Dag 3: Orvieto tot Castel Del Monte - Poggio (IT) – 5 juni
Oei, een boze uitbater.
Bij de ontbijtafel gaf ie me al een loense blik en beet op z’n wijsvinger. Ai Roberto, niet goed geslapen makker ? Nieje, dat is het niet, maar wel jullie verbale nachtelijke terrasgezeligheid. Tot 03u00 op het terras van de B&B blijven plakken is precies niet naar ieders zin. En eigenlijk was het op ons ontbijtuur zelfs ook niet naar onze eigen zin. Gisterenavond leek het een gezellig plan om zo lang te blijven plakken, maar als je er op terugblikt dan kom je vrij snel tot de conclusie dat je die dingen beter niet had gedaan. Kleine oogjes, lichte deining in de bovenkamer en veel (na)dorst. Het ontbijt maakt veel goed voor onze kater en Roberto zelf kan er 2 minuten later ook goed mee lachen. Bij z’n vrouw en de andere gasten blijft er evenwel wat langer een humeurtje hangen.
Een klein uur later hebben we de motoren teruggevonden, herinneren we ons terug hoe we die moeten activeren en dringt het vaag tot ons door hoe we er ook nog mee moeten rijden. De eerste etappe is kort en dat is prima zo. Geeft op die manier een milde opwarming. Vooral voor onze rijvaardigheden dan, want verder is er totaal geen sprake van een milde opwarming. Tegen 09u30 is het zelfs al tegen de 30°. Doelwit nummer 1 is Civita de Bagnoregio. Een oud quasi ontoegankelijk rotsstadje, bijna helemaal verlaten (genaamd the dying city) en uiterst fotogeniek. Ik dacht er deze ochtend rond 05u00 voor op te staan, om het in de mist bij de opkomende zon wat te fotograferen, maar de B&B was zo beveiligd, dat Roberto dan zelf ook had moeten opstaan. En dat was een beetje teveel van het goede.
We verlaten Toscane, nippen even van Umbrie en trekken dan de Abruzzen in. De banen gaan van kersvers en smetteloos tot overrijp en slecht verteerbaar. We waren al gewaarschuwd, maar op sommige plaatsen is het echt tussen de putten slalommen en over de macadamrimpels hotsen. Er is geen kat op de baan en de enige hond die we tegenkomen doet dan ook nog eens een aanval naar het voorwiel van Fons. Wijselijk besluit ie, op enkele centimeters, dat deze tegenstander wat te hoog gegrepen is. Een hartaanval voor beide is alvast het resultaat. Fons recupereert nog wel. De hond hopelijk ook. Toeristen zijn hier al evenmin te vinden. Het is weer al enige tijd geleden dat we nog een buitenlandse nummerplaat hebben opgemerkt. Deze contreien worden nogal links gelaten ‘t schijnt. Beetje te ver om met eigen vervoer tot hier te raken en om de een of andere reden niet voldoende interessant om met een huurauto vanuit Rome tot hier te trekken. Niet erg voor ons. Dit geeft het net nog een extra vakantiekruidje. En vooral, we zijn hier bijna alleen en de rust is hier gewoonweg te proeven in alles wat je bezoekt en/of voor stopt.
Zelfs de doffe hitte proef je in je neus en mond. Het blijft hier hoofdzakelijk zinderen, alhoewel donkere wolken steeds op de loer liggen en er geregeld regen te ruiken valt.
Als sneak preview voor de volgende dagen trekken we al eens even Campo Imperatore binnen. Maar net voor het induiken krijgen we ijzeren bareel dwars over het straat. Zouden we er niet langs glippen? Even het gras over, langs de zijkant. Hmmm? Nog voor het antwoord kan uitgesproken worden, is de eerste er echter al langs. Van het verschieten trekken de regenwolken weg, komt de zon terug te voorschijn en begint hier en daar het natte wegdek te roken en te verdampen . We zijn moederziel in het natuurpark. En alhoewel dit nog maar een voorproefje is van het grote ‘Campo’ is het al eentje om van te likkebaarden. Gewoonweg prachtig.
Voor we het hotel aan doen, volgt nog een ommetje om wat catacomben te bezoeken waar er een trits priesters en andere geestelijken in vitrinekasten staan uitgestald. Enfin, toch hun aangeklede skeletten. Veel zien we er echter niet van. Op maandag blijven hun vitrinekasten gesloten. Damn. Hier had ik me toch wat op voorzien en verkneukeld. So be it. je hebt niet alles in handen. Zeker geen geestelijke skeletten. Maandag is hun rustdag. Tesamen met de haarkappers, maar ik weet eigenlijk niet goed wat dat hiermee te maken heeft. Het flitste gewoon door mijn hoofd…
Het was vandaag ook weer een confrontatie met een oud gebruik langs de banen. Zelfs al kom je nauwelijks auto’s of huizen tegen, hier en daar zie je vrouwen langs de kant op een stoeltje zitten. Keruig opgemaakt. Een parapluutje in de hand. Al dan niet opengedaan. Ik knik en ze knikken terug. Ik kijk even en zij blijven ook kijken. Maar we rijden door. Aan ons gaan ze vandaag geen klanten hebben. Leuk gebruik. Dat zie je bij ons niet. Daar zitten ze achter glas op een barkruk… Was weer jaaaaren geleden dat ik dit nog eens mocht zien.
Alleszins, we zitten bijna op het verste punt van onze reis. We hebben 3dagen enkel maar richting zuiden gereden. En dit samen met de afwezigheid van andere toeristen geeft echt wel een speciaal sfeertje aan de trip.
En als me iemand me nu nog een hint zou kunnen geven hoe ik foto’s op het forum moet opladen, dan is er op geen enkele manier nog een vuiltje aan de lucht. Ik krijg echter constant errors en lukt niet meldingen.
Sneu, want er zijn er leuke bij denk ik …
Grts
