Dag 6: Ambleside tot Rye – 06 augustus 2013
De kleine meid knort nog lekker, maar ik ben al om 07u op stap om de motor te gaan halen. Ik ga de grote jongen afhalen van school…
Niks regen op dit vroege uurtje, dus dat is ook al goed meegenomen. Ik verhuis de bagage van de kamer in alle stilte naar het portaaltje van onze B&B. Dan enkel nog het minituintje, stoep en een eenrichtingstraat over, waar de machine staat te wachten om aan de terugrit te mogen beginnen. Het straat oversteken zal me ook wel lukken, zonder hulp van Meen. The thing is eigenlijk snel geladen. Ondertussen is ook het ontbijt-uut aangebroken, dus het geschikt moment om Meen uit haar nacht-coma te halen, haar even te assisteren met kleding aan doen, over mijn schouder te zwieren en heel zachtjes aan de ontbijtafel te zetten. Ze schommelt, het lijkt even of ze van haar stoel gaat vallen, maar ik ben snel genoeg om haar naar de andere kant te duwen. Daar is een muur, dan kan ze nog wat leunen. Eten kan ze zelfstandig… Hoop ik…
Rest ons nog de motorkleding verder aan te doen en Lakeland te verlaten. We doen de voordeur open, zetten een stap in het portaaltje en krijgen een vloedgolf over onze voeten en onderbenen. Hell ! Zondvloed part II is net begonnen. De auto’s die door het straatje rijden, rijden door een beek. Het opspattende water vlieg over de stoep, over het tuintje tot op onze voeten. En achter een auto zie ik opnieuw, voor de tweede keer deze vakantie, Noah en z’n boot passeren. Bezig baasje.
En wa nu ? Vertrekken. Wachten ?
Tja, een vijf minuutjes wachten en dan vertrekken zeker ? De vijf minuten veranderen niets aan de situatie, enkel de cijfers van mijn horloge zijn wat veranderd. Ik zet een voet buiten het portaal en zelfs zonder te rijden voel ik de regendruppels op mijn pak, tot op mijn huid kletsen. Gaan met de banaan. Tegen dat we Ambleside uit zijn, rijden we mee door de beken en voel ik al nattigheid in mijn hals. Iedere tegenligger smijt emmers water over ons. Mijn (dubbel) vizier is bedampt en ik zie geen rekker door de combinatie van het mistige vizier en het opzetruitje. Ik moet me inhouden om het onding niet al rijdende eraf te sleuren en de kant in te kieperen. Alles valt tegen. Ik haat motorrijden. Iemand interesse in een GSA ? Een klein uur verder wordt het wat droger, maar mijn voeten, achterste en nek hebben het niet droog gehouden. Meen is helemaal droog. Haar motorpak, het fluo regenpak en de Decathlon bergschoenen hebben de ultieme test netjes doorstaan.
Nog eens twee uur later komt het zonneke er ook terug door. Motorrijden wordt plotseling weer fijn. Mijn GSA-aanbod van vorige paragraaf vervalt hierbij. En wat een geweldige uitvinding is toch dat opzetruitje. de helm kan zelfs open gezet worden. Motorrijden is machtig, wist je dat al ?
De rit van vandaag : een dikke 600 km, hoofdzakelijk autostrade. En tel daar gerust nog eens een goei 50 km bovenop omwille van verkeer rijdend. We zaten zelfs bijna in putteke London. En raak daar maar eens uit zonder GPS. Vermoeiende rit. Zeker in het Engelse verkeer. Dat verkeer, dat is nog zo’n hoofdstuk op zich. "De Engelsen in hun auto" Het schijnt dat veel hippe dingen hun oorsprong in Engeland vinden. Zo is het ook met cool autorijden. Dus als je hip wil zijn. Echt volledig ‘in’ wil zijn, dan zijn hier zijn de drie ultieme regels: Mannen rijden niet meer met de auto. De vrouwen zitten aan het stuur. Als man zit je ernaast, je leest wat, speelt wat met de GSM of met wat anders… Je houdt braaf de sleuteltjes van het huis al vast of frunnikt wat aan het interessante knopje van het handschoenkastje. Maar rijden doe je niet. Not done anymore. Rule n°2 (regel voor de vrouwen). Je kiest zo snel je kan, het middenste baanvak en blijft daar onwrikbaar rijden. De huizenhoge borden langs de kant, die aanmanen om rechts te rijden (links in UK) negeer je totaal. Dit baanvak is je nieuwe vriend. En ik ergerde me al mateloos in België aan de middenrijders. Awel, in vergelijking met Engelsen zijn wij op dat gebied mateloos achterop. Het kan dus nog veel beter… Ik heb nog nooit zo’n sensibiliseringscampagne gezien om weg te blijven uit het middenste vak. Maar het helpt voor geen meter. Als je wil hip zijn, dan moet je nu eenmaal wat eigenzinnig zijn. Het middelste baanvak – onthouden hé. Rule n°3. In een file laat je absoluut niemand ertussen komen en laat je zeker geen plaats voor een motor. Dus weg met het ritsen en adieu aan wat plaats laten. Echt wel hippe vogels hier.
De combinatie van dit alles èn de ring rond London en je snapt dat de 600 km tergend traag vooruit zijn gegaan. Enfin, terug even verder met het verslag. Ik zal toch nooit hip worden. De B&B is snel gevonden, zelfs zonder GPS. Leuke ontvangst ook. We krijgen zelfs een heel vakantiehuis voor ons.
We verlaten het echter snel; want we hebben nog een laatste avond met de dochter op terras van een Italiaans restaurant op de verlanglijst staan.
Een 15minuten wandeling langsheen onder-Rye en dan op het terras gezellig keuvelen over vanalles en nog wat. De gesprekken worden met de jaren toffer. Laat ons hopen dat Meen dezelfde mening heeft… Het meer pittoreske boven-Rye, laten we aan ons voorbijgaan. De avond is al te ver gevorderd.
Het voorlaatste verslag typen. Spijtig genoeg zonder wifi. En bed in.
Morgen nemen we afscheid van Engeland.
BTW I : B&B in Ambleside is Lattendales (zie ergens eerder een foto van een rode rijwoning)
BTW II : Doe de groeten aan mijn vrouw, als je haar zou bellen.
BTW III : The Old Bridge House ? Mja, eens tof om te zien... eerst naast enkele tientallen Japanners gaan staan en een obligate foto trekken. Dan wat japanners opzij duwen om weer weg te raken en dan snel terug weg om wat verder te flaneren.
Het thuisfront zal niet gelukkig zijn als al die vreemde vrouwen gaan bellen 
