‘s morgens vroeg uit de veren, nog een goed ontbijt naar binnen spelen.
in de motorkledij springen, GPS vast klikken.
de R1200ST word buiten gerold. Beentje wordt er over gezwaaid, nog een kusje aan vrouwtje voor de helm opgaat en weg zijn we. Rustig binnen de grenzen van de vooropgelegde verkeersregels rijden we de snelweg van België af en zitten we in Nederland.
daar ook nog effe het gas in de hand houden tot het plakkaatje Duitsland verschijnt.
Oke hier kunnen we de motor rustig laten draaien op een goed toerental en gaat de snelheid ook de hoogte in. Al snel bereik ik Aachen en wordt de 1ste tankstop ingelast.
Een slokje drinken gaat door het keelgat, helm terug op de kop, nu wordt de zonnebril er bij gehaald, want de zon komt al aardig te voorschijn. Zo te zien zal het deze keer een ritje worden zonder regen naar bestemming. Rustig toerend over de Duitse autobahn, het toerental ideaal tussen de 4500 a 5000 komt snel Oostenrijk in zicht.
Effe opletten hier want we gaan de snelweg af om binnendoor op de oude brenner tot onze bestemming te rijden.
Ocharme die automobilisten, mobilhome rijders en sleurhuttrekkers. Als er geen 50km file was zal het er zeker 45km geweest zijn voor de grens. Met de moto er voorzichtig langs rijdend en uitkijkend voor tegenliggers die wel vlotjes door rijden kom ik aan in Italië.
Effe goed het verkeersbord lezen met de snelheden die toegelaten zijn en weg zijn we.
natuurlijk heeft de winter daar ook lelijk huis gehouden op het wegdek en wordt alles hersteld, reken daar nog de vele 4 wiel rijders bij. Dus echt vlotten doet het niet.
maar het is nog altijd sneller dan in koekblik.
effe gestrande ducati rijder helpen, bougie voor de knoppen en draaide dus maar op 1 cilinder
Bijna op bestemming zoek ik naar het bordje Steinegg. Kijkend op de GPS ook, vind ik het plaatje en draai ik een weggetje in dat redelijk stijl naar boven gaat.
Even inzoomen en ik zie al duidelijk dat het draaien en keren wordt tot boven. Gepakt en gezakt sleur ik de ST naar boven. Dat beloofd voor de komende dagen. Bleek dus ook dat de bochten genummerd zijn en dus het Hotel bovenop een Joch ligt.
wat moe van de reis wordt ik fantastisch goed ontvangen aan het onthaal, komen direct wat gekende ST rijders op mij af, stom verbaast dat ik er al was, krijg ik direct een glas drinken in mijn handen geduwd. Iedereen blij om mij weer te zien, ik ook natuurlijk wederzijds.
Na het binnengieten van mijn 1/2liter appelsap met spuitwater, ga ik terug naar de ST rij hem naar beneden de motorparking binnen en volgt de ontlading.
tevens nog vele andere motorrijdes, waar de beplanting is kon je door en daar stond het ook vol met motoren en aanhangwagens (die kan je daar ook kwijt)
zeer handig dus en tof als je met 2 a 3 motos op aanhanger afreist.
Alles afgeladen en op de kamer een goede douche en verse kleertjes.
terug naar boven en gelijk aanschuiven aan tafel voor het avond eten. Avond eten bestaat uit 4 gangen, dus dat heeft gesmaakt.
Nog wat napraten op het terras en rond 22.30 druip ik af naar bed….slaapwel.
Dag 2
Wekker gezet om 07.15 ontbijt was vanaf 08.00uur dus tijd zat om op te frissen de ST checken op olie verbruik en eventueel andere dingetjes na de lange rit van gisteren die 1153 km bedroeg. Bleek alles dik en wel in orde.
Wat trappen op, langs het zwembad, terug trappen op, kom ik aan in de eetzaal.
Het ontbijt zag er heerlijk uit en zo smaakte het ook. Je mag zelf kiezen welk ei je wil, met spek, paardenoog met spek of zonder spek, zacht of hard gekookt…kortom zonder lege maag ging je daar niet buiten. De avond voordien hadden we samen beslist dat we ons gingen verdelen in groepjes, de zeer vlotte rijders, de vlotte (normale rijders) en de langzame.
Iedereen kon zelf kiezen welke groep en ik koos voor de normale. Ik wil tenslotte nog wat zien van natuur en omgeving.
Na het ontbijt terug een reeks trappen af, motorkledij aan…terug trappen op naar de R1200ST en starten maar.
Mijn billen nog niet volledig bekomen van de lange rit, maar voldoende om er in te vliegen.
( De R1200ST heeft dan ook een goed zadel en goede zitpositie) volgend de bochten elkaar op. Ik was nog wat onwennig in het begin maar na enkele Km en de banden goed opgewarmd doken we bocht in bocht uit. Prachtige rotsformaties mooi gladgestreken vers asfalt, belanden we op een terrasje ergens god weet waar voor mij.
We bestellen wat te drinken en ons Italiaans bleek dus van iedereen op geen kl*ten te trekken, wat enkele hilarische lachbuien te weeg brengt. Vraagt iemand simpel weg waar het toilet is (allee dat probeerden we toch) duurde dat al gauw enkele minuten voor de dame het doorhad dat we effe de blaas moesten ledigen. Komt hij terug buiten en stomverbaast kijkend en zeggend, dat moet je zien, er zit gewoon een gat in vloer er staat geen pot om op te zitten. Ik heb goed moeten mikken om dat gat te passen. Werd het mij snel duidelijk dat het om een frans toilet ging
. ik moest ook nog effe mijn blaas gaan ledigen en heb dan maar gelijk een foto genomen. 
Terug aangezet wat bochten her en der komen we achter een vrachtwagen te hangen en zoals je la kan denken kan je dat daar zomaar niet effe voorbij rijden. We zetten ons aan de kant en het begint lichtjes te regen. In de bergen weet je nooit wat er van weer u te gemoed komt. Dus effe regenpakje aan, ondertussen willen we weer vertrekken komt er toch wel een andere vrachtwagen voorbij zekers. Lachend met de voorrijders besluiten we dan toch om de weg verder te zetten. De regendruppeltjes veranderen in stortbui en we stoppen dus aan een terrasje om te schuilen. Het was overdekt hé anders had het ook geen zin.
Na lekkere koffie te hebben geslurpt is het over met regenen en vertrekken we terug.
We besluiten om terug richting hotel te rijden en niet meer te stoppen, zodoende iedereen zich nog kon douchen en omkleden voor het avond eten. En wat denk je het begint toch wel weer te stortregenen zekers. Ik kreeg de schuld van de regen op mij daar ik vorig jaar 950km door de gietende regen naar Ulbersdorf ben gereden. Dat nemen we er dan maar bij.
Tegen dat we terug in het hotel kwamen waren we opgedroogd want de laatste km reden we terug in de stralende zon. Een Goede douche, naar het terras, een aperitief 1/2liter weisbier, wat napraten begaven we ons naar het avond eten, wat natuurlijk weer dik in orde was. Viel effe mijne euro dat we niet gestopt waren voor middag eten. Dit bleek eigenlijk ook niet nodig daar het ontbijt stevig was en het avond eten nog steviger. Na het eten zelfde ritueel op terras en zien dat je genoeg vocht op nam om het verloren vocht te recupereren.
Terug werden groepjes ingedeeld voorde volgende dag en dan gingen we allen samenkomen bovenop een berg uiteraard voor de groepsfoto.
Slaapwel….
Dag 3
Zoals gezegd in vorig verslagje, hadden we afgesproken bovenop een pas om groepsfoto te maken.
De groepjes waren door elkaar gehaald en iedereen ging zijn weg.
Bij ons in de groep tevens de vrouw van de organisator die in plaats van achterop nu zelf rijdt met een F650GS
Rustig kuierend door het landschap langs watervallen en mooie vergezichten, kwamen we aan op de straat die aanloopt naar de joch waar we de groepsfoto zouden nemen.
Daar gooiden we onze naftbak nog eens vol.
Michael de kopman vroeg of het goed was dat iedereen op zijn eigen tempo naar boven reedt en zonder probleem was iedereen akkoord.
Het vlakke stuk met mooie bochten die je aan een razend tempo kon nemen, vloog voorbij.
Zoef daar gaat mijn voorwiel een richting uit die ik niet wil.
Terug controle over de ST die namelijk zeer vlot zich laat corrigeren bij foutjes merk ik dat er een fijn laagje zand op het midden van de weg lag, die dus aan de basis lag van deze adrenaline slipper. Hoe hoger we de berg in gingen hoe langzamer ik reed en genoot van het uitzicht. Tevens met de camera op de moto zijn er vlug wat foto’s gemaakt en moet ik niet om de 5 meter stoppen om plaatjes te schieten. Boven aangekomen stonden er een paar R1200ST s netjes op een rij. Wij zetten de onze er bij en niet veel later komen de andere ook toe. Er worden foto’s gemaakt en de andere motorrijders weten niet wat ze zien. Als chinezen nemen ze ook hun camera en schieten ze plaatjes.
Na wat babbelen en goed lachen, stel ik mijn camera in op filmen. We zetten ons klaar en zoeven naar beneden. Een GS rijder had blijkbaar meer plaats nodig dan hij dacht en reedt constant in de weg, waardoor het inhalen soms een huzarenstukje was. Uiteindelijk iedereen er voorbij en kon het gas terug open. Beneden splitsten we ons terug in de groepjes en ons groepje met nog een ander groepje hadden zin in iets lekker.
In Italië spreekt het voor zicht dat je pasta en pizza in alle formaten en toeters en bellen er op kan krijgen. Ik bestel mij dus een pizza hawai. Wat ik zag toen ze het bord brachten spreekt boekdelen. Moet ik dat op krijgen een diameter van ongeveer 45cm lag er voor mijn neus. Met goeie moed begon ik er aan en met die moed heb ik dan ook alles binnengewerkt waar het thuis hoort. Namelijk de verteringssappen in mijn maag. Spreekt voor zich dat ik nog aan het eten was terwijl de andere al lang gedaan hadden.
Na dit rondje pizza stapten we terug op de moto en vervolgens reden we weer boch in bocht uit joch op joch af. Michael die een zeer geoefend rijder is en er ook al enkele rijvaardigheidstrainingen op heeft zitten, ik die altijd achteraan reed om plaatjes te schieten, hadden eens zin om samen de banden goed rond te zetten. We stopten aan een verkeerslicht en ik nam positie in naast Michael. We lachten eens naar elkaar en weg waren we. Stevig door de bochten volgde ik hem op de voet, bij wijlen gingen we zelfs uit het zadel hangen om door de bochten te scheuren. Dat was eens uitleven tentop. Mijn mondhoeken rijken mijn lellen.
Boven aangekomen wenste hij mij proficiat dat ik hem bijgebleven was. We vergeleken de banden en wat bleek, bij hem waren de kanten er af en bij mij nog een mm of 5 over.
Zo zie je dat bochtentechnieken toch verschillen en als je denkt op het einde te zitten nog wat over hebt.
Hij ligt met sportmax ik met pilotroad 2 banden.
Soms voelde ik wel dat mijn ST zich niet optimaal gedroeg in bochten, bleek dat mijn veren niet op punt waren afgesteld. Ze nog wat harder gezet en dan de uitgaande demping bijgeregeld. De ST gedroeg zich nu nog veel beter op de weg en gingen de tapkes en letterkes op de kant van de band genieten van het asfalt. Je hebt tenslotte voor de complete band betaald…
Iedereen terug te samen en wijle terug weg, plots een groepke ducati rijders die ons zeer voorbij gingen, we konden het niet laten en allen achter de ducati’s aan. Het duurde niet lang of wij vlogen ze voorbij en lieten ze de achterkant van onze ST in alle pracht aanschouwen. Ze trachten nog te volgen, maar te vergeefs. Onderaan de joch stelden we ons op een parkingske te wachten op de dame die met haar F650GS bij ons groepje hoorde.
Het moet gezegd dat ze ook zeer vlot door de bocht gaat en dus in 1 jaar tijd veel heeft geleerd, tevens geniet ze er ook met volle teugen van nu ze zelf kan rijden inplaats van achterop moet.
Terug rijdend naar het hotel, ging het weer rustig en genietend van het landschap.
Aangekomen, motoren geparkt, terras op, pintje drinken, gaan douchen, lekker eten en napraten, terug terras op en wat vocht binnen gieten. Zeg ik tegen de bende dat het voor mij morgen een rustdag is, ik ben namelijk nog niet echt uitgerust van de vele km die ik heb gedaan en wie mij kent weet dat mijn lichaam niet alles meer kan zoals vroeger.
Ik zeg dus dat ik naar een plaatsje ga rijden en dan wat ga wandelen.
Ze tonen mij wat ze van plan zijn morgen en raden mij aan om de Sella ronde te rijden.
Dat is niet ver en een klein maar prachtig toertje.
We zien wel…
Slaapwel…
Dag 4
De zon straalt door het venster en de dag breekt dus aan.
Opgestaan nog niet goed wetende wat ik ga doen, ga ik ontbijten.
Blijkbaar is iedereen van plan om het wat rustig aan te doen en zijn eigen weg te gaan.
Ik besluit om dan toch de Sella ronde te rijden aan een wel zeer toeristisch tempo.
De route in de GPS geladen. Begeef ik mij naar de ST die staat te kwispelstaarten om te vertrekken. Nog een olie check upje en hij kan dus ½ litertje gebruiken. Druk op de startknop en weg zijn we. Aan gekomen in het dal effe de tank ook vullen. Rustig rijdend achter wat autos richting de passen komen er enkele ST rijders mij uitwuivend voorbij. Ik kom aan de start van de ronde en daar staan 3 ST rijders rustig een pafke te doen. Ik begin aan de eerste bochtencombinatie en al gauw draai ik de ST niet meer rustig door de bochten, maar gaat het wat vlotter, de fun is dan ook niet te smaden dat je krijgt.
Doch hou ik mij er aan om regelmatig een stopke in te lassen en fotootjes te maken. Tevens stop ik boven op iedere pas om een stickertje te kopen. Mijn koffertje begint al aardig vol te hangen…
De tip die ze mij gaven van de Sella ronde is meer dan goud waard. Zeker nu het nog geen hoog seizoen is en er nog vlotjes kan gereden worden. Op enkele reisbussen na en kleine vrachtwagentjes met bevoorrading, is er niets in de weg om het genot te ontnemen.
in mijn euforie om foto's te maken ben ik zelfs een golf terrein op gereden.
ik dacht al wat is dat gras hier mooi en wat staan die kerels zo raar te kijken.
Ik kom het zoveelste shopje buiten en staat er een oud vrouwtje mijn prachtig STtje te bewonderen. We geraken aan de praat en in mijn beste Duits vlot het gesprek redelijk.
Ze vindt BMW motoren zeer mooi en ze heeft er nog 3 staan thuis. Verder in het gesprek blijkt dat haar man is overleden en ze daar te veel mooie herinneringen aan heeft om weg te doen. Er staan dus nog mooi exemplaren her en der…
Een beetje aangedaan, vertrek ik terug de volgende pas in de ronde. Ik bemerk een heli die wel wat raar doet ergens tegen een bergwand aan.
Ik stop om wat te eten en te drinken en foto’s maken natuurlijk. Zie ik de heli terug en die is aan het winchen. Hangt er gelijk een bakje onderaan, was het een oefening of hebben ze iemand van de wand moeten plukken..? we zijn toch weer een belevenis rijker geworden.
Plots hoor ik het geluid van een boxer, draai mijn hoofd en zie 2 ST rijders mijn richting uitkomen. Snel de camera opzetten en fotootje maken.
Ze stoppen ook en de heli is snel het onderwerp. Na een knabbel en babbel zetten ze hun tochtje verder en ik mijn tochtje.
De ronde zit er op en ik heb er van genoten, terug naar hotelletje dus.
Daar aangekomen staat er een ST rijder die door omstandigheden niet aanwezig kon zijn, maar toch eens is overgekomen om goedendag te zeggen. Spreekt voor zich dat er niemand aanwezig is rond 14.30uur maar dat ze de ST de sporen aan het geven zijn in de bergen.
Na een kort gesprekje doe ik de wandelkleren aan en ga op stap richting piramiden van Steinegg. Op kaart ziet dat er niet zover uit, maar ik heb mij toch een beetje vergist. ’t Is namelijk bergop, bergaf, bergaf, bergop… met zweet op mijne rug kom ik aan om mooie plaatjes te schieten, maar je ziet niet veel door de begroeiing. Dus ga ik effe de afsluiting over om beter zicht te krijgen…
Voorzichtig daal ik af en ja hoor ik kan ze mooi zien en van dicht een fotootje maken.
Op mijn stappen keer ik terug de omheining over en vervolg mijn weg terug naar het hotelletje. In de verte hoor ik boxers, dus enkele ST rijders zijn ondertussen ook terug van hun ritje.
Kijk ik op mijn horloge en is het later dan gedacht. Terug in de kamer een goed douchke en verse kleertjes. Terrasje op en dorst lessen. Al snel is het tijd om avondeten te nuttigen, terug terrasje en doorspoelen.
Slaapwel….
Dag 5
Samen met mijn kamergenoot besluiten we de timmelsjoch te bestijgen.
Na het wakker worden en de wasbeurt worden we wederom begroet met de lachende zon alla teletubie. We gaan ontbijten en er worden groepjes gemaakt zoals eerder. Doch ik wil van alles wat gezien hebben en na gisteren nog met kamergenoot de bespreking te hebben gemaakt kon hij zich vinden in mijn plannetje. We rijden naar de timmesljoch.
Na het ontbijt gaat iedereen terug in het motopakje kruipen en worden de ST s gestart.
Stuk voor stuk vertrekt iedereen en wij dus ook. Iedereen heeft ondertussen zo wel iemand gevonden met dezelfde rijstijl en doel dus alles is dik in de chakosse.
We zijn nog maar de pas af en komen in Bolzano aan. Daar gaat het effe mis met de GPS.
Hij valt gewoon uit zonder reden? Dus effe op orintatie rijden tot we ons veilig aan de kant kunnen stellen. Gps terug aangeklikt en oef hij start terug.
Wat was de oorzaak? Geen idee, hopelijk nu geen probleem meer. Gelukkig zat ik nog in de goede richting maar 1 straatje verder. Dus effe kijken hoe best op te lossen en door bolzano centrum. ’t Moet weer lukken dat het markt was. Rustig verder ploeterend komen we op de juiste baan terecht en de verkeersregels in acht nemend kwa snelheid, blijkt dat ze daar flitspalen hebben. Dus niets aan de gang en opletten met de gashendel. En gelijk had ik want nog wat verder stonden ze met de lazergun. Vriendelijk lachend naar ons tuffend op de ST niets aan de hand reden we naar de joch. Ja het noemt daar allemaal joch, ge moet er enkel iets voor plaatsen. We waren niet de enige motorrijders, dat ben je daar nooit.
We bestijgen de pas en de eerste tunnel bied zich aan. Eu waar ben ik, ik zie niets verdoem die tunnel is niet verlicht en ligt nog in een draai ook. Groot licht op maar zicht is nog altijd niets. Voorzichtig de tunnel uit en effen aan de kant om de glazen van mijn zonnebril te vervangen door de oranje glazen. Ja dat gebeurd maar 1 keer hoor. In de verte horen we gedonder en denken allebei; hopelijk geen onweer… nee hoor het water van de smeltende sneeuw komt gewoon naar beneden en maakt ook de weg wat nat of zeg maar heel nat.
Dus voorzichtigheid geboden.
Nog wat fotoos hier en daar komen we uiteindelijk boven aan in de sneeuw.
Komen er drie ducati rijders toe en beginnen te praten in Duits tegen elkaar.
Voor ik het door had en hun nummerplaat had gezien natuurlijk.
Het waren Nederlanders. Dus omschakkeling in moedertaal is veel beter.
Boven in de berghut een lekker koffie, de kaart nog effe op tafel en via een andere weg besluiten we terug te rijden.
Behalve de bergaf, dat was dezelfde weg terug.
De ducati rijders zijn enkele minuten voor ons vertrokken, die gingen naar een ducati treffen daar niet ver vandaan. we starten de moto en beginnen de afdaling.
Enkele bochten later zie ik de ducati rijders een bocht nemen en euuu. Hoe doe je dat.
De eerste rijdt netjes door de bocht, de 2 plaatst zijn voetje en stapvoets door de bocht en de derde laveert waggelend door de bocht?
Heb ik iets gemist, zie ik niet goed? Ach het zijn misschien extreem voorzichtige rijders.
We stoppen nogmaals onder de weg om de dikke pul uit te trekken en plasje te maken.
We rijden verder door naar de SP98 een straat die we niet in doorgaan genomen hebben.
Het blijkt een verdomde goede keuze, geen verkeer, nieuw asfalt en zeer mooie overzichtelijk bochten. Al gauw gaat mijn tempo de hoogte in en de lettertjes van de zijkant wordt in het asfalt gedrukt. Het gaat zo enkele km door maar er komt een einde aan.
Mijn collega komt terug langszij en zijn gezicht straalt van blijdschap. Spitse strasse roep hij.
We brengen nog bezoek aan Merano centrum en eten een lekker ijsje. Ondertussen aanschouwen we mooie Italiaanse schonen natuurlijk.
Het is ons eigelijk te warm om in motobroek te blijven zitten en we keren terug naar het hotel. Ondertussen is het terug mooi tijd voor ja je kent het wel douchen apperitiefke en hoi hoi piepeloi, vandaag staat BBQ op het menu. We blijven dus op het terras…
Lekker smullen en nadien nog een snapske.
Jammer maar helaas is het dan weer bedtijd
Slaapwel…..
Dag 6
De beroemde Stelvio staat op het spel.
Velen zeggen dat hij zeer moeilijk en technisch is. Andere zeggen dan weer de moeite niet.
Doch als je daar bent moet je het eens gedaan hebben.
Dus route uitgestippelt en na het ochtend ritueel gaan met die banaan.
Via de SP98 ja hoor de mooie baan rijden we richting Stelvio.
Het wordt drukker naarmate we de pas naderen. Zou het dan toch waar zijn….
Ach nee autos en mobilhomes haken af en enkel nog wat motorrijders en fietsers schieten over eer we goed en wel beginnen aan de Stelvio. Het gaat rustig aan bochtje in en bochtje uit. Fietsers staan terplaatse te trappellen en komen dus amper vooruit.
In bocht 34 besluit ik effe halt te houden om een drankje en hapje te nuttigen en de fietsers wat uit te lachen, terwijl er innerlijk toch wat bewondering schuilt als daar volledig naar omhoog fietsen. We doen ook een warm pulleke aan, want je weet niet hoe koud het daar zal zijn.
We rijden verder en alles valt heel goed mee tot boven. De Stelvio is dan toch niet zo moeilijk zoals ze zeggen. Wel mooi om te zien. Daarboven op de Stelvio is het een drukte van weleer en onsmakelijke souvenierswinkels vragen zotte prijzen voor allerlei dingskes.
Tja ik ben er nu en kan zowel ook een zotte prijs betalen voor een stikkertje en pin.
Mijn collega doet hem tegoed aan een hamburger die 6 euro kost en amper ziet liggen.
Ik bekijk effe het kraampje en nee bedankt voor mij geen voedsel van dat ding.
We maken enkele zotte plaatjes en we vetrekken terug langs de andere kant naar benden om dan zo naar de gaviajoch te rijden. Die staat op mijn michelin kaart als moeilijk aangeven.
Het wonder geschied, de saaie Stelvio blijkt aan de andere kant veel mooier te zijn en specaculairder dus dat is mooi mee genomen en mijn camera weet van geen ophouden.
We komen aan in Santa catrino en gaan de Gavia op.
Miljaar wat isdatte. Haarspelden om u tegen te zeggen de weg amper een stuur breed, kappot asvalt, maar ooooooooooozo prachtig. We komen dan ook amper 1 of 2 motorrijders tegen, hoe meer we stijgen hoe kouder het wordt en we hadden ons pulleke uitgedaan op de stelvio omdat het eigenlijk niet koud was. Niet plooien ’t is hier te schoon en we rijden voorzichtig verder, smeltwater waar we door rijden overspoelt onze botten en we krijgen er zelfs koude voeten van. We komen boven aan en houden effe halt maar niet te lang.
Beneden is het warmer. We draaien de bocht om en een prachtig blauw groen watertje trekt de aandacht en dus terug foto’s maken dus.
Je kan niet beschrijven wat je ziet met een foto toestel maar wel een kleine indruk van de omgeving en zijn pracht.
Voorzichtig draaien we bocht in bocht uit hopend dat er geen tegenligger komt.
En die kwam er wel maar dan op het juiste moment, dus konden we aan de kant en hem laten passeren. De Gavia pas is dus de mooiste dat we gereden naar mijn mening.
Hoewel de Sella ronde ook te versmaden is als de beste aaneensluitende passengroep.
Beneden aangekomen moest ik mijn batterij vervangen want de camera had niet stilgestaan.
Dit gebeurd zijnde vervolgende we onze weg naar Bolzano om dan terug naar Steinegg te rijden. De nodige tussenstops ingelast en ijsje op het terras ga ik nog effe langs het benzine station om de moto vol te tanken.
Terug lekker eten enz…
Sluit ik de avond af met Martini on the rocks.
slaapwel...
Dag 7
Nu de ST gisteren getankt is staat er geen rit op het programma, maar een bezoek aan Bolzano centrum.
We gaan met de bus en er een gezellige dag van maken. De lijnbus vertrek bal aan het hotel en is een reisbus. Dat is wat ander of hier Zenne. 5.50euro voor heen en terug voor 2 personen in alle luxe.
Aan de lijn om daar een voorbeeld aan te nemen. We vertrekken richting Bolzano en al gauw blijkt dat je, als je daar slaagt om met een bus een rijbewijs te halen, je ook kan rijden met zo een bus.
Het is geen sinecure met de tegenliggers en haarspelden om met zo een bus de berg af en op te rijden. Komen we aan in Bolzano pal in het centrum, dus dat is ook mooi meegenomen.
Rustig kuierend door de winkelstraatjes en marktjes, bemerken we dat het beter is om ergens een klein steegje in te duiken voor de echte specialiteiten en toffe cafeetjes.
Veel is er niet geschied die dag en rond 14.20 hebben we de bus terug naar Steinegg genomen om dan onze bagage klaar te maken voor de afreis de volgende dag.
slaapwel
Dag 8
Enige R1200ST rijders hebben onze groep gisteren al verlaten en zijn terug naar huis en tuintje gereden al dan niet met de moto op de aanhangwagen.
Tijdens het ontbijt is de groep dus al sterk ingekrimpt, we spreken nog over vanalles en nog wat 1tje vertrekt nog met de moto naar Griekenland, waar zijn vrouwtje al naar toe is met de vlieger en hem daar staat op te wachten. Ik heb een andere terugweg gekozen, over Luxemburg. Na het ontbijt ga ik betalen en geef ik de mooie Barbora, Jana en Julia, nog een aandenken.
Ik neem afscheid van de groep met vochtige ogen na deze prachtige week die voorbij is gevlogen of moet ik zeggen gereden.
Ik start de ST en vertrek naar de penserjoch om zo verder naar de brenner te rijden.
In Oostenrijk is er een oud ventje die zo vriendelijk is om mij door te laten. Ik ga er op mijn gemakske voorbij en achter de hoek staat de politie mij op te wachten.
Ik wordt aan de kant gezet en krijg een bekeuring voor inhalen waar niet mag.
Shit happens en ik moest 35euro ophoesten.
Normaal was het 70euro verbodsbord en witte lijn overschreden.
Dus niet jammeren en doen alsof ik amper Duits kan help blijkbaar als Vlaming.
Ze verwittigen mij dat over het komplete traject controle is vandaag.
Mooi meegenomen, want hij vertelde de waarheid. Dus snelheid en verkeersregels nauwlettend in het ooghouden tot op de A7 in Duistland.
Joepie hier kan het gas open en aan warpspeed rijden we naar de Eifel.
Nog een file op de A8 en een plensbui (wat dacht je dat het niet ging regenen met mij op de baan)
naderen we schrijnend Luxemburg.
Pfff. Wat gaan we doen ’t is eigenlijk nog maar 18.00uur. smsje naar huis dat vrouwtje vers ondergoed in badkamer klaarlegt en go with te flow rijden we naar huis.
Einde van dit reisverhaal
Groetjes Iron
alle bilder hier klikken
BMW F800GS
) maar de gps zit een beetje krom als ik dat zo mag zeggen.Ik kan de meters van de moto bijna niet lezen.Heb jij daar ook last van ?