Bon. ik zou wel zien.
Zondagmiddag 7 mei: Gent - Ijmuiden
Om een dagje te winnen zou ik zondagmiddag na mijn werk naar Ijmuiden rijden om de boot van 17h00 te halen. Eeuwige dank aan m'n collega die me vroeger heeft afgelost zodat ik nog een dagschoteltje kon nuttigen en niet met een lege maag die boot op moest. Om file's op de ring van Antwerpen te vermijden reed ik langs Zelzate en de Liefkenshoektunnel. Ik was er mooi op tijd.
Grote boot!
Op de boot zijn voldoende spanriemen voorzien. Dus dat was snel gepiept.
Bij het vertrek wordt het Deens volkslied gespeeld en wordt de vlag gestreken. Grappig.
Het vertrek uit de haven.
Het vertrek was nog plezant. Maar dat zou die nacht nog veranderen. 5 Beaufort is te veel. 's Nachts rond 1 uur werd ik wakker van het rollen en stampen van de boot. Ik had nochtans een glaasje wijn gedronken om goed te slapen.
En terwijl ik daar lag te proberen verder te slapen, flitsten beelden van losgeslagen voertuigen in het ruim door mijn hoofd.
De koffie 's morgens om 7 uur is me niet al te best bevallen. U begrijpt wel wat ik bedoel... Er was toen wel al land in zicht maar het zou nog meer dan 2 uur duren voor we eindelijk in Newcastle de River Tyne opvaarden.
In het ruim had geen enkel voertuig een milimeter bewogen. Goeie spanriemen van DFDS!
Maandag 8 mei: Newcastle - Fort William
Ik had gepland om via Carlisle en Glasgow naar Fort William te rijden maar ik heb stoemelings m'n gps gevolgd en die stuurde me langs de A1 naar Edinburg. Geen man overboord. Het was toch al opgevat als een verbindingsrit. Er stond wel nog steeds een strak windje, zo langs de kust.
En dan finally...
Voorbij Stirling ging ik dan de autostrade af voor de laatste 150 kilometer naar Fort William.
De zon was er ondertussen doorgekomen. Mooie blauwe lucht. Blauw water.
Instant mooi.
In Fort William heb ik mijn eerste overnachting geboekt in de jeugdherberg. Neen, geen tent dit jaar. Jeugdherbergen zijn niet duur. Ik betaalde 25 pond voor een bed in een kamer met zes andere mannen. Er was een Chinese Engelsman die een autorit door Schotland deed. Een fietser uit Israel. Een Fransman die de volgende dag de Ben Nevis ging beklimmen. Een Amerikaan natuurlijk. En de obligate jongeling op zoek naar een lief.
's Avonds in m'n stapelbed voel ik precies nog het stampen van de boot. Of het moet die jongeling geweest zijn die beneden ligt. Ik val snel in slaap en hoor niemand snurken.
Dinsdag 9 mei: Fort William - Durness
De ochtend begint zonnig met een coocked breakfast. Hier ga ik een gewoonte van maken!
Om 9 uur ben ik al op de baan voor wat ik als m'n eerste echte dag in Schotland beschouw. Hier start mijn uitgetekende route van 1300 kilometer.
Via Loch Ness rijd ik naar Inverness. Ik beland aan de drukke kant van Loch Ness. Dat had ik nochtans anders uitgetekend in basecamp. Maar niet geklaagd, goed doorrijden is ook plezant. Als je niet moet wachten aan een sluizencomplex natuurlijk....
Mijn eerste kasteel (in de verte)...
In Inverness spot ik een Belg in een Donkervoort. Die zou ik later nog tegenkomen in mooi gezelschap.
Ondertussen blijven de mooie uitzichten zich aandienen. Ik probeer ze vast te leggen op foto maar de realiteit overtreft mijn beelden.
Ergens tussen Inverness en Lairg:
In Lairg wordt het tijd voor een hapje. Deze zaak is jammer genoeg niet open:
Een beetje verder heb ik meer geluk aan de oever van een meer. En ik ben ik mooi gezelschap. Ik herken een Donkervoort, een Mustang, een Cobra en ..., is dat een Jaguar (?). Ze rijden de North Coast 500. http://www.northcoast500.com/" onclick="window.open(this.href);return false; Dat is een toeristische route in het, jawel, noorden van Schotland.
Die Mustang zag én hoorde ik al op boot.
Ik had nooit gedacht dat ik hier op een terrasje in de zon een soepje zou zitten eten. Ik heb echt wel geluk met het weer.
Na Lairg wordt het smaller richting Durness.
Achter elke bocht of over elke heuvel wil ik stoppen om een foto te nemen.
Die verlatenheid, die ruwheid met af en toe een welgemikt huisje of fotogeniek bootje, daar kan ik van genieten.
Rijden, rondkijken, leeglopen en vollopen tegelijk.
Had ik de schapen al vermeld? Overal lopen schapen met lammetjes langs en over de weg.
Schapen dus.
Tongue Bay:
En zo nader ik Durness. Durness is een dorpje waar John Lennon als kind op vakantie ging. Dat kon ik dus niet links laten liggen.
Volgens deze grappige pagina stelt Durness zich kandidaat voor de Olympische Spelen 2020 en kan Ringo Star de plek aanduiden waar John Lennon dringend moest plassen. http://uncyclopedia.wikia.com/wiki/Durness" onclick="window.open(this.href);return false;
Er is alvast een telefooncel op weg er naartoe.
Als het echt warm is, wil ik hier wel op het strand liggen. Voor eventjes toch.
In Fort William nam ik een kaartje mee met alle jeugdherbergen van Schotland. De jeugdherberg van Durness lijkt sterk op het chirolokaal uit mijn jeugd.
Maar kijk, er is een pub op enkele honderden meters stappen waar ik m'n eerste haggis eet. Wanneer ik m'n complimenten aan de chef overmaak, zegt ie dat ik geluk heb. Hij serveert namelijk de beste haggis uit de omgeving. Dat ie gewoon de enige pub is in de wijde omgeving zegt ie er niet bij. Maar aan de gezichten van de stamgasten te zien, is dat z'n gebruikelijke mop.
De jeugdherberg...
De haggis...
In de jeugdherberg deel ik de kamer met een motoragent uit Glasgow. Hij maakt een toertje met z'n Tenere in de andere richting dan de mijne. Hij is vandaag uit Applecross gekomen en dat is waar ik morgen naartoe rijd. Het is een mooie rit, belooft hij.
Hoe later op de avond, hoe schoner het volk. Vandaag wordt dit gezegde bevestigd door de aankomst van nog 2 Engelsen, elk op een K75. Eén RT en één S.
Dat moet op de foto:
Het wordt een gezellige avond waar we de brexit, de toekomst van Europa, de onafhankelijkheid van Schotland en het verschil tussen mannen en vrouwen bespreken.
Mijn laatste pint heb ik niet meer uitgedronken.
Woensdag 10 mei: Durness - Applecross
Iedereen is vroeg uit de veren. Vandaag geen coocked breakfast. Dat is in deze jeugdherberg niet voorzien. Er is wel toast met appelsienenconfituur en er zijn cornflakes. Naar de melk bleef het echter zoeken. En de koffie, die mocht ik zelf zetten. Ik voel me helemaal thuis en de sfeer zit er nog meer in wanneer de grappigste van de twee Engelsen de prijs voor de hardste snurker uitreikt.
Om half negen zijn we allen klaar om te vertrekken. Drie naar links en ik als enige naar rechts.
Ik moet niet ver want 200 meter verder is de herdenkingssteen voor John Lennon er al. Een beetje teleurstellend, vind ik.
Het begin van deze dag is miezerig-mistig. Ook dat is mooi.
Ik ben op weg naar Unapool via de A894. Een weg die om de haverklap nieuwe uitzichten biedt.
Ik passeer voorbij de afslag naar de veerdienst voor het eiland Handa. Dat is zeer in trek bij vogelaars. Liefhebbers van vogels dus.
Onderweg spot ik nog een overblijfsel van een kasteel en wat kapotte huizen.
Stilaan trekken de regenwolken weg. Tijd om naar het strand te gaan...
Deze huisjes langs de kust zijn te huur als vakantiewoning.
In Unapool moet ik even langs een garage. Mijn achterlicht doet het niet meer. Toch een simpel motortje, zo'n K75. Zelfs ik krijg dit voor elkaar. Mijn vakantieboek is dan ook niet voor niets "Zen en de kunst van het motoronderhoud". Een boek uit '74 waarvan de auteur Robert Pirsig onlangs overleed.
10 minuten later en 1 Pond lichter kan ik weer verder.
In Unapool is het ook tijd om iets te eten. Ik had geen coocked breakfast, weet je nog.
De Ferryboat Inn aan de kleine haven is een gezellig cafeetje. 's Avonds wordt hier muziek gespeeld maar zolang ga ik niet blijven. Je kan hier ook overnachten.
Een jonge gast komt er effe bijzitten en hij begint al snel over 'de toestand van het land'.
Hijzelf is geen Schot en ook geen Engelsman, hij is een Jordy. Jordy's zijn geboren in Newcastle en vinden van zichzelf niet dat ze Engelsen zijn. En gelukkig vinden de Schotten dat ook, zegt ie erbij. Daardoor voelt ie zich hier zeer welkom. Jordy's zijn zelfs welkom in Wales, voegt ie er nog aan toe. Als Belg moet ik dat toch verstaan,vindt hij. Because, you know, in Belgium you hate the French, don't you.
Hierna laat ie me alleen met mijn bord tonijn en met een heleboel om over na te denken.
Van Unapool gaat via de A894 en de A835 naar Ullapool. Het is nog bewolkt maar regen zit er niet meer in.
Wederom prachtige, ruwe bergen. Het stopt niet.
Een paasbloem, als ik me niet vergis.
Na Ullapool gaat het via Loch Broom rechtsaf langs Little loch Broom naar de A832 en de A 896 richting Applecross.
Aan een mooi kerkhof heb ik nooit kunnen weerstaan. Maar dit heeft het voor mij allemaal. Hier zou ik zonder enige twijfel in vrede kunnen rusten.
De weg langs de kust naar Applecross vond ik misschien wel het mooiste stuk.
Na een heuvelrug botste ik letterlijk bijna met een Schotse Hooglander. Dat is een grote rosse langharige koe met oversized horens. Een hippiekoe!
Geen foto van de koe jammer genoeg maar wel van haar habitat...
En de oude hippie in mij zou hier wel zijn habitat van kunnen maken.
De laatste loodjes. Zeker geen straf.
In Applecross is het even zoeken naar de jeugdherberg. Die ligt een eindje buiten het 'centrum'.
Deze zal van de hele reis de minst gezellige blijken. Iedereen is nogal op zichzelf. Dat geeft me dan weer de tijd om me te buigen over dé vraag van de dag. Te weten: neem ik een stukje Skye mee of niet? Ik vind namelijk dat ik behoorlijk opschiet. Skye zat niet in m'n planning maar nu kan het er misschien bij...?
Met pint en chips buig ik me over de kaart maar pint en chips zeggen niet veel hé. Ik zal het alleen moeten beslissen.
De pro's en contra's snel op een rij, een swot-analyse er tegenaan, wat meetbare doelen stellen, alles goed schudden en het resultaat is...
Dju toch.
Donderdag 11 mei: Applecross - Oban
Ook vandaag geen coocked breakfast. Het zal toch geen gewoonte worden zeker!
Dat maakt wel dat ik alweer vroeg op de baan ben. De rit begint bijna direct met de Applecross Pass. Die gaat met z'n momenten behoorlijk steil omhoog maar het is geen alpenpas.
Op de top heb ik een machtig uitzicht op wat ik denk dat Skye is, of het moet het eilandje ervoor zijn. Daar ga ik dus niet naartoe, bedenk ik me. Ik ben er duidelijk nog niet klaar mee.
En na de top gaat het naar beneden. Het is een leuke afdaling die nog wat langer had mogen duren.
Hierna volg ik de A87 naar Invergarry. Dat is een vlotte en snelle weg. Het gevoel dat ik aan het wegrijden ben van het mooiste stuk blijft knagen.
Ik kan er even niet van genieten. Stom eigenlijk want het is wel mooi natuurlijk. Maar na het ruwe van gisteren moet ik weer wennen aan het groene, lieflijke van vandaag.
Gelukkig plande ik ook kleinere baantjes.
Ik heb nog geen fish and chips gegeten. Daar moet aan gewerkt worden. Ik vind een pub met tuin in het zonnetje.
Een oude man vertelt dat ie als kind op vakantie ging in Ieper. Ik versta hem amper en om hem niet te beledigen verontschuldig ik me voor mijn slecht Engels waarop hij lachend zegt dat zijn Engels even slecht is. Hij spreekt immers Schots.
Een robuuste kerk met uitzicht.
St.-Michael, als ik het me goed herinner.
Maar langs de kust blijft het toch het mooist. Daar vind ik dat ruwe terug waar ik de 2 vorige dagen zo van genoten heb. En dat felblauw water doet het ook steeds.
Hier stond een man met z'n mobilhome. Vrij kamperen lijkt hier niet verboden. Leuk wakker worden hier, met zicht op het eiland Rhum, denk ik
Even een klein ommetje naar het kasteel van ....
En een zelfportret op de terugweg. Het nadeel van alleen op weg te zijn, is dat je maar zelden op de foto staat.
Op weg naar Corran om de overzet te nemen.
Na de overzet tik ik op de gps m'n laatste route in. Ik ga tegen 17hOO in Oban zijn.
Ook daar kan ik terecht in een jeugdherberg. Ik ben benieuwd. Het is de eerste 'stad' die ik aandoe.
Maar eerst nog een kasteeltje meepikken.
In Oban vind ik al snel de jeugdherberg. Die is schitterend gelegen aan de haven.
Oban bruist in vergelijking met de plekken waar ik tot nu toe was. Er zijn pubs zat. Er loopt veel volk op straat. Dat is wel leuk na 5 dagen.
Na de incheck in m'n kamer ga ik de stad in om iets te eten en te drinken. En om met het thuisfront te skypen want de wifi was tot nu toe nergens geschikt hiervoor. Ik vind een hippe bar aan de haven waar ik aan de toog een biertje bestel en ondertussen met de kinderen skype. Er was hiervoor voldoende tijd want ik had precies een ingewikkeld biertje gekozen. Het werd in zeker 4 fasen getapt waarbij er telkens schuim moest weg geschept worden. Lekker was het wel.
De haven
De jeugdherberg
Later op de avond heb ik een pub opgezocht met voetbal. Die avond speelde immers Manchester United tegen Celta De Vigo in de Europa League. In The Old Tavern kon iedereen er begrip voor opbrengen dat ik niet voor Manchester zou supporteren. Zij hadden immers Anderlecht uitgeschakeld, is het niet. Nadat Fellaini er al snel 1-0 van maakte, verdween mijn interesse in de match. Mijn buurman hield het ook voor bekeken. Hij vond het boeiender om over elke song die speelde te vertellen of het Schots of Engels was. Leuke avond en weer te laat in m'n bed...
Fellaini heeft zonet gescoord.
U merkt dat de foto's onscherper worden...
Vrijdag 12 mei: Oban - Peebles
Vanaf Oban tot het einde van m'n voorziene route is het nog pakweg 100 kilometer. Daar ben ik deze middag al mee klaar. Een dag vroeger dan voorzien dus... Gisterenavond heb ik daarom nog een extra route in elkaar gestoken.
Die route zit ik tijdens m'n cookcked breakfast, dat was lang geleden, in de gps te laden. Dat wekt de interesse van een oudere man aan een tafeltje verder. Hij neemt m'n kaart vast en begint bij bijna elk plekje op de kaart iets te vertellen. Zo kom ik te weten dat Loch Long lange tijd gebruikt werd als testplaats voor torpedo's en dat ik aan de overkant van de heuvel in Gare Loch de nucleaire onderzeeërs kan spotten. Dat onthoud ik, maar eerst nog vertrekken.
En vertrekken doe ik via de A816, een weg die me snel verveelt tot ik op deze rechtopstaande steen bots. Hij staat daar als een wachter op uitkijk en ziet er uit alsof ie daar al lang staat.
Wat later gaat het linksaf de B840 op langs Loch Awe. Dit is in de planning terecht gekomen omdat er een dorpje ligt dat Ford heet. En ik heb een Ford. Het hoeft niet steeds ingewikkeld te zijn. Een domme reden is ook een reden.
De weg is in ieder geval leuk.
De weg slingert mooi tussen het Loch lager aan de linkerzijde en het bos hoger aan de rechterkant. Regelmatig zijn een kleine inhammen waar je misschien met een kleine mobilhome maar zeker met een 4x4 zou kunnen kamperen. Hier zal geen kat je storen.
Een eekhoorn heb ik wel gezien. Een mooie rosse. Hij heeft waarschijnlijk de zelfde kleurspoeling als die koe van eergisteren gebruikt.
Hier zat ie. Echt waar. En het Hallerbos kan in één adem ook van mijn to-do.
In Inveraray beland ik snel weer in de relatieve drukte. Ja, het is mooi, zo'n poortje over de weg. En neen, in België lopen er geen doedelzakspelers over straat. En die bolle brug wat verder naar links is echt wel speciaal. Maar toch is dit niet wat ik zoek.
Ik rijd snel door en ergens tussen Loch Fyne en Loch Long stop ik voor een koffie en een moment van bezinning. Ik spreek af om nog één keer goed hard te vloeken omdat ik niet ben afgeslagen naar Skye en om het daarna ook los te laten. Afspreken helpt. Koffie helpt ook. Patron, another one please.
En kijk, enkele kilometers later parkeert mijn vrolijke zelf zijn stalen ros waar hij het gepeisd heeft om wat torpedo's te gaan plukken.
In het Loch'je ernaast huist de Royal Navy en haar nucleaire onderzeeërs. Ik zie er geen.
Vanaf hier zet ik de gps op 'snelste route naar... Blyth Bridge.
Op mijn Michelinkaart begint daar een groen omrande weg. Die weg slingert zich door de Tweed Valley.
Maar eerst dus de rit ernaartoe voorbij Glasgow, afrit Lanark,... Bon, weinig memorabel.
Maar 2 uur later is daar dan de Tweed Valley.
Niet alleen de brug is zwak. Ook ik heb het een beetje gehad. In het volgend dorpje zal ik stoppen. En dat dorp is Peebles.
Als het niet bestond, men moest het uitvinden. Geweldige naam. En een geweldig stadje, zou nog blijken.
De tweede B&B die ik check heeft nog plaats. Ik ben blij dat dat snel geregeld is want ik heb honger en dorst.
Op zoek naar een leuke plek valt m'n oog op een Italiaans restaurantje aan de brug. Binnen ziet het er niet zeer Italiaans uit. En er staan ook meer tapkranen dan je redelijkerwijs zou verwachten in een restaurant... Ik sta in een pub.
Ik deed het niet met opzet. Onderstaande foto komt van Google Maps. Ik nam de linker deur.
Gelukkig heb ik ook dorst. Mijn buurman aan de toog assisteert me bij de keuze van één van de 14 tapbieren. Hij is flik geweest in Londen, heeft net een jaar bij zijn nu-niet-meer-lief gewoond in China en is pas terug in deze stad om een nieuwe start te nemen.
Mijn buurman, die ondertussen mijn vriend is, is geen bierliefhebber. De real ale voor mijn neus ruikt naar oude sokken. Een voetballiefhebber is ie ook niet. Op de TV speelt Celtic tegen Aberdeen. Binnen het kwartier staat het al 3-1 o.a. dankzij een goal van Dedryck Boyata. Bij Celtic staat nog Logan Bailly in doel. Maar mijn nieuwe vriend kijkt er niet naar. Hij heeft enkel oog voor de waardin die, het moet gezegd, echt een knappe jeans aanheeft.
Tijd om iets te gaan eten.
Zaterdag 13 mei: Peebles - Newcastle
De laatste dag. En eindelijk kan ik m'n nieuwe regenbroek aantrekken. Het regent!
De regen past bij het landschap. Het groen wordt er groener door. En die wolkenslierten over de heuvels hebben iets mysterieus. Regen is niet erg als je kleren goed zijn. De weg die ik volgt de kronkelingen van de rivier en kruist deze regelmatig over smalle bolle bruggen.
Door de regen stop ik minder en, neem ik minder foto's, Het wordt gewoon groener en euh... 'Engelser'.
Ruwweg volg ik River Tweed om in Selkirk rechts af te slaan naar de B7009.
Waarom? Zo kan ik binnendoor tot Lockerbie. Daar wou ik toch eens langs. Ik kan er nu niets meer over zeggen dan dat ik er langs gereden ben.
Onderweg daar naartoe kwam ik nog langs mooie wegen...
Langs zotte winkels...
Langs een Boedhistische tempel waar ik een koffie dronk...
In Langholm tikte ik 'Newcastle' in de gps in en een paar kilometer verder was ik in Engeland.
De zon kwam er weer door zowaar.
De terugreis met de boot verliep véél rustiger dan de heenreis.
Een zonnig vertrek uit Newcastle.
Een kajuit met zeezicht voor mij alleen. Dat is wel comfortabel.
En een prachtige zonsondergang als afscheid...
Als eerste kennismaking was het absoluut geslaagd.
Sommige stukken zou ik schrappen, de meeste stukken zou ik zo nog eens opnieuw rijden. En, ik zou er nog wat gemiste stukken tussenduwen. Een eiland of zo...
