevoegd naar een parkeerstrookje. In een mum van tijd zit er een veter in (trots!).
Ron en Gies staan intussen aan weerszijden van de weg, zodat de auto's tenminste wat afremmen voor ze langsdenderen. Gies is wel bang dat hij voor schandknaap wordt aangezien. Tsja, dames bieden zich hier immers ook op de raarste plaatsen langs de weg aan
Een kilometer verderop zit een tankstation zodat de band verder opgepompt kan worden en we weer op pad kunnen. Het is niet heel druk, dus we schieten lekker op, het landschap langs de weg is onderhoudend en de weg af en toe zelfs een beetje bochtig. Met het inhalen erbij vermaken we ons prima.
Zo zijn we lekker vroeg op camping Route Roemenie, gerund door een Nederlandse vrouw en een Roemeense man, ter ondersteuning van het weeshuis in Arad dat ze bestieren. We krijgen een mooi kampeerstekje tussen appel- en perzikenbomen.
's Avonds lekker gezellig gezamenlijk buiten eten bij kaarslicht, super.
De dag erna dan alsnog de geplande 'rustdag'. Wel een mooie wandeling gemaakt in de directe omgeving.
Eerst door het dorp, waar nieuwe huizen (soms met buitenzwembad!) worden afgewisseld door oude tot stokoude huizen, al dan niet bewoond.
Door het bos een heuvel op gelopen en door de wijngaarden weer terug. Op de camping schenken ze wijn uit deze regio (Minis), erg lekker.
Even relaxen nog daarna, zodat we fit zijn om de volgende dag Hongarije te doorkruisen.
Van het dagje Hongarije herinner ik me alleen het weidse landschap. Af en toe een dorp, en daartussen uitgestrekte, zanderige landbouwgronden met eindeloze zandpaden. Heerlijk om daar op nopjes rond te crossen. Brabant in het groot, maar dan lekker dun bevolkt. We houden het vandaag op de geasfalteerde wegen.
We nemen nog een pontje over de Donau.
Hierna verandert het landschap en wordt het groener.
De ontvangst op camping De Ommekeer is zeer hartelijk. Gastheer en gastvrouw stellen alles in het werk om het ons naar de zin te maken. Er is 's avonds een lekkere maaltijd en we mogen nog even internetten om een camping te zoeken in Slovenie en een route uit te vogelen daar naartoe.
Nam me eigenlijk voor om na die lange dag van gisteren niet te rijden, maar we werden verwacht op een camping nabij Arad, dus toch maar weer ons boeltje bij elkaar geraapt op camping Salisteanca.
Sommige motoren waren nog goed stoffig van gisteren. Voorop rijden heeft zo z'n voordelen
We rijden met vier, J-P, Gies, Ron en ik, en spreken af dat we vandaag de doorgaande weg nemen naar de volgende camping. Ron rijdt voorop, want ik aarzel te veel met inhalen. Zorg ik dat ik bij hem in de buurt blijf Er is ook een alternatieve route langs de hoofdweg, door alle dorpjes heen, maar wegens de hitte en vermoeidheid zien we daar van af. Wordt anders weer een lange dag stofhappen.
Al na een paar kilometer hoofdweg blijkt mijn kaartvak niet goed dicht te zitten en waait er zomaar een kaart van Roemenie uit (de symboliek hiervan ontging me op dat moment even). Ben dus even afgeleid/blind en het treft dat een uitvoegende automobilist net heeft besloten alsnog rechtdoor te rijden. Zodra ik weer zicht heb na mijn kaartakkefietje, zie ik dus een auto veeeeeeel te dicht bij. Gelukkig loopt het goed af. 1 kaart kon ik opvangen en daar ga ik dan maar bovenop zitten. Die gaat voorlopig geen kant meer op
Even verderop komt J-P naar voren rijden, gebaren makend alsof hij wil praten. Rare plek om te praten. Dan zie ik zijn achterband zwabberen. Shit. Lek. Uitgevoegd naar een parkeerstrookje. In een mum van tijd zit er een veter in (trots!).
Ron en Gies staan intussen aan weerszijden van de weg, zodat de auto's tenminste wat afremmen voor ze langsdenderen. Gies is wel bang dat hij voor schandknaap wordt aangezien. Tsja, dames bieden zich hier immers ook op de raarste plaatsen langs de weg aan
Een kilometer verderop zit een tankstation zodat de band verder opgepompt kan worden en we weer op pad kunnen. Het is niet heel druk, dus we schieten lekker op, het landschap langs de weg is onderhoudend en de weg af en toe zelfs een beetje bochtig. Met het inhalen erbij vermaken we ons prima.
Zo zijn we lekker vroeg op camping Route Roemenie, gerund door een Nederlandse vrouw en een Roemeense man, ter ondersteuning van het weeshuis in Arad dat ze bestieren. We krijgen een mooi kampeerstekje tussen appel- en perzikenbomen.
's Avonds lekker gezellig gezamenlijk buiten eten bij kaarslicht, super.
De dag erna dan alsnog de geplande 'rustdag'. Wel een mooie wandeling gemaakt in de directe omgeving.
Eerst door het dorp, waar nieuwe huizen (soms met buitenzwembad!) worden afgewisseld door oude tot stokoude huizen, al dan niet bewoond.
Door het bos een heuvel op gelopen en door de wijngaarden weer terug. Op de camping schenken ze wijn uit deze regio (Minis), erg lekker.
Even relaxen nog daarna, zodat we fit zijn om de volgende dag Hongarije te doorkruisen.
Van het dagje Hongarije herinner ik me alleen het weidse landschap. Af en toe een dorp, en daartussen uitgestrekte, zanderige landbouwgronden met eindeloze zandpaden. Heerlijk om daar op nopjes rond te crossen. Brabant in het groot, maar dan lekker dun bevolkt. We houden het vandaag op de geasfalteerde wegen.
We nemen nog een pontje over de Donau.
Hierna verandert het landschap en wordt het groener.
De ontvangst op camping De Ommekeer is zeer hartelijk. Gastheer en gastvrouw stellen alles in het werk om het ons naar de zin te maken. Er is 's avonds een lekkere maaltijd en we mogen nog even internetten om een camping te zoeken in Slovenie en een route uit te vogelen daar naartoe.
J-P
http://www.moveonmotortrainingen.be" onclick="window.open(this.href);return false;
"I don't want to spend the rest of my life explaining myself.
You either get it or you don't." - Frank Zappa
http://www.moveonmotortrainingen.be" onclick="window.open(this.href);return false;
"I don't want to spend the rest of my life explaining myself.
You either get it or you don't." - Frank Zappa
-
- Berichten: 1893
- Lid geworden op: 30 sep 2004, 13:13
- Woonplaats: Terneuzen
- Locatie: Terneuzen
- Contacteer:
Re: Rondreis Oostblok - Dolomieten
Verder van Hongarije naar Slovenië.
Eerst heerlijk ontbijten op camping De Ommekeer.
Natuurlijk moet er ook nog een trackje gemaakt worden (aardig karweitje voor John ) en in de verschillende GPS-toestellen gepropt.
De track loopt via Kroatië, dus 2 extra grensovergangen te passeren, maar we hadden ons de moeite kunnen besparen. Het puntje van Kroatië dat we meepakken, is namelijk een treurig makende aaneenschakeling van doodsaaie lintbebouwing. De grenspassage naar Slovenië is dan ook een feestelijke afsluiting van een beetje een verklote ochtend (al hebben we daar op dat moment nog geen idee van).
Na de grens wordt alles namelijk acuut anders. Heuvelachtiger en groener. Dat hebben ze dus nogal apart verdeeld onder elkaar. Jullie het lelijke laagland, wij het fabelachtig mooie heuvellandschap.
Ron heeft de route op de Zumo nog wat aangepast, zodat we ook een hele reeks piepkleine weggetjes meepakken. Krijg er wel een beetje hoogtevrees van. Heb ik meestal geen last van in de bergen, maar hier wel. De weggetjes liggen zo steil en bijna los tegen de berg aan, is moeilijk uit te leggen. Alles is krap en vaak ook steil. Interessant rijden
<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/2ZxUtkHqGXc&hl ... ram><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/2ZxUtkHqGXc&hl=nl&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>
De camping die we hebben geprikt, is echt een massacamping. Dat is op zich nog niet zo erg. Het zwemwater is er ook fantastisch.
Maar de tentjes staan vlak aan een drukke weg, met uitzicht op de grote schoorstenen van een stinkfabriek. We wilden hier eigenlijk 2 nachten blijven, maar het wordt morgen toch weer verkassen.
Naar aanleiding van tips van medekampeerders valt de keuze op Bohinjska Bistrica. We gaan vandaag met zijn vijven op pad, J-P, Ron, Gies, Marten en ik.
We eten wat bij een oude stationswagon, waar Ron mag uitwijden over zijn HO-treintjes, of waren het nu H0-treintjes? (niet met volle mond uiteraard)
Zo slingeren de slangeren we verder.
Het asfalt is hier wel glad, zo ontdek ik in een haarspeldbocht waarin beide wielen wegglijden. Uit betrouwbare bron verneem ik dat ik maar wat dikker moet worden voor meer druk op de banden (en dus meer grip) in de bocht, en dat ik het tot die tijd wat rustiger aan moet doen en niet zo door de bocht moet 'rollen'. Gelukkig krijgen we hierna eerst een ongeasfalteerd pasje, zodat mijn piekerhoofd niet meteen volop aan de bak moet.
Op de top (geen mooi uitzicht, behalve dan op een prachtig bos), hebben we een leuke ontmoeting met een Nederlands koppel met hond en VW-busje. Altijd en overal maar weer die landgenoten
Even later is het dan toch genieten van wat fraaie doorkijkjes.
De camping in Bohinj ligt erg mooi. Hier blijven we nog 2 nachten.
Eerst heerlijk ontbijten op camping De Ommekeer.
Natuurlijk moet er ook nog een trackje gemaakt worden (aardig karweitje voor John ) en in de verschillende GPS-toestellen gepropt.
De track loopt via Kroatië, dus 2 extra grensovergangen te passeren, maar we hadden ons de moeite kunnen besparen. Het puntje van Kroatië dat we meepakken, is namelijk een treurig makende aaneenschakeling van doodsaaie lintbebouwing. De grenspassage naar Slovenië is dan ook een feestelijke afsluiting van een beetje een verklote ochtend (al hebben we daar op dat moment nog geen idee van).
Na de grens wordt alles namelijk acuut anders. Heuvelachtiger en groener. Dat hebben ze dus nogal apart verdeeld onder elkaar. Jullie het lelijke laagland, wij het fabelachtig mooie heuvellandschap.
Ron heeft de route op de Zumo nog wat aangepast, zodat we ook een hele reeks piepkleine weggetjes meepakken. Krijg er wel een beetje hoogtevrees van. Heb ik meestal geen last van in de bergen, maar hier wel. De weggetjes liggen zo steil en bijna los tegen de berg aan, is moeilijk uit te leggen. Alles is krap en vaak ook steil. Interessant rijden
<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/2ZxUtkHqGXc&hl ... ram><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/2ZxUtkHqGXc&hl=nl&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>
De camping die we hebben geprikt, is echt een massacamping. Dat is op zich nog niet zo erg. Het zwemwater is er ook fantastisch.
Maar de tentjes staan vlak aan een drukke weg, met uitzicht op de grote schoorstenen van een stinkfabriek. We wilden hier eigenlijk 2 nachten blijven, maar het wordt morgen toch weer verkassen.
Naar aanleiding van tips van medekampeerders valt de keuze op Bohinjska Bistrica. We gaan vandaag met zijn vijven op pad, J-P, Ron, Gies, Marten en ik.
We eten wat bij een oude stationswagon, waar Ron mag uitwijden over zijn HO-treintjes, of waren het nu H0-treintjes? (niet met volle mond uiteraard)
Zo slingeren de slangeren we verder.
Het asfalt is hier wel glad, zo ontdek ik in een haarspeldbocht waarin beide wielen wegglijden. Uit betrouwbare bron verneem ik dat ik maar wat dikker moet worden voor meer druk op de banden (en dus meer grip) in de bocht, en dat ik het tot die tijd wat rustiger aan moet doen en niet zo door de bocht moet 'rollen'. Gelukkig krijgen we hierna eerst een ongeasfalteerd pasje, zodat mijn piekerhoofd niet meteen volop aan de bak moet.
Op de top (geen mooi uitzicht, behalve dan op een prachtig bos), hebben we een leuke ontmoeting met een Nederlands koppel met hond en VW-busje. Altijd en overal maar weer die landgenoten
Even later is het dan toch genieten van wat fraaie doorkijkjes.
De camping in Bohinj ligt erg mooi. Hier blijven we nog 2 nachten.
J-P
http://www.moveonmotortrainingen.be" onclick="window.open(this.href);return false;
"I don't want to spend the rest of my life explaining myself.
You either get it or you don't." - Frank Zappa
http://www.moveonmotortrainingen.be" onclick="window.open(this.href);return false;
"I don't want to spend the rest of my life explaining myself.
You either get it or you don't." - Frank Zappa
Re: Rondreis Oostblok - Dolomieten
Hoi,
Knappe reis en leuk verslagje...
GRTS Danny
Knappe reis en leuk verslagje...
GRTS Danny
-
- Berichten: 1893
- Lid geworden op: 30 sep 2004, 13:13
- Woonplaats: Terneuzen
- Locatie: Terneuzen
- Contacteer:
Re: Rondreis Oostblok - Dolomieten
Waar waren we gebleven... Camping in Bohinj, Slovenië.
Eerst weer even ontbijten natuurlijk. Laatste keer voor John, die hierna richting Kautenbach zou vertrekken.
Hierna met zijn zevenen vertrokken voor een rondritje. Dat werd eerst een ZUMO-rondritje door het stadje. We zouden naar Bled, maar volgens de ZUMO konden we dan eerst het beste alle kleine straatjes van het dorp door, haha. Extra leuk met zijn zevenen. Leermoment: ook al heb je een route gemaakt, soms is het handiger om op de kaart te kijken waar je globaal heen wilt en dan in eerste instantie maar even de bordjes te volgen om het stadje uit te komen. Maar ja, soms zie je pas dat de route in kringetjes ronddraait als je daar zelf ook daadwerkelijk mee bezig bent en de duizeligheid net begint op te komen
Enfin, we rijden dus naar Bled, langs het schitterende meer daar. Foto zegt genoeg, denk ik
Om bij de pas te komen die we willen rijden, moeten we eerst een stad door (Jesenice), is al nooit zo leuk, en daarna een doorgaand stuk weg. Ook niet leuk, al is het uitzicht er erg mooi. We kunnen mooi het bergmassief zien liggen waar we naartoe rijden. Heb alleen niet veel tijd om ernaar te kijken omdat het tempo vrij hoog ligt. Heel logisch op deze grote weg, maar ik krijg krijg er enorm de balen van. Dat de glijpartij van een dag eerder nog tussen mijn oren zit, helpt ook niet. Het rijden gaat niet zoals ik wil.
De pas heeft een voor mij volkomen onbekende naam, maar het is toch een heel erg mooie. Als ik het goed heb, heet hij Koča na gozdu.
Het plaveisel bestaat hier uit kinderkopjes:
Kan er niet echt van genieten gezien de 'ik-rijd-als-een-krant'- en routefrustraties. Koffiestopje helpt een klein beetje om weer bij zinnen te komen. Gies grijpt mooi zijn kans om eens met Marielle te poseren, lief koppeltje he
Op de top staat een mannetje met hesje geld te innen voor een parkeerplaats. Je mag verder officieel nergens stoppen, al doen we dat even verderop toch. Ik erger me nogal aan dat soort commercie. Het landschap is toch voor iedereen om van te genieten? Nou ja, hopelijk doen ze iets nuttigs met dat geld (verse kinderkopjes kopen of zo )
Eerst weer even ontbijten natuurlijk. Laatste keer voor John, die hierna richting Kautenbach zou vertrekken.
Hierna met zijn zevenen vertrokken voor een rondritje. Dat werd eerst een ZUMO-rondritje door het stadje. We zouden naar Bled, maar volgens de ZUMO konden we dan eerst het beste alle kleine straatjes van het dorp door, haha. Extra leuk met zijn zevenen. Leermoment: ook al heb je een route gemaakt, soms is het handiger om op de kaart te kijken waar je globaal heen wilt en dan in eerste instantie maar even de bordjes te volgen om het stadje uit te komen. Maar ja, soms zie je pas dat de route in kringetjes ronddraait als je daar zelf ook daadwerkelijk mee bezig bent en de duizeligheid net begint op te komen
Enfin, we rijden dus naar Bled, langs het schitterende meer daar. Foto zegt genoeg, denk ik
Om bij de pas te komen die we willen rijden, moeten we eerst een stad door (Jesenice), is al nooit zo leuk, en daarna een doorgaand stuk weg. Ook niet leuk, al is het uitzicht er erg mooi. We kunnen mooi het bergmassief zien liggen waar we naartoe rijden. Heb alleen niet veel tijd om ernaar te kijken omdat het tempo vrij hoog ligt. Heel logisch op deze grote weg, maar ik krijg krijg er enorm de balen van. Dat de glijpartij van een dag eerder nog tussen mijn oren zit, helpt ook niet. Het rijden gaat niet zoals ik wil.
De pas heeft een voor mij volkomen onbekende naam, maar het is toch een heel erg mooie. Als ik het goed heb, heet hij Koča na gozdu.
Het plaveisel bestaat hier uit kinderkopjes:
Kan er niet echt van genieten gezien de 'ik-rijd-als-een-krant'- en routefrustraties. Koffiestopje helpt een klein beetje om weer bij zinnen te komen. Gies grijpt mooi zijn kans om eens met Marielle te poseren, lief koppeltje he
Op de top staat een mannetje met hesje geld te innen voor een parkeerplaats. Je mag verder officieel nergens stoppen, al doen we dat even verderop toch. Ik erger me nogal aan dat soort commercie. Het landschap is toch voor iedereen om van te genieten? Nou ja, hopelijk doen ze iets nuttigs met dat geld (verse kinderkopjes kopen of zo )
J-P
http://www.moveonmotortrainingen.be" onclick="window.open(this.href);return false;
"I don't want to spend the rest of my life explaining myself.
You either get it or you don't." - Frank Zappa
http://www.moveonmotortrainingen.be" onclick="window.open(this.href);return false;
"I don't want to spend the rest of my life explaining myself.
You either get it or you don't." - Frank Zappa
-
- Berichten: 1893
- Lid geworden op: 30 sep 2004, 13:13
- Woonplaats: Terneuzen
- Locatie: Terneuzen
- Contacteer:
Re: Rondreis Oostblok - Dolomieten
Anyway, we hebben zicht op dit soort rotspartijen, in het midden langs dat paadje kwamen dus gewoon mensen naar beneden hollen, absurd om te zien.
Boven staat ook een Oostenrijks stel, hij op een oude XT en zij met een Harley-zijspan:
We rijden langs de rivier de Soča , die helder groenblauw van kleur is, heel mooi (al lijkt ie hier op de foto meer groen dan blauw )
Het dal is erg mooi:
Ik baal intussen als een stekker van mijn eigen rijden. Het gaat ook steeds slechter. Haarspelden (die ik normaal zo leuk vind) kom ik zelfs nauwelijks meer fatsoenlijk doorheen, doe de raarste dingen, gas dichtdraaien midden in de bocht en zo. Alsof ik weer helemaal opnieuw moet beginnen. Bah. Word er erg verdrietig van. (helpt ook niet) En dat in zo'n mooie omgeving...!
We laten de anderen doorrijden en blijven met z'n 2-en achter. Ik krijg een preek, of nee, een onderwijs-leer-gesprek, haha. Hoewel ik niets nieuws hoor (sorry J-P), lijkt het toch te helpen. In elk geval gaat het resterende (superbochtige) stuk naar de camping een stuk beter.
Met een gezellig etentje in de plaatselijke pizzeria besluiten we de dag.
De ochtend daarna vertrekken Marika, Janpeter, Arjan en Marielle richting huis. Marten, Gies, Ron, J-P en ik rijden door naar de Dolomieten.
Via het meer van Bled, dat we vandaag wat sneller weten te vinden , en weer Jesenice, rijden we naar de Italiaanse grens en nemen we al snel een afslag naar een prachtig weggetje (S54) langs de rivier de Slizza en het Lago del Predil:
Zo belanden we op de Passo di Nevea:
Daarna weer even wat grotere wegen om wat op te schieten, maar het uitzicht blijft prachtig:
Intussen begint de honger wat toe te slaan en gaan we een restaurantje zoeken. We komen in het Pesarina-dal uit.
In een dorpje zien we een etablissement, maar dat ligt vol in de zon en ziet er verder weinig uitnodigend uit. Marten gaat op onderzoek. Wij staan intussen (wegen gebrek aan schaduw ook in de volle zon) te wachten. En wat duurt wachten dan lang!! Uiteindelijk komt Marten dan toch terug, resoluut ja knikkend En het resultaat van zijn zoekactie mag er zijn. Wat een topplek om te eten:
En dan nog wat: het eten was er ook uit de kunst:
Daar wordt deze dame dus echt vrolijk van :
Het weer betrekt hierna wat, maar regenen doet het (nog) niet. We kunnen dus droog de Sella die Razzo over, een mooi colletje:
Het was nog erg warm en het idee aan een verfrissende zwempartij heeft ons doen besluiten niet door te rijden richting Cortina, maar de camping bij het meer van Pieve di Cadore uit te kiezen, al blijkt later dat je in dat meer helemaal niet mag zwemmen. Vanaf onze kampeerstek hebben we bovendien geen enkel zicht op het meer, bummer (al zitten we lekker beschut, dat wel).
Boven staat ook een Oostenrijks stel, hij op een oude XT en zij met een Harley-zijspan:
We rijden langs de rivier de Soča , die helder groenblauw van kleur is, heel mooi (al lijkt ie hier op de foto meer groen dan blauw )
Het dal is erg mooi:
Ik baal intussen als een stekker van mijn eigen rijden. Het gaat ook steeds slechter. Haarspelden (die ik normaal zo leuk vind) kom ik zelfs nauwelijks meer fatsoenlijk doorheen, doe de raarste dingen, gas dichtdraaien midden in de bocht en zo. Alsof ik weer helemaal opnieuw moet beginnen. Bah. Word er erg verdrietig van. (helpt ook niet) En dat in zo'n mooie omgeving...!
We laten de anderen doorrijden en blijven met z'n 2-en achter. Ik krijg een preek, of nee, een onderwijs-leer-gesprek, haha. Hoewel ik niets nieuws hoor (sorry J-P), lijkt het toch te helpen. In elk geval gaat het resterende (superbochtige) stuk naar de camping een stuk beter.
Met een gezellig etentje in de plaatselijke pizzeria besluiten we de dag.
De ochtend daarna vertrekken Marika, Janpeter, Arjan en Marielle richting huis. Marten, Gies, Ron, J-P en ik rijden door naar de Dolomieten.
Via het meer van Bled, dat we vandaag wat sneller weten te vinden , en weer Jesenice, rijden we naar de Italiaanse grens en nemen we al snel een afslag naar een prachtig weggetje (S54) langs de rivier de Slizza en het Lago del Predil:
Zo belanden we op de Passo di Nevea:
Daarna weer even wat grotere wegen om wat op te schieten, maar het uitzicht blijft prachtig:
Intussen begint de honger wat toe te slaan en gaan we een restaurantje zoeken. We komen in het Pesarina-dal uit.
In een dorpje zien we een etablissement, maar dat ligt vol in de zon en ziet er verder weinig uitnodigend uit. Marten gaat op onderzoek. Wij staan intussen (wegen gebrek aan schaduw ook in de volle zon) te wachten. En wat duurt wachten dan lang!! Uiteindelijk komt Marten dan toch terug, resoluut ja knikkend En het resultaat van zijn zoekactie mag er zijn. Wat een topplek om te eten:
En dan nog wat: het eten was er ook uit de kunst:
Daar wordt deze dame dus echt vrolijk van :
Het weer betrekt hierna wat, maar regenen doet het (nog) niet. We kunnen dus droog de Sella die Razzo over, een mooi colletje:
Het was nog erg warm en het idee aan een verfrissende zwempartij heeft ons doen besluiten niet door te rijden richting Cortina, maar de camping bij het meer van Pieve di Cadore uit te kiezen, al blijkt later dat je in dat meer helemaal niet mag zwemmen. Vanaf onze kampeerstek hebben we bovendien geen enkel zicht op het meer, bummer (al zitten we lekker beschut, dat wel).
J-P
http://www.moveonmotortrainingen.be" onclick="window.open(this.href);return false;
"I don't want to spend the rest of my life explaining myself.
You either get it or you don't." - Frank Zappa
http://www.moveonmotortrainingen.be" onclick="window.open(this.href);return false;
"I don't want to spend the rest of my life explaining myself.
You either get it or you don't." - Frank Zappa
-
- Berichten: 1893
- Lid geworden op: 30 sep 2004, 13:13
- Woonplaats: Terneuzen
- Locatie: Terneuzen
- Contacteer:
Re: Rondreis Oostblok - Dolomieten
En weer een dag verder...en een man minder.... Gies rijdt vandaag naar huis.
Dus toen waren er nog vier kleine negertjes over. Ron gaat vandaag wandelen. J-P, Marten en ik gaan wat pasjes rijden. Aangezien ik het al de hele reis veel te warm heb, in mijn leren jas, mag ik de doorwaai-jas van Ron lenen, maar die blijkt toch wat te groot
Wou beginnen met de passo Cibiana, maar bij een kruising rijd ik precies de verkeerde kant op en spijtig genoeg kom ik daar rijkelijk laat achter. Die pas houden we dus nog tegoed. Dan maar eerst door de Valle di Zoldo, veel lekkere bochtjes, en eindelijk gaat het weer een beetje zoals ik wil. Het eerste colletje is de Monte Pelmo.
Donkere wolken pakken zich samen als we de passo Giau op rijden.
Tijdens de hevigste regen zitten we net in de berghut op de top aan de Sachertorte, maar na deze pauze doen we toch de regenpakken maar aan, ook al lijkt het hierna weer op te klaren...
De rit naar beneden gaat zeer voorzichtig aan. Het wegdek is hier en daar spekglad.
Het regent toch door hoor, maar ik heb zat lol en de heren hebben er ook nog schik in, dus in Cortina besluiten we er nog een lusje aan vast te plakken. Op naar de Drei Zinnen!
De steeds verschuivende wolken zorgen voor mooie lichteffecten op de rotsmassieven.
En af en toe komt er zelfs even een zonnetje door, al lopen er inmiddels wel kleine riviertjes over de weg.
Dus toen waren er nog vier kleine negertjes over. Ron gaat vandaag wandelen. J-P, Marten en ik gaan wat pasjes rijden. Aangezien ik het al de hele reis veel te warm heb, in mijn leren jas, mag ik de doorwaai-jas van Ron lenen, maar die blijkt toch wat te groot
Wou beginnen met de passo Cibiana, maar bij een kruising rijd ik precies de verkeerde kant op en spijtig genoeg kom ik daar rijkelijk laat achter. Die pas houden we dus nog tegoed. Dan maar eerst door de Valle di Zoldo, veel lekkere bochtjes, en eindelijk gaat het weer een beetje zoals ik wil. Het eerste colletje is de Monte Pelmo.
Donkere wolken pakken zich samen als we de passo Giau op rijden.
Tijdens de hevigste regen zitten we net in de berghut op de top aan de Sachertorte, maar na deze pauze doen we toch de regenpakken maar aan, ook al lijkt het hierna weer op te klaren...
De rit naar beneden gaat zeer voorzichtig aan. Het wegdek is hier en daar spekglad.
Het regent toch door hoor, maar ik heb zat lol en de heren hebben er ook nog schik in, dus in Cortina besluiten we er nog een lusje aan vast te plakken. Op naar de Drei Zinnen!
De steeds verschuivende wolken zorgen voor mooie lichteffecten op de rotsmassieven.
En af en toe komt er zelfs even een zonnetje door, al lopen er inmiddels wel kleine riviertjes over de weg.
J-P
http://www.moveonmotortrainingen.be" onclick="window.open(this.href);return false;
"I don't want to spend the rest of my life explaining myself.
You either get it or you don't." - Frank Zappa
http://www.moveonmotortrainingen.be" onclick="window.open(this.href);return false;
"I don't want to spend the rest of my life explaining myself.
You either get it or you don't." - Frank Zappa
-
- Berichten: 1893
- Lid geworden op: 30 sep 2004, 13:13
- Woonplaats: Terneuzen
- Locatie: Terneuzen
- Contacteer:
Re: Rondreis Oostblok - Dolomieten
In Auronzo di Cadore is er nog steeds animo om een extra pasje te rijden, dus zo geschiedde. We rijden de Passo del Zovo. Moet wel zeggen dat die heeeeeel interessant was met dit weer, haha. Nat, glad, steil, krappe haarspelden, met daarin niet alleen stroompjes water maar ook alles wat daarmee mee gestroomd was, van takken tot denneappeltjes. Aparte hobby om daar voor je lol nu te gaan rijden. En we kwamen nog een paar soortgelijke idioten op 2 wielen tegen ook, haha. Je wordt gedwongen heel vloeiend en zuiver te rijden en dat is best een leuke sport als je lekker ontspannen op je motor zit.
Op mijn vraag 'zullen we nog een rondje' komt, nu het hard blijft regenen, dan toch eindelijk een ontkennend antwoord, en we rijden redelijk rechtstreeks terug naar de camping, alwaar Ron ook terug blijkt van zijn wandeling, hij was net voor de ergste plensbuien binnen.
Intussen klaarde het alweer aardig op, al viel er nog af en toe een buitje.
Het restaurant op de camping zit deze zaterdagavond vol met complete gezinnen, van zeer jong tot zeer oud. Erg gezellig. En de pizza smaakte prima
De volgende dag haakt Marten af, die moet naar een congres in Toscane. Ron, J-P en ik willen verkassen naar een camping dichter bij Bolzano, maar we hebben nog niet bepaald welke. Het is dan ook best onhandig dat we elkaar al na een kleine 10 km kwijtraken, te meer omdat ik geen telefoon bij me heb (die hangt bij J-P aan de 12V-lader). Even paniek in de tent, maar uiteindelijk vinden we elkaar gelukkig weer en kunnen we vandaag alsnog de passo Cibiana rijden die ik de dag ervoor had gemist.
Via het plaatsje Dont (we doen het toch!) rijden we naar de passo Duran, ook zo'n mooie met een smalle stuiterweg.
Op de top een heel rijtje sportmotoren. Knap dat die dat stuiterasfalt hebben getrotseerd, of zouden ze langs dezelfde (betere) kant heen en terug rijden
O nee, aan de andere kant net zoveel gescheurd wegdek
We rijden langs statige rotspartijen.
En de volgende pas op het programma is de San Pellegrino, heel geliefd bij wielrenners, zo hoorden we al van Ron, die ook graag een stukje in de bergen fietst. We rijden deze pas van oost naar west en die beklimming is enorm steil. Via een lange serie leuke krappe haarspeldjes cirkelen we weer naar om en nabij de 2000m.
De camping die we hebben uitverkoren, ligt tussen de Catinaccio- of Rosengarten-groep (hieronder op de foto) en de Marmolada.
Op mijn vraag 'zullen we nog een rondje' komt, nu het hard blijft regenen, dan toch eindelijk een ontkennend antwoord, en we rijden redelijk rechtstreeks terug naar de camping, alwaar Ron ook terug blijkt van zijn wandeling, hij was net voor de ergste plensbuien binnen.
Intussen klaarde het alweer aardig op, al viel er nog af en toe een buitje.
Het restaurant op de camping zit deze zaterdagavond vol met complete gezinnen, van zeer jong tot zeer oud. Erg gezellig. En de pizza smaakte prima
De volgende dag haakt Marten af, die moet naar een congres in Toscane. Ron, J-P en ik willen verkassen naar een camping dichter bij Bolzano, maar we hebben nog niet bepaald welke. Het is dan ook best onhandig dat we elkaar al na een kleine 10 km kwijtraken, te meer omdat ik geen telefoon bij me heb (die hangt bij J-P aan de 12V-lader). Even paniek in de tent, maar uiteindelijk vinden we elkaar gelukkig weer en kunnen we vandaag alsnog de passo Cibiana rijden die ik de dag ervoor had gemist.
Via het plaatsje Dont (we doen het toch!) rijden we naar de passo Duran, ook zo'n mooie met een smalle stuiterweg.
Op de top een heel rijtje sportmotoren. Knap dat die dat stuiterasfalt hebben getrotseerd, of zouden ze langs dezelfde (betere) kant heen en terug rijden
O nee, aan de andere kant net zoveel gescheurd wegdek
We rijden langs statige rotspartijen.
En de volgende pas op het programma is de San Pellegrino, heel geliefd bij wielrenners, zo hoorden we al van Ron, die ook graag een stukje in de bergen fietst. We rijden deze pas van oost naar west en die beklimming is enorm steil. Via een lange serie leuke krappe haarspeldjes cirkelen we weer naar om en nabij de 2000m.
De camping die we hebben uitverkoren, ligt tussen de Catinaccio- of Rosengarten-groep (hieronder op de foto) en de Marmolada.
J-P
http://www.moveonmotortrainingen.be" onclick="window.open(this.href);return false;
"I don't want to spend the rest of my life explaining myself.
You either get it or you don't." - Frank Zappa
http://www.moveonmotortrainingen.be" onclick="window.open(this.href);return false;
"I don't want to spend the rest of my life explaining myself.
You either get it or you don't." - Frank Zappa
-
- Berichten: 1893
- Lid geworden op: 30 sep 2004, 13:13
- Woonplaats: Terneuzen
- Locatie: Terneuzen
- Contacteer:
Re: Rondreis Oostblok - Dolomieten
Op de camping in Pozza di Fassa is het al berekoud 's nachts (7gr!!), dus dat is even kleumen bij het ontbijt.
We willen weer een passenrondje rijden, te beginnen met de Pordoi-pas, maar daar is het belachelijk druk. We zitten niet alleen achter een touringcar, maar van de andere kant komt er ook nog eens eentje. Waardeloos. Mochten we hier ooit terugkomen (hoop ik wel), dan zeker in het laagseizoen, vanaf half september of zo. Eind juni hebben we ook wel eens gedaan, maar dan is het nog koud en zijn sommige passen misschien nog gesloten.
We slaan dus maar af richting de Passo di Gardena (lijkt wat rustiger). Daar vooral veel motoren (of moet ik zeggen GS-en cq Opel Astra's ) en fietsers, dus dat is te overzien.
De Sella-gruppe
Val Gardena is erg druk, maar in het dorpje Seis/Siusi waar we uiteindelijk neerstrijken voor de lunch, is het heerlijk rustig.
Via de Passo Nigra rijden we achter de Cattinaccio langs. Ik herken opeens een dal waar we tien jaar geleden eens hebben gepauzeerd en een boer hoorden kletsen tegen zijn haan (die midden op de dag kraaide dat het ochtend was). Super, zo'n mooie herinnering die zomaar opeens ter plaatse terugkomt.
Ron gaat terug naar de camping en wij plakken nog een rondje aan de route vast, weer via de San Pellegrino, en dan naar de Passo di Valles. Een mooi extraatje.
De dag erna gaat Ron wandelen en willen J-P en ik een lange rondrit maken, van circa 400km. Al snel nadat we op weg zijn, kunnen we een feestelijk moment vieren voor mijn motor:
En nog op best een mooi plekje ook:
We rijden langs het (wijn-)dal van Bolzano. Beetje een grote, weinig enerverende weg wel, maar het zicht over het dal kan ons wel bekoren.
Via de Mendolapas rijden we vervolgens richting Merano. In deze streek is het toch een stuk warmer dan in het Fassa-dal. Hier heerst gewoonweg een heel ander klimaat. Je ziet ook overal kastelen.
In het dal worden ook veel appels geteeld, die op dit moment worden geoogst. Overal zie je kleine trekkertjes rijden met grote fruitbakken erop.
En dan is ie daar hoor, de Jaufenpass
Mogen we weer wat serpentines draaien
Af en toe een mooi doorkijkje het dal in
Om tot grote hoogte te stijgen
Op de top hebben we mooi zicht op wat er verder zoal aan tweewielers naar boven komt (auto's komen hier toch wat minder, en wielrenners ook, gek genoeg).
De enige die met een aanstekelijk mooie, vlotte stijl naar boven komt, is een Oostenrijker op een oranje supermotard
Ook de Penserjoch, die we daarna passeren, ligt er mooi bij:
Daarna passeren we de Val di Pennes en de Valle Serentina, beide heel mooi groen
De laatste vallei wordt drukker naarmate je dichter bij Bolzano komt, maar wij slaan af richting Ritten, daar kronkelt zich een tof weggetje naar boven, weten we nog van 10 jaar geleden. Prachtig om dat nog eens te rijden (al zat ik toen achterop).
Via een dertig kilometer lang weggetje dat op veel plaatsen niet meer dan een auto breed is, komen we weer in de Val Gardena uit, waarlangs we de Passo Pordoi nog eens gaan opzoeken, nu met de klok mee vanaf het noorden, via de passo Gardena. Druk, druk, druk weer, met allerhande verkeer, en soms gelukkig weer even niets.
De afdaling begint wel leuk
Daarna weer file, maar dan zijn we weer bijna op de camping, waar we de tent afbreken, zodat we de laatste nacht van de vakantie in een hutje/kamer kunnen slapen en we morgenochtend vroeg meteen kunnen vertrekken zonder veel inpakwerk. Naar huis is het nog 1200km.
Nog een laatste blik op de Catinaccio dan, de volgende ochtend:
Omstreeks half acht zijn we vertrokken. En dan via de Karerpas bij Bolzano de snelweg op, richting de Brennerpas. Pakken ook nog de Fernpas mee, een tweebaansweg, schiet niet zo op, zeker niet omdat de daarop volgende aansluiting op de snelweg geblokkeerd is. Toch zijn we netjes om acht uur 's avonds thuis.
We willen weer een passenrondje rijden, te beginnen met de Pordoi-pas, maar daar is het belachelijk druk. We zitten niet alleen achter een touringcar, maar van de andere kant komt er ook nog eens eentje. Waardeloos. Mochten we hier ooit terugkomen (hoop ik wel), dan zeker in het laagseizoen, vanaf half september of zo. Eind juni hebben we ook wel eens gedaan, maar dan is het nog koud en zijn sommige passen misschien nog gesloten.
We slaan dus maar af richting de Passo di Gardena (lijkt wat rustiger). Daar vooral veel motoren (of moet ik zeggen GS-en cq Opel Astra's ) en fietsers, dus dat is te overzien.
De Sella-gruppe
Val Gardena is erg druk, maar in het dorpje Seis/Siusi waar we uiteindelijk neerstrijken voor de lunch, is het heerlijk rustig.
Via de Passo Nigra rijden we achter de Cattinaccio langs. Ik herken opeens een dal waar we tien jaar geleden eens hebben gepauzeerd en een boer hoorden kletsen tegen zijn haan (die midden op de dag kraaide dat het ochtend was). Super, zo'n mooie herinnering die zomaar opeens ter plaatse terugkomt.
Ron gaat terug naar de camping en wij plakken nog een rondje aan de route vast, weer via de San Pellegrino, en dan naar de Passo di Valles. Een mooi extraatje.
De dag erna gaat Ron wandelen en willen J-P en ik een lange rondrit maken, van circa 400km. Al snel nadat we op weg zijn, kunnen we een feestelijk moment vieren voor mijn motor:
En nog op best een mooi plekje ook:
We rijden langs het (wijn-)dal van Bolzano. Beetje een grote, weinig enerverende weg wel, maar het zicht over het dal kan ons wel bekoren.
Via de Mendolapas rijden we vervolgens richting Merano. In deze streek is het toch een stuk warmer dan in het Fassa-dal. Hier heerst gewoonweg een heel ander klimaat. Je ziet ook overal kastelen.
In het dal worden ook veel appels geteeld, die op dit moment worden geoogst. Overal zie je kleine trekkertjes rijden met grote fruitbakken erop.
En dan is ie daar hoor, de Jaufenpass
Mogen we weer wat serpentines draaien
Af en toe een mooi doorkijkje het dal in
Om tot grote hoogte te stijgen
Op de top hebben we mooi zicht op wat er verder zoal aan tweewielers naar boven komt (auto's komen hier toch wat minder, en wielrenners ook, gek genoeg).
De enige die met een aanstekelijk mooie, vlotte stijl naar boven komt, is een Oostenrijker op een oranje supermotard
Ook de Penserjoch, die we daarna passeren, ligt er mooi bij:
Daarna passeren we de Val di Pennes en de Valle Serentina, beide heel mooi groen
De laatste vallei wordt drukker naarmate je dichter bij Bolzano komt, maar wij slaan af richting Ritten, daar kronkelt zich een tof weggetje naar boven, weten we nog van 10 jaar geleden. Prachtig om dat nog eens te rijden (al zat ik toen achterop).
Via een dertig kilometer lang weggetje dat op veel plaatsen niet meer dan een auto breed is, komen we weer in de Val Gardena uit, waarlangs we de Passo Pordoi nog eens gaan opzoeken, nu met de klok mee vanaf het noorden, via de passo Gardena. Druk, druk, druk weer, met allerhande verkeer, en soms gelukkig weer even niets.
De afdaling begint wel leuk
Daarna weer file, maar dan zijn we weer bijna op de camping, waar we de tent afbreken, zodat we de laatste nacht van de vakantie in een hutje/kamer kunnen slapen en we morgenochtend vroeg meteen kunnen vertrekken zonder veel inpakwerk. Naar huis is het nog 1200km.
Nog een laatste blik op de Catinaccio dan, de volgende ochtend:
Omstreeks half acht zijn we vertrokken. En dan via de Karerpas bij Bolzano de snelweg op, richting de Brennerpas. Pakken ook nog de Fernpas mee, een tweebaansweg, schiet niet zo op, zeker niet omdat de daarop volgende aansluiting op de snelweg geblokkeerd is. Toch zijn we netjes om acht uur 's avonds thuis.
J-P
http://www.moveonmotortrainingen.be" onclick="window.open(this.href);return false;
"I don't want to spend the rest of my life explaining myself.
You either get it or you don't." - Frank Zappa
http://www.moveonmotortrainingen.be" onclick="window.open(this.href);return false;
"I don't want to spend the rest of my life explaining myself.
You either get it or you don't." - Frank Zappa
Re: Rondreis Oostblok - Dolomieten
Zeer mooi verslag en foto's, ik moet dringend eens m'n Oostenrijkgrens verleggen
grtz,
kris
grtz,
kris
-
- Berichten: 5688
- Lid geworden op: 30 sep 2004, 16:31
- Woonplaats: Sint-Martens-Lierde begot.
- Locatie: O-Vl, in Sint-Martens-Lierde begot.
Re: Rondreis Oostblok - Dolomieten
Leuke foto's met tussenin net genoeg commentaar om het snedig én informatief te houden.
Van zoiets te lezen krijg ik geweldig veel spijt dat ik 'r niet zelf bij was.
Van zoiets te lezen krijg ik geweldig veel spijt dat ik 'r niet zelf bij was.
I respect your opinion. But I don't give shit.
Re: Rondreis Oostblok - Dolomieten
YOO
Heel mooi, lijkt mij dat de vroegere Oostbloklanden best wel de moeite waard zijn. Al was 't enkel en alleen maar om die bergpas in Roemenië te doen. En een mooie afsluiter via de Dolomieten, dat alleen al is een verlof waard.
Die routes mag je mij wel is bezorgen, ben ik is benieuwd naar voor als ik 't zelf is ga doen
Grtz, Philip!
Heel mooi, lijkt mij dat de vroegere Oostbloklanden best wel de moeite waard zijn. Al was 't enkel en alleen maar om die bergpas in Roemenië te doen. En een mooie afsluiter via de Dolomieten, dat alleen al is een verlof waard.
Die routes mag je mij wel is bezorgen, ben ik is benieuwd naar voor als ik 't zelf is ga doen
Grtz, Philip!
Life's journey is not to arrive at the grave safely in a well preserved body, but rather to skid in sideways, totally worn out, shouting..... . "holy crap, what a ride!"
Philz picz are here!
http://www.motoadventurestore.be
Philz movies are here! and here!
Alplutser 2006, 2007, 2008, 2009 & 2010! Alpenman en Marokkocrosser
Philz picz are here!
http://www.motoadventurestore.be
Philz movies are here! and here!
Alplutser 2006, 2007, 2008, 2009 & 2010! Alpenman en Marokkocrosser
Re: Rondreis Oostblok - Dolomieten
Gelezen en goedgekeurd.