Dag 1: Gent - La Mure
Om 4h30 vertrek ik uit Gent richting Luxemburg. De gps wil langs Kortrijk maar dat negeer ik.
In Luxemburg is het tijd om te tanken, een koffietje te drinken en iets te ontbijten. Het enige dat zo vroeg al open is, is een donut-bar. Een mierezoete sandwich met een gat in. In de rij aan de kassa vallen ook de eerste Rode Duivels supporters op weg naar Lyon te spotten. Een vrouw voor me somt voor haar man alle rode duivels op die ze kent. Die man heeft precies al spijt dat hij zijn madam meenam. Of hij is nog niet goed wakker. Feit is dat ie haar zo goed en zo kwaad mogelijk probeert te negeren. Mensen die vóór 7 uur 's ochtends een conversatie willen starten, verdienen het vuurpeloton.
Kilometers malen op de autostrade vind ik geen straf. Het is tijd om afstand te nemen, wat te denken, een beetje tegen mezelf te praten.
Bij mijn volgende tankstop staat er politie, brandweer, ziekenwagen en is het toilet afgesloten. De volgende dag lees ik in de krant dat daar een Belgische supporter is overleden.
De télépéage-badge is een geweldig ding. gedaan met handschoenen uitdoen, ticketje pakken, geld tellen,... Gewoon wachten tot het hekje opengaat en doorrijden. Goed.
Verder is het gewoon kilometers maken en time to count your blessings terwijl het landschap voorbijglijdt.
Bij de laatste tankstop zie ik de bergen
Rond drie uur kom in aan in La Mure (onder Grenoble) waar ik mijn eerste overnachting heb geboekt. Het hotelletje is toe maar de vader van de eigenaar heeft een kapsalon aan de overkant waar ik wat spullen kan laten liggen terwijl ik het 'stadje' ga verkennen tot het hotelletje opengaat om vijf uur. Verkennen beperkt zich vandaag tot het zitten op een terrasstoel en de passanten bekijken.
Om vijf uur blijkt dat ik me heb aangemeld aan het verkeerde hotel.
Gelukkig is het juiste hotel zo goed als om de hoek.'s Avonds spelen de Belgen tegen Italië maar niet 1 café is die avond open. Voetbal kijken vanuit mijn bed dus.
Dag 2: Route Napoleon naar Cannes
's Ochtends bij het ontbijt stel ik vast dat mijn oliepijl aan de onderste rand van het kijkglas staat. dat heb ik nog nooit geweten. Een beetje ongerust start ik de rit van vandaag. Een dik half uur verder parkeer ik mijn moto om nog een koffietje te drinken. Het oliepijl staat hierna weer mooi t.h.v. het bollleke. Alles ok dus. Waarschijnlijk stond de moto deze ochtend een beetje scheef geparkeerd.
Het eerste stuk tot Gap vind ik mooi. Tussen gap en Sisteron was het minder. Er valt wel goed door te rijden. En dat is niet erg want ik heb wel wat kilometers voor de boeg. Het is wel opletten voor de flitsers.
Sisteron ziet er mooi uit.
Na Digne-Les-Bains sla ik af op de D8 om zo 'binnendoor' richting Les Gorges Du Verdon te rijden. Dit is een zijsprongetje van de Route Napoleon dat ik er zelf heb aangebreid. De D8 voert me over het eerste colletje. De Col d' Espinouse. Op deze D8 ligt er verse 'gravillons'. Ik ken het nederlands woord niet maar het is wel opletten geblazen.
En dan is het al tijd voor een dagschotel en een liter water in de schaduw van een boom Het is een warme dag.
Met een volle buik kan ik verder naar Les Gorges Du Verdon. Hier wordt het al wat drukker. Al is dat relatief natuurlijk. In de zomer is het hier aanschuiven. Nu valt er best wel door te rijden en voorbij te steken als dat nodig is. ik sluit aan bij een groepje Hollands motorrijders.
Het water heeft hier een prachtige kleur. Het zal niet de laatste keer dat me dit opvalt gedurende deze trip.
De weg slingert zich door de kloof met de Verdon in de diepte.
Hoe dichter ik bij Grasse kom, hoe drukker het wordt. In Grasse loopt het gps-gewijs trouwens even fout. Wanneer ik een afslag mis, gaat de gps aan het herberekenen. Het duurt even voor ik dat doorheb. Ik had herberekenen nog aanstaan van gisteren toen ik gewoon van A naar B reed. Het is warm en druk in Grasse. De scholen zijn uit en alle kinderen worden hier precies door butlers in Porsche Cayenne's opgehaald. Effe filerijden dus. Ik overweeg even om me rechtstreeks naar mijn hotel in Menton te laten sturen maar zie daar toch van af. Er is nog tijd en een frisse muntwater later heb ik er weer zin in.
Bye the way, in Grasse staat een geweldige gevangenis met zicht op de Middelandse Zee in de diepte. Dus als je ooit in de bak zit en je mag een overplaatsing aanvragen... Grasse! Maar gelukkig zit ik niet in die situatie.
Op naar Cannes!
In Cannes zet ik de gps op m'n hotelletje in Menton. De autostrade doet deugd. Alle ventilatie van m'n vest staat open en de wind is heerlijk. Het is een mooie autostrade. Rechts vang ik regelmatig een glimp op van de blauwe Middellandse Zee, witte boten en dorpjes tegen de berg aangeschurkt en links zie ik bergen. Ik rijd door tunnels en over viaducten. En in Nice passeer ik vlak langs het eurostadion.
In Menton zet de gps me af voor de deur van het hotel. Ik heb gekozen voor Hotel De Belgique. Dat was zo ongeveer het minst dure. De recensies op het net (tripadvisor en consoorten) zijn unaniem in hun oordeel. Nul! Gemeenschappelijke douche en een toilet één verdieping hoger. Maar hey, who cares?
's Avonds steek ik mijn voeten in de Middellandse en kijk ik voetbal op café met bier en frietjes.
Dag 3: Menton - Briançon
Ontbijt laat ik voor wat het is. Enkel koffie deze ochtend.
De rit start pittig en ik zit nog niet in the flow. Tegen 10h00 snap ik dat ik effe moet ontbijten. Het oude dametje in een cefeetje op weg naar de col de Turini maakt me een fromage-jambon en excuseert zich dat het brood van gisteren is. Het gaat wel vlot binnen. En het rijden gaat vanaf dan ook vlotter.
Het landschap is hier ruw en de streek is desolaat. De wegen zijn navenant. Maar het is genieten.
Door het late ontbijt krijg ik pas tegen 15h00 weer honger en eet ik iets in Barcelonnette. Barcelonnette betekent ook dat ik het Parc National du Mercantour achter me laat. Ik passeer de Col de Vars en neem de traditionele foto.
Na de Col de Vars gaat het via een geweldige, snelle kloof naar de Izoard. Het gaat goed. Het is leuk rijden. Ik zit in the flow!
De klim naar de Izoard is desolaat. Het is koud en het waait behoorlijk hard. Maar wat een uitzicht. Dit is echt genieten. hier heb ik dus lang naar uitgekeken en het is helemaal wat ik ervan verwacht had. Mijn verwarmd vestje komt van pas.
De foto van de top van de Izoard krijg ik niet recht. Effe kopje scheef houden hé.
In Briançon vind ik snel een hotelletje. de moto kan op de binnenkoer. Opvallend hoe veel hotels zich profileren als motard-vriendelijk. Ik ben vriendelijk tegen iedereen...
Deze avond speelt Frankrijk tegen Albanië. Het café zit afgeladen vol. Er is gratis pizza voor iedereen. Ik moet en zal een Franse vlag op mijn kaak laten schilderen. Daar valt niet aan te ontkomen. Belg of niet. Het Franse volkslied wordt door zeker de helft van de klanten meegebruld. Manman, dat is nog een graadje erger dan in België. De Fransen spelen eigenlijk niet goed. Maar als dan Griezman in de 90ste minuut scoort, ontploft het café. De 2-0 in 96ste minuut heeft de helft niet gezien. Vive La France!
Dag 4: Briançon - Modane
Ja, de kenners van de streek hebben het in het snotje. Heeft ie zich overslapen? Is ie verkeerd gereden? Stukken onderweg?
Bij het opentrekken van de gordijnen zat het al fout. Gietende regen! Nu, ik heb goeie kleren dus daardoor laat ik me niet tegen houden. Ook het Engelse viertal op hun KTM's laat zich niet afschrikken en vertrekt met de regenpakken aan. Eentje van de vier moet zich wel reppen om de groep bij te halen. Hij raakte met zijn been niet over het zadel. Hij wijt het aan zijn regenpak. Stiekem steek ik het op zijn buik.
Ik rij via de N94 richting Gap. Zulke wegen vind ik steeds goed om in de mood te komen. En na een koffie met croissant stuur ik richting Col de Vars.
Hmmm, wacht eens. Col de Vars? Heb ik die al niet gehad? Verdoemme, die groene Lada Niva, heb ik die gisteren al niet gezien? Dit klopt niet.
Ik zit zo'n 60 km in de verkeerde richting.
Teveel gelachen met die dikke Engelsman deze ochtend. Instantkarma noemen sommigen dit.Ik doe col de la Madeleine en col du Galibier.
Bovenop de Galibier wil ik net m'n moto voor de wegwijzer posteren voor de foto wanneer een 65-plusser met z'n fiets bovenkomt en zich verkleumd begint warm te kloppen en te stampen. Sterk. Met de moto is toch net minder stoer, bedenk ik me en ik laat de foto voor wat ie is.
De col de Télégraph rijd ik over zonder het goed te beseffen. Ik moet er geweest zijn want plots ging de weg weer naar beneden. Ik zag geen hand voor mijn ogen. Dikke mist beperkte het zicht tot..., ja tot wat, 5-10 meter. Dat is wel speciaal. Zeker wanneer plots ook de witte lijnen weg zijn omdat de weg vers geasfalteerd is. Dan is de gps wel een hulpmiddel om een idee te krijgen van wat er gaat komen.
Na de Télégraph gaan de hemelsluizen volledig open. Tot nu stonden ze blijkbaar maar half open...
Dit is er een beetje over en dat vindt de gps ook. Die stuurt me de autostrade op. Klopt niet. Dat had ik er niet ingestoken. Wéér koffie... Beetje klooien met de gps... Een verzopen groep Harleyrijders passeert ondertussen luidruchtig aan het café, de MC Isere Rough Riders. Rough it is!
Wanneer ik 's avonds een hotelletje vind in Modane ben ik doorweekt, heb ik in, godbetert, Italië gezeten en ben ik (op de kaart) amper opgeschoten.
Werk aan de winkel maar eerst opwarmen met pizza en wijn!
Meteofrance belooft beterschap.
Dag 5 Modane - Thonon - Bellegarde
Mijn kleren zijn droog genoeg en het ontbijt smaakt. Gisteren heb ik de route uit de gps gezwierd en er opnieuw opgezet. Op het eerste zicht ziet het er goed uit.
De aanrijroute naar de Iséran is een mooie vlotte weg. Onderweg ben ik twee maal gestopt om een extra laagje aan te trekken.
Daar ligt ie.
De beklimming vond ik heftig. De weg is smal en echt niet in goede staat. Bovendien wordt er op een groot stuk gewerkt waardoor de breedte nog gehalveerd werd met alternerend verkeer. De top van de Iséran was kicken. Bijna eufoor gevoel. De sneeuw, de blauwe lucht, dat kerkje... Fantastich!
En de muren van sneeuw.
Ik passeer langs het stuwmeer van Tignes.
De liefhebbers van de Franse miniserie Les Revenants zullen dit zeker herkennen.
De klim naar Cormet de Roselend vanuit Bourg St.-Maurice begint smal met snel opeenvolgende krappe haarspeldbochten. Het is hier opletten voor tegenliggers. En die zijn talrijk. Ik kruis de ene prachtige oldtimer sportwagen na de andere. Veel Porsches, Jaguar E-types,... Een prachtig zich en sommigen hebben haast! Het is La Coupe des Alpes die passeert. Een rally voor wagens van 1940 tot 1986. Zij rijden van Evian naar Cannes. Er zitten pareltjes tussen. En een mooi geluid.
De afdaling loopt door een brede groene vallei. Het laatste deel door het bos is wel vettig door de modder die op de weg gestroomd is.
Na een middagmaal in Beaufort beland ik op de col des Saisies in een koeienfile. De beesten maken geen haast en vinden elk grassprietje langs de kant interessant.
De alpen zijn hier groener en minder ruw dan op mijn eerste dag. De huizen zijn van natuurstenen bouwsels veranderd naar meer chalet-achtige huizen. En het gras en de bloemetjes zien er inderdaad smakelijk uit. De koe heeft gelijk. No need to rush.
Via een mooie weg die zich tegen de bergwand langs een rivier kronkelt, bereik ik de col des Aravis.
Véél koeien hier. En een kapelletje. En een souvenirwinkeltje (voor de kinderen thuis)!
Voilà, de souvenirtjes zijn gekocht. Het laatste colletje komt in zicht. Col de la Colombière. Het voelt al als afscheid nemen. Een laatste blik op de bergen.
De rit naar Thonon is nog best mooi.
En in de latere namiddag sta ik met m'n botten in het meer van Geneve!
Ik trakteer mezelf op een Dame Blanche.
Als wat later een felle wind het terras wegblaast, hou ik het voor bekeken.
De Op de gps tik in 'naar huis' in. Het is nog best een lange weg van Thonon naar de autostrade.
Om 20h00 neem ik de eerste de beste afrit en beland ik in Bellegarde. Een leuk stadje waar ik snel een hotel vind.
In de Turkse pitta zie ik hoe de Turken op 5 minuten 2 goals slikken tegen Spanje. De sfeer daalt tot onder het vriespunt en ik besluit de rest van de match op 't gemak vanuit mijn bed te bekijken.
Morgen rijd ik naar huis.
