Reisverslag

[BAEKI]

STALINGRAD

Op vrijdag 1 mei 2015 vertrek ik om 8 u met mijn R1150RT op avontuur naar 'Stalingrad'. (59664 km)
Eerst nog even de bandenspanning controleren en dan naar de autostrade voor een rit die me via een stukje Nederland (Eindhoven) dwars door Duitsland naar het Poolse Poznan leidt. Op de Duitse wegen is het erg druk met regelmatig vertragingen, waarschijnlijk te wijten aan het verlengde weekend. Via het Roergebied verder naar Hannover, Magdeburg en Berlijn naar Frankfurt/Oder om de Poolse grens over te steken. Ik blijf de E30 volgen die over een bepaalde afstand nog geen autostrade is. Wanneer ik de Poolse autostrade op rijd is er nog maar heel weinig verkeer. Er dient namelijk betaalt : 35 Zloty. Ik bereik Poznan omstreeks 18 u. (60685 km) Onderweg ben ik een aantal keren gestopt om wat te eten, te drinken, te plassen en te tanken.
's Avonds wordt er kennis gemaakt met de andere reizigers tijdens het eten in hotel Grodski.

Zaterdag 2 mei. De rit vandaag leidt naar Biala Podlaska. Ik rijd samen met enkele anderen. Eerst gaat het overdreven snel nadien trager maar we schieten niet op. We rijden verkeerd in Warschau waar we de snelweg verlaten i.p.v. erop te blijven en tijd te winnen. Er wordt gezocht naar een eetgelegenheid en uiteindelijk wordt er dan maar halt gehouden aan een McDonald's.
's Avonds is er weer eten voorzien in hotel Capitol.
(61194 km)

Zondag 3 mei. Na het ontbijt vertrekt bijna iedereen samen naar de grens met Belarus (Brest). De formaliteiten zijn vereenvoudigd. Na minder dan 2 uur kunnen we het land in. Eerst aan de grens de overgebleven Zlotys en €20 gewisseld.
Het is de moeite om een bezoek te brengen aan het fort van Brest dat als een der eerste onder de voet werd gelopen door de nazi's tijdens operatie Barbarossa. Door moedig verzet konden de verdedigers wel 6 weken stand houden.
Ik vervolg de uitgestippelde route alhoewel snel blijkt dat dit niet de snelste weg naar Minsk is. Ergens onderweg aan een kruispunt in het hol van Pluto zie ik reeds van ver politie staan aan de andere kant van de weg. Zij steken de baan over en met hun verkeersknuppeltje sommeren ze me te stoppen. Ze brengen de militaire groet en vragen op een vriendelijke manier naar mijn documenten. Wanneer ik niet versta welk stuk ze nog willen zien, haalt de agent van onder zijn jas zijn rijbewijs. Ik haal mijn rijbewijs boven en overhandig het. Ik krijg al mijn documenten terug en de agenten beginnen vragen te stellen over mijn motor : hoeveel cc, hoe snel kan hij, is er een radio aan boord, waarom dan die roostertjes naast de meters, enz. Eigenlijk was het dus een controle om mijn motor van dichtbij te kunnen bewonderen.
Om 17 u kom ik aan in hotel Yubileynaya te Minsk. (61629 km)


Maandag 4 mei. Vanuit Minsk leidt de weg ons naar Xatin een dorp dat door de nazi's werd uitgemoord en platgebrand en dat als memoriaal werd ingericht tegen de wreedheden van de Duitsers. Een paar honderd andere dorpen ondergingen hetzelfde lot; een derde van de bevolking in Wit-Rusland werd vermoord! De site maakt diepe indruk op de bezoekers die de stilte, verbroken door het geklingel van de fijne belletjes, respecteren.
Vanaf Xatin leidt een mooie, kronkelende weg naar de hoofdweg in Borisov.
De grens met Rusland wordt zonder controle overgestoken als gevolg aan de douane-unie tussen Belarus, Rusland en Kazachstan.
Voor Smolensk is er ook nog het (Poolse) Katyn. De gebeurtenissen daar worden herdacht aan de hand van een kerk en een klein museum. Ik neem enkele foto's van de kerk en rijd verder naar Smolensk. De straten in deze stad zijn in slechte staat, zoals in de meeste Russische steden, terwijl de wegen tussen de steden tamelijk goed zijn. Zelfs waar er werken aan de gang zijn (op heel veel plaatsen) en de bovenste laag van het asfalt is afgeschraapt, kan er fatsoenlijk en snel gereden worden. Vandaag verblijven we in hotel Smolensk. (62015 km)
De benzine 95 kost in Rusland € 0,60 (inderdaad 60 eurocent)!

Dinsdag 5 mei. Al snel word ik buiten de stad geconfronteerd met de wijdheid van het land (lebensraum). Overal is men in de weer met voorbereidingen voor 9 mei (dag van de overwinning) waarbij er wordt gepoetst en geschilderd. Ik stop aan een winkeltje en koop enkele flesjes bronwater. Een eind verder stop ik om te tanken. Anderen van de groep staan er reeds. Ik help hen bij het vragen wat ze dienen te tanken (soort benzine en hoeveel liter) wat me bewondering oplevert van de Nederlanders.
Ik vervolg mijn weg en stop ergens aan een 'kafe'. Ik ga binnen en de vrouw achter de toog kijkt me nogal nors aan. Wanneer ik zeg maar een weinig Russisch te kennen en uit België te komen verandert de sfeer. Ik vraag of ik wat kan eten. Ze vraagt me wat ik wil. Ik kies voor borsj, pelmeni en mineraal water. Ze vraagt me hoeveel stuks brood ik wil. Ik ga voor 4. Tijdens het eten komt een dronkaard binnen die bier komt kopen. Hij onderhoudt de dienster en de kokkin maar begint dan ook tegen mij : grootvader. Ik negeer hem totaal en dat helpt. Ik betaal 300 Roebel (minder dan €6).
Ik kom om 17 u aan in hotel Aurora in Kursk. (62564 km)
Ik eet in het restaurant van het hotel en verneem dat enkele anderen van het gezelschap een tijd werden achtervolgd door de politie en uiteindelijk werden gestopt. Zij hadden een aantal keer ingehaald waar dat verboden was ook al gingen de andere weggebruikers uiterst rechts rijden om plaats te laten. Na wat bedreigingen hadden ze voor hun 4 in totaal €100 moeten betalen; uiteraard zonder ontvangstbewijs!

Woensdag 6 mei. Deze dag was eigenlijk voorzien om naar Prokurovka te rijden (ongeveer 130 km verder) voor het museum over de slag van Kursk. Dat bezoek kan beter ingepast worden in de rit naar de volgende bestemming.
We nemen 'marsjroetka' 82 naar het centrum en bezoeken het oorlogsmuseum annex natuurmuseum. Een oudere museumbewaakster vertelt me aan een vitrine over de lokale, erg lekkere, halfzoete Ivanovka-appelen. Het museum is aftands en niet interessant betreffende de oorlog.
Op het plaatselijke Rode Plein zijn de voorbereidingen aan de gang voor de parade. Voor het 'Huis van de Sovjets' staat een groot standbeeld van vriend Lenin. We eten in een restaurantje en drinken nadien in bar Amsterdam.
's Avonds geeft ik wat was af aan de receptie. Grote verwondering wanneer ze vaststellen dat het briefje is ingevuld in het Russisch.
Dure was : 900 Roebel voor 3 onderbroeken, 3 paar sokken en 3 T-shirts (meer dan €15).

Donderdag 7 mei. Ik rijd alleen richting Prokurovka. Enkele kilometer ervoor waar de spoorweg dient overgestoken, bespeur ik iets verder een toren met gouden koepel. Ik wijk af van de route en ga kijken. Betreft een herdenkingsplaats waar naast het terrein rond de toren een aantal verschillende soorten tanks staan. Er is ook een legertent waar je een bordje 'kasha' kan bestellen. Ik vervolg terug de route en kom niet uit aan het museum maar in een centrum met allerlei winkels. Ik vraag de weg en vind het museum. In de voortuin staan twee grote monumenten. Het ene stelt een T-34 voor met daarop soldaten, het andere is een stilistische voorstelling van enkele T-34 tanks die een Duitse tank overrijden.
Aan de ingang van het museum staat een agent en dient een metaaldetector gepasseerd. De agent zegt dat ik mijn tanktas en helm kan achterlaten in een hoek van de hal. Het museum is niet echt interessant; ik verwachtte veel meer! Nadat ik mijn tas en helm oppik begeef ik mij naar de uitgang. Ik geef de agent een hand en steek hem tegelijkertijd een briefje van 50 Roebel toe.
Onderweg moet ik stoppen voor controle door de GAI. Documenten tonen en zeggen waar naartoe.
Geen probleem, ik mag verder. Blijkt dat later aan dezelfde politiepost Lex iemand een urinetest moet ondergaan om te zien of hij geen drugs heeft gebruikt nadat hij op een voorganger inrijdt en valt.
In Voronezh rijd ik uiterst links en zie pas op het laatste ogenblik dat een auto stopt om links af te slaan. Ik moet vol in de ankers!
Hotel Amaks Park ligt buiten het centrum. (62938 km)

Vrijdag 8 mei. Een lange rit met andermaal veel wegenwerken. Weer veel controle door politie. Ik stop aan een tankstation voor enkele flesjes water. Wanneer de bediende verneemt dat ik naar Stalingrad onderweg ben, geeft ze me een St. Georg-lintje (oranje-zwart gestreept).
Ik stop in een aftandse barak bij Kaukasiërs en eet er de koude (witte) soep, 4 worstjes met gretsjka, 4 sneden brood en daarbij een flesje bronwater voor 350 Roebel.
Aan de eerste wegwijzer met Volgograd op houd ik halt voor een foto.
Wanneer ik in de stad aankom panikeer ik even als mijn GPS tegenstrijdige info geeft. Ik stop en geef de coördinaten van het hotel in. Ik ben op 400 m van het Grand Imperial Hunting hotel.
(63538 km)
's Avonds gaan we met tram 2 naar het centrum. We moeten niet betalen; de kaartjesverkoopster vindt het geweldig dat wij uit België naar 'Stalingrad' zijn gekomen.
Een jonge vrouw, Viktoria, spreekt ons aan in het Engels. Ze wil ons begeleiden en neemt ons mee naar een restaurant en nadien naar het centrale plein waar er optredens zijn.

Zaterdag 9 mei. Het is de grote dag. We stappen met zijn allen naar het centrum om er de parade te bekijken. Maar wat blijkt!!! Er zijn geen toegangskaarten voorzien voor het centrale plein waar de parade plaats heeft. De organisator gaat met ons naar een straat waar reeds veel volk staat en besluit dan om ergens totaal anders naartoe te gaan. Grote ontgoocheling bij de meesten. Sommigen uiten terecht harde kritiek.
We gaan naar de Mamaev Kurgan. Daar schuiven tienduizenden aan om naar boven te gaan, dragers van bloemen en foto's van gevallenen. We besluiten om terug te rijden met de tram. We lopen langs de enige overgebleven ruïne : de graanmolen. We wandelen verder langs de Volga (ik schat die hier op sommige plaatsen 3 km breed) en gaan in het zelfde restaurant van gisteren eten.
Er heerst een ongelooflijke sfeer in de stad. Iedereen is opgewekt, het patriottisme stroomt eraf.
's Avonds ga ik naar de enige brug over de Volga om er het vuurwerk te zien. Om 22 u begint het spektakel dat 10 minuten duurt maar dat constant de hemel kleurt. Een aantal toeschouwers roepen regelmatig : 'wij overwinnen'!

Zondag 10 mei. We vertrekken vroeg naar de Mamaev Kurgan. Er is nog niet veel volk. Wat een sfeer : de trap met aan weerzijde bas-reliefs, verder een waterpartij met een groot beeld, verder omhoog beelden aan de kant, nog hoger een andere muur met bas-reliefs, het ronde mausoleum met daarbinnen de eeuwige vlam bewaakt door 4 wachters die stokstijf staan.
Helemaal boven staat het gigantische beeld : de vrouw met het zwaard.
Boven op de heuvel, lager dan het beeld, staat ook nog een kerkje.
Het volk begint nu weer toe te stromen, niet meer zo overvloedig als gisteren maar toch enorm veel.
We rijden met de tram terug en gaan naar het panoramamuseum over de oorlog. We schuiven 1 uur aan in de zon voor we binnen kunnen. Ondertussen begint het volk spontaan te applaudisseren wanneer een veteraan voorbij komt. Sommige omstaanders overhandigen hem bloemen. Wat een respect voor deze 'helden'!
Het museum is erg knap maar het is spijtig dat de diarama's niet bevolkt zijn met aangeklede poppen.
We gaan in een nogal duur restaurant eten. Ik eet vis waarvan de graten netjes kunnen verwijderd worden; erg lekker. Na het eten vraag ik de rekening. De dienster zegt iets over betalen en een koppel aan de andere tafel. Ik begrijp niet wat ze bedoelt. Wat later vraag ik opnieuw de rekening. Dan begrijp ik haar. Het koppel aan de andere tafel, inmiddels vertrokken, heeft onze rekening (4 pers.) betaald omdat wij buitenlanders zijn. We geven de dienster een fooi van 400 Roebel.
Het wordt kouder en begint licht te regenen. We drinken iets in het Grand Café en gaan vervolgens kijken aan en in het station. We kijken ook nog rond aan de eeuwige vlam aan de obelisk in het centrum.


Zondag 11 mei. Ten zuiden van Volgograd verandert het landschap. Voorheen waren het veel bossen maar nu is er enkel nog droge steppe. Vele kilometers verder wordt het groener en glooiend met regelmatig veeteelt en dikwijls koeien op de weg.
Voorbij Elista zijn er enorme oppervlakten met landbouw. Er is ook weer veel politiecontrole met even buiten Volgograd een grote controle op Kaukasiërs die er met enkele autobussen staan.
De eerste regen onderweg is ook van de partij maar niet constant. We stoppen aan een 'kafe' waar aan de muur vader en zoon Kadirov hangen : dus Tsjetsjenen.
Later stoppen we aan een 'kafe' waar voor de deur een 'joert' staat. We gaan binnen en bevinden ons in een Kalmuks restaurantje. We eten er vlees in een bouillon met ajuin en vervolgens rijst met (stoof)vlees en saus. De dame legt nog wat dingen op tafel en op de toog voor ons en tooit zich in een typische geborduurde jas. De rekening is nadien navenant; bijna 1000 Roebel de man.
We slapen in hotel Intourist in Stavropol. (64112 km) Betreft een mooi gebouw uit de Sovjet-tijd. Het restaurant is een heel grote ruimte met dansvloer. De bediening is niet alles want van het menu is maar de helft beschikbaar en de frieten worden een kwartier voor de rest gebracht.

Dinsdag 12 mei. De straten van Stavropol zijn veel beter dan die van de vorige steden. Eenmaal buiten de stad is het landschap glooiend. Er zijn weer veel politiecontroles.
's Middags eten we 'plov' en drinken thee voor 200 Roebel.
We gaan kijken Beslan op ongeveer 20 km van Vladikavkaz. Hier heeft een Tsjetsjeens commando op 1 september 2004 toegeslagen. We komen aan de spoorweg met aan de overkant een splinternieuwe school. We weten niet wat te denken. Een bewaker komt de spoorweg over en zegt me dat dit de nieuwe school is die ook een museumpje herbergt. De oude school ligt 400 meter verder aan dezelfde kant van de spoorweg.
Het volledige gebouw staat er nog voor het grootste deel omheind. Boven de turnzaal is een betonnen dak aangebracht en er rond een versierde, geel metalen wand. Aan een kant van het plein waarop de turnzaal staat, is een wand gezet waarop alle namen van de slachtoffers vermeld (324).
In de turnzaal hangt een indringende, emotionele sfeer. De muren zijn bekleed met fotootjes van slachtoffers, er liggen overal bloemen en knuffels en centraal staat een groot kruis. Men is er in geslaagd om dit alles sereen te houden.
In Vladikavkaz is het andermaal gevaarlijk rijden door de tramsporen die soms hoog uit het wegdek steken en door metalen platen die er soms tussen liggen.
Verblijf in hotel Arman, een afschuwelijk gebouw. (64518 km)
De receptie bevindt zich op de tweede verdieping, enkel te bereiken via de trap. De vloeren, trappen en muren zijn wit betegeld. Vanuit de receptie moet je een andere trap af om dan weer hoger op te klimmen naar de kamers. Blijkbaar is er dan ook nog een enorm verschil tussen de kamers onder het dak (heel kaal en de badkamer met een douche waar je niet kunt in recht staan vanwege het schuine dak) en de lager gelegen kamers (goed uitgeruste badkamer, zitkamer en slaapkamer).
We eten in het restaurant van het hotel; ik een enorme 'perog'.
In een andere ruimte is een feest bezig. De organisator daarvan brengt ons een fles vodka, wijn en brandy.

Woensdag 13 mei. Ik rijd alleen weg aan het hotel. Er is al een groepje vertrokken en anderen staan nog te wachten. Alleen is het simpeler om de stad te verlaten. Het valt op dat de straten waar geen tramsporen liggen goed zijn. De weg buiten de stad, richting grens, is zelfs erg goed. Enkele kilometers voor de grens zie ik de eerder vertrokken groep een benzinestation oprijden. Ik ga verder en rijd nog 2 politieposten voorbij die er uitzien als kleine forten met een bunker als ingang.
Ik kom aan de Russische grenspost en toon er mijn paspoort. Ik mag verder naar de eigenlijke controle. Eerst moet mijn motor uitgeklaard worden. Ik mag in het bureeltje van de douanier binnen en mag er op een bankje zitten terwijl hij de formaliteiten vervult. De anderen die toekomen wanneer ik de grens overrijd, moeten buiten blijven wachten. Na de douaneformaliteiten is het de paspoortcontrole. De vrouwelijke beambte weet het blijkbaar niet goed en wordt bijgestaan door een collega die dan ondertussen mijn bagage nakijkt (enkel mijn koffers openen en terug sluiten). Die collega wijst erop dat het wel erg lang duurt en ik krijg dan toch mijn uitgangsstempel.
Ik rijd enkele honderden meters tot aan de Georgische grenscontrole. Weer wat vragen over de motor, een stempel in het paspoort en ik mag vertrekken. Ik vraag naar een verzekering en verneem dat die niet nodig is. Ik rijd dus niet verzekerd Georgië binnen!
Terwijl ik aan de grenscontrole sta, zie ik een auto toekomen waar sneeuw op hangt!
Blijkt dat enkele anderen van het gezelschap hun gestreept lintje nog aan hun motor hadden hangen. Dat wekt wrevel op bij de grenspost en de lintjes worden simpelweg in beslag genomen.
De weg vanaf de grenspost is ongelooflijk slecht : gewoon uitgehouwen uit de rotsen met enorme putten en oneffenheden. Ik rijd voorzichtig verder en vrij vlug kom ik in een sneeuwstorm terecht.
Bovendien blijft de sneeuw ook liggen en de temperatuur is gezakt naar het vriespunt. Ik tracht in de sporen te rijden van auto's die me inhalen. Dat gaat een hele tijd goed tot mijn achterwiel uitbreekt en ik onderuit ga. Mijn motor ligt in tegenovergestelde richting.
Gelukkig is er op dat ogenblik geen ander verkeer. Ik loop geen schade op. Mijn motor ligt op de linker cilinder en zijkoffer. Ik krijg hem uiteraard niet alleen recht. Ik houd een auto tegen en vraag me te helpen. Ik krijg die hulp dan ook. Wanneer de motor recht staat, kan ik de schade opnemen. De cilinderbeschermer heeft de slag opgevangen maar is wel afgerukt en het kleppendeksel is geschaafd. Wat een geluk! Ik krijg de machine evenwel niet gestart. De bereidwillige man zegt me dat hij me zal komen helpen indien nodig en geeft me zijn telefoonnummer.
Na zijn vertrek tracht ik opnieuw te starten zonder resultaat. Dan realiseer ik me dat de motor nog in derde versnelling staat. Ik zet hem in neutraal en kan terug starten. Inmiddels ben ik doorweekt van de sneeuw. Ik moet nu gedraaid raken op een erg smalle plek. Na veel moeite lukt me dat. Ik schraap al mijn moed samen en vertrek terug, nog voorzichtiger dan tevoren. De weg wordt nog slechter en de auto's zoeken een doorgang tussen de grote putten en bulten.
Ik kom aan bij een politiepost en besluit om te stoppen. Ik ga binnen en vraag of ik verder kan. Dat wordt me ten zeerste afgeraden en ze zeggen dat het onmogelijk is om verder te rijden. De 5 agenten sturen me ook buiten want ik maak hun bureel nat. Ik besluit om het er toch op te wagen.
De weg blijft even slecht maar iets verder blijkt de sneeuw niet meer zo dik te blijven liggen maar verandert in een pap. We zijn nog bijlange niet over het hoogste punt van 2384 meter maar het rijden wordt iets gemakkelijker. Dan komen we aan een reeks van tunnels. Eveneens uitgehakt in de rotsen en totaal onverlicht. Binnen is het donker als de hel en een bepaald moment realiseer ik me dat ik op de muur afrijd. Ik kan tijdig stoppen. Dit is een nachtmerrie. Uiteindelijk bereiken we het hoogste punt waar het inmiddels licht hagelt en vervolgens regent.
Ik daal nu af en bereik het dal zonder verdere problemen. Onderweg zie ik wel enkele vrachtwagens die in het decor hangen, waarschijnlijk van ongevallen vele weken of maanden voordien.
De temperatuur is ondertussen gestegen maar ik ben totaal verkleumd en mijn kloten zijn kletsnat van het sneeuwwater. Ik haast me verder naar het hotel in Tbilissi voor een warme douche. Ik word nog een keer tegen gehouden door een kudde gevormd door een massa geiten en koeien die over de weg loopt met een herder en enkele honden.
In hotel Beaumonde Garden geniet ik van de warme douche. (64714 km)
Ik bel later naar Ethias en verneem dat ze me geen verzekering kunnen bezorgen voor Georgië.
Tijdens de tocht over de Kaukasus heeft en R1100RT het begeven. Er waren al eerder problemen met een olielek maar nu heeft de elektronica het begeven. De motor wordt tot in Tbilissi getakeld.
's Avonds eet ik 'katchapurian' in het restaurant van het hotel.

Donderdag 14 mei. We kijken eerst rond in de oudste straten van de stad met dito huizen. Aan een afvalcontainer zien we hoe een vrouw in een soort van overall eetbaars probeert te vinden. Ze hangt over de rand van de container en haalt er 'lekkers' uit. Maar ze wordt belaagd door straatkatten en wanneer een van de dieren erin slaagt om iets te stelen, scheldt de vrouw het beest voor rot.
Wij worden een tijdje belaagd door vrouwelijke zigeuners die geld willen.
Via de moderne voetgangersbrug steken we de rivier over op weg naar de kabelbaan die ons tot boven brengt. Een mooi uitzicht hebben we niet echt gezien de zon inmiddels verdwenen is. We dalen te voet af en in een mooi restaurant eten we 'khinkali', een soort 'mante' maar met een knotsje waar het deeg is samen gedraaid.
We wandelen ook nog door de hoofdstraat met druk verkeer, bijhorende stank en lawaai. Voor voetgangers wordt hier niet gestopt en motoren worden weggedrukt door de auto's.
Met een taxi keren we terug naar het hotel voor 7 Lari.
Er is slecht nieuws gekregen wat betreft hun BMW R1100RT : herstel is niet mogelijk (stuk moet vanuit Duitsland worden opgestuurd en zou weken duren). Dus wordt motor achter gelaten en keert de onfortuinlijke bestuurder huiswaarts met het vliegtuig.

Vrijdag 15 mei. Vrij vlug na onze start begint het te regenen tot op ongeveer 15 km van Gori. Daar gaan we het Stalin-museum bezoeken. Het is gevestigd op de bovenverdieping van een groot, adellijk huis. De toegangsprijs is 15 Lari. Je mag dan ook een kijkje nemen in de spoorwagon van de grote Jef met aan boord een badkamer met ligbad, een keuken, enz.
Na Gori zijn er 2 mogelijkheden : de korte route of de lange route door de bergen. Na mijn eerdere ervaring kies ik voor de korte. Dit levert vele kilometers motorplezier over brede, goede slingerwegen.
We stoppen ergens aan een restaurantje en ik word direct aangesproken in het Frans door een man die me vertelt dat hij in Luik in het tweede team heeft gespeeld. Ik vraag hem of dat bij Standard was. Hij bevestigt en zegt nadien in lagere afdeling te hebben gespeeld tot een knieblessure zijn carrière eindigde.
We komen toe in Tskaltubo en verblijven in het Tskaltubo Plaza hotel. (64967 km)
We krijgen er avondeten in buffetvorm; een Turkse Efes kost 7,7 Lari. Benzine kost in Georgië 75 eurocent.

Zaterdag 16 mei. De route loopt over kilometers gravelweg; we nemen die niet. Langs alle wegen lopen er koeien, varkens en ganzen, soms ook op de weg, vooral koeien. De varkens zijn kleiner dan de onze maar hebben schijnbaar grotere oren en een kwispelende, langere staart.
We gaan de bergen over via slingerwegen. Beneden ouden we halt en andermaal komen mensen vooral naar mijn motor kijken. Andermaal willen ze de prijs van de machine weten. Opnieuw zeg ik dat het een oude machine is (12 jaar) en dat die €15.000 kostte maar dat het nieuwe model €20.000 kost. Ze kunnen hun oren niet geloven.
We gaan weer verder en passeren een politievoertuig. Ze zetten de achtervolging met sirene in op René en even verder laten ze ons allemaal stoppen. We worden alle vier onderworpen aan de ademtest, die uiteraard negatief is. Hierop vraagt de agent onze documenten. De andere agent (de chauffeur) is blijkbaar een etnische Rus (blond). Hij vraagt of iemand van ons Russisch spreekt. Dus is het weer aan mij. Hij vraagt of we naar Batumi onderweg zijn. Dan zegt hij dat we meer afstand dienen te houden. Ik leg hem uit dat
we in België 'baksteengewijs' rijden. Dat is blijkbaar niet goed en we moeten afstand houden. Ik vraag hoe groot die afstand dan wel moet zijn : 20 meter. Ik moet iets doen en vraag hem welk dienstwapen hij heeft en zeg erbij dat ik met pensioen ben maar voordien bij de politie werkte en een Glock 17 als dienstwapen had. Hierop reikt de 'Rus' me de hand en wenst me nog een behouden reis, dat doet hij ook aan de anderen en ook de 'Georgiër' schud ons de hand.
De Georgische politie is uitgerust met grote voertuigen van het merk Ford, voorzien van blauwe en rode flikkerlichten die constant in werking zijn. Bovendien zijn sommige voertuigen vooraan uitgerust met staven om andere auto's te kunnen rammen. Het uniform is volledig op Amerikaanse leest geschoeid : zwart met de nodige badges, verchroomde graadtekens en nummers, en een veelhoekige kepie.
We komen aan in Batumi en verblijven in hotel Galogre waar ik een kamer alleen krijg. (65167 km)
We gaan eten op het terras van een 'Duits' restaurant. Nadien wandelen we door de stad die niet aantrekkelijk is maar wel enkele aantrekkingspunten heeft in de vorm van enkele moderne torens. Ik neem de kabelbaan maar het uitzicht wordt verpest door het slechte weer.
Na nog een Guinness in de plaatselijke 'pub' ga ik naar het hotel. Ik heb geen honger gezien het erg late middagmaal.

Zondag 17 mei. Om 11u30 rijden we naar de haven waar we moeten inschepen op een vrachtferry, MV Greifswald, gebouwd in 1988 in de DDR en in 1994 aangepast.
De motoren moeten aan de kant gezet worden en kunnen pas als laatste aan boord. Wij gaan als voetganger aan boord en passeren er de paspoortcontrole.
Om 17 u kunnen de motoren aan boord. We sjorren ze zelf vast met spanriemen.
Op het schip is er een strikte uurregeling voor de maaltijden waarvoor je juist een half uur krijgt. Het eten is evenwel van erg goede kwaliteit alhoewel sommigen commentaar hebben op het door mij gekende 'Russisch' eten.
De kajuit is ruim met zicht op zee. De bar stelt niet veel voor en barman Vladimir is best een aardige kerel alhoewel hij enkel Georgisch bier uit blik kan schenken.

Maandag 18 mei. De zee is een spiegel en de zon brand. Er zijn enkele verstekelingen aan boord : 2 zwaluwen en nog een ander klein vogeltje. We varen ontzettend traag : 13 km/u volgens de GPS.

Dinsdag 19 mei. Vandaag wat schuimkopjes op het water. 's Morgens zie ik enkele dolfijnen; eerst 3 samen en later nog 1. Ze lijken tamelijk klein en zijn bruin.
Na de middag komt de Krim in zicht. Het schip begint vlugger te varen en zou pas de haven kunnen binnen lopen wanneer een andere ferry de ligplaats heeft verlaten.
We passeren Sevastopol en er steekt meer wind op (zeker de schuld van de Russen). Wanneer de Krim terug uit het zicht verdwijnt neemt de wind af en wordt het terug aangenaam warm.
Aan boord is ook een Turk uit Antalya die degelijk Frans spreekt en me geruime tijd aan de klap houdt.

Woensdag 20 mei. Rond 6 uur loopt het schip de haven binnen. Er is geen ontbijt meer voorzien. De paspoortcontrole gebeurt vanaf 7 uur in het restaurant en de motards zijn eerst aan de beurt want die moeten eerst van boord zodat de rest van de vracht kan uitgeladen worden.
Van boord moeten we naast de toerit van het schip gaan staan en wachten. Er komt een vrouw die de nummerplaten nakijkt aan de hand van een lijst die bij afvaart is opgesteld.
Vervolgens komen er een aantal norse, in uniform geklede mannen voor verdere controle : eerst het chassisnummer, dan speurtocht naar drugs door een zwarte Labrador, dan het zelfde door een witte Labrador, dan controle naar geneesmiddelen.
Enkele dagen later in Oostenrijk, vernemen we van een motard uit Namur dat zijn tabletten Sinutab werden afgenomen en dat hij bovendien een boete moest betalen (efedrine).
Vervolgens met de paspoorten en inschrijvingsbewijzen naar de andere kant van het grote plein waar eerst betaald moet worden voor de vereiste documenten en stempels. Nu moeten ook de motoren die kant uit. Aan een ander gebouwtje komt een vrouw, zo breed als een stopnaald en gekleed in een rode broek en witte bloes met schoenen met zolen van 8 cm dik en naaldhakken van 20 cm, met een geigerteller meten of onze motoren niet radioactief zijn. Dan moeten de documenten van het vorige bureau ook door haar afgestempeld worden.
Dan moeten we weer in de richting van de eerste standplaats maar aan de andere kant van de spoorweg. Daar moet ook nog een stempel gezet worden. Om 12u35 is die stempel ook gezet en kunnen we het haventerrein af, denken we. Aan de uitgang met slagboom willen we ons meermaals afgestempeld formulier afgeven maar dat kan niet. We moeten opzij gaan staan, in een laatste bureeltje nog een stempel ophalen na vergelijking van het inschrijvingsformulier en het havendocument. Dan mogen we uiteindelijk de haven van Ilyichevsk verlaten voor een korte rit naar het Continental Business hotel in Odessa. (65191 km)
Daar aangekomen spuit er koelvloeistof uit een Triumph Tiger. Er wordt koelvloeistof en een aantal nieuwe zekeringen gekocht zodat de motor de volgende dag terug de baan op kan.

Donderdag 21 mei. Direct na het vertrek al terug problemen met de Tiger. Er wordt gestopt aan een carwash en het vuil wordt van de radiator geblazen met een hogedrukreiniger. Dit helpt niet. De ventilator doet het niet. Dan maar naar een Yamaha-dealer voor hulp. Wij rijden verder naar de grens. Hierbij moeten we ontzettend grote putten ontwijken. Aan de Oekraïense grenspost krijgen we geen uitgangsstempel maar een briefje waarop onze nummerplaat staat vermeld. Even verder splitst de weg; rechts naar Moldavië en links door niemandsland terug Oekraïne binnen. De Moldavische grenswacht vraagt waar we naartoe willen en ook of we een 'talon' hebben. Moldavië en ja geven als resultaat dat we niet de grens over mogen maar linksaf worden gestuurd. Aan een andere Oekraïense grenspost geven we onze 'talon' af en we zijn terug binnen. We rijden verder en slaan rechts af. Na enkele kilometers over ontzettend slechte weg komen we terug aan een Oekraïense grenspost. Een eerste controle van ons paspoort, dan controle door de douane en uiteindelijk aan een winket voor de uitgangsstempel. Ik ben de laatste en verneem dat we eigenlijk aan de verkeerde grenspost buiten gaan. Het staat vermeld in ons paspoort dat we langs Majaka buiten moesten. Gelukkig worden we niet terug gestuurd. Aan de Moldavische kant lopen toezichters van de E.U. uit Polen; ze gaan Moldavië toch niet in de E.U. halen zeker? Wat dan met Transdnjestrië? De stempels van de grenscontrole zijn alleszins al gelijk aan die van de E.U.-landen.
De wegen blijven vreselijk slecht. We stoppen aan een restaurantje waar we pizza eten en bronwater drinken voor € 4.
We bereiken de Roemeense grens en stellen vast dat ook daar de wegen slecht zijn. Er rijden ook veel paardenkarren voorzien van een nummerplaat (?) en veel landarbeiders komen met een zeis en een hark op de schouder te voet of per fiets van hun veld. Wat heeft dit land te bieden aan de E.U. behalve gebiedsuitbreiding?
In Iasi verblijven we in het mooie Pleiade Boutique hotel. (65551 km)
De Tiger is hersteld geraakt door het plaatsen van een ventilator van Yamaha ter vervanging van de originele.

Vrijdag 22 mei. We moeten een bergkam over met een heel slechte weg maar toch wordt er de pees op gelegd. Verder krijgen we vlagen hagel en regen over ons en koeien, paarden en geiten over de weg. Grote concentratie voor het vermijden van gaten in de weg is vereist maar soms zijn ze niet te zien door water dat over de baan loopt. Behalve over bergruggen rijd je van het ene dorp in het andere waar de maximum snelheid 50 km/u is. Gelukkig is er geen politiecontrole!
We komen aan in hotel Marmatia in Sighet. (65973 km)

Zaterdag 23 mei. Er is een vignet nodig voor de Hongaarse autowegen! We maken weer een oversteek en de weg lijkt een biljartlaken! De tweede oversteek van de dag is op minder goede weg maar gelukkig zonder putten.
Aan de grens kopen we een wegenvignet aan € 7,50. Een stuk in Hongarije stoppen de anderen om te drinken, ik rijd door. Op de autostrade wordt het koeler en iets verder begint het te regenen. Het wordt gevaarlijk op gladde asfalt die het water niet afvoert. Mijn motor zwabbert achteraan. Ik realiseer me dat de vering nog slap staat voor de slechte wegen en dus stop ik om de vering terug hard in te stellen waarna het gezwabber gedaan is. Iets voor Boedapest stopt de regen.
Op 26 km van Györ begint het terug te regenen. Ik kom toe aan hotel Fonte. (66538 km)
Ik neem een kijkje in het mooie, kleine stadscentrum en eet in een Turks restaurantje. Nadien gaan nog iets drinken en belanden dan in een Belgisch biercafé van Imbev. Ik neem er ook nog een gerecht met verwijzing naar Antwerpen maar het vertonen van mijn 'Antwerpse' identiteitskaart geeft me geen voordeel.

Zondag 24 mei. We tanken en kopen een vignet voor de Oostenrijkse autowegen. We betalen evenwel te veel want we krijgen een vignet voor een auto en niet voor een motor. Vrij snel begint het te regenen en in de buurt van Wenen hangen er lage wolken over de weg.
Aan een benzinestation ontmoet ik de motard uit Namur waarover eerder sprake.
We rijden aan hoge snelheid door en komen om 15 uur aan in Regensburg. (67068 km)
Ik ga een plonsje doen in het zwembadje van het hotel. Nadien zitten we met zijn allen aan de bar en laven onze dorst.

Maandag 25 mei. Ik vertrek om 7 uur. In Duitsland gaat het goed vooruit ondanks werken op meerdere plaatsen. 140-150 km/u is geen probleem en om 13u30 sta ik aan mijn garagebox thuis. (67806 km)

Einde van een groot avontuur,
waarbij de kers op de taart (de parade in Stalingrad) ontbreekt,
waarbij ik veel geluk heb gehad in de Kaukasus,
waarbij ik mijn beperkte kennis van het Russisch toch dikwijls heb kunnen gebruiken
en waarbij ik enkele fijne mensen heb ontmoet die ik misschien nooit meer terug zal zien.
Maar ik ben eindelijk in mijn geliefde Stalingrad geweest !

[John]

Je reisverslag is duizend maal leuker als je er wat foto's tussen plaatst!

[Lukas]

Wat een avontuur zeg.

En inderdaad, wat foto's zou leuk zijn.

[SaP]

Nice!


Sent from my iPhone using Tapatalk

[P-man]

Schitterend.
Bedankt om te delen

Ben evenwel ook benieuwd naar wat foto's.

De tijd van de reisverslagen is weer gestart.
Laat maar verder aantreden, mannen en vrouwen.