Dag 2: Lourdes tot Javier (ES) – 13 september
M’n ogen rollen naar alle kanten als ik de wekker hoor. Ik rol uit het bed en rol rustig verder, rechtstreeks de douche in. Afdrogen lukt niet zo goed, plat liggend op de grond. Nadien rol ik m’n motorpak in, de deur uit en de trappen van het hotel af. Ik kom pas tot stilstand tegen de zijpikkel van de motor. De rest van de bende is ook al op de parking gesukkeld. Iedereen ligt kriskras door elkaar, sommigen zijn tot bij hun eigen motorfiets gerold, anderen hebben onderweg een vergissing gemaakt en liggen tegen een auto. Die gaan nog wat werk hebben, om op hun zadel te geraken…
Ik klauter op de motor, activeer de ontbranders en vertrek rustig. We hebben 50meter verder afgesproken om te gaan ontbijten. Tegen dat ik koffie en ontbijt heb gehad komt de wereld zowat tot leven in mijn hoofd. Tot dat moment is het ieder voor zich. Dat de andere flierefluiters maar zelf zorgen dat ze tot aan de ontbijtzaak raken.
Na de eerste koffie-nipjes beginnen de eersten ook wat menselijke klanken te produceren. En na het ontbijt zijn we klaar om er tegenaan te gaan. Enkele collekes doen, de Aubilisque of zoiets , dan de Portalet en dan trekken we naar één van de mooiste valleien van de Pyreneeën, De Ordesa. Laat ons hopen dat we ernaartoe mogen rijden, want in het zomerseizoen is dat verboden voor verkeer. Iedereen moet via shuttles naar boven. De rest van de rit is vollen bak genieten. Wel wat regen gezien en ook eigenlijk koud gehad. En nu je het zegt, er was ook veel grind op de baan, met enkele zijstapjes van de banden tot gevolg En hier en daar schat er altijd wel eentje de bocht wat verkeerd in. Allemaal business as usual.
Maar voor we daar zijn, verliezen we elkaar nog even uit het oog, ergens in al die bergen. SMS’en, telefoons, postkaartjes, rooksignalen, tabula & stilus, postduiven, alles hebben we bij de hand om alle mogelijke scenario’s te counteren. Toch duurt het nog een dik halfuur eer we elkaar terug om de hals kunnen vliegen. Die reunie moeten we vieren met tapas en drankjes aan de grens met Spanje.
Ordesa here we come. Ik las eerder dat het verkeersvrije seizoen ergens tot halverwege september duurt. Dus het zal een kwestie van chance of pech zijn. Mooie streek om door te rijden. Het moet hier schitterend zijn om de wandelschoenen boven te halen en wat rond te trekken. Smalle valleien, krachtige rotsen op flanken, een vallei met ballen. De droom wordt zowat aan diggelen geslagen door een helleveeg, aan wie ze de verantwoordelijkheid van een bareel hebben gegeven. Niks van, is haar reactie. Pas vanaf morgen en geen dag eerder. Maar schatteke we hebben 1300km gereden om deze vallei te zien. En zijn we één dag te vroeg. Één dag… Verder verspilt ze geen woorden meer aan onze smeekbedes. Njet is njet.
Uw schuld Jan. Je had gisteren maar zo niet moeten aandringen bij Bernadette. En lachen met haar grot.
Wijle dus weer verder. Zoals ik eerder schreef, soms heb je chance, soms pech…
We trekken nog even wat zuidelijker om dan onze voorwielen naar het westen te dirigeren. We verlaten de Pyreneeën en komen aan in een soort western-setting. Doet me al helemaal fantaseren over het doel van morgen ‘De Bardenas Reales’. Maar zover zijn we nog niet. Eerst moeten elkaar nog eens kwijtspelen. Jung jung, hoe is het ooit zover kunnen komen. Om de tijd te verdrijven en in afwachting van het weerzien, flaneren we wat in een omgeploegd veld, met daarachter een verlaten dorp op een heuvelrug. Gelijkaardige dorpen zijn in deze contreien vlot te vinden. Hele dorpen die leegstaan. Ik positioneer me in het midden van dat veld, trek wat plaatjes en word afgeleid door het motorgeluid van nog een derde motor die het veld komt omploegen. Wat gaan we nu hebben, wie volgt de GS’en in dit veld. Jah tuurlijk… Fons heeft zichzelf een fulloption RT-toerer cadeau gedaan en om de eerste vakantie goed in te zetten, verkent ie vrolijk het sterk gehavende veld. Goe bezig makker. Misschien toch eens denken aan een iets avontuurlijkere motor.
Wonder boven wonder vindt iedereen het stekkie van vandaag. Na de krakemikkige overnachtingen van de voorbij dagen, slapen we nu eens in een kasteel, recht tegenover een kasteelkerk, op een domein van Javier, de één of andere Jezuïeten missionaris die in India de plaatselijke luitjes heeft willen bekeren. Hij heeft kunnen afklokken op 30.000 geredde zieljtes. Niet slecht hé ?
De bagage ligt ondertussen netjes (ahum) uitgestald op de kamers, de sandalen en de shorts zijn aangedaan en de biertjes staan op tafel. We verbroederen hier momenteel met wat andere toeristen en die weten te zeggen dat Bardenas Reales misschien morgen niet toegankelijk is. Militaire oefeningen of zoiets. Beeld u dat in… Nog een sisser op deze tweewielige kruistocht.
Dus Jan, geen grapjes over geen enkele heilige vandaag hé. We gaan het lot niet tarten.
Tot morgen.