Reisverslagen met kids : Attraverso l'Italia

[P-man]

Motorreizen met kids, editie 2019

"Ferm naar het zuiden of serieus naar het noorden !"
Ik hoor het haar nog zeggen, als reactie op mijn vraag als het onderwerp van onze roadtrip-2019 naar boven komt. Noorwegen staat weliswaar op de eerste plaats, maar Pompei staat echter al veel langer op de lijst.

De ambities en de afstanden worden dus duidelijk groter. Waar gaat dit eindigen binnen enkele jaren ?
Er volgt een kleine ontnuchtering als ik de afstand erbij tover en ze de kilometers begint te linken aan het aantal reisdagen. De motor wordt dagelijks gebruikt, dus een transport-service opsnorren om 'm naar Italië te brengen, is geen optie. Een auto + motor-op-aanhangwagen is al helemaal geen bespreekbare denkpiste, omwille van het niet compatibele karakter met mijn grijze massa. Dus zijn we snel uitgepraat hé : Rijden met dat ding.

Om het voor haar wat haalbaar te maken, contacteren we een organisatie die gespecialiseerd is om tegen leuke prijzen een groep avonturiers bij elkaar te zoeken, deze individuen professioneel vacuüm te trekken en in een soort aerodynamisch omhulsel te proppen en weg te katapulteren. Klinkt als een puik plan voor haar. En zolang team Skeyes hun ding kan/mag doen, trekt Meen met de Ryanair Fleet naar Rome, waar ik haar één dag na mijn vertrek hoop op te wachten. Van daaruit trekken we samen nog wat zuidelijker en komen dan kriskras door Italië terug naar Herent.

Op twee dagen naar Rome , dat zal wel lukken zeker ?

Ik krab even aan mijn achterhoofd en kijk schaapachtig, als ik het plan wil laten doorzakken tot het niveau van volle-bewustzijn. Ik besef snel dat het plan niet tot helemaal beneden raakt. Ach, laat dat bewustzijn maar achterwege.

vai con la banana !

Ik weet niet of de Italianen deze gaan-met-de-banaan-uitspraak kennen. Feit is, dat we volgend weekend vertrekken. Vrijdag vertrekken de GSA en ik. Zaterdag de conservendoos van vriend Ryan, met (hopelijk) Meen aan boord.

Verslaggeving vanaf vrijdagavond te lezen.
De eerste stop wordt Parma.
Enfin, eerst stop ik wel eens in Luxemburg natuurlijk. Tanken hé, je weet wel ...

[Flat Twin Power]

Ik ben een jaar of drie geleden met de auto naar Rome gereden. Het is een serieuze trip dat kan ik je wel zeggen. Ik heb het in 2 dagen gedaan. Eerste dag tot Como en dan door naar Rome. Veel plezier en ik kijk al uit naar de verslagen.

[vak m rat]

zie er weer naar uit , fantastisch , fijne reis gewenst

[GSrijder]

Daar kijken we naar uit. Een veilige reis gewenst en laat die leuke verslagjes en bijhorende foto's maar komen..

[Pol]

Amaai ,stevig ritje ! Vergeet vooral niet te tanken aan de FAI DA TE pomp. Scheelt wel wat en de benzine is al pokkeduur in Italië.
Succes

[P-man]

Dag 1: Herent tot Parma (IT)

Het kan niet altijd meevallen. Soms heb je van die dagen.

Het begon nochtans goed. Een prima nachtrust. Met de grootste glimlach opgestaan. Rond 06u reeds op de baan. Geen file. Tanken in Luxemburg. En dan waren m’n troeven uitgespeeld. Het vat was op. Ik wist dat ik nog een kaarsje had moeten gaan branden in de kerk voordat ik vertrok.

In Luxemburg kwam de regen opzetten. Vanaf 08u30 begon het te miezeren. Dan buien. Dan regen. Dan gieten. Dan smeltende sneeuw. Tot aan de Zwitserse grens viel alles nogal mee. Regen is maar water. Zolang je voelt dat het ‘opschiet’ onderweg en de kilometers flink vooruit gaan, is dat ge-water niet zo erg. Het eerste deel van Zwitserland was van hetzelfde verzopen laken een natte broek, maar eens aangekomen aan de kleine tunnels begon zowel het verkeer aan te dikken, als de druppels. Meerdere tunnels hadden zelfs het rode stopteken aan, bovenaan de ingang. Wa ? Een rood licht aan de tunnel ? Het kostte al flink wat kalmte en geduld om me tussen de Zwitserse stilstaande auto’s, tot voor aan de kop van de file-slang te wringen, om dan te zien dat het tunnel-licht op rood stond. En daar sta je dan. Te wachten. Tussen de auto’s. In de regen. In totaal een goede 20 km stilstaand verkeer.

En zo ging het eraan toe, bij iedere tunnel die de grote Gotthardtunnel voorafgaat, Kwestie van in de Gotthard een soort van blokrijden te bekomen zeker ? De laatste kilometers naar die supertunnel lagen er dikke pakken smeltende sneeuw in sporen op de rijweg en vooraan op het scherm van de immer vrolijke GSA. Voila, dan hebben we dan ook weer eens gehad.

Maar goed, na de Gotthard kan het regenpak eindelijk terug uit en doet Italië een waardige poging om de rij-dag wat op te krikken. Tot ik de eerste keer ga tanken in land nummer 4 van vandaag. De norse pompbediende mocht me oprapen nadat ik was bekomen van hun huidige prijs per liter. 2,089€. Ammehoela. Uit beleefdheid heb ik hem nadien ook terug opgeraapt. Ik denk dat hij zich mijn kopstoot nog wel even zal herinneren. Hoe durf je … 2,089€ te vragen voor een litertje E10.

Om het helemaal af te maken gaat de GPS nog in slaapmodus op een tiental kilometer van het hotel. Het duivelse onding weigert alle medewerking en heeft er genoeg van. Dan ben je natuurlijk even bezig, om het hotel in centrum Parma te vinden.

14 uur onderweg voor 1023 kilometer.

Het kan niet altijd meevallen. Soms heb je van die dagen.

Morgen komt er een nieuwe dag.

Morgen pikken we Meen op, aan de luchthaven van Rome.
Dat is sowieso een zonneschijn.

[P-man]

Dag 2: Parma tot Roma (IT)

Easy dagje. Nauwelijks 500 km op het programma. Prima zo. Tijd genoeg om te sightseeën als er iets op mijn pad komt. Als ik maar tegen 19u05 op de luchthaven van Rome raak.

Alsnog om 07u30 de baan op. Zelfs al had ik dus ruimschoots de tijd om te lanterfanten. En de GPS was eveneens terug bij de levenden, nadat ik een milde drukpuntmassage had gegeven. Maar echt vrolijk werken was toch nog niet aan de orde. Wie echter al wel vrolijk en dartel rond paradeerden, dat waren de Italianen in hun auto’s. Het is al een heksenmolen met die gasten op de baan, maar op de autostrade doen ze er nog een schepje bij en verliezen ze alle gezond verstand. links rijden de snelheidsduivels, in het midden rijdt de rest van de bevolking, ongeacht of je met een bus, vrachtwagen of personenwagen rijdt en rechts rijdt er niemand. Totaal niemand. Ik voel me er alleszins moederziel alleen. Mijn privé-baanvakje. Grappig. De borden langs diezelfde autostrade (=autostrada del sol) laten me ook nog weten dat ik 130 km/u mag rijden. ‘Tof, dat schiet goed op’. Om de zoveel km laten ze me weten dat ik maar 50 km/u mag rijden, als er mist is. ‘Ah… dank je wel’. En verbodstekens dat je er niet op mag wandelen. ‘Just. Bedankt voor de info. Er moeten hier dus ooit al wandelaars gepasseerd zijn…’.

Zo pruttel ik door Toscane, waar de bergen nog een mooi wit toplaagje hebben. Door Umbrië. Door Lazio. Tegen 11u00 heb ik er genoeg van. Ik ben de autostrade beu. Het bordje van Orvieto doet me eraan herinneren dat ik deze oude stad altijd graag al eens ondergronds had gezien. Binnen de 5 tellen heb ik 26€ aan toltraject betaald. Ze mochten me weer terug overeind helpen, toen ik was bekomen van dit bedrag. En dan zeiden ze me dat Zwitserland duur is. 10 tellen later heeft de GSA verse benzine gekregen en mochten ze me nogmaals bijeen harken. 20 tellen later staat de motor flink na te tikken op een pleintje in Orvieto en ben ik op pad naar het ondergrondse geval. 30 tellen later sta ik terug bij de motor, omdat je daar niet zonder gids mag in rondlopen en de eerste groep waar er plaats is, is pas laat in de namiddag. Ik zal ooit nog eens moeten terugkomen. Dus terug de motor op en terug veilig verder boemelen op mijn privé-baanvak. Ahaa! Misschien moet ik daardoor zoveel tol betalen. Privé-behandelingen kosten nu eenmaal meer.

Volgende halte is Rome. Wel, dat is nog eens plezant rijden se. Een bizarre combinatie van al het andere verkeer proberen te screenen en van je verder totaal niets van iemand anders aan te trekken. Machtige stad. Ook hier moet ik nog een terugkomen. Want Rome-centrum is niet het doel van deze roadtrip.

Enkele uren later zijn vader en dochter verbroederd. Heb ik er een duo bij opzitten. Is het weerzien gevierd met iets wat kan doorgaan als aperitief, zit het restaurantbezoek erop en trekken we terug even de baan op om Rome-by-night te zien.

En morgen, dan start de roadtrip pas echt.

[P-man]

en toen was het gedaan met opladen van foto's...
'verkeerd formaat' lees ik. alhoewel het nog steeds jpg's zijn en op de kleinste 'grootte'

iemand een idee wie te contacteren (moderator?)
MDC en GVN, bestaan niet meer als ik er een privebericht wil naar sturen ?

[speedi007]

Heb het ook eens geprobeerd en 't lukt mij ook niet...
De ju toch é !!
Trek het je niet aan, geniet van de reis samen met je dochter. Mss lukt het later nog om het reisverslag af te werken met jullie prachtige foto's.

[stefr100]

Weerom prachtig om te volgen!

Die foutmelding bij het opladen had ik vanmorgen ook in een andere post. Dan mijn foto (.jpg) eens opnieuw gesaved in een ander foldertje, opnieuw geprobeerd en dan ging het wel???

[luc boxer]

Beste Reisverslagen zijn steeds van P-man

[P-man]

thx Boxer

Dag 3: Rome tot Pompei (IT)

De dag begint weer goed. Exact 10 minuten nadat ik uit het bed ben gesukkeld, mogen ze me alweer van de grond schrapen. Ik had net een koffie genomen en dacht rustig de dag te laten starten, als mijn stoel zelfstandig beslist om zijn dragende functie stop te zetten en me op de vloer te flikkeren. De koffie vliegt spontaan opwaarts tijdens mijn elegante neerwaartse actie. Maar op de grond komen we elkaar terug tegen.

Een half uur later verlaten we Rome en trekken nog één keer de autostrade op. Zo snel mogelijk naar ons meest zuidelijke punt van de trip : Sorrento en de Amalfi-kust. Enerzijds een mooie kust, anderzijds hebben ze daar een rariteit in het centrum van Sorrento. In het midden van de stad liggen namelijk enkele ruines van een molen en houtzagerij, in een groene ravijn.
Best wel opmerkelijk.

De kustweg is mooi, maar eveneens tjokvol auto’s, bussen en vrachtwagens. Het moet een droomweg zijn, om in volle zomer met heel de familie, inclusief wagenzieke kinderen, bumper-aan-bumper verder te schodderen. Maar nu kon je nog wat doorrijden en genieten van het uitzicht.

De volgende halte is Pompei. Enigszins verrast (in positieve zin) door de stad waren onze voelsprieten meer gericht naar het archeologisch park. Stond al geruime tijd op de verlanglijst van Meen. We probeerden bij de laatste shift het park binnen te gaan, om zo de massa wat te vermijden en driewerf hoera, het is nog een gelukt ook.
Indrukwekkende site. Zoveel is wel zeker. We lopen er enkele uurtjes in rond en worden getrakteerd op een ondergaande zon die de ruïnes nog wat meer drama en karakter geeft. Een topmoment.

Verder staat er niet veel meer op het programma, buiten een ijsje, een drankje en de avondroutine.

Morgen voorspellen ze regen en onweer over de streek waar wij doorheen snorren.
Hmmm … tja … chance dat het een rijdag zal worden met relatief weinig kilometer.

Maar spijtig genoeg mislukt het uploaden van de dag-foto's ...
Dannazione.
Die zwier ik dan nog wel even op facebook.

[P-man]

Back in business.
foto's van gisteren.

en dan nu wat aperitieven met Meen en dan subiet een update van een onderwater-dag. Zonder duikboot...

[WernerVS]

Zoals gewoonlijk weer zalig om lezen/zien .

Ik herinner mij u eerste verlagen die ik hier las ongeveer 5 jaar geleden nu . Die kleine Meen van toen is ondertussen een hele madam geworden .
Maar het zal altijd wel je "kleine " dochter blijven . Ik ken het gevoel
Toch fantastisch dat jullie dit samen blijven doen .

Ooit (maar die zal ik niet meer lezen) zullen hier verslagen te lezen vallen van een toffe madam die haar oude vader mee achterop neemt op avontuurlijke reizen .

Het gaat jullie goed daar bij de Italianen .

[GSrijder]

Moet Meen niet op de schoolbanken zitten? De paasvakantie is al achter de rug

@ Pieter: De Amalfi kust reed ik samen met enkele andere luxe motards ( dealerreis Ludwig Motors ) in november en zelfs dan was het druk. Eerlijk gezegd had ik er niet echt een wauw gevoel bij.

Geniet verder van jullie trip en laat de woorden maar op papier, euh op het scherm rollen.

Waar op FB kunnen we dit ook volgen?

[P-man]

Dag 4: Pompei tot Villetta Barrea (IT)

Porca Miseria.

De dag begon mooi met een vrolijk tsjilpende vogel als wekkersignaal. In alle landen klinkt dit als een vlijmscherp kraaiende haan, waar je alles naartoe mag gooien om het onding het zwijgen op te leggen, maar niet in het dolce vita van Italië. We kijken buiten, de zon schijnt en de aanwezige wolken lijken op het schuim van een verse cappuccino. Mooie start. Zo hebben we het graag.

Wat later eten we ons lichtjes dempig aan het uitstekend ontbijt, persen ons in onze super suits en brengen een laatste groep aan Pomei. Andiamo.
Nog voor we de stad konden verlaten, waren de cappuccino wolken al danig geëvolueerd naar donkere onuitputtelijke waterbronnen. Motor aan de kant. Zo elegant mogelijk, al hinkende proberen in die Regenpakken te geraken en zo snel mogelijk weg hier. Tot overmaat van ramp breekt een deel van de craddle van de GPS af. Gewoonweg prachtig. Hiermee is ook de voeding naar het apparaat foetsie. We zullen dus snel weten hoe lang onze Svetlana het zonder voedselinfuus kan blijven uitzingen. We flikkeren onszelf even op de autostrada, in de hoop dat het 50 km verder wat beter weer is. We zijn nog maar net aan het rijden op ons persoonlijk rechterbaanvak, als we ons onmiddellijk mogen schrap zetten op iets wat lijkt als een frontaal offensief op de waterkanonnen van de politie bij een betoging. Niet gewoon.

50 km verder rijden we echter nog steeds achter diezelfde politie-vrachtwagen. Ik denk dat het er eentje moet geweest zijn, met een wel erg groot waterreservoir. Dan maar de kleine hort op, in de hoop dat het waterkanon zich naar iemand anders richt. Mnee, toch niet. Hij draait ook af in onze richting. Waarheen we ook draaien of keren, we blijven onder de waterhoos rijden. Tegen de middag haakt mijn eerste verdedigingslinie af. De onderste gelederen van mijn defensie, team Motorlaars, begint barsten te vertonen. Wat later krijgt ik berichten binnen dat team Motorhandschoen het ook niet meer kan tegenhouden. En vanuit team Motorkraag komen er signalen dat er infiltranten doorheen de linies zijn gebroken en dat deze zich razendsnel de diepte ingraven. Mijn bondgenoot achterop heeft enkel wat problemen met team Handschoen. Zelfs haar Decathlon lederen bergschoenen houden zonder problemen stand. Hoog tijd echter om de grove middelen in te zetten. Dus we roepen de hulp in van een lokale cafebaas, waar we de vloer van zijn etablissement zonder morren lichtjes mogen laten onderstromen.

En zo knodderen we van waterkanon, naar cafe, naar brandslang, naar overdekt steegje, naar noem maar op…

In totaal 240 km regen. Rustige rij-dag ? Ammehoela.

We rijden doorheen het Parco Regionale del Matese en dat van Abruzzo Lazio, Je hebt ondertussen eerder al wat van natuur gezien, dus je weet dat je door iets moois aan het rijden bent. Alleen zie je het toch niet echt. Sneu, want vermoedelijk kom je hier maar één keer. En net die ene keer werkt diezelfde natuur toch niet helemaal mee.

Ondertussen zitten we reeds lang in de B&B. Hebben een douche genomen, een aperitief binnengegoten en heeft Meen team Motorlaarzen eens onderhanden genomen met een haardroger.

Als afsluiter van de dag, op de weg terug van het restaurant naar de B&B, merken we beweging op, tussen een aan de overkant geparkeerde wagen en de achterliggende haag. We naderen voorzichtig, want wat daar beweegt is niet al te klein te noemen. Is dat nu ? … een hert of een eland ?
En wacht is even, is daarboven in de tuin nog eentje …
Al gibberend en deels op onze hoede sluipen we er maar langs en trekken snel een gsm-plaatje.
In Italie kan je vanalles verwachten.

Wie weet wat komen we morgen tegen…

BTW 1: foto’s staan eveneens op m’n facebook (= Pieter Pacques).
BTW 2: Meen zat een jaar in het buitenland om haar 6e in een andere taal over te doen. En ook dat verhaal is er eentje met de nodige avonturen ...

[V]

Beste Reisverslagen zijn steeds van P-man

Grtz Marc

[GSrijder]

Toppie, ondertussen op FB een verzoekje gestuurd om vriendjes te worden. Rony B.

[P-man]

@ Ronny : vriendjes ? altijd plezant. anders is het maar eenzaam hee.
@ Werner : inderdaad , zal niet lang meer duren. . En het blijft me verbazen in hoeverre ze zonder morren de kou en de regen, een plaats blijft geven.

[P-man]

Dag 5: Villetta Barrea tot Norcia (IT)

Kippenvel.

Het zal een dagje zonder GPS worden. Het scherm zit in de mist. Vermoedelijk de naweeën van het waterkanon. Er verschijnt wel iets op het scherm, maar het lijkt meer op ‘the Matrix’, dan op een route.

Het eerste deel van vandaag neemt ons mee naar het Tibet van Europa, naar het dak van Italie, kortom naar Gran Sasso. Eerst trekken we nog door een vallei om uit Barrea te geraken, laten een wolven- en berencentrum links liggen en trekken dan resoluut naar het Nationaal Park Gran Sasso e Monti della Laga, waarin zowel de Corno Grande, de hoogste berg van de Apennijnen is gelegen, als het Campo Imperatore, naast een hoogvlakte nog het meest bekend als de tijdelijke gevangenis van Benito Mussolini, de minister-president van Italie (1922 tot 1943). Simone van de vorige B&B toonde deze ochtend nog foto’s vanuit een weerstation, dat vlak naast Campo is gelegen en daar was ’n dikke sneeuwlaag te zien.
En effectief, op het laatste stuk naar Campo werden we door een horizontaal stuk ijzer tot halt geroepen.
Oggi, dus no Campo …

Geen erg, de hoogvlakte op een 2000m spreekt al voldoende tot onze verbeelding, om dik content verder te rijden richting L’Aquila. Om van daaruit nog wat westelijker te rijden en aan Antrodoco via de Gole de Velino pal naar het noorden te trekken. Een ferme ‘gorge’ om tussendoor te rijden, richting Arquata del Tronto. De naam zei me niets, totdat we voorbij het punt reden, waar ik 3 jaar gelden door militairen werd tegengehouden (zie reisverslag Abruzzen) en we kordaat rechtsomkeer diende te maken. Nu konden we verder rijden. Ik herinner me de impact van de 2016 aardbevings-restanten, op ons groepje nog levendig. We hebben het er soms nog over. Enkele minuten later kregen we nu ook weer kippenvel. De eerste dorpen die we passeerden leken nog het meest op een 21e eeuwse versie van de site van Pompei die we enkele dagen geleden aandeden. Hallucinant. Nauwelijks heropbouw. Hier en daar een kraan. Maar vooral enerzijds een massa ruïnes, en anderzijds de veredelde barakken waar de bewoners momenteel nog steeds op z’n staancaravans-park-achtig in gehuisvest zijn. Kippenvel…
Wat later staan we van bovenaf te kijken op de bergen en de vallei van Sibillini, de gekende bloemenvallei, met het al even gekende Castellucino boven op een heuvel. Zowat het meest gefotografeerde heuveldorp van de Abruzzen. Momenteel dreigende wolken en drama in de lucht. En om de zoveel tijd dreiging en drama vanuit de ondergrond. De natuur op z’n bikkelhardst. Maar ook in al z’n pracht.

Norcia ligt nog een 15 minuten van ons verwijdert, waar we onze nieuwe B&B zullen vinden.

Een dag vol uitersten vandaag.

Ik durf bijna niet te zeggen dat het een topdag was.
Maar hoort dat wel ?
Om zoiets te zeggen na het aanschouwen van zoveel verwoestingen.

[Jili]

Inderdaad jammer van de verwoestingen en de omstandigheden waarin die mensen moeten leven.
Wel prachtfoto's en een tof verslag! Geniet er toch maar van!
Jean-Luc

[P-man]

Dag 6: Norcia tot Scarperia (IT)

Terra dei Santi

We proberen zo vroeg mogelijk op te staan, want we hebben een pittige dagrit op het programma. 400 km. Hoofdzakelijk binnendoor. Tegen 07u30 lukt het om aan de ontbijttafel te zitten. Ook een unicum voor ons…

Zoals bijna iedere B&B uitbater komt ook deze brave man even een klapke doen, luistert naar onze verhalen en geeft nog wat tips over ‘zijn’ streek. Een centrum voor wolven, voor beren, een idyllisch gelegen meer, met kerkje, … Tot onze spijt is er echter weinig marge om af te wijken van ons uitbundig traject. Te uitbundig zal later blijken.

Ik vertel hem naar welke regio we trekken en locaties we zeker willen bezoeken. De grotten van Farassi kent hij, maar de kapel in de bergwand van een kilometer verder is ongekend voor hem. Het is hier in de Abruzzen dan ook la Terra dei Santi, weet de man te zeggen, dus je vindt overal wel kapellen, kerken, bedevaartsoorden en andere religieuze Christelijke locaties. Doorheen de eeuwen zullen ze het ook nodig gehad hebben, om hier het keiharde leven te kunnen dragen en plaatsen.

De eerste halte is de Tempio del Valadier. Een achthoekig geïsoleerde kapel, halvelings in een grot gebouwd, in opdracht van een paus, enkel te bereiken na een pittige klim van 700 meter. In motorpak. Met helm in de hand. Bij 20°. We hebben ondertussen de Abruzzen verlaten en zitten pal in het natuurpark en gelijknamige Gola (kloof) della Rossa e Frasassi, ‘het groene hart van Le Marche’. Het echte grotten-labyrint ligt wat verder en die zouden ook indrukwekkend zijn, maar daarvoor hebben we na onze wandeling absoluut geen tijd meer. Zelfs de kapel bezoeken heeft teveel tijd opgesoupeerd. Speleologen beschouwen de kalkstenen grotten bij Frasassi zowat als de mooiste van Europa en zijn pas na WOII ontdekt. De kapel staat bekend als ‘toevlucht van de zondaars’. Mensen die op zoek waren naar vergiffenis deden de klim naar boven, prevelden wat oprecht klinkende woorden en konden weer verder. Nu worden therapeuten betaald om die taak over te nemen.

Het loopt al tegen de middag aan en we moeten dringen verder. De volgende halte is Urbania, waar ook al zo’n rariteit is gelegen. Een kleine kerk uit de 14e eeuw, in het midden van de stad, je zou er los voorbij lopen, huisvest de mummies en schedels van een trits stedelingen die geen begrafenis konden betalen. Momenteel bekijken ze ons, de bezoekers van hun kerk, vanuit hun eeuwige vitrinekasten. En uit interesse doen wij dan maar exact hetzelfde. Bij de ingang krijgen we vriendelijk wat uitleg en zelfs een Engelstalig A4 met informatie. Nu, dat is nog eens zoals het hoort. Een onsamenhangende tekst, duidelijk opgemaakt van op een typemachine. Schattig. Maar ze doen moeite, zoveel is zeker.

16u30. Toch even nakijken hoe veel tijd we nog nodig hebben om Scarperia te bereiken. De GPS is nog steeds niet van de partij, dus checken we even op de smartphone. Eerst komt 204 km. Nadien volgt als snelste traject een timing van 3uur15minuten. Oh dear, een sfeerbreker.

We snoeren ons ins en maken ons klaar voor een marathon-rit. Een kleine 2 uur binnendoor en dan nog een dik uur autostrada. Komt daar nog een eetmoment bij. Een afslag missen. Een omweg moeten maken. En we raken voorbij zonsondergang. Al bij al rijden we hierdoor nog een dik uur in ’t pikkedonker, zonder gps, zonder straatverlichting.

Probeer dan maar eens op kaart te navigeren.

Probeer dan maar eens als duo de zen van het leven te bewaren. Ongeacht hoeveel heiligen we vandaag hebben bezocht.

Om 22u15 landen we uiteindelijk in onze B&B

Pittige dag…

[P-man]

Dag 7: Scarperia tot Lago Di Braies (IT)

Inverno.

Opnieuw 400 km te rijden vandaag. Maar ditmaal een echte verbindingsdag. Wat evenveel wil zeggen als dat we in een modus zitten, waarbij we minder te zien gaan krijgen. Gewoonweg wat kilometers malen op een autostrada, om nadien de laatste 120 km goed gezind tussen de Dolomieten te kunnen knodderen.

Oei, repliceert de B&B-uitbater, ’De Dolomieten’, euh … ligt daar geen sneeuw meer?

Vermoedelijk wel, maar ik denk dat de wegen open zijn. Ik las nergens op ons traject dat er delen gesloten waren. We zien wel zeker.

Eerst een snelle stop aan een van de klassiekers onder de motoGP race circuits ‘L’autodromo del Mugelolo’. Even kijken, even poseren en even snel afscheid nemen. De 300 km autostrada zijn om 13u afgehandeld, verteerd en vergeten. We houden onmiddellijk halt aan het eerste het beste restaurant met zicht op het Lago di Santa Corce, om de aankomst in de Dolomieten te vieren. Vanaf dan wordt het weer smullen van het motorrijden. Topasfalt, kronkelend en met een constant uitzicht om je heen om stil van te worden. Za-lig.

Een half uur later rijden we tussen de sneeuwvelden en langs bevroren bergmeren. Schitterend. Nu hebben we dat ook eens meegemaakt en gezien vanop een motor. Tegen een kleine 17u draaien we de parking van het hotel op en moeten opnieuw iets vieren natuurlijk. Klinken op de bergen zeker ?

De uitbaters zijn zo vriendelijk om plaats vrij te maken in een ruimte voorzien voor motoren. We zijn blijkbaar nogal vroeg in het jaar. We zijn zelfs de eerste motards die ze dit jaar ontvangen. Dit is voor hen nog winterseizoen. Tot enkele dagen geleden lag het hier nog 40 cm dik. Ah … vandaar … we merkten onderweg al wat sneeuw.
Uitladen, omkleden, iets drinken en dan opnieuw de baan op. 5 km verder ligt het Lago di Braies en dit willen we nog wel eens zien, voordat we in de avond, het eten en de alcohol (ahum…) duiken.

Morgen een rustdag.
Voor de motor althans.
Wij gaan een bergwandeling maken









[]http://i66.tinypic.com/9qbryb.jpg[/IMG]

[GSrijder]

Wederom om van te smullen.

[P-man]

Dag 8: Lago Di Braies - Lago Di Braies

Dochter zat in de verlengingen van haar nachtrust. Ik zat beneden in het hotel in de ontbijtruimte wat te tokkelen op de pc en naar buiten te staren, naar de sloom voorbij kruipende wolken tussen de bergen. Een rustdag. Geen reden tot haast. Alles is mogelijk vandaag.

Het plan is een wandeling te maken. Als dit niet zou doorgaan om gelijk welke reden, dan is dat ook prima. Een totale niets-dag op een roadtrip ? Klinkt raar in m’n hoofd, maar hoe langer het idee blijft hangen, des te meer ik er voor te vinden ben. Niet echt m’n ding, zo een niets-doen-dag. Toch word ik er door getriggerd. Eerst nog een latte machiatto nemen. Dat is ook al een aardige activiteit. Daar zou ik misschien ook de dag mee kunnen vullen.

Even voor de ontbijt-deadline zie ik Meen binnenwandelen en is het ‘niets-idee’ al kilometers-ver verdwenen. Subiet een wandeling ? Vreemd hoe deze drie woorden van haar, al het eerdere gemijmer naar de vergeetput kunnen doen verdwijnen. Een wandeling ? Tuurlijk meid.

Tijdens de rit naar het meer valt er wat regen. Valt er wat sneeuw. En dat allemaal op de 6 km die ons scheiden van de parking. Wat is dat hier allemaal ?

Zijpikkel de grond in. Motorspullen de koffers in. En wij de souvenirwinkel in. Deels voor een souvenirtje, deels om even te schuilen voor de nattigheid. Die nattigheid trekt wel over. Ze voorspellen enkel wat buitjes. Het echte grote regen- en sneeuwoffensief is voorzien voor het weekend, dus trekken we verder richting het Lago Di Braies. De hele tour is spijtig genoeg niet mogelijk. Omdat het nog winterseizoen is, wordt momenteel het pad hersteld van de opgelopen schade tijdens de winterse maanden. Sneu.
Dus beperken we het tot een wandeling, tot aan het verbodsbord. Op zich geen erg, want het meer is echt wel een visueel juweeltje, dat eerder uitnodigt tot kijken, dan tot wandelen. Tijdens onze wandeling terug zien we aan het boothuis een groep aankomen. Een bataljon fotografen en enkele modellen. Sportkledij komt tevoorschijn. De zon verdwijnt. Regen volgt. De fotoshoot gaat echter gewoon van start. ‘t Lijkt ons iets yoga-achtigs. Leuk om te zien.

Wij hadden echter eerder, tijdens het voorbijwandelen bij het grote hotel, wat gebakjes en appelstrudel opgemerkt. Kiezen tussen yoga en gebakje is niet echt een moeilijke keuze. Ondertussen laat de zon zich speciaal voor de fotografen en voor ons, weer van zijn beste kant zien. De modellen herpositioneren zich en wij nestelen ons op het zonneterras met uitmuntend zicht op een meer, bergen en een fotoshoot.

Halverwege de namiddag houden we het voor bekeken (regent het opnieuw weer even) en vertrekken terug naar ons onderkomen. Meen houdt het op lezen en ik trek nog even buiten voor een wandeling rond het bergdorpje. Een half uur later zit ik in het een of andere bos op een helling en merk een bizarre ronde bemoste en begroeide betonnen constructie. Hopla. Even van het pad af en dwars tussen de bomen en takken op onderzoek. Blijkt een flink grote bunker te zijn. Na even zoeken vind ik de ingang, maar om zomaar zonder licht binnen te stappen is me toch wat te link. Nadien, bij een gesprek met een serveerster in het hotel blijkt dat er een heel bunker-complex in de bergen zit, die met elkaar zijn verbonden met ondergrondse gangen. Spijtig genoeg reeds lang geleden ingestort. De serveerster is in haar jonge jaren, nog met haar neven en nichten binnen-in op onderzoek geweest. Maar heel ver zijn ze toen niet kunnen gaan, omwille van de ingestorte gangen.

Wel, al bij al is dit dagje niets-doen nog best leuk uitgevallen. Ik ga zo van die niets-dagen in de toekomst zeker nog inlassen, tijdens mijn vakanties. Dat bevalt me precies goed.
Rest ons nog de bagage in te pakken en een film te zien. Ik sleur zo al jaren een film mee op motorvakantie. Maar tot nu toe is het er nog nooit van gekomen. Maar vandaag zal het lukken. Tijdens een roadtrip, zien we naar een roadtrip-movie. ‘One Week’. Ik ben benieuwd.

Oeps, de film begint.
Stilte in de zaal graag.