Re: Reisverslag: Tripke alleen door de Alpen naar 't Gardameer.
Geplaatst: 09 jul 2010, 19:27
YOO
Maandag 14 juni, dag 6.
07u30: Wakker worden, en direct maar opstaan, het slaapmatraske aflaten, lukt niet zo goed met een zelf opblazend matras, maar toch. M’n hebben en houden in de koffers drukken, motokledij buiten op de reling leggen, al de rest moet terug in die koffers geraken, m’n wegwerp bbq geef ik aan Wim, heb ‘m niet gebruikt, en ’t neemt veel plaats in. Ik neem dan weer ’t stoeltje dat ik van de Duitsers met ’t zijspan heb gekregen dankbaar mee. Ruilhandel onder motards ofzo.
09u00: Eindelijk, ik sta klaar om te vertrekken, Wim heeft ondertussen ook z’n boeltje gepakt, hij heeft aan de uitbater gevraagd of hij beneden aan ’t meer mag staan, want het gerij langs de hoofdweg houdt ‘m wakker.
Na afscheid te nemen van Wim en de uitbater ben ik weg, op weg naar de Stelvio. In Tenno stop ik nog is, hier had ik m’n eerste zicht op ’t meer enkele dagen geleden, en nu m’n laatste zicht. Prachtige streek, superbaantjes voor motards, hier kom ik absoluut nog terug, dat staat vast.
Wat verder, op de Passo Ballino, amper 700m hoog, zie ik de wolken al links en rechts van me de bergtoppen bedekken. Ik zal sneller nat worden dan ik hoopte.
10u00: Net voor Passo Duronne, nog altijd niet echt hoog aangezien net 1000m, voel ik af en toe al de eerste druppels vallen, de wolken staan me niet aan, ’t kan elk moment beginnen.
Maar ’t valt nog mee, op de pas zelf is ’t droog, en de hele weg richting Madonna di Campiglio blijft droog. In ’t bekende skidorp rij ik bijna verloren, aangezien de kleine ringweg rond ’t centrum open ligt, en je eens in ’t centrum aan een doodlopend stuk staat. Ff een pleintje over, en ik sta weer op de juiste weg. Het skidorp zelf valt tegen, ’t is zoals zovele skidorpen een quasi verlaten oord eens je buiten ’t skiseizoen zit. De weg is dan weer leuk rijden, maar niet de omweg waard mocht ’t één zijn. Je gaat over de Passo Campo Carlo Magno, 1682m hoog, en rijdt dan terug naar beneden, naar de Val di Sole, die me richting Passo del Tonale zal leiden. Eens in de vallei kan er terug vlot gereden worden, ik zit achter op m’n schema. De laatste km’s zijn altijd leuk, ’t is aangenaam draaien en keren, enkele Duitsers op snellere motoren komen tot bij mij, ik laat ze voor en haak m’n wagonnetje aan. Enkele van hen rijden met duo, die hebben dat nog al gedaan want ’t tempo is zeker niet traag te noemen, eerder heel vlot en soms is ’t gewoon vlammen, met de kraan open. Daar komen hun extra paardjes tov. mijne muilezel tot uiting, zij hebben overschot, ik zit met een open kraan te rijden. Anyway, heel leuk intermezzo onderweg, zondermeer.
11u55: In ’t skidorp Tonale stop ik maar is, ’t is hier al een pak kouder dan deze ochtend aan ’t Gardameer, ik doe m’n wintervoering in m’n jas, en m’n Pro Summer handschoenen komen in de plaats v.d GS handschoenen. Wederom, voor de derde keer, sta ik hier aan ’t monument ter nagedachtenis van het verzet tijdens WO2, en voor de derde keer is ’t hier uiterst somber weer. Heb denk ik nog nooit de bergtoppen hier gezien, en een stickerke scoren zit er ook al niet bij, hier is gewoon niks open. Triestige bedoening me dunkt
De weg naar beneden is volgeschilderd met vanalles en nog wat. De Giro is hier enkele weken aangekomen, Johan Tschopp heeft hier de etappe gewonnen, voor Cadel Evans, die eindelijk aanvallend durft koersen, maar z’n eindjump nog beter moet leren timen.
12u05: Na enkele km’s dalen neem ik rechts de afslag naar één van de mooiste passen van Italië, de Passo di Gavia. De klim begint nog redelijk normaal, maar al snel wordt de weg heel smal, amper een auto breed. Net dan zit ik achter een domme gans in een dikke suv, die maar niet begrijpt dat ik er dolgraag voorbij wil. Ze doet of dat ze mij niet, of ze ziet me echt niet, en enkele pogingen resulteren bijna in een aanrijding. ’t Domme mens gaat zelfs niet ff opzij wanneer en een extra breed stuk weg is, op den duur geraak ik er toch voorbij, maar niet dankzij haar hulp, het dwaas kieken
Ff stoppen om een foto te schieten gebeurt dan meestal redelijk gehaast, ik wil niet weer achter die suv vast komen te zitten. Desondanks geniet ik verder van de rit omhoog, en van de prachtige uitzichten rondom.
Eens boven is ’t ff stoppen en rondkijken, ’t is hier zo mooi, ik geniet ten volle van de prachtige bergen rond me
Het kleine meertje naast de weg is nog grotendeels bevroren en van een witte laag sneeuw en ijs voorzien, de Gavia is berucht/beroemd om z’n winterse omstandigheden tot diep in de zomer.
Nogmaals een fotooke om aan te tonen dat ’t hier prachtig vertoeven is.
De afdaling gebeurt zoals de klim, ik moet onderweg terug dat dwaas mens voorbij, weer doet ze of d’r neus bloedt en moet ik me er langs wringen. ’t Blijft draaien en keren, ontelbaar veel watervallen vergezellen me naar beneden. Pas vanaf Sta Caterina wordt de baan breder, terug een tweebaansweg, en gaat ’t vlotter rijden, Bormio ligt binnen handbereik.
In Bormio zit ik ff in de walm van een zware vrachtwagen, de smalle straatjes laten direct voorbijsnellen niet toe. Op den duur geraak ik er toch over, en is de jacht op de Stelvio geopend.
Echter, echt jagen zit er al rap niet meer in, ’t begint te regenen, en deze keer is ’t voor serieus me dunkt. Op de Gavia heb ik al enkele regendruppels gehad, de weg lag nat maar ’t viel goed mee, hier is ’t van een andere orde aan ’t worden. Het uitzicht blijft er desondanks even spectaculair uitzien als je ’t mij vraagt.
Eens boven deze haarspelden komen de wolken opzetten, volgende twee foto’s zijn genomen met niet meer dan dertig (30!) seconden er tussen.
Grtz, Philip!
Maandag 14 juni, dag 6.
07u30: Wakker worden, en direct maar opstaan, het slaapmatraske aflaten, lukt niet zo goed met een zelf opblazend matras, maar toch. M’n hebben en houden in de koffers drukken, motokledij buiten op de reling leggen, al de rest moet terug in die koffers geraken, m’n wegwerp bbq geef ik aan Wim, heb ‘m niet gebruikt, en ’t neemt veel plaats in. Ik neem dan weer ’t stoeltje dat ik van de Duitsers met ’t zijspan heb gekregen dankbaar mee. Ruilhandel onder motards ofzo.
09u00: Eindelijk, ik sta klaar om te vertrekken, Wim heeft ondertussen ook z’n boeltje gepakt, hij heeft aan de uitbater gevraagd of hij beneden aan ’t meer mag staan, want het gerij langs de hoofdweg houdt ‘m wakker.
Na afscheid te nemen van Wim en de uitbater ben ik weg, op weg naar de Stelvio. In Tenno stop ik nog is, hier had ik m’n eerste zicht op ’t meer enkele dagen geleden, en nu m’n laatste zicht. Prachtige streek, superbaantjes voor motards, hier kom ik absoluut nog terug, dat staat vast.
Wat verder, op de Passo Ballino, amper 700m hoog, zie ik de wolken al links en rechts van me de bergtoppen bedekken. Ik zal sneller nat worden dan ik hoopte.
10u00: Net voor Passo Duronne, nog altijd niet echt hoog aangezien net 1000m, voel ik af en toe al de eerste druppels vallen, de wolken staan me niet aan, ’t kan elk moment beginnen.
Maar ’t valt nog mee, op de pas zelf is ’t droog, en de hele weg richting Madonna di Campiglio blijft droog. In ’t bekende skidorp rij ik bijna verloren, aangezien de kleine ringweg rond ’t centrum open ligt, en je eens in ’t centrum aan een doodlopend stuk staat. Ff een pleintje over, en ik sta weer op de juiste weg. Het skidorp zelf valt tegen, ’t is zoals zovele skidorpen een quasi verlaten oord eens je buiten ’t skiseizoen zit. De weg is dan weer leuk rijden, maar niet de omweg waard mocht ’t één zijn. Je gaat over de Passo Campo Carlo Magno, 1682m hoog, en rijdt dan terug naar beneden, naar de Val di Sole, die me richting Passo del Tonale zal leiden. Eens in de vallei kan er terug vlot gereden worden, ik zit achter op m’n schema. De laatste km’s zijn altijd leuk, ’t is aangenaam draaien en keren, enkele Duitsers op snellere motoren komen tot bij mij, ik laat ze voor en haak m’n wagonnetje aan. Enkele van hen rijden met duo, die hebben dat nog al gedaan want ’t tempo is zeker niet traag te noemen, eerder heel vlot en soms is ’t gewoon vlammen, met de kraan open. Daar komen hun extra paardjes tov. mijne muilezel tot uiting, zij hebben overschot, ik zit met een open kraan te rijden. Anyway, heel leuk intermezzo onderweg, zondermeer.
11u55: In ’t skidorp Tonale stop ik maar is, ’t is hier al een pak kouder dan deze ochtend aan ’t Gardameer, ik doe m’n wintervoering in m’n jas, en m’n Pro Summer handschoenen komen in de plaats v.d GS handschoenen. Wederom, voor de derde keer, sta ik hier aan ’t monument ter nagedachtenis van het verzet tijdens WO2, en voor de derde keer is ’t hier uiterst somber weer. Heb denk ik nog nooit de bergtoppen hier gezien, en een stickerke scoren zit er ook al niet bij, hier is gewoon niks open. Triestige bedoening me dunkt
De weg naar beneden is volgeschilderd met vanalles en nog wat. De Giro is hier enkele weken aangekomen, Johan Tschopp heeft hier de etappe gewonnen, voor Cadel Evans, die eindelijk aanvallend durft koersen, maar z’n eindjump nog beter moet leren timen.
12u05: Na enkele km’s dalen neem ik rechts de afslag naar één van de mooiste passen van Italië, de Passo di Gavia. De klim begint nog redelijk normaal, maar al snel wordt de weg heel smal, amper een auto breed. Net dan zit ik achter een domme gans in een dikke suv, die maar niet begrijpt dat ik er dolgraag voorbij wil. Ze doet of dat ze mij niet, of ze ziet me echt niet, en enkele pogingen resulteren bijna in een aanrijding. ’t Domme mens gaat zelfs niet ff opzij wanneer en een extra breed stuk weg is, op den duur geraak ik er toch voorbij, maar niet dankzij haar hulp, het dwaas kieken
Ff stoppen om een foto te schieten gebeurt dan meestal redelijk gehaast, ik wil niet weer achter die suv vast komen te zitten. Desondanks geniet ik verder van de rit omhoog, en van de prachtige uitzichten rondom.
Eens boven is ’t ff stoppen en rondkijken, ’t is hier zo mooi, ik geniet ten volle van de prachtige bergen rond me
Het kleine meertje naast de weg is nog grotendeels bevroren en van een witte laag sneeuw en ijs voorzien, de Gavia is berucht/beroemd om z’n winterse omstandigheden tot diep in de zomer.
Nogmaals een fotooke om aan te tonen dat ’t hier prachtig vertoeven is.
De afdaling gebeurt zoals de klim, ik moet onderweg terug dat dwaas mens voorbij, weer doet ze of d’r neus bloedt en moet ik me er langs wringen. ’t Blijft draaien en keren, ontelbaar veel watervallen vergezellen me naar beneden. Pas vanaf Sta Caterina wordt de baan breder, terug een tweebaansweg, en gaat ’t vlotter rijden, Bormio ligt binnen handbereik.
In Bormio zit ik ff in de walm van een zware vrachtwagen, de smalle straatjes laten direct voorbijsnellen niet toe. Op den duur geraak ik er toch over, en is de jacht op de Stelvio geopend.
Echter, echt jagen zit er al rap niet meer in, ’t begint te regenen, en deze keer is ’t voor serieus me dunkt. Op de Gavia heb ik al enkele regendruppels gehad, de weg lag nat maar ’t viel goed mee, hier is ’t van een andere orde aan ’t worden. Het uitzicht blijft er desondanks even spectaculair uitzien als je ’t mij vraagt.
Eens boven deze haarspelden komen de wolken opzetten, volgende twee foto’s zijn genomen met niet meer dan dertig (30!) seconden er tussen.
Grtz, Philip!