Motorreizen met kids : Parijs
Geplaatst: 18 nov 2011, 00:30
Dag 1: Thuis tot Noyons (FR) – 05 april 2010
Een straffe dame, mijn dochter.
9jaar en 270km achterop een motor om op een halve dag tot in Noyons te geraken.
Met de nieuwe wet omtrent kinderen achterop, in het achterhoofd is er een bijklank rond het begrip ‘verantwoordelijkheid’. Ze rijdt nu al zo’n 2.5 jaar mee, ze is het gewoon en ze gedraagt zich als een duo. Het blijft natuurlijk een kind, denk ik soms. En dan denk ik eveneens aan onvolwassen rijgedrag (of duogedrag) van … volwassenen. Is iemand pas klaar om aan het verkeer deel te nemen als ie de juiste leeftijd heeft, of als ie een examen heeft afgelegd of als ie door een intellectuele delegatie het statuut van ‘mentaal geschikt’ krijgt. Pfff waar ben ik nu mee bezig? We zijn op vakantie.
Dus vertrokken rond een 11.30 en een hotelleke gevonden om 17.45. De eerste stop in de zoektocht naar een onderkomen, was er al boenk op. 80€ en gratis ontbijt voor -10 jarigen. Onze Spirit (de BMW Adventure) op de parking, de koffers eraf halen, en alles meezeulen naar onze kamer-voor-een-nacht. M’n krasse reisgezellin wilde perse de grootste koffer dragen. Ze moest, zo vond ze zelf, meehelpen. Ik denk dat haar benen door deze actie 2cm werden ingekort en haar armen er evenveel cm’s bijkregen. Puik van haar. Onmiddellijk andere kledij aan en op zoek naar een restaurantje. Onderweg, enfin vanaf een 16.00, stonden mijn voelsprieten al gericht naar de termen ‘hotel’, ‘cafe’ en ‘restaurant’, maar op deze paasmaandag waren die ‘en masse’ gesloten. Geen kat op de baan, geen benzinestation open en geen mens te bespeuren. Eigenlijk allemaal niet zo erg, van katten ben ik allergisch, de BMW heeft een goed-voor-minstens-500km-tank en aan iemand anders dan mijn dochter heb ik nu toch geen behoefte. Dit is een echte vader-dochter-trip.
Ik vreesde, evenwel onterecht, voor het hotelprobleem.
De zoektocht naar een restaurant verliep iets moeizamer, maar er waren er toch twee die het zagen zitten om vandaag alsnog open te doen. Een sushi bar (alright voor mij, bweeek voor haar) en een Pizzeria waar wij de enigste klanten waren. Goe mispakt diene gast, met zijn idee om vandaag open te doen en iets te verdienen. Wreed veel geluk voor ons, want wij hadden net zin in pizza (hebben we dat niet altijd?)
Mooie afsluiter van een fijne rij-dag. Tegen een 12.30 hadden we er een dikke 100autostradekm’s op zitten. Met een enkele stop voor Meen om een extra fleece-je aan te trekken. Nadien volgden de noodzakelijke rechttoe-rechtaan, heuvelop-heuvelaf Franse wegen. Vandaag had ik echter niet al teveel zin in deze wegen. Eigenlijk zonder herkenbare reden, maar boeien konden ze me niet. Zelfs Svetlana (ik stel u hierbij voor aan onze GPS) gaf een saai, geel scherm met een kaarsrechte rode streep erdoor. Voor de leken: geel=omgeving en rood=baan. Geen bocht of zijstraat te zien. We waren blijkbaar beiden in dezelfde stemming.
Vermoedelijk is deze antipathie te wijten aan een angst voor de gevolgen van deze monotone wegen bij mijn kleine duo. Het wichtje heeft de laatste dagen niet al teveel geslapen en de combinatie van deze monotone wegen, het ritme van de boxermotor tegen een 90 km/u, het ritme van de dwars richels in de betonplaten en de totale rust die je hebt als duo, hebben al meerderen in trance gebracht. Bij iedere stop peil ik naar de aanwezigheid van het zandmannetje en het aantal ‘kloppen’ dat ie al heeft mogen uitdelen. Maar zoals Rocky in zijn gloriejaren, zo countert ook de dochter iedere aanval van deze strandman. Haar ogen blijven helder, ze blijft zingen achterop en ze geniet duidelijk van de trip.
Momenteel lig ik al in bed het verslag te schrijven en kijk even naar links. Ze ligt hier met gesloten ogen naast me, rustig ademend, het haar nonchalant over haar gezichtje, met een arm rond haar knuffel en een hand boven de dekens. Af ent toe een zenuwtrekje in haar pink.
Snurken doet ze niet, gelukkig. Ze wist me eerder aan tafel te zeggen dat ze haar mama al mist. Geen erg hoor schat, dat mag en dat hoort zo. Ze is snel gerustgesteld en ratelde vrolijk verder over … andere kinderpraat.
Toch wel een heel andere beleving, een motortrip met dochter. De babbels zijn meestal van een ander niveau, de stops frequenter en in plaats van naar andere motards-reisgezellen te moeten zoeken in de achteruitkijkspiegel, zoek ik nu in dezelfde spiegel constant naar ‘gelijk wat’ zolang het maar een glimp van mijn duotje is. Zit ze er nog op? Zou er echt al eens iemand, al slapend van een motor gevallen zijn ?
Wat vandaag ook een andere beleving is geworden, dat zijn de Franse dorpjes en wegen, waar we door en over denderden. Na een kleine 100km departementales, kregen we de laatste 60, 70km een Frankrijk te zien om van vingers van af te likken. Wegen om van te snoepen, vergezichten die vragen om de gashendel dicht te draaien uit vrees dat we visueel iets zouden missen en dorpen die telkens een extraatje geven: kastelen, ruïnes, kathedralen,…
Frankrijk blijft nog steeds een ‘oud land’, maar staat het staat hier haaks op de grauwheid en het verval, zoals ik ze tijdens vorige reizen (en dan meer bepaal de vorige) heb ervaren.
Sterk! Ik ben benieuwd naar morgen.
Een straffe dame, mijn dochter.
9jaar en 270km achterop een motor om op een halve dag tot in Noyons te geraken.
Met de nieuwe wet omtrent kinderen achterop, in het achterhoofd is er een bijklank rond het begrip ‘verantwoordelijkheid’. Ze rijdt nu al zo’n 2.5 jaar mee, ze is het gewoon en ze gedraagt zich als een duo. Het blijft natuurlijk een kind, denk ik soms. En dan denk ik eveneens aan onvolwassen rijgedrag (of duogedrag) van … volwassenen. Is iemand pas klaar om aan het verkeer deel te nemen als ie de juiste leeftijd heeft, of als ie een examen heeft afgelegd of als ie door een intellectuele delegatie het statuut van ‘mentaal geschikt’ krijgt. Pfff waar ben ik nu mee bezig? We zijn op vakantie.
Dus vertrokken rond een 11.30 en een hotelleke gevonden om 17.45. De eerste stop in de zoektocht naar een onderkomen, was er al boenk op. 80€ en gratis ontbijt voor -10 jarigen. Onze Spirit (de BMW Adventure) op de parking, de koffers eraf halen, en alles meezeulen naar onze kamer-voor-een-nacht. M’n krasse reisgezellin wilde perse de grootste koffer dragen. Ze moest, zo vond ze zelf, meehelpen. Ik denk dat haar benen door deze actie 2cm werden ingekort en haar armen er evenveel cm’s bijkregen. Puik van haar. Onmiddellijk andere kledij aan en op zoek naar een restaurantje. Onderweg, enfin vanaf een 16.00, stonden mijn voelsprieten al gericht naar de termen ‘hotel’, ‘cafe’ en ‘restaurant’, maar op deze paasmaandag waren die ‘en masse’ gesloten. Geen kat op de baan, geen benzinestation open en geen mens te bespeuren. Eigenlijk allemaal niet zo erg, van katten ben ik allergisch, de BMW heeft een goed-voor-minstens-500km-tank en aan iemand anders dan mijn dochter heb ik nu toch geen behoefte. Dit is een echte vader-dochter-trip.
Ik vreesde, evenwel onterecht, voor het hotelprobleem.
De zoektocht naar een restaurant verliep iets moeizamer, maar er waren er toch twee die het zagen zitten om vandaag alsnog open te doen. Een sushi bar (alright voor mij, bweeek voor haar) en een Pizzeria waar wij de enigste klanten waren. Goe mispakt diene gast, met zijn idee om vandaag open te doen en iets te verdienen. Wreed veel geluk voor ons, want wij hadden net zin in pizza (hebben we dat niet altijd?)
Mooie afsluiter van een fijne rij-dag. Tegen een 12.30 hadden we er een dikke 100autostradekm’s op zitten. Met een enkele stop voor Meen om een extra fleece-je aan te trekken. Nadien volgden de noodzakelijke rechttoe-rechtaan, heuvelop-heuvelaf Franse wegen. Vandaag had ik echter niet al teveel zin in deze wegen. Eigenlijk zonder herkenbare reden, maar boeien konden ze me niet. Zelfs Svetlana (ik stel u hierbij voor aan onze GPS) gaf een saai, geel scherm met een kaarsrechte rode streep erdoor. Voor de leken: geel=omgeving en rood=baan. Geen bocht of zijstraat te zien. We waren blijkbaar beiden in dezelfde stemming.
Vermoedelijk is deze antipathie te wijten aan een angst voor de gevolgen van deze monotone wegen bij mijn kleine duo. Het wichtje heeft de laatste dagen niet al teveel geslapen en de combinatie van deze monotone wegen, het ritme van de boxermotor tegen een 90 km/u, het ritme van de dwars richels in de betonplaten en de totale rust die je hebt als duo, hebben al meerderen in trance gebracht. Bij iedere stop peil ik naar de aanwezigheid van het zandmannetje en het aantal ‘kloppen’ dat ie al heeft mogen uitdelen. Maar zoals Rocky in zijn gloriejaren, zo countert ook de dochter iedere aanval van deze strandman. Haar ogen blijven helder, ze blijft zingen achterop en ze geniet duidelijk van de trip.
Momenteel lig ik al in bed het verslag te schrijven en kijk even naar links. Ze ligt hier met gesloten ogen naast me, rustig ademend, het haar nonchalant over haar gezichtje, met een arm rond haar knuffel en een hand boven de dekens. Af ent toe een zenuwtrekje in haar pink.
Snurken doet ze niet, gelukkig. Ze wist me eerder aan tafel te zeggen dat ze haar mama al mist. Geen erg hoor schat, dat mag en dat hoort zo. Ze is snel gerustgesteld en ratelde vrolijk verder over … andere kinderpraat.
Toch wel een heel andere beleving, een motortrip met dochter. De babbels zijn meestal van een ander niveau, de stops frequenter en in plaats van naar andere motards-reisgezellen te moeten zoeken in de achteruitkijkspiegel, zoek ik nu in dezelfde spiegel constant naar ‘gelijk wat’ zolang het maar een glimp van mijn duotje is. Zit ze er nog op? Zou er echt al eens iemand, al slapend van een motor gevallen zijn ?
Wat vandaag ook een andere beleving is geworden, dat zijn de Franse dorpjes en wegen, waar we door en over denderden. Na een kleine 100km departementales, kregen we de laatste 60, 70km een Frankrijk te zien om van vingers van af te likken. Wegen om van te snoepen, vergezichten die vragen om de gashendel dicht te draaien uit vrees dat we visueel iets zouden missen en dorpen die telkens een extraatje geven: kastelen, ruïnes, kathedralen,…
Frankrijk blijft nog steeds een ‘oud land’, maar staat het staat hier haaks op de grauwheid en het verval, zoals ik ze tijdens vorige reizen (en dan meer bepaal de vorige) heb ervaren.
Sterk! Ik ben benieuwd naar morgen.