Reisverhaal Alplutsers 2010 "Marokko!" (afgewerkt!)

Hier worden enkel ter inzage de complete reisverslagen gepost van forumleden.
Voor eventuele vragen, contacteer via PM of e-mail de auteur

Moderator: GVN

Koppel!!
Berichten: 3773
Lid geworden op: 15 apr 2005, 15:10
Locatie: Oost Vlaanderen

Re: Reisverhaal Alplutsers 2010 "Marokko!" (in delen...)

Bericht door Koppel!! »

YOO

Vervolg...

Ik doe m’n relaas, en na ff te bekomen gaan we verder, terug gezwind. De beste remedie na zo’n smak is terug op uw paard, euh… GS stappen, en doen waarmee ge bezig waart. Enkel het gedeelte vallen enzo niet meer doen :roll:
Ondertussen weten we al van een passerende medemens op z’n paard dat de piste voor motorvoertuigen dus effectief die andere piste is. Ze hebben die aangelegd, nu ja, om deze weg niet te hoeven gebruiken. Kan ‘k wel verstaan. De andere piste blijft prima berijdbaar, wat op en neer, maar altijd ruim binnen onze mogelijkheden. Het zijn nog enkele heel fijne km’s bollen en op den duur komen we aan de rand rond Bou Tharar. Staat zelfs een reclamebord voor een of andere herberg.

Afbeelding

Afbeelding

We blijven ff wachten totdat een groep mensen voorbij is, ondertussen is ’t ff de gps raadplegen en die zegt dat we net bij ’t binnenrijden van ’t dorp linksaf moeten, de berg op en over om zo naar de Vallée des Roses te kunnen rijden. Allé jup, dan doen we dat hé.

We nemen dus links aan ’t dorp, de gps zegt dat we correct bezig zijn, we rijden de bergpas op, ’t is nog altijd een steenpiste, ’t kronkelt, redelijk wat dikke stenen, gaat op sommige plekken fameus de hoogte in, soit, genen platten troet, maar weeral serieus opletten.

Afbeelding

Ook moeten we in sommige bochten dikke steen- en puinlawines op en over. Ik heb de indruk dat deze bergpas niet echt zo veelvuldig in gebruik meer is. Wie weet is ’t dat wat die kerel beneden in ’t dorp aan ’t roepen was?

Afbeelding

Soit, we zijn eraan begonnen, en we gaan door.

Ik ben aan ’t rijden en zie in een scherpe bocht Bart staan, wanneer ik in de bocht zit denk ik Bart te horen die achter me aan vertrekt. Aangezien ik rechtsta kan ik niet in m’n spiegels kijken, op dit stuk piste wil ik zelfs niet in m’n spiegels kijken, vooruit, volop geconcentreerd, ik durf niet stoppen uit vrees dat ik niet meer weg zou geraken.
Het gaat steil omhoog en de weg ligt bezaaid met vuistgrote stenen over de complete breedte en voor zover ik in de lengte kan zien. Doorrijden dus, niet stoppen, verkrampte vingers van m’n stuur vast te houden, niet stoppen, fok zeg, dit is verdomme echt wel zware toebak, en ik zit dan nog op de lichtste GS van den hoop.

Na enkele km’s kom ik aan een makkelijker stuk, ’t zal gaan tijd worden, ik voel m’n vingers niet meer. Wanneer ik stop en achterom kijk zie ik niemand :shock:
WTF, ik dacht echt dat Bart achter me aan volgde. Ik zie ‘m staan, een heel stuk achter me, met Shulty en Frank bij hem.

Afbeelding

Wanneer ik goed kijk zie ik Shulty met Bart z’n 1150GSA de piste omhoog rijden, na halverwege tot waar ik sta gereden te hebben stopt Shulty. Bart gaat te voet naar boven, Shulty gaat terug tot aan zijn GS, en rijdt als laatste de piste voor de tweede keer omhoog. Bart komt samen met Frank tot bij mij gereden, ik vertel dat ik dacht dat Bart achter me zat, en dat ik zelf niet durfde stoppen. Bart heeft een slechte dag, hij heeft ab-so-luut geen vertrouwen in z’n eigen kunnen en voelt zich hier als een vis op ’t droge. Hij zegt me dat hij ’t niet ziet zitten, en echt schrik heeft dat ’t vandaag slecht gaat aflopen. Zover laten we ’t met ons vieren evenwel niet komen, daar ben ik zeker van.

Op den duur komt Shulty tot bij ons gesukkeld, en we rijden verder in de hoop dat we ’t slechtste nu wel gehad hebben.

Afbeelding

Tot aan de top is ’t min of meer te doen, veel stenen etc. maar nergens meer zo steil dat ’t een probleem wordt. Eens op de top worden we vergast op een fantastisch uitzicht over de Jbel Sahro, de bergketen die de scheiding vormt tussen de Vallée des Dades en de Sahara.

Afbeelding

Afbeelding

De piste gaat langzaam aan naar beneden, ruim breed voldoende maar nog altijd bezaaid met redelijke grove stenen. Op den duur komen er veel watergreppels op de piste te liggen, ’t wordt berekend rijden, een spoor volgen en weten wanneer je van spoor moet en kan wisselen.

Bart, die zich dus niet in z’n sas voelt, volgt een verkeerd spoor. Op den duur komt hij in de problemen want links naast ‘m ligt een greppel, en rechts is er de afgrond. Bart is gestopt en weet ff niet meer wat te doen. Hij blokkeert. Ik kalmeer ‘m, we kennen mekaar al twintig jaar, ik weet dus wel hoe ik ‘m moet aanpakken, z’n voorwiel zit vast achter een dikke steen, ik stamp de steen weg en help ‘m door de greppel, zodoende zit hij terug op een deftig spoor.

Afbeelding

Niet dat ik me hier als de held wil voordoen, we kennen mekaar nu eenmaal goed, en als ik daar ook ga staan panikeren, dan is ’t pas een vervelende situatie, ff cool blijven dus, en we kunnen er weer door. De enige andere mogelijkheid was ’t stuur overnemen, maar z’n GSA stond echt zo slecht geplaatst dat, én hij afstappen, én ik opstappen, niet opportuun was.

Weer een stuk lager, tot hier lukt ’t eigenlijk prima, komen we aan een mooi uitzicht. Shulty en ik stoppen ff om van ’t uitzicht te genieten. Bart volgt ’t spoor van Frank, en is zo terug vertrouwen aan ’t winnen. ’t Gaat al terug veel beter, komt wel in orde, gewoon een mindere dag. En als je dan net op zo’n mindere dag deze piste over moet, tja, dan loopt ’t al snel beroerd.
Shulty en ik poseren om beurt met in de verte de bergen, net voor ons een diepe afgrond en links van ons de piste met z’n kronkels en haarspelden, waar we Bart en Frank op hun gemakske naar beneden zien tuffen.

Man, dat uitzicht alleen al is de moeite waard om al die miserie op de piste te vergeten.

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Na zo’n vijf minuten vertrekken Peter en ik terug, elk op ons tempo en dat lukt prima, alhoewel ik wederom bijna op m’n bek ga wanneer m’n voorwiel wegglijdt in zo’n greppel. Ik kan net de GS rechthouden en ben verwittigd, het blijft technisch redelijk uitdagend rijden.

Eens beneden komen we op een andere piste en een splitsing, de gps zegt me niet veel, dan maar afgaan op de kaart en ik denk dat we naar rechts moeten. Na een km of tien blijkt ’t te kloppen, we komen op een nieuwe asfaltweg uit. Geen klein beetje tevreden dat zowel ik als m’n maten het overleefd hebben waag ik me aan een pauselijke welkom.

Afbeelding

Van hieraf is ’t voor de rest van de dag enkel asfalt, althans, daar ga ik van uit. We volgen de mooie route die de asfaltweg door de Vallée des Roses bewandelt en komen rond 14u00 terug aansluiting maken in de Vallée des Dadés in de stad El Kelaa. Daar stoppen we aan een restaurant waar op ’t terras al een bende van zo’n twintig Franse motards zitten, op één uitzondering na allemaal BMW-rijders. Maar grotendeels baanmotoren, ik vermoed dus dat zij langs de asfaltweg zijn gegaan.

Het middageten smaakt niet, het slaatje durven we niet op te eten, alhoewel Shulty ’t zijne wel binnen heeft gespeeld, zal van den groten honger zijn. De brochette met kip is dan weer niet voldoende doorbakken, en rauwe kip, da’s een perfect recept om darmklachten te zoeken, neen dank u dus.
Gelukkig was er nog brood, dat ging vlot naar binnen.

Afbeelding

Na ’t eten is er nog zo’n honderd km te gaan tot Ouarzazate, waar we hopen om onderdak te vinden bij Bikershome, de motor B&B gerund door de Nederlander Peter en z’n vrouw Zineb. We hebben wel mailcontact gehad in de maanden voor onze congé, maar aangezien ik niet graag met een strikt schema reis heb ik geen reservering gedaan, nu maar hopen dat ’t kot niet vol zit.

We rijden door de Vallée des Dadés, en alhoewel dit ook een prachtige bedoening is zit ik nog met m’n gedachten bij die piste en bergpas. Komt omdat m’n rechterenkel serieus zeer begint te doen, ik vermoed dat ik bij m’n smak met m’n voet gesteund heb, en waarschijnlijk m’n enkel licht verrokken heb ofzo. Ach, als ’t niet erger wordt is ’t doenbaar, alhoewel recht op de voetsteunen staan nu wel compleet ondenkbaar is.
Eens in Ouarzazate laat ik Shulty op kop, hij heeft de waypoint van Bikershome in z’n gps steken en dus moet ik niet beginnen prutsen. Wat me opvalt is dat Ouarzazate de meest propere stad is waar we tot nu toe geweest zijn in Marokko, een groot verschil met Taza, Er Rachidia en Midelt.
Na wat links en rechts te keren, en over de lange smalle brug over de rivier te rijden draaien we een stoffig aarden baantje in, en achter de hoek zien we de pick-up en LandCruiser van Bikershome staan, we zijn er geraakt.

Peter (den Hollander, niet Shulty dus) heeft onze GS’en gehoord, en komt opendoen. ’t Is direct een hartelijk welkom, er is plaats met hopen, de GS’en kunnen in de werkplaats/garage staan en ik ben content. Content dat we niet meer terug op de motor moeten kruipen, want ondanks de qua aantal km’s korte etappe van vandaag zit ik door m’n beste krachten heen. Die piste en die bergpas hebben krachten gekost, da’s wel duidelijk.

Afbeelding

Boven op ’t dak kunnen we wat bekomen, ’t is nog geen 16u00 en we zijn al op onze overnachtingplaats. Een groot contrast met andere, nachtelijke dagetappes.

Afbeelding

We zijn niet alleen, we maken kennis met Greg, de timide Brit op z’n F650GS Dakar die we al tegengekomen zijn in de Kasba Asmaa in Midelt, en we maken kennis met Tim, de wandelende Marokko encyclopedie vanop ’t Britse UK-GS forum. Die man zit elk jaar minstens een vierde van ’t jaar in Marokko, en dit al minstens twintig jaar zo, die kent Marokko op z’n duimpje. Wanneer we ons tripke van vandaag vertellen bekijkt hij ons met grote ogen, en zegt dat we gek zijn om die bergpas te nemen. Er ligt namelijk een compleet nieuwe asfaltweg tussen Bou Tharar en El Kelaa, da’s dan ook de reden dat die bergpas er zo degoutant slecht bij ligt, er komt geen kat meer over.
Tja, ge maakt wat mee als ge zomaar in m’n spoor volgt hé :mrgreen:

Bart en ik besluiten om onze Thermarest en onze slaapzak boven te halen, en onder de blote sterrenhemel te slapen, hebben we die dingen tenminste niet voor niks meegenomen.
’s Avonds gaan we uit eten, er komen nog twee koppels uit Nederland toe, en dan begint ’t op den duur te veel te worden om zelf voor eten in te staan, we spreken al rap over dik twintig man.

Rond 19u00 gaan we met de auto’s van Peter en Zineb mee, zij kennen een superlekker restaurantje met veel keuze, de sfeer is goed, we babbelen met jan en alleman, zelfs Greg, de stille Brit begint spontaan te babbelen, dan moet ’t al straf zijn. Tim daarentegen, die kan bijna niet ophouden met over Marokko te babbelen, hij weet dus niet alleen veel over ’t land, maar vertelt ’t doodgraag aan eenieder die wil luisteren. Zeker als het over geografie en geschiedenis gaat hang ik aan z’n lippen, ik leer op een half uur evenveel als ik in gans m’n leven al geleerd had over dit land.
In ’t restaurant zelf zitten we aan een lange tafel, ambiance verzekerd, Peter zit te vertellen over z’n stoten die hij dagelijks meemaakt met de Marokkanen, ’t is ne straffe kerel als ge ‘m hoort vertellen, maar om dat te weten te komen moet ge zelf maar nekeer tot daar gaan :lol:

Afbeelding

Na ’t eten is ’t terug naar de B&B, wijle terug op ’t dak, waar ge dan een prachtig zicht hebt op Ouarzazate by night.

Afbeelding

We blijven nog wat napraten, maar de oogskes beginnen stilaan toe te vallen, en zo ergens rond middernacht kruipt iedereen in z’n tram, Bart en ik in onze slaapzak op ons matteke, Shulty en Frank elk in hun bed in hun aparte kamer.

Ik zal wel een beetje moe geweest zijn, want ik heb Bart niet horen snurken, wat dus wil zeggen dat ik voor hem in slaap ben gesukkeld Afbeelding

Grtz, Philip!
Life's journey is not to arrive at the grave safely in a well preserved body, but rather to skid in sideways, totally worn out, shouting..... . "holy crap, what a ride!"

Philz picz are here!

http://www.motoadventurestore.be

Philz movies are here! and here!

Alplutser 2006, 2007, 2008, 2009 & 2010! Alpenman en Marokkocrosser ;-)
Shulty
Berichten: 1447
Lid geworden op: 06 okt 2004, 23:55
Woonplaats: Gooreind / Wuustwezel
Locatie: Gooreind / Wuustwezel

Re: Reisverhaal Alplutsers 2010 "Marokko!" (in delen...)

Bericht door Shulty »

Da was toch ne schitterende dag, ja... :drunken:
R1150GSA '04
R1200GSA '10
Frank K
Berichten: 1692
Lid geworden op: 28 sep 2004, 13:53

Re: Reisverhaal Alplutsers 2010 "Marokko!" (in delen...)

Bericht door Frank K »

Schitterend toch, zo terug je vakantie beleven. Ca ne va pas avec les motos... of wat riepen ze daar in dat dorp.
Was blij dat ik thuis was, maar nu zou ik er zo terug aan beginnen.
AfbeeldingAfbeeldingAfbeeldingAfbeelding
Koppel!!
Berichten: 3773
Lid geworden op: 15 apr 2005, 15:10
Locatie: Oost Vlaanderen

Re: Reisverhaal Alplutsers 2010 "Marokko!" (in delen...)

Bericht door Koppel!! »

YOO

Voila, aangezien we ondertussen al een maand verder zijn kunnen we terug verder reizen, the story continues :grin:

Vrijdag 31 september:

08u00: Ik wordt wakker, zalig geslapen onder ne schone sterrenhemel. Frank is blijkbaar alweer ff wakker en heeft de buitenslapers op foto gesmeten.

Afbeelding

We ontbijten allen samen binnen aan een grote tafel en bespreken de route van vandaag. Wanneer Peter van Bikershome hoort dat we richting Ouzoud rijden maar we via Marrakech willen gaan geeft hij ons de raad om een andere weg te nemen, één die over de Hoge Atlas gaat, via drie verschillende bergpassen, ons op ’t eind de kans biedt om de natuurlijke brug van Immi ’n Ifri te bezoeken en zo’n kleine honderd km korter is dan “mijn” route.
Er is dan ook weinig overtuiging nodig om voor de nieuwe route te kiezen, ik heb me al lang neergelegd bij het feit dat we toch nooit alles op één reis kunnen zien, een bezoekje aan Aït Benhadou en de rit over de Tizi ’n Tichka is dus voor een andere keer :-?
Beneden komt ’t boeltje tot leven, de poort van de garage gaat open, onze motoren komen buiten en worden opgezadeld. Tim, de Engelse Marokko encyclopedie, haalt z’n beschadigde Ténéré buiten en wacht op de mensen van de assistentieservice, die samenwerken met Bikershome.
Nog een voordeel van het telefoonnummer van Bikershome ter beschikking te hebben, hij komt je quasi eender waar in Marokko repatriëren en brengt desnoods jou en je motor tot aan de haven. Niet gratis uiteraard, tenzij je Nederlander bent, en bij de ANWB aangesloten bent, wat voor een Belg dan weer niet mogelijk blijkt.

Afbeelding

We zadelen op, en wat later zetten we aan, terug naar de Hoge Atlas voor onze tweede doorkruising na die van eergisteren.
Eerst zijn er nog zo’n dikke 18km op de grote baan richting noordoost, dan draaien we linksaf de weg op die ons recht naar het imposante bergmassief brengt.
Die weg is zo’n goeie 10km rechtdoor, behalve enkele flauwe bochten om een rivier te ontwijken.

Dan begint heel plots het feest, een slingerweg, links en rechts, die je op korte tijd de hoogte in stuurt. We beginnen eraan!

Afbeelding

Het draait en keert dat ’t een lieve lust is, het tempo zit goed en we gaan vlot vooruit.
Ttz. het tempo zit goed bij mij, Shulty heeft echter een offday, die houdt ’t rustig vandaag en blijft achteraan hangen.
De omgeving is mooi, maar vooral ruw en niet toeristisch. Deze weg wordt door weinig mensen gereden, behalve de locals dan. En dan nog is er bijzonder weinig volk op de baan.
Des te meer zien we dingen die andere toeristen niet gezien hebben, zoals wondermooie bergmassieven en schitterende kloven, dorpjes van twee-keer-niks met een bevolking die je aankijkt alsof je echt wel verkeerd bent gereden.

Afbeelding

Veel kan ik hier niet over vertellen, we rijden, en rijden maar. De omgeving is echt desolaat, en toch zo mooi tegelijk. Af en toe stoppen we is om op mekaar te wachten, geeft de kans om mooie foto’s te scoren.

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Bart heeft weer een ‘peper in je gat’ dag, hij gaat er telkenmale vandoor alsof de duivel in eigen persoon ‘m op de hielen zit. Hij heeft duidelijk geen offday. Shulty en Frank laten het gassen vandaag voor wat ’t is, op een vlot maar beheerst tempo komen ze er ook :wink:

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Na de laatste stop gaat Bart er weer vandoor, ik besluit om me achter hem aan te schieten, ik voel me goed in m’n vel vandaag en wil wel is zien of m’n 800 het echt moet afleggen tegen die dikke 1150GSA.
Bart rijdt op kop, en doet verwoede pogingen om me los te rijden, maar ik bijt me vast in z’n achterwiel :twisted: Spreekwoordelijk toch, anders zou ’t zeer doen :roll:
Ik blijf volgen maar ik moet op de limiet gaan rijden van de 800. Het motorgedeelte kan volgen, maar het rijwielgedeelte heeft moeite. Telkenmale diep in de remmen gaan voor de zoveelste korte en/of onoverzichtelijke bocht kost meters, de 800 duikt diep in de voorvork, de achterkant begint op den duur te stempelen. En dat met volle koffers achterop.
’t Is goed dat Bart op den duur ook begint te minderen om op de rest te wachten, want ik had ‘m laten gaan. ’t Is hier echt niet de locatie om op je bek te gaan, alsof er ergens in Marokko wel een goeie plek voor is. Soit, hier zeker allerminst.

Wanneer we allemaal terug samen zijn rijden we verder aan een gezapig tempo, het knallen van daarnet is gedaan, we hebben ons deel gehad.

Maar als je dan denkt dat er niks meer kan gebeuren ben je verkeerd. Bart zit nog altijd op kop en stuurt een flauwe linkse in, maar heeft zich blijkbaar miskeken. Hij komt veel te breed uit, en komt in het stof en zand naast de weg terecht. Ik vermoed dat de km’s off-road die we ondertussen afgemaald hebben z’n effect hebben want ondanks dat hij met zo’n slordige 70km/u naast de weg zit, te hotsen en te botsen, houdt hij de controle over de GS en keert beheerst en met een flair van ‘hoe, toch niks gebeurt?’ terug op het asfalt :lol: Een straf zicht, stoffig ook voor de achterrijders, maar ’t had slecht kunnen aflopen. Toch maar wakker blijven dus.

15u30: We zijn bijna aan een punt wat ons werd aangeraden door zowel Peter als Tim, de natuurlijke brug van Imi n’ Ifri. Ik heb geen idee wat te verwachten, naar ’t schijnt is ’t de moeite, we zullen wel zien.

Afbeelding

Je kan te voet onder de brug doorwandelen, maar eerst gaan we eten. En raadt is wat er op ’t menu staat? Juist ja, tajine.

Afbeelding

De motorbotten gaan uit, we doen onze gewone schoenen aan, want ’t is een wandelingske van al rap een half uur. Frank blijft boven zitten, heeft geen zin om daar beneden door de kloof te kruipen.
Eerst is er een serie trappen tot je beneden aan ’t riviertje staat, vandaar is ’t grotendeels zelf je weg zoeken over grote ronde keien en rotsen.

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Een indrukwekkend stukje natuur! De foto’s doen de grootsheid van deze plek geen eer aan, het is werkelijk indrukwekkend groot.
Het plafond van de grot/brug hangt volgens mij zeker 40m boven het waterniveau, ben content dat ik dit kan en mag aanschouwen :razz:

Afbeelding

De klim naar boven dwingt je nog ff om als een berggeit over het water en de rotsen te springen, doch, als de oude man voor ons dit kan, dan mag ’t voor ons ook geen probleem wezen, zelfs op m’n sandalen. Trouwens, die oude man heeft ook sandalen aan. Hebben ze hier allemaal aan.

Nu dan, dit hebben we ook weer gehad. Ondertussen wordt ’t al laat op de namiddag, we moeten nog door Demnate rijden, en vandaar nog is zo’n dikke 60km tot aan de watervallen van Ouzoud. Kortom, we kunne maar beter vertrekken en nog wat doorrijden, want we zijn er nog niet.

Nog zoiets, zolang we in de Atlas zaten was de temperatuur aangenaam, ergens tussen de 23 en de 26°C. Maar daar zit je dus rond de 2000m, hier, in de vallei zitten we zo’n duizend meter lager, en de temperatuur gaat hier over de rooie. Op de lange weg richting Azilal begin ik sterrekes te zien, de wind blaast wel een beetje maar je moet je vizier dichthouden omdat ’t gewoon te warm is. Ik vertraag het tempo, ten eerste omdat ik stilaan door m’n krachten zit, en ten tweede omdat het asfalt stilaan meer op stroop dan op een grondbedekking begint te lijken. In diverse bochten voel ik de GS wegglijden en zulks is niet bepaald vertrouwenswekkend.

Afbeelding

Zo’n 20 km voor Azilal moeten we linksaf, we zitten ondertussen al terug in een meer heuvelachtige regio de temperatuur is al iets meer gematigd, maar 34°C kan je moeilijk als lekker koel beschouwen.
De bochtige weg van hier tot Ouzoud is prachtig, zowel qua omgeving tussen de groene cederbossen en de ruwe rotsen, maar ook qua bochtjes. ’t Is nog een fijn stukje rijden maar op den duur geraken we er.

We komen toe aan de afslag naar de waterval. Hoe we dit zien is feitelijk wreed simpel, ’t krioelt hier van de Marokkanen die je vastklampen om je naar hun winkeltje, restaurantje, whatever, ja zelfs parkeerplaats te sturen. Ik ben kapot, m’n hoofd zit gekookt in m’n helm en ik weet ’t ff niet meer. Ik had verwacht dat hier iets meer inzake logement te vinden was, maar buiten het Riad Ouzoud is er niks te zien. Ik twijfel ff wat te doen, maar ondertussen worden m’n reisgezellen lastig gevallen door die Marokkanen die maar van geen nee willen weten. Frank roept dat we door moeten, ik jaag die 2 of 3 mensen die voor me staan weg, maar wanneer ze niet opzij gaan wordt ’t me ff te veel, het ding in eerste zetten en gas, ze zullen wel wegspringen. En zo gebeurt ’t ook.
We rijden het dorpje Ouzoud door, over de stalen brug over het riviertje, totdat we echt wel doorhebben dat dat het was! We zijn er reeds door. Damn, is ’t al dat er is qua hotels ofzo. We keren om, en volgen een pijl die ons “Hotel de France” aanwijst. Eens daar gekomen zitten er twee jongen gastjes in de tuin, het hotel ziet er maar krakkemikkig uit, Shulty en ik besluiten dan maar om eerst is ff rond te kijken. Tenslotte zitten we hier voor twee nachten want morgen is een rustdag.
Wanneer we de mannekes vragen of er een zwembad is zeggen ze volmondig ja, om dan te zeggen dat er geen water in zit. En met de airco is ’t al niet veel beter, sommige kamers hebben airco, sommige niet. Maar niet alle airco’s werken, en bij de rondgang zien we de spinnenwebben aan ’t plafond hangen. Shulty bekijkt me zorgelijk, we vertellen ’t tegen de rest en besluiten gezamenlijk om eerst andere opties te raadplegen. De jonge gastjes zijn teleurgesteld, en roepen dat er nergens in Ouzoud een beter hotel is dan ’t hunne. Nu ja, als dat waar is zegt ’t eerder iets over de levensstandaard hier dan over het feit of we al dan niet kieskeurig zijn.

We keren verder terug, weer langs die parkings en winkeltjes aan ’t straat, de mannen van daarnet laten ons nu gerust. Ik dacht van een kasba gezien te hebben zo’n 500m terug, we gaan daar is poolshoogte nemen. We rijden de oprit op en komen achteraan aan een mooie tuin, met terrassen, poolhouse en zwembad te staan. Damn, dat ziet er al beter uit.
Maar nu, is er nog plek. We vragen aan de garçon of hij weet of er nog plaats is, die haalt er de bazin bij. Een Française, met Marokkaanse roots. Ze vertelt ons dat het eigenlijk volgeboekt is. Maar één groep is nog niet komen opdagen, en indien die niet via email bevestigd hebben mogen we hun tent hebben. Yep, een tent. Want alhoewel de nieuwbouw kasba er indrukwekkend uitziet is hij allesbehalve klaar om in te overnachten. Naima komt terug en vertelt ons dat we mogen blijven, de groep zou dus niet bevestigd hebben of weet ik veel, anyway, we moeten niet meer terug op de GS’en kruipen en daar alleen al ben ik ongelooflijk blij om :-P Ik zit er gewoon door, de hitte gedurende ’t laatste uur was moordend.

De koele cola op het terras naast ’t zwembad doet goed. Ondanks dat ’t hier niet echt goedkoop blijkt te zijn besluiten we al rap om hier twee nachten te blijven.
19u00: Na ons geïnstalleerd te hebben genieten we van een welverdiende avond, gezellig op het terras, het eten is lekker, de temperatuur is gezakt naar een aangename 25°C, kortom, ik voel me al vele beter dan een dik uur geleden.

Afbeelding

Afbeelding

We zijn allemaal serieus moe, en tegen “den elven” kruipen we allemaal in ons bed.
Hmm, ’t is eerder op ons bed want ondanks het mooie uitzicht dat de tuin biedt zijn de bedden echt Kwalitatief Uitermate Teleurstellend :no:
Precies alsof ze de matrassen met zand hebben opgevuld, met bulten en putten tot gevolg die geen millimeter meeveren. Soit, veel te moe om me daar iets van aan te trekken. En nog ben ik niet den eerste die in slaap sukkelt, die eer is voor Frank en Bart. Die liggen aan de overkant v.d tent maar ik besluit toch maar om m’n oordopkes te gebruiken. ’t Zal geholpen hebben, want dat is ’t laatste wat ik van die dag nog weet :yawn:

Grtz, Philip!
Life's journey is not to arrive at the grave safely in a well preserved body, but rather to skid in sideways, totally worn out, shouting..... . "holy crap, what a ride!"

Philz picz are here!

http://www.motoadventurestore.be

Philz movies are here! and here!

Alplutser 2006, 2007, 2008, 2009 & 2010! Alpenman en Marokkocrosser ;-)
Koppel!!
Berichten: 3773
Lid geworden op: 15 apr 2005, 15:10
Locatie: Oost Vlaanderen

Re: Reisverhaal Alplutsers 2010 "Marokko!" (in delen...)

Bericht door Koppel!! »

YOO

Zaterdag 2 oktober:

09u00: Kalmkes aan wakker worden, opstaan wanneer ge goesting hebt, zalig gewoon. We blijven vandaag een dagje hier, enkel voor ’t ontbijt moeten we nog enigszins vroeg uit de veren. Anders was ik waarschijnlijk nog een uurke ofzo blijven liggen. Alhoewel, die bedden liggen dus schandalig slecht.
Tijd om de omgeving is rustig te overschouwen, gisteren had ik er de fut niet meer voor, ik zat er echt los door. Frank en Bart zijn al druk in de weer geweest om de slaapplaats op foto te zetten.

Afbeelding

We wandelen wat rond, kalmkes wakker worden en van de mooie ochtend genieten. ’t Eten heeft gesmaakt, wel was ’t niet ten overvloede, en wanneer het broodmandje leeg is moogt ge lang wachten op een tweede. De jongen die in de bediening voorziet heeft armen en benen te kort, de uitbaters daarentegen, die zitten gewoon mee aan tafel bij een groepje Fransen.

Gilles, de man van Naima, is qua looks zo’n typische Zuid Fransman, ong. 1m75 groot, gepeesd en gebruind, met halflang haar, uitleggen dat ’t gene naam heeft, en de typische flair die bij zo’n type past. Nen toffen typ, dat wel, maar toch heb ik zo’n beetje ’t gevoel dat ’t ne gladden typ is ook.
Blijkt dat hij tijdens de zomer hier z’n ding uitbaat, en tijdens de wintermaanden als skileraar in de Franse Alpen op de latten staat. Dan is ne vlotte klap al rap meegenomen.

Hij leidt ons rond in de nog niet afgewerkte kasba, is er wel fier op en zegt dat ’t het beste van ’t beste gaat zijn eens ’t ding afgewerkt is.

Afbeelding

Afbeelding

’t Zal inderdaad wat klassevoller zijn dan de slaapplaatsen die we momenteel hebben, alhoewel ze ondertussen besloten hebben om die te behouden.
Misschien staan er in de andere tenten betere bedden, of anders hebben zij, zijnde Gilles en Naima, de uitbaters dus, er nog nooit in geslapen :-?
Soit, gezellig is ’t wel, onze tent annex hut.

Afbeelding

Heel mooi om zien is het zicht vanop het dak v.d kasba, het contrast van ’t zachte gras aan ’t zwembad met de roestbruine aarde v.d omgeving is fascinerend.

Afbeelding

We maken ons stilaan klaar om een wandelingske te plaatsen naar één v.d mooiste stukjes natuurschoon die Marokko te beiden heeft, de watervallen van Ouzoud. Al op vele foto’s op ’t net gezien, nu wil ik ’t met eigen ogen aanschouwen. Gilles zegt ons dat we van hieruit rechtdoor via een aarden wandelpad kunnen gaan ipv. de grote weg te volgen. We passeren zelfs aan één van de mooiste uitkijkpunten die je kan hebben, we zijn benieuwd.
In volle toeristentenue, zijnde sandalen, sjort, zonnebril, lichte T-shirt want ’t is podverdomme terug warm aan ’t worden, hoedje tegen de zon en een volle Camelbak, vertrekken we voor ons toerke.
De wandeling gaat langs een gsm mast, langs een lokaal vuilstort, maar het uiteindelijke zicht op de watervallen van bovenaf is indrukwekkend :razz:

Afbeelding

De wandelweg, die soms niet echt makkelijk te bewandelen valt met simpele sandallekes, gaat verder naar beneden, met hier en daar terug een ander zicht op de watervallen. We sukkelen op ’t gemak naar beneden, oplettend dat we niet wegglijden op de gladde steentjes.

Afbeelding

Afbeelding

Nog wat verder geeft ’t wandelpad uit op de mooi geplaveide gang met trappen, ontelbare winkeltjes die ons elk om beurt iets willen versjachelen en een rits restaurantjes waar de tajines al vrolijk staan te pruttelen. ’t Is dan ook bijna middag, de restaurants maken zich klaar om de hoop dagjestoeristen te verwelkomen.

Afbeelding

Het transport van eten- en drinkwaren naar de restaurantjes gebeurt nog op de traditionele manier, met een ezeltje de trappen op en af. Ook zien we onze verre neven rondspringen en zwieren, de aapkes zijn van de partij. Wel mee opletten, die zijn niet echt mensenschuw en ne blinkenden zonnebril is altijd plezant om te pikken :clown:

Afbeelding

Eens beneden kan je de rivier via een wankel houten brugje oversteken, pas daar heb je een indruk van hoe hoog (110m) die watervallen wel zijn.

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

De lokale bevolking heeft nog een leuke manier gevonden om de toeristen een centje afhandig te maken, lege olievaten, aan mekaar geknoopt/gevezen/gelast met een houten chassis doen dienst als geïmproviseerde bootjes, en varen met de dagjesmensen net niet tot helemaal onder de watervallen.
Een amusant zicht, een beetje zoals een water rollercoaster in het pretpark, weten dat je kletsnat gaat worden en toch staan tieren, zeker de vrouwelijke medemensen :lol:

Afbeelding

Afbeelding

Terug maar naar boven wandelen dan. Onderweg doen we ff een pit stop, ’t is terug zo warm als gisteren aan ’t worden, ne frisse cola zal ons goed doen.

Afbeelding

Na ons drankje is ’t verder naar boven, passeren langs de vele kraampjes en winkeltjes. Op den duur slaagt er toch een verkoper in om onze aandacht te trekken, Frank wil nog wat spulletjes voor ’t thuisfront kopen, ikzelf heb minder interesse en blijf buiten wachten.
Na het shoppen kuieren we rustig verder, en eens boven is ’t ff zoeken naar de juiste weg.
Denk nu niet dat ’t hier duidelijk aangegeven staat zoals we in Europa gewoon zijn, trek uwe plan maar zelf. We wandelen naar de rand van de waterval, boven zie je pas echt goed dat het weliswaar één rivier is, maar die vertakt in vele kleine stroompjes over de rand dondert.

Afbeelding

Ik zet me op de rand, en net zoals er geen aanduiding is, blinkt het boeltje hier ook uit in het ontbreken van eender wat op een afrastering zou kunnen lijken. Ff over de rand hangen, ’t is niet geheel ongevaarlijk, de aarden ondergrond zou maar is gewoon moeten afbrokkelen, maar ’t is een fantastisch zicht in de diepte.

Afbeelding

We proberen de rivier te kruisen, sowieso levert ’t ons natte voeten op maar da’s geen nadeel, integendeel, het frisse water is heerlijk verkoelend op deze hete dag.
Nu wandelen we reeds zo’n vijftien meter door een v.d stroompjes, om dan plots op de rivier in z’n volledige breedte te stoten. Er ligt wel iets wat min of meer op een dam moet lijken, aangemaakt door enkele tientallen zandzakken in de rivier te gooien.
Peter en Frank vinden het voldoende stevig uitzien om een poging te wagen om over de rivier te geraken. Ik probeer ff van te volgen, maar de sterke stroming, gladde ondergrond bestaande uit met algen of mos overgroeide stenen en m’n gladde sandaalzolen zorgen ervoor dat ik me met moeite kan rechthouden. Ik heb geen zin om met minicamera en al in ’t water te duiken, ik hou ’t dus bij mijn poging en keer onverricht ter zake terug in m’n voetstappen :-(
Frank en Shulty geraken wel aan de overkant, en wandelen nog wat verder, op den duur komen ook zij aan een mooi uitkijkpunt van de watervallen.

Afbeelding

Na een kwartierke ofzo komen zij terug, weer via die dam van zandzakjes. Ik ben ondertussen druk bezig met een andere plek te zoeken om de rivier over te steken.
Samen met Bart vinden we op den duur een doenbare plek.
Nu ja, doenbaar, ff door een diep stuk van meer dan een halve meter, maar voor de rest is ’t te doen. Na ook van ’t uitkijkpunt genoten te hebben moeten ook wij weer terug door de rivier, wat al bij al makkelijk lukt. Ik vind ’t zelf spijtig dat we uit ’t water gaan, zo lekker koel :-P

Afbeelding

Eens allemaal terug aan dezelfde kant van ’t water splitsen we ons terug op, Frank en Shulty moeten dringend terug naar de kasba. Ondanks het constant opletten met wat we eten beginnen sommigen onder ons stilaan last te krijgen van buikloop, ni plezant om op congé te hebben :-?
Bart en ik wachten op een terrasje bij iets lekker fris, Frank en Shulty komen direct terug. Tijdens onze wandeling naar hier hebben we er ongeveer een kwartier over gedaan, kortom, kwartier heen, kwartier potzitten, kwartier terug, binnen een klein uurke zijn die mannen terug.
Of dat dachten we toch.

Een dik uur later, niet dat we ons vervelen, want op het terras lopen enkele nesten jonge kittens rond, gekke katjes van hoop en al twee maanden oud. Ik ben gek van katten en amuseer me dus met ze te observeren, zelfs Bart vindt ’t grappig wat die kleine bollekes vacht en kattekwaad uitspoken.
Soit, ik zij dus, een dik uur later en nog altijd geen spoor van onze trawanten. Na nogmaals bijna drie kwartier te wachten, we zitten hier dus al quasi twee uur met ons vingeren te draaien, ‘k heb ondertussen die katten al zien groeien zelfs, is ’t genoeg.
Ofwel zijn die de weg kwijt geraakt, ofwel hebben die geen goesting nimeer om terug te komen, ofwel zijn ze ontvoerd en gekidnapt om voor losgeld in te ruilen. Soit, Bart en ik gaan verder, terug via dezelfde aarden wandelweg.

We vinden ’t juiste wegske maar zitten plots met een probleem van ongeveer 70cm grootte, en meer macht dan één van ons opgeschept. Die aapkes leven in een kolonie, en zo’n klein tot middelgroot dier kan weinig kwaad, maar wanneer de master chief himself in ’t midden van ’t smalle pad zit is ’t plots vele minder :shock: Diene “sjarel” moet maar een keer deftig uithalen en mij “nen boenk” geven, en ik zit zo’n 20 tot 30 meter dieper in ’t water. Of op de rotsen, wat op zich al niet beter klinkt.

Afbeelding

Het manneke lijkt misschien op foto niet zo groot, maar als ge er naast staat piept ge wel anders.
Hmm, na ne minuut ofzo twijfelen besluiten we ’t toch maar te proberen, de apen hebben net een groot stuk brood gekregen/gepikt van iemand, en zijn waarschijnlijk veel drukker bezig met knabbelen dan die twee broekschijters die niet durven passeren.

En ja, het grote manneke bekijkt me nekeer vies, maar dat doen al die apen, hunne kop staat gewoon zo.
Hij laat ons dan ook compleet ongemoeid wanneer we schoorvoetend passeren. Al die kopbrekens voor twee keer niks!

De rest van de wandeling naar de kasba is niks wereldschokkend, behalve dat nen bergop in een naaldbos op open sandallekes niet echt een slim idee is. En dat mijne Camelbak al leeg is, en ’t zweet mijn g#t afloopt, en ’t verdomme warm is. Of had ik dat al gezegd...

Eens aan de kasba zijn we daar alleen?! De GS’en van Frank en Peter zijn weg, die zijn gewoon een toerke gaan rijden ofwa? We vragen aan de ober van dienst of hij niet een reservesleutel van de tent heeft, waarop hij die gaat halen en we zodoende toch aan onze spullen kunnen. Maar dus, waar zijn Peter en Frank nu?

Wel, wat later zijn die terug, en blijkt dat ze dus hunne weg kwijt waren, op de grote baan terecht gekomen zijn, de afstand van de plek met veel Marokkanen op de weg tot aan de kasba zijn gewandeld en er een dik uur over gedaan hebben om tot hier te geraken. Daarna zijn ze met de GS tot aan de parking gereden, de geplaveide weg afgedaald, waar wij waarschijnlijk net weg waren, en zo zijn we mekaar net misgelopen. Communicatie is handig, maar aangezien Bart de enige was met z’n gsm (iPhone die bij hem dienst doet als fototoestel) maar zowel Peter als Frank Bart’s gsm nummer niet hebben kunt ge niet veel doen hé :silent:
Slim hé, komen we dus nu achter dat we mekaars nummers zelfs niet hebben.

De rest van de dag wordt gespendeerd aan ’t zwembad, ik was wat T-shirts en kousen en ondergoed en laat ’t drogen in de warme wind. Kwam bijna kledij te kort, maar ik had gerekend dat ik vandaag een waske ging kunnen doen.
Het zwembad is leuker tijdverdrijf, vind ik. Echt waar.

Afbeelding

Ja, dit is ’t goede leven, zwemmeke doen, liggen drogen op een ligstoel, die trouwens duizend keren beter ligt dan die verfoeide bedden, en eens ge droog zijt weer in ’t water springen. Tof.

Het avondeten is lekker, maar de linzensoep is precies dezelfde van gisteren, soit, we hebben honger en ’t gaat dus vlot binnen. De tajine (ja tajine, wat anders) gaat ook goed binnen, we proberen een fles Marokkaanse rosé wijn maar da’s verdikke géne vette, geef mij maar een zachte en zoete Rosé d’Anjou, of als ’t gene zoete mag zijn, nen Bandol. Maar alleszins geen azijnwater als dit :pale:

De avond gaat vlot voorbij, het weerbericht voor morgen ziet er minder rooskleurig uit als vandaag, ttz. dat ’t morgen wel is zou kunnen regenen. ’t Zal in ieder geval niet meer zo heet als vandaag worden. Ja ’t was heet vandaag, maar dat had ik al gezegd zeker, soit, tot morgeuh…

Grtz, Philip!
Life's journey is not to arrive at the grave safely in a well preserved body, but rather to skid in sideways, totally worn out, shouting..... . "holy crap, what a ride!"

Philz picz are here!

http://www.motoadventurestore.be

Philz movies are here! and here!

Alplutser 2006, 2007, 2008, 2009 & 2010! Alpenman en Marokkocrosser ;-)
Frank K
Berichten: 1692
Lid geworden op: 28 sep 2004, 13:53

Re: Reisverhaal Alplutsers 2010 "Marokko!" (in delen...)

Bericht door Frank K »

Komaan Koppel!!, nog even volhouden en ons reisverhaal is kompleet!!!
AfbeeldingAfbeeldingAfbeeldingAfbeelding
Koppel!!
Berichten: 3773
Lid geworden op: 15 apr 2005, 15:10
Locatie: Oost Vlaanderen

Re: Reisverhaal Alplutsers 2010 "Marokko!" (in delen...)

Bericht door Koppel!! »

YOO

Kweetet man, ga er mij morgen nog is aanzetten. Vandaag ook al de godganse dag achter de pc gesleten :-|

Grtz, Philip!
Life's journey is not to arrive at the grave safely in a well preserved body, but rather to skid in sideways, totally worn out, shouting..... . "holy crap, what a ride!"

Philz picz are here!

http://www.motoadventurestore.be

Philz movies are here! and here!

Alplutser 2006, 2007, 2008, 2009 & 2010! Alpenman en Marokkocrosser ;-)
Koppel!!
Berichten: 3773
Lid geworden op: 15 apr 2005, 15:10
Locatie: Oost Vlaanderen

Re: Reisverhaal Alplutsers 2010 "Marokko!" (in delen...)

Bericht door Koppel!! »

YOO

Zondag 3 oktober:

Vandaag weet ik niet goed hoe ’t gevoel te omschrijven. We beginnen aan een tweeluik dat ons morgenavond terug in de haven van Tanger moet brengen.
De mooiste dingen liggen ondertussen achter ons, ik weet niet wat ik van de komende 4u en ong. 650km moet verwachten, enkel de oude Romeinse site van Volubilis en de blauwe stad in de Rif Chefchaouen zijn nog twee dingen die op ‘t “To do” lijstje staan, voor de rest nemen we ’t wel zoals ’t komt.
08u00: Niet echt goed geslapen. Ik had vannacht ’t slimme plan bekokstoofd om in den hof te gaan liggen, en op zo’n heerlijk liggende ligzetel te slapen. Een goed plan, al zeg ik ’t zelf, totdat de regendruppels me redelijk abrupt wakker maakten. Miljaar, weer een nacht op diene zandbak dus. Ondanks dat we er gisteren speciaal om gevraagd hebben om ’t ontbijt redelijk vroeg ter onzer beschikking te krijgen is ’t nog later dan de ochtend ervoor. En staat de kerel er wederom alleen voor. De eigenaars, want uitbaters kan ik dit niet noemen, schuiven aan bij de Franse gasten en laten zich bedienen, door de kerel dus, die nu al de benen vanonder z’n lijf aan ’t lopen is.
We rekenen af, en tegen een uur of negen zijn we terug op de baan. Eerst richting Azilal, en langs een stuwmeer.
Nog een geluk dat we bij het aanrijden foto’s genomen hebben, want eens aan de stuwdam moogt ge geen foto’s nemen, ge moogt er zelfs niet stilstaan, zo hebben we toch ondervonden wanneer er een soldaat op ons kwam afgewandeld om ons weg te jagen.

Afbeelding

Desondanks slaagt Bart erin om een foto te nemen voor we doorsjezen. Ik vermoed dat ’t verbod op foto’s te maken heeft met de naburigheid van een militaire kazerne ofzo. Ik kan me moeilijk voorstellen dat deze stuwdam onder een militair doelwit geklasseerd kan worden.

Afbeelding

De weg blijft kronkelen dat ’t een lieve lust is, ’t tempo zit er stevig in, ‘k heb moeite met die sjarels te volgen.
We zijn bezig met ’t laatste stukje Atlasgebergte af te haspelen. Dit wordt duidelijk wanneer we vanachter één v.d zovele bochten komen en zicht hebben op een vlakte die zover reikt als ’t oog kan zien. Straks rijden we daar ergens beneden, maar nu is ’t eerst nog de bergpas afknallen en ons amuseren.

Afbeelding

Gedurende een uur of meer zelfs rijden we op vlakke wegen, waar dus genen bal te beleven valt. Behalve misschien ’t voorbijsteken van diverse vervoersmiddelen, wederom gaande vaneen simpel ezelke tot moderne autobussen volgepakt met toeristen. Stilaan begint de weg weer aan hoogte te winnen, en dus ook aan bochtjes en kronkels allerhande. ’t Wordt terug leuk rijden, mag ook wel, we hebben net een goeie 100km aan saaie, quasi rechte banen opgepeuzeld.

14u30: Wederom een stuwmeer. Nu staan er geen soldaten, integendeel, op een parkingske staan enkele bussen met toeristen. Da’s meestal een teken dat er hier een goede, mogelijk zelfs de beste fotogelegenheid is. Stoppen dus en ook wat foto’s schieten, alhoewel ’t niet zo bijzonder oogt.

Afbeelding

Terug verder rijden dan maar. Ondertussen heb ik reeds uitgemaakt dat we vanavond in Meknes gaan overnachten, de grootste stad net voor Volubilis. Naast Volubilis ligt Moulay-Idris, maar ik weet dat dit één v.d heilige steden in Marokko is, en dat betekent dat er dan in de stad zelf geen hotels aanwezig zijn. Kortom, Meknes lijkt me simpelweg op veilig spelen.
Ergens voor Mrirt draaien we linksaf een vernieuwde baan in. Op de landkaart als smal lijntje weergegeven, maar na zo’n tien dagen ervaring weet ik dat een landkaart, zelfs de meest recente Michelinkaart, niet altijd even accuraat is inzake straatbedekking en doorgangkelijkheid. Er wordt in Marokko aan zo’n snel tempo wegen aangelegd, of herbestraat, dat je om de zoveel maanden een update van kaartmateriaal zou kunnen gebruiken. Of je doet zoals wij, natte vingerwerk en zien wat ’t geeft. We zien wel.
Het blijkt een schot in de roos, een perfect heraangelegde weg die ondanks links en rechts een mooi zicht wel vlot vooruit gaat. Soms afgewisseld met een kaarsrecht stuk van makkelijk een kilometer lang. Zo geraken we tenminste op een deftig uur in Meknes.

Afbeelding

Eens ik Meknes gekomen draait het karakter van de dag bijna 180 graden, van een dag zonder hoogtepunten die we ontspannen konden afmalen gaat ’t nu plots over naar een bijna helse zoektocht naar een geschikt hotel. Rond het oude centrum van Meknes ligt een soort ringweg, maar telkenmale je naar ’t centrum wilt afdraaien is de weg gesloten. Afsluitingen en agenten maken ons duidelijk dat ’t vergeefse moeite is. En ’t probleem is dat de enkele hotels die de gps kent binnen die ringweg liggen.
We zijn daarnet een poepsjiek hotel gepasseerd, en besluiten daar is poolshoogte te gaan nemen. Het marmer, de portier en het hoogpolig tapijt aan de receptie doen me vermoeden dat ’t boven onze pet is. Ohja, en de Bentley’s en dikke Duitsers (de vierwielers bedoel ik) sterken dat vermoeden. Peter is gaan informeren en de prijs is inderdaad een beetje teveel van ’t goede. Een eenpersoonskamer komt op bijna 100€, zonder ontbijt dan nog, da’s er net over. De portier geeft ons echter enkele aanwijzingen en zodoende vinden we, na bijna drie kwartier rond Meknes te hebben gereden als kiekens zonder kop, een hotel dat binnen onze verwachtingen ligt. Airco op de kamer, zelfs gratis wifi, en de GS’en mogen op de afgesloten zijkoer staan. Prima, we hebben onze slaapplaats gevonden.

Na een verkwikkende douche spreken we af om naar ’t stad te gaan, of toch dit gedeelte van ’t stad is te gaan verkennen. We moeten trouwens nog iets vinden om te eten, en liefst is geen tajine, die komt stilaan m’n strot uit. Na een kort wandelingske vinden we zowaar een hamburgertent.
Locale jeugd, sommigen ingepakt als een mummie, anderen uiterst modern en hip gekleed komen hier samen om straks een sortie’ke te plasseren. Ons sortie’ke bestaat in op een terraske naast ’t hotel nog een muntthee te bestellen. Ik probeer ook is om die glaaskes te vullen ala de regels v.d kunst, zo terwijl ge aan ’t gieten zijt uwen theepot omhoog doen en terug omlaag, in een sierlijke beweging. Het resulteert in een natte tafel en vree weinig muntthee in mijn glas. Nie meer doen dus… :oops:
Vandaag is dus eigenlijk een transitdag geworden, weinig hoogtepunten beleefd, maar perfect op schema gebleven en uiteindelijk nog een deftig hotel gevonden, ik ga dus zeker niet klagen.
Ook ’t weer is ons gunstig gebleven, af en toe wel een zwaar bewolkte lucht gezien maar geen druppel regen gehad, en de belachelijk hoge temperaturen van enkele dagen geleden zijn gezakt naar aanvaardbare waarden van net geen 30°C.
Nu nog wat dankzij de wifi en Bart’s iPhone op ’t internet neuzen, ’t is de eerste keer sinds we in Marokko zijn dat we verbinding hebben, en op tijd ’t licht uit en oogskes toe, slaapwel.

Grtz, Philip!
Life's journey is not to arrive at the grave safely in a well preserved body, but rather to skid in sideways, totally worn out, shouting..... . "holy crap, what a ride!"

Philz picz are here!

http://www.motoadventurestore.be

Philz movies are here! and here!

Alplutser 2006, 2007, 2008, 2009 & 2010! Alpenman en Marokkocrosser ;-)
Koppel!!
Berichten: 3773
Lid geworden op: 15 apr 2005, 15:10
Locatie: Oost Vlaanderen

Re: Reisverhaal Alplutsers 2010 "Marokko!" (in delen...)

Bericht door Koppel!! »

YOO

Maandag 4 oktober:

08u00: Opstaan, klaarmaken, ontbijten, GS’en opzadelen. Niet per se in die volgorde maar ’t stramien zal ondertussen wel al gekend zijn. Soit, ondanks dat we ons ietwat haasten is ’t al rap negen uur voorbij eer we vertrekken. Eerste mikpunt van de dag is Volubilis, de oude Romeinse hoofdstad van wat eens een Romeinse provincie was die vanaf de kust tot aan de Atlas strekte. ’t Is een dikke 45km rijden, en ’t weer is op z’n minst twijfelachtig te noemen. Dikke onweerswolken hangen in de rondte.
Tot nu toe hebben we nog geen drets gekregen maar we zijn wel al over natte wegen gereden, ’t zal dus zeker niet droog blijven vandaag. Onderweg passeren we Moulay-Idris, ofte Heilige Idris. Genaamd naar een v.d vorsten, heersers, of whatever, die hier ooit de plak zwaaiden. Idris is ook de kerel die de tegenwoordig veel grotere en meer bekende stad Fès heeft gesticht.
Soit, Moulay-Idris dus.

Afbeelding

We komen bij de toegangspoort tot Volubilis, kopen ons entreekaartje en Bart en Peter gaan één kant op, ik de andere kant. Frank besluit om bij de moto’s te blijven wachten.
Ik loop met m’n Canon op de meest opvallende monumenten af, ben zo’n vijf minuten bezig met foto’s nemen wanneer ’t begint te regenen. Shit, daar kan de Canon niet tegen, ik wandel dan maar asap terug naar de moto’s. Eens daar is ’t terug droog, maar ondanks dat ik ’t mooi vind heb ik ’t wel gezien. En Bart en Peter zullen ook wel rap terugkomen denk ik.

Of toch niet. Ze zijn al een dik half uur weg, en we zien ze nergens lopen. Frank en ik houden ons bezig met wat naar een meute honden te kijken, wilde honden. Ttz. honden die geen baasje hebben en tot één pak/meute/roedel behoren. Maar waar dus ook een echte hiërarchie heerst zoals bij wolven. Het alphadier, mannetje of vrouwtje weet ik niet, is de chef en al wie niet tussen de lijntjes loopt krijgt een snauw.

Afbeelding

In de verte zie je trouwens Moulay-Idris liggen, onder de regenwolk die daarnet boven ons was gepasseerd.
Na nog is vijftien minuten komen Bart en Peter terug. Iemand die hier initieel als opzichter werkt, maar evengoed z’n job als gids zou kunnen uitvoeren heeft hen de mooiste dingen v.d stad laten zien. Zowel Bart als Peter hebben tientallen foto’s genomen, bij deze volgen enkele v.d mooiste.

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

11u30: We moeten dringend is verder gaan, ’t is al bijna middag en we zijn amper opgeschoten. De route voert ons door een soort hoogvlakte, op weg naar de Rif. En dat we regen zouden krijgen hadden we wel verwacht, maar dat ’t tegelijk gepaard zou gaan met serieuze zijwind vind ik zelf minder leuk. Plots komt ’t uit de hemel gevallen, we stoppen om asap onze regenkledij aan te doen. Ik heb geen zin om hier op de hoofdweg m’n broek en botten uit te doen, en besluit om m’n Gore-tex laagje over m’n kledij aan te doen. Zodoende zie ik er enkele minuten uit als een marsmanneke, geheel in donkergrijze blinkende stof gewikkeld. Ik hoop dat ’t een hevige bui is, maar een korte.
Net wanneer we de Rif insteken, en moeten tanken is ’t onweer voorbij, ik heb goed gegokt. En ben droog gebleven, ook de buitenlaag, die nu dus niet moet drogen, handig.

Nu, de Rif doorsteken. Op ’t internet circuleren veel onheilsberichten de ronde dat ’t er hier soms wat groezelig aan toe kan gaan, dit is de hasjschuur van Marokko, en die kwekers hebben ’t niet zo gemunt op pottenkijkers. Wel, we hebben er geen last van gehad, integendeel, ’t gedeelte door de Rif is aangenaam rijden. Bochtig, mooie omgeving, wel opletten voor tegenliggers die graag een bocht afsnijden, ongeacht van ’t tegemoetkomend verkeer.
Halverwege de Rif passeren we een verkoopsstandje van allerhande potterie, Frank en Peter hadden al gezegd dat ze heel graag een tajine (want da’s eigenlijk de naam van het aardewerk, en niet zozeer van ’t gerecht. Dat kan uiteenlopen van enkel groentjes tot een stoofpot met lam, kip of vis) zouden kopen. We stoppen en kuieren tussen de vele mooie aarden potten, echt prachtwerk.

Afbeelding

ga me er geen kopen, heb de plek niet om ’t op te bergen, trouwens, thuis heb ik een kookplaat op inductie en ik vermoed dat onze artisanale pottenbakkers er geen magnetische bodem hebben ingeduwd. Kortom, hoe mooi ik ’t ook vind, ik ben er niks mee. En Bart zit in ’t zelfde schuitje.
Maar Frank en Peter doen hun aankopen, enkele kleine potten en een grote. ’t Kost bijna niks, daarvoor moet je ’t niet laten, maar dan wordt ’t zoeken naar een geschikt plekje om ze weg te steken. De zijtassen worden opengeritst, en ’t breekbare aardewerk verdwijnt tussen slaapzakken en allerhande kledij die als bescherming moet dienen. Op den duur geraakt ’t er allemaal in, zij ’t wel dat Frank z’n GSA er nu wel serieus beladen bijloopt.

Afbeelding

’t Is een kostelijk zicht om ze bezig te zien, Frank geraakt amper wijs uit z’n elastieken spanriemen, de uitbaters kijken geamuseerd toe, evenals Bart en ik.

Afbeelding

Afbeelding

Soit, na een dik half uurke rijden we verder. Volgende stop, ofte dingetje op m’n “To do” lijst is Chefchaouen, beter gekend als de wit/blauwe stad. Maar da’s nog een eindje rijden.
Eerst moeten we nog de Loukkos rivier over. Da’s waar de meest gekende oude grenspost staat tussen Marokko zelf en het ooit door Spanje gekoloniseerde deel van Marokko. Het deel aan de Middellandse zee was tot in de jaren ’60 een kolonie van Spanje, da’s ook de reden dat je aan die kustlijn meer bent met Spaans dan met Frans.

Afbeelding

De weg blijft aardig verder kronkelen, maar ’t verkeer neemt gestaag toe. En met ’t verkeer neemt ook het aantal roetbrakende en olielekkende oude wrakken van vrachtwagens toe, de weg zelf ligt er redelijk goed bij maar ’t asfalt boezemt me allesbehalve veel vertrouwen in.
Heb de voorkant al enkele keren een stap opzij voelen zetten. Echt knallen zit er dus niet meer in, hoezeer ook m’n maten achter mij zitten te pushen om ’t tempo op te krikken, ik blijf vlot maar met ruim voldoende reserve rijden. Ik heb geen zin om met de finish in zicht op m’n bek te gaan, no way!

Aan een volgende afslag is ’t links en binnen enkele km moeten we rechtsaf, een kronkelbaan omhoog om naar Chefchaouen te gaan. De kronkelbaan is heel amusant om te rijden, en na enkele km komen we bij de ingang naar de oude stad, een prachtig zicht.

Afbeelding

Bij ’t naderen van de stad kom je langs een overblijfsel van een muur, met een deur in de typische blauwe kleur, levert een leuk plaatje op.

Afbeelding

Afbeelding

Grtz, Philip!
Life's journey is not to arrive at the grave safely in a well preserved body, but rather to skid in sideways, totally worn out, shouting..... . "holy crap, what a ride!"

Philz picz are here!

http://www.motoadventurestore.be

Philz movies are here! and here!

Alplutser 2006, 2007, 2008, 2009 & 2010! Alpenman en Marokkocrosser ;-)
Koppel!!
Berichten: 3773
Lid geworden op: 15 apr 2005, 15:10
Locatie: Oost Vlaanderen

Re: Reisverhaal Alplutsers 2010 "Marokko!" (in delen...)

Bericht door Koppel!! »

YOO

Vervolg...

In ’t stadje zelf is er dan weer niet zoveel te zien, zelfs het wit en blauw vallen niet meer op. We stoppen bij een snackbar voor een hapje te eten. Van hieruit is ’t nog een kleine 100km tot Tanger, we zitten op schema. En mochten we te vroeg zijn, kunnen we ons altijd aan ’t strand zetten om de tijd te doden.

Afbeelding

De verdere rit bestaat erin de Rif te verlaten naar quasi zeeniveau, de baan draait en keert en zakt beetje bij beetje naar beneden. Bart en Shulty nemen de kop, de kraan gaat meer en meer open, ondanks dat ik me niet echt op m’n gemak voel op het spekglad uitziende asfalt.
Soit, we amuseren ons met auto’s in te halen, ’t tempo begint echt wel scherp te worden. Wanneer Bart en Shulty een rij auto’s voorbij raken maar ik moet wachten ben ik de aansluiting kwijt. Frank zit nog een rij auto’s achter mij. Ik probeer een tempo te knallen waarmee ik de koplopers hopelijk terug in ’t vizier krijg.
’t Loopt echter bijna slecht af.

In een vlotte haarspeld naar links zit ik midden in de bocht, wanneer ik beide wielen hun grip voel verliezen. In een reactie om niet onderuit te glijden trek ik de GS recht. Maar ik zit nog midden in de bocht, en van m’n rijlijn houden is dus geen sprake meer. In een fractie van een seconde zie ik dat er ruimte is om uit te wijken. Ik ga dus rechtdoor, vol in de ankers en glijd/schuif/slibber van ’t asfalt af, recht ’t stof en de aarde in. Zo’n goeie tien meter verder sta ik stil, tussen enkele geiten. Die beesten hangen met een koord rond hun nek en een staak in de grond vast, panikeren omdat er plots een grote moto op hen komt afgeschoven, en springen in ’t wilde rond. Voor zover de koord reikt natuurlijk. Wat dus resulteert in een geit die op één meter van mij staat te springen, maar telkens met een snok van die koord wordt terug getrokken :clown:

Soit, goed afgelopen, maar ‘k ga hier niet blijven staan.
Tegen dat ik terug goed en wel op de baan zit is Frank me voorbij. Met handgebaren leg ik uit wat ik net heb voorgehad, hij doet me teken dat hij ook al gegleden heeft, maar nog net op ’t asfalt kon blijven. We besluiten om ’t verder rustig aan te doen, die twee ‘vliegers’ op kop zullen we op den duur wel inhalen.
En dat gebeurt sneller dan verwacht. Enkele km’s verder staan ze langs de kant geparkeerd. We stoppen en leggen uit dat we zonet een ‘groot blik sjans’ hebben opengedaan.

We zijn niet alleen blijkt, Shulty heeft ’t zelfde gedaan als ik, alleen waren ’t bij hem geen wild rondbonkende geiten maar een volwassen pak cactussen. Met scherpe stekels naar ’t schijnt :mrgreen:
We zitten allemaal naar onze banden te kijken, of naar de ophanging, maar alles blijkt normaal, ’t zal dus echt wel de vettige drek op ’t asfalt zijn.

Afbeelding

Nog een geluk dat ’t zonneke er is doorgekomen, indien dit er nat zou bijliggen vrees ik dat ’t als op ijs rijden is.
Soit, we dimmen het tempo een beetje, en bereiken zonder verdere straffe stoten Tétouan. Daar is ’t links de hoofdweg richting Tanger nemen die we in ’t begin van onze reis hebben gedaan, de cirkel is rond.
Die hoofdweg is na dik tien dagen rondreizen in Marokko minder zinnenprikkelend. Tijdens onze eerste km’s in Marokko keek ik m’n ogen uit naar de ezelkes, de oude Mercedessen die als taxi dienst doen, het ontspannen maar ook redelijk wetteloos rijgedrag van de mede weggebruikers. Nu zijn we al andere dingen gewoon, de ezelkes zijn maar een van de zovele, het rijgedrag van de Marokkanen zijn we ondertussen al op voorbereid, we zijn vele ervaringen rijker geworden.

Net voor Tanger zien we een grootwarenhuis, zo een echt ding als bij ons de Colruyt of Delhaize, en stoppen om onze inkopen te doen voor de lange oversteek richting Barcelona. Zo weinig mogelijk op den boot zelf kopen, want daar is ’t dus belachelijk duur. We steken de vele blikken bier en ander broodnodig proviand ergens in tassen of zakken die mee naar de kajuit moeten.
Tegen dat we Tanger bereiken valt de avond. We besluiten om direct maar naar de haven te rijden, we moeten die hele papierwinkel nog doorspartelen en dat kan al rap een uur in beslag nemen. Liever op tijd aan beginnen dus.
Wanneer we de parking aan de douane oprijden zien we dat we niet alleen zijn. We parkeren ons op de aangewezen rij, die van Barcelona, en ’t duurt nie lang of er staat alweer zo’n foefelaar om onze papieren in orde te brengen. De goede ervaring met de vorige keer indachtig geven we onze papieren mee met de man, en ’t komt allemaal in orde. We moeten zelfs niet naar de beambte om onze reispas te laten afstempelen, doet diene kerel allemaal voor ons.
Het resultaat is wel dat we 200MAD kwijt zijn, wij hadden niks kleiner en hij kon niet teruggeven.
Of zoiets… :scratch:

Afbeelding

’t Duurt wel nog ff eer we op den boot mogen, maar tegen 22u30 zitten de GS’en verankerd in den buik van ’t stalen gevaarte, en hebben wij onze kajuit gevonden. ’t Is een beetje vechten voor een plekske in de lounge, ofte ’t salon. Daar zit reeds een pak volk, geduldig te wachten op de afvaart.

Ook wij wachten geduldig. Normaal moesten we reeds de haven al uit zijn, maar buiten is ’t nog altijd aanschuiven van auto’s om in te schepen. Met veel lawaai, handgebaren en roepen en tieren proberen de Italianen en anderslandige crew, samen met de Marokkaanse havenarbeiders de exodus in goede banen te leiden. ’t Resulteert enkel in een gigantische knoop waar niet meer voor- of achteruit kan gemanoeuvreerd worden. Marokkaanse efficiëntie noem ik dit…
Op den duur gaan we slapen, den boot is nog altijd niet vertrokken, ik ben benieuwd voor wanneer de aankomst in Europa gaat zijn.
Anyway, het Marokkaanse avontuur zit erop, maar we zijn nog niet thuis, morgen, of wie weet overmorgen als den boot pas tegen de ochtend zou vertrekken moet er nog een stukske gereden worden. Maar da’s voor later, nu vallen de vermoeide oogjes als vanzelf toe.

Grtz, Philip!
Life's journey is not to arrive at the grave safely in a well preserved body, but rather to skid in sideways, totally worn out, shouting..... . "holy crap, what a ride!"

Philz picz are here!

http://www.motoadventurestore.be

Philz movies are here! and here!

Alplutser 2006, 2007, 2008, 2009 & 2010! Alpenman en Marokkocrosser ;-)
Koppel!!
Berichten: 3773
Lid geworden op: 15 apr 2005, 15:10
Locatie: Oost Vlaanderen

Re: Reisverhaal Alplutsers 2010 "Marokko!" (in delen...)

Bericht door Koppel!! »

YOO

Dinsdag 5 oktober:

Langzaam aan wakker worden. Allé, ikke toch, Frank blijkt alweer een stuk vroeger wakker. Hij vertelt me dat de boot uit de haven gevaren is om 04u30, da’s dus zo’n 5 à 6 uur achter op schema. Het aanmeren in Barcelona wordt dus ook niet voor vandaag verwacht, maar op woensdag, ergens in de vroege ochtend.
Vandaag wordt dus de tijd gedood met rondhangen op den boot, wat poker spelen (wat op den duur ook snel verveelt), de foto’s van iedereen te schikken en in ’t salon wat doelloos voor zich uit te staren. Frank zet een mooie impressie neer.

Afbeelding

Eigenlijk valt er bijzonder weinig te vertellen over wat we vandaag gedaan hebben. Wijzelf zitten tegen mekaar te babbelen, vanalle ervaringen uit te wisselen, verhalen van hoe ieder zijn reis beleefd heeft te vertellen.
Blijkt dat er wel dingen zijn die overeenkomen, maar dan ook weer andere dingen waarin we van mening compleet niet overeenkomen. Ieder heeft zijn moment dat hij ’t strafste, ’t beste of gewoon het meest fantastische vond van de hele reis.
Kortom, een dagje gespendeerd aan “a trip down memory lane”.

Woensdag 6 oktober:

Vroeg genoeg opstaan, we zijn getuige van de zonsopgang met zicht op Barcelona stad. Prachtig gewoon.

Afbeelding

Afbeelding

De loods wordt afgezet met ’t bootje, het schip vaart de haven binnen.

Afbeelding

Een dikke 2 uur later staan we met de GS’en terug op Europese grond. Ondanks dat we nog dik 1300km van huis zijn voelt ’t een beetje aan als thuiskomen. De dingen waar ik zelf geen controle over heb, zoals ’t verkeer in Marokko en de overzet met de boot, zijn achter de rug. Een beetje controlefreak misschien, maar ’t voelt aan als een opluchting.
Nu is ’t via autosnelweg terug naar St-Cyprien, waar Arthur en Juliette op ons zitten te wachten. ’t Is dik 200km bollen, maar ondanks druk verkeer bij ’t uitrijden van Barcelona, en een fotostopke aan de Spaans/Franse grensovergang spelen we ’t klaar in ongeveer 2 uur.

Ivm. dat stopke aan de grens. Ik wou hier echt een foto van hebben. Ik herinner me dat, toentertijd ik regelmatig met m’n ouders Kerst en Nieuwjaar doorbracht in Spanje we hier altijd een cassetje in de radio douwden met Spaanse gitaarmuziek, gebracht door een groep van gitaristen genaamd “The 50 Guittars”. En m’n pa vertelt graag aan wie ’t horen wil dat ik op de trappen van dat monument, als klein manneke van een jaar of vijf met zo’n sponsen broekske aan, is in een distel ben gaan zitten. Met nen hoop gebleit als resultaat, uiteraard :-? :mrgreen:

Afbeelding

Soit, een plek die me een warm en aangenaam gevoel geeft. Al zal ik diene keer in m’n sponsen broekske er wel anders over gedacht hebben.

11u20: Soit, ondanks dat we ons haasten is ’t bijna op de middag eer we in St-Cyprien staan. We zijn blij Arthur en Juliette te zien, en zij zijn ook blij om ons terug te zien. Bij deze zit ’t motogedeelte erop.
De GS’en worden op de aanhanger en in de camionette gezet. Bij mij valt op dat ik een bout v.d middenbok ben verloren. Nu snap ik plots waar dat gerammel vandaan kwam. En een ander vijsje lag los, maar ik heb ‘t net op tijd ontdekt, of ’t was ook gaan lopen.
Na het vastgespen v.d moto’s en ons omkleden schuiven we aan voor een laattijdig maar weldoend ontbijt.

Afbeelding

Omstreeks 13u00 vertrekken we voor de lange rit huiswaarts. Maar niet zonder Arthur en Juliette nog is te bedanken voor hun welkome ontvangst en hun gastvrijheid. Het feit dat we de auto’s hier konden achterlaten, en dat we hier na de vermoeiende heenreis konden overnachten maakte ’t voor ons een heel stuk makkelijker inzake organisatie.
Bij deze, Arthur en Juliette, nogmaals bedankt voor alles :!:
Onderweg is ’t terug via Millau en het Massif Central, ik probeer deze keer om het Viaduc de Garabit op foto te zetten, nie echt gelukt maar al rijdende nie echt mislukt ook.

Afbeelding

17u00: We nemen de afrit Montluçon. We gaan eten bij Koen en Tine. Normaal voorzien als middageten, nu wordt ’t avondeten. De gps stuurt me via een kleine dorpskern met enkele smalle baantjes, nie echt makkelijk met die aanhanger achter de Volvo. Straks maar is aan Koen vragen of hij de weg naar de oprit kan uitleggen, maar dan via een normale, brede weg.
Het eten smaakt, ’t is biefstuk met frietjes, simpel misschien maar ó zo lekker na twee weken tajine en konsoorten. Tine heeft ’t weer prima voor mekaar. Nochtans nie gemakkelijk als ge moet eten maken voor vier hongerige wolven.

Tegen dat we vertrekken is ’t al donker. Koen zegt me dat ik tot aan een kruispunt moet rijden, daar ergens linksaf, of iets in die aard, en zo de autosnelweg opmoet. Zo gezegd zo gedaan. Althans, daar ging ik van uit, aan dat kruispunt links is geen probleem maar de oprit v.d autosnelweg is net compleet hermaakt. Zodoende slaat de gps tilt. En ik ook, want er staan geen pijlen met iets herkenbaars, alleen maar enkele namen van steden waarvan ik amper ’t bestaan ken, laat staan dat ik weet of we de goeie richting uitrijden? Ik neem een richting die me het minst onlogisch lijkt, richting Montluçon zelf. Zal wel geen autosnelweg zijn, maar van daaruit kan ik wel de juiste route nemen.

Tot overmaat van ramp staat de Volvo reeds een tijdje op reserve. We hadden gedacht om snel aan het volgende tankstation op de snelweg te tanken, maar ondertussen zijn we km’s en km’s omweg aan ’t rijden. De range komt gevaarlijk in ’t rood te staan. Ik besluit om eerst en vooral in Montluçon zelf te tanken, en dan zonder stress de juiste route verder te nemen. Frank en Peter volgen ons, we rijden nogmaals een beetje verkeerd, ’t is alsof den duvel ermee gemoeid is, maar na zo’n half uur sukkelen en op eieren rijden vinden we een tankstation. De Volvo krijgt een volle tank, Frank doet de Transit ook vol, en we rijden via de correcte weg terug de snelweg op.

We hebben afgesproken dat eens we de snelweg opgeraakten, ieder z’n tempo kon rijden. Van hier is ’t nog een dikke 600km snelweg tot thuis. De Transit is een stuk sneller dan de Volvo met aanhanger, via de pmr’s nemen we afscheid en Frank en Peter verdwijnen stilaan, beetje bij beetje uit ’t zicht.

De rest van de nachtelijke rit verloopt prima, maar ik zit erdoor. Iets onder Parijs neemt Bart ’t stuur over, ik doe m’n oogskes een beetje dicht maar rond Parijs help ik Bart met de juiste richting te vinden, ’t blijft een beetje zoeken als ge ’t hier niet gewoon zijt.
Maar soit, ’t lukt zondermeer, en bij ’t ochtendgloren verlaten we in Aalst de E40. Eerst tot bij Bart thuis, de aanhanger met GS’en droppen, en ik met de Volvo naar huis. ’s Namiddags spreken we af dat we de GS’en afladen en de koffer v.d auto uitkuisen, maar eerst slapen, hebben we verdiend na een vermoeiende rit huiswaarts. Het “Alplutsers 2010 Marokko editie” avontuur is afgelopen!

Einde…

Grtz, Philip!
Life's journey is not to arrive at the grave safely in a well preserved body, but rather to skid in sideways, totally worn out, shouting..... . "holy crap, what a ride!"

Philz picz are here!

http://www.motoadventurestore.be

Philz movies are here! and here!

Alplutser 2006, 2007, 2008, 2009 & 2010! Alpenman en Marokkocrosser ;-)
Shulty
Berichten: 1447
Lid geworden op: 06 okt 2004, 23:55
Woonplaats: Gooreind / Wuustwezel
Locatie: Gooreind / Wuustwezel

Re: Reisverhaal Alplutsers 2010 "Marokko!" (afgewerkt!)

Bericht door Shulty »

Merci Philip...mooi verslag...

't is weeral bijna een jaar geleden...niet te geloven :roll: , Toch zit het nog redelijk fris in 't geheugen...

:wink:
R1150GSA '04
R1200GSA '10
Frank K
Berichten: 1692
Lid geworden op: 28 sep 2004, 13:53

Re: Reisverhaal Alplutsers 2010 "Marokko!" (afgewerkt!)

Bericht door Frank K »

Was al een paar dingen vergeten, maar dit mooie verslag brengt alles weer naar boven.
Als ik tijd heb, volledig afdrukken en bundelen ter herinnering.
Hopelijk komt er een Alplutsers editie 2012.
AfbeeldingAfbeeldingAfbeeldingAfbeelding
Koppel!!
Berichten: 3773
Lid geworden op: 15 apr 2005, 15:10
Locatie: Oost Vlaanderen

Re: Reisverhaal Alplutsers 2010 "Marokko!" (afgewerkt!)

Bericht door Koppel!! »

YOO

Frank, reken maar van yes, zit al met m'n gedachten bij volgend jaar :mrgreen:

Grtz, Philip!
Life's journey is not to arrive at the grave safely in a well preserved body, but rather to skid in sideways, totally worn out, shouting..... . "holy crap, what a ride!"

Philz picz are here!

http://www.motoadventurestore.be

Philz movies are here! and here!

Alplutser 2006, 2007, 2008, 2009 & 2010! Alpenman en Marokkocrosser ;-)
Gesloten