Reisverslag: Andorra and beyond

[GStephen]

Eind mei ben ik met een bende gelijkgezinden Andorra en omstreken gaan verkennen.

Dag 1 zaterdag 24 mei 2014.



Ik had een route binnendoor in elkaar gestoken, maar heb die niet in de praktijk kunnen brengen. Hiervoor heb je toch zeker drie dagen nodig. En die had ik niet.
Dus gaan we vandaag via de autosnelweg iets meer dan 800 km afleggen om dan morgen via de gewone wegen de eindbestemming te bereiken.

Tegen 9u30 ben ik weg.
De rit verloopt vlot, enkel voor Parijs heb ik te maken met een harmonicafile.
Rond Parijs geraken is een makkie: constant Bordeaux volgen en van zodra je Clermont Ferrand ziet, die richting nemen.

Af en toe een spatje, maar veel fronten heb ik net kunnen ontwijken.

Ik was op mijn hoede voor snelheidscontroles, maar heb er geen gezien. Wel veel vaste camera’s.
Het viel me wel op dat er weinig snelheidsduivels waren. En als die passeerden, dan waren het meestal Britten, waarvan er trouwens veel op de baan waren.

In Montpezat-de-Quercy is de camping rap gevonden. Een belleke naar de uitbater (verdikke, wat is de landcode weer van Frankrijk? Ah ja +33) en ik kan me installeren.

Enige foto van de dag.

[GStephen]

Dag 2 zondag 25 mei 2014.



7u30 en de oogjes gaan open. Ik heb goed geslapen. Een wasje en een plasje, ontbijt en tegen 8u30 kan ik beginnen inpakken. Net op dat moment begint het te druppelen.


Via vlotte baantjes en glooiende landschappen ga ik in een weide boog rond Toulouse.

In Mas D’Azil koop ik een paar koffiekoeken. Een eind verderop kom ik aan de reden waarom ik hier ben: een bezienswaardigheid die ik toevallig via het Adv-forum heb gevonden:

Les grottes du Mas D’Azil.


Zodanig groot dat er een openbare weg doorloopt.


Best niet te rap daarin rijden want er zijn bochten én zebrapaden.


Aan de andere kant hou ik een lunchpauze en kijk naar een paar bungeespringers.

Vanaf nu begin ik van langs om meer in de bergen te komen.

Op de Col de la Crouzette zit ik in de mist.


En op de Col de Port voel ik de eerste regendruppels.


Op de Col de la Casa is het zelfs ronduit koud. Da’s niet moeilijk want we zitten boven de 2000 meter.

Tegen 15u45 kom ik na wat zoeken in het hotel Anyóspark aan.
Omzeggens tegelijk komt mijn kamergenoot ook aan: Peter uit Wevelgem. We kunnen dus lustig in ons eigen dialect met elkaar klappen 
De welkomstreceptie is in de bar vlak aan het restaurant waar we ons avondeten en ontbijt krijgen.
Om daar te geraken moet je wel een kleine wandeling doen: vanuit onze kamer (eigenlijk mini appartement) drie verdiepingen naar beneden, dan een dikke 100 m naar een snelle lift die ons een 20tal meter hoger brengt, een gang door, deurgat door, lift in 2 verdiepingen naar boven, parkeergarage door, straat oversteken, trapje omhoog, draaideur door en langs de receptie. Oef, hiervan krijg je honger.
Het hotel is dus een complex die over een redelijk oppervlak verspreid ligt.
Het eten is top en het gezelschap ook. De vakantie begint goed

[GStephen]

Dag 3 Maandag 26 mei 2014.




Het regent. Gedomme.

Eerst tussen de druppels door gaan ontbijten. Alweer top. Zelfs de churos (= typisch Spaans ontbijt) worden aangeboden.
Terug op de kamer besluit Peter niet te rijden. Het is hem te nat. Ik kan het hem niet kwalijk nemen, maar ik zie mezelf niet de ganse dag binnen zitten.
Ik besluit wel de spiegelreflex niet mee te nemen. Met zo’n weer kan ik daar toch geen foto’s mee nemen, daar heb ik de Olympus voor, die kan daar wel tegen.

De route moet wat aangepast worden, want de vlakbij gelegen eerste col van de dag, de Col d’Ordino, is versperd door een rotsblok.
Dus direct naar de Col de la Casa. We zien dat die in het wit ligt…
We zien zelfs een aantal vroege vertrekkers terugkeren en heel duidelijk door de armen boven het hoofd te kruisen tonen dat er geen doorkomen aan is. Die gaan dus via de toltunnel. Ach, we zien wel.


Hoe hoger hoe kouder en op d’een duur zitten we zelfs letterlijk in de sneeuw.
Da’s ook een first voor mij. Met een slakkengangetje en toegeknepen billen geraken we zonder kleerscheuren de col over.

Het begint langzaamaan op te klaren en voor de rest van de dag gaan we een afwisseling hebben van wolken, wat spatjes en zon. Het is pas wanneer we Andorra terug binnenrijden dat we terug in de regen zitten.

Vandaag maken we kennis met de wegen die we de volgende dagen gaan aandoen. En dat belooft! Omzeggens perfecte asfalt, bochten in het kwadraat en weinig verkeer!
Voorbeeld van zo’n weg is de N260 tussen El Vilar d’Urtx en Ribes de Freser. Hier komt de boxer echt tot zijn recht. Viercilinders gaan eraan voor de moeite . Sjonge jonge wat een baan . Maar dat is eigenlijk ook zo voor de rest van de rit.

Dat en het feit dat je geregeld te maken hebt met mooie landschappen.

Mirador de la Trava


Zicht op het dorpje Gósol.

Het feit dat er weinig verkeer is heeft ook als gevolg dat je meer kans hebt op het zien van de lokale fauna. Zo rond ik een bocht en zie voor me een ree wegspurten. Gelukkig dat er toen geen tegenligger afkwam, want dan zat ie vast: links een afgrond en rechts een rotswand. Een dikke 200 meter verder vlucht ie het bos in.
Gisteren was er iemand die sprak van snelheidscamera’s in Andorra. Hmm, dat wil dus zeggen dat ik waarschijnlijk geflitst ben…
Vandaag let ik dus extra op. Ook op de locals. Als die goed doorrijden, dan is er geen gevaar. Het valt me trouwens op dat de Andoresen (bestaat dit?) redelijk agressieve chauffeurs zijn. Ik moet hier zowaar Brusselse manieren uithalen om me te laten gelden.
Opvallend is ook dat je serieus moet zoeken naar een supermarkt, maar niet naar een pompstation. Die heb je omzeggens om de 500 meter .

[Prince]

Ik Kijk al uit naar het vervolg.

Bedankt voor de posts

[WernerVS]

Altijd zalig om lezen en te kijken naar de bijgevoegde foto's .
Dat het op de 2de dag str*** weer was is altijd iets minder prettig om horen .

[WernerVS]

Altijd zalig om lezen en te kijken naar de bijgevoegde foto's .
Dat het op de 2de dag str*** weer was is altijd iets minder prettig om horen .

[Lukas]

Dit is leuk!

[P-man]

Tof.
Bring it on...

[ZWIEP 01]

Ik ga ook die richting uit volgend jaar in mei....
leuk verslagje

[GSPeP]

Die maandag lag er inderdaad sneeuw op de Pas de la Casa.
Op 2000 m. was het al 0°C, terwijl men nog tot 2440 m. moest stijgen.
Auto's die naar beneden kwamen, lage vol sneeuw.
Wij hebben toen toch maar de tunnel genomen.

[GStephen]

Dag 4 dinsdag 27 mei 2014




Vandaag is het droog. Na de avonturen van gisteren gehoord te hebben, laat ook Peter zich niet vangen. We gaan allemaal rijden.

Om één of andere vreemde reden slaag ik erin om als laatste van de bende te vertrekken. Toch zal ik als 2e terug aankomen.

Was het gisteren de dag van de korte bochtjes, vandaag komen de lange ruim aan bod.
Eerst de N260 naar Sort.
Hier kom ik 4 Britten tegen, de begeleider op een Ducati Diavel en de drie anderen op supersports.
De Diavel gaat er als een raket vandoor en is absoluut niet bij te houden. De buikschuivers hebben het moeilijk. De Laatste 2 laten mij zelfs door. Heel vriendelijk van hen.


Aan de Mirador del Cantó ga ik wel aan de kant om van het natuurschoon te genieten. Daar bleek de Diavel ook op zijn compagnie te wachten.


Op de Port de la Bonaigua (2072m) ligt er zelfs een mooi sneeuwtapijt, maar gelukkig niet op de weg.

’s Middags overval ik samen met een aantal anderen van onze bende een plaatselijke eetgelegenheid en zorgen voor een droomomzet voor de uitbaters.


Ondertussen maken de gieren boven ons hoofden gebruik van de thermiek. Nog nooit zoveel van dergelijke vogels samen gezien.


En dan is het terug naar het hotel, via alweer machtige baantjes en prachtige vergezichten.


Coll de Montllobar.


Lekker vlammen tot in Seu d’Urgell. Want vanaf daar is ’t mooi achter elkaar aan een maximum snelheid van 90 km per uur en met een verbod van inhalen. De politie staat er geregeld, dus is er niemand (valt wel op) die het ook maar waagt om het zotje uit te hangen.

Als we van gans de dag 10 druppels regen hebben gezien, dan is het veel. De zon kwam zelfs af en door eens doorpiepen. De temperatuur is echter niet naar Spaanse normen.

[GStephen]

Dag 5 woensdag 28 mei 2014.



Elke ochtend worden we wakker met het Spaanse nieuw op TV. Het weerbericht toont dat er een ferm front onze richting uitkomt. Dat belooft.
Op het einde van de dag zal blijken dat we het (behalve in Ripoll) volledig droog hebben gehouden. Op een paar momenten hebben we zelfs de zon gezien.


Om één of andere reden fascineert dit gebergte mij. Waarschijnlijk speelt de overweldigende aanwezigheid van bossen daar een rol in.



Kluizenaarsoptrekje?

Ook vandaag ben ik in mijn ééntje op stap. Toch is het leuker om samen met iemand anders het middagmaal te nuttigen. Het toeval wil dat ik net tegen de middag Hilde en Johan tegenkom die ook op zoek zijn naar een plaatselijk restooke.
We eten er heel lekker voor weinig geld, o.a. aardappelpuree met groene bonen en héél véél look, gefrituurde aardappelschijfjes en een kippenbil.
Na de maaltijd laat ik ze verder rijden want hun rijstijl is niet echt de mijne…


terug op de N260 tussen Ribes de Freser en El Vilar d’Urtx.
Respect voor die mensen die met zo’n gevaartes dergelijke baantjes moeten volgen.
Ook een goeie herinnering om niet te veel van de bocht af te snijden… Je zal maar zo iets voor je neus zien opdoemen.


Terug in Andorra las ik nog een extra ronde in. De baan gaat snel de hoogte in.


Hoe hoger ik kom, hoe kalmer en hoe meer natuur.


Wat een contrast met die drukke vallei daar beneden!


Ook op de Col d’Ordino, die ondertussen weer vrij is, heb je ruimte, natuur, stilte en zichten zat.


Mirador Roc del Quer.


Het stadje waar de col zijn naam aan ontleent.

Rap verder naar het hotel, want de wolken beginnen weer samen te pakken.
Tegen 18u begint het goed te regenen.
Frank krijgt direct de kans om zijn vers gestoken rubber (Metzler Karoo 3) te testen op grip (bij later nazicht blijkt zelfs dat je er geen profijt aan doet om daar je banden te vervangen. De BTW is er misschien lager, maar de garages rekenen zelf goed door…).
De achterblijvers komen goed nat in het hotel aan. Dominique (Rone) is zelfs onzacht met de grond in contact gekomen. Op de laatste col dan nog, dus omzeggens vlakbij het hotel. De moto schuift aan 15 per uur (heeft ie achteraf op zijn gps vastgesteld) tegen een muur met een volledig vernielde voorpartij als gevolg.
Het zal hem een aantal uur (door een depanneur die vanuit Frankrijk nota bene óver de Pas de la Casa gaat – en dus ook in de sneeuw – i.p.v. via de tunnel) in de kou en de ondertussen vallende sneeuw kosten om terug in het hotel te geraken.


Uiteindelijk is iedereen terug safe and sound in het hotel en sluiten we de dag af met een gezellig gekeuvel tussen pot en pint.

[GStephen]

Dag 6 donderdag 29 mei 2014



Vandaag rij ik samen met Frank, Miguel, Alain en Eric.


Frank heeft de voorbije dagen een aantal extra km’s toegevoegd aan de voorziene routes. Zo ook vandaag. En met dat ik toch iedere keer vroeg op het hotel aankwam, was het besluit snel genomen om dit groepje te vervoegen.


Door de canyon ergens langs de C-13.


Langs één van de stuwmeren die we vandaag passeren.


Bij onze eerste koffiestop passeert er een karavaan van dure auto’s.

Tijdens die extra km’s zijn we in de voormiddag zowaar Harald en zijn groep gepasseerd. Tegen dat ik dit aan mijn groep kon duidelijk maken, waren we al ettelijke kilometers van elkaar verwijderd en had het geen zin meer rechtsomkeer te maken. Alain heeft hem wel nog een sms’ke gestuurd.

Op een fotogenieke plaats profiteer ik ervan om een aantal actiefoto’s te nemen.

Alain


Miguel


Alain neemt dan mijn toestel over om mijzelf ook eens op de gevoelige plaat te krijgen.


We passeren nog de ruines van een Romaanse kerk. Jammer genoeg heb ik de locatie daarvan niet opgeslagen.


Vandaag worden we getrakteerd op mooi weer.

Enkel tijdens de terugrit kregen we te maken met 2 redelijke buien.

Wanneer we ergens een bocht ronden, zien we verderop verschillende zwaailichten. Daar is een ongeval gebeurd. We zien een Porsche aan de overkant en een Ferrari aan de kant staan. Ik let echter zodanig op de vrouwelijke agente die mij aanmaant verder te rijden, dat ik de op zijn dak liggende Ferrari in het lager gelegen veld niet heb opgemerkt. Eric achter mij, had dit wel gezien.
Stoppen en ramptoerist spelen kon niet. Daarvoor waren er iets te veel Mosos d’Esquadra.
Goeie les voor ons: te enthousiast de bocht in kan nare gevolgen hebben…(maar dat staat dan ook al in mijn onderschrift).

[GStephen]

.

[tweecilinderke]

[GStephen]

Dag 7 vrijdag 30 mei 2014



Gisteren had ik mij goed geamuseerd dus rij ik ook vandaag weer met dezelfde bende. Miguel is wel al terug op weg naar huis wegens heimwee. Zijn plaats wordt ingenomen door Nadine.
We beginnen de dag droog.


Bij het nemen van een aantal schone plaatjes blijft de groep niet op mij wachten…
Ik neem ze het niet kwalijk. Ik stop nu eenmaal graag veel als ik fotogenieke plekjes tegenkom.
De rest van de rit heb ik dus alleen gereden.


Geregeld eens afstappen en de berm opstappen levert schone zichten die je anders niet ziet van op de weg.

Op de Coll de Jou zie ik een klein afslagske naar een belvedère. Kga eens gaan zien zie. Het blijkt toch een ferme tippel bergop te zijn, maar wanneer je er een dergelijk zicht voor krijgt, heb ik het er voor over. Oordeel zelf maar:



Af en toe valt er een druppel en hier en daar liggen de wegen er nat bij. Tot nu toe hebben de Tourance Nexts zich van hun beste kant getoond, maar in zo’n natte bocht moet ik blijkbaar toch iets te plat gegaan zijn, want plots schoof mijn voorwiel een paar cm weg. Gelukkig lag mijn snelheid niet te hoog en heeft een snel voetje plaatsen mij van een valpartij behoed.

Tegen de middag heb ik een ingeving wanneer ik Solona passeer. Gisteren hebben we hier in een lokale cafetaria een ijsje gegeten. Eens zien of daar nu ook iemand zit die ik ken. En ik heb geluk. Ik kom er mijn kamergenoot Peter en zijn kompanen tegen.
Eén van die kompanen had minder geluk dan ik, want hij is wel onzacht met de weg in contact gekomen. Hij was er serieus van onder de indruk. Bleek dat hij in al die jaren dat hij met de moto reed (inclusief woon – werk) nog nooit was gevallen. Zo zie je maar: niemand is er van gevrijwaard…
Zij eten elk een gigantische pizza, ik beperk mij tot een bescheiden (maar overheerlijk) broodje.
Na het eten ga ik weer mijn eigen gangetje. Hun tempo is mij iets te traag.


En dan gaan de hemelsluizen helemaal open.
zeker gedurende 1 u moeten we door een gezapig vallende regen. Er is echter zoveel water dat de rioleringen moeite hebben om het te slikken waardoor er zich beekjes op het wegdek vormen.
4 Noorse motorrijders hebben blijkbaar zodanig schrik dat ze nog trager dan een tractor vooruit gaan. Als er nu één nationaliteit is die regen zou moeten gewend zijn…
24 km voor Seu d’Urgell stopt de nattigheid eindelijk en dit tot en met het hotel. Zodoende komen we toch relatief droog terug voor onze laatste avond samen.


In het hotel worden we nog getrakteerd op de première van de nieuwe Jaguar XF. Ik kwijl.

Einde deel 1

[GStephen]

Deel 2

Dag 8 zaterdag 31 mei 2014



Het begint een gewoonte te worden. Terwijl iedereen terug naar huis keert, brij ik er nog een weekje aan en ga wat dieper het Spaanse binnenland in.

Tegen 9u15 ben ik klaar en neem afscheid van de anderen.
De rit verloopt voorspoedig én ik word getrakteerd op mooi weer.


Het valt mij op dat de Europese subsidies hier goed benut zijn voor de wegeninfrastructuur. Niet alleen ligt die er zeer goed bij, maar soms gebeurt het dat de gps een haarspeld aankondigt en in werkelijkheid blijkt die weg gewerkt. Of er zijn carrément nieuwe wegen die nog niet gekend zijn door mijn elektronische gids.

In Naval is het verwarring troef met al die kronkelende steegjes. De GPS weet ook geen raad meer. Ik gok en sla ergens rechts af. Direct kom ik in een steegje terecht die stijl naar beneden gaat. Jadadde, als ik die terug naar boven moet nemen, dan gaat de koppeling ferm stinken. Zoveel is zeker.
Efkes de kaart op het scherm eens goed bestuderen. Met wat uitzomen zie ik dat de hoofdweg vlakbij ligt, maar dat er geen weg naartoe leidt. Op goed geluk volg ik de steeg verder, die overgaat in een niet verhard veldweggetje én verderop door een beek gaat. Oef, terug op de hoofdweg. Maar direct stuurt de gps mij terug naar het dorp. Nee dat wil ik niet meer, er moet een andere oplossing zijn. Ik krijg een ingeving aan een afslag en vermoed dat dit een weg is die nog niet is gekend door mijn elektronische vriend. En inderdaad, verderop kom ik terug op de voorgestelde route.


Na een 500tal meter gaat die jandorie over in een piste.

Nu, het is middag dus eerst aan de kant onder een boom en een booke eten. Kort daarop komen er 2 compleet uitgeruste Landrovers met daktent en al van de richting die ik uit wil. Er wordt vriendelijk goedendag geknikt en verder gereden. Eigenlijk moest ik dan al in de smiezen gekregen hebben dat dit geen simpele “walk in the parc” zou worden.


Afing. Ik start eerst met een makkelijke piste die langzaam aan moeilijker wordt.


Rechts van mij zie ik een spookdorp; op de kaart is daar niets meer van te zien, dus compleet in de vergetelheid geraakt, zelfs geen naam meer. De kerktoren ziet er mij wel gerestaureerd uit…

Halverwege passeer ik het op sterven na dode Suelves. Hier en daar zijn de huizen nog bewoond, maar de merendeel zijn aan het verkommeren.
Vanaf nu wordt de piste echt wel moeilijk: grote losse stenen, stukken scherpe rots, weggespoelde gedeeltes, zand...

en zelfs een (gelukkig kort) stuk modder.
Helaas geen foto’s van die moeilijke gedeeltes, ik was een ietsje te geconcentreerd om rechtop te blijven met mijn volgepakte brommer met banden en vering die op normaal straatgebruik stonden. Om maar te zeggen dat dit niet voorzien was. Maar we hebben er een spannende ervaring bij.


Gelukkig dat ik hier niet door moest. Maar het is wel een mooi plaatje
Ideaal moment om efkes op adem te komen.

In Bárcabo kom je op de gelukkig terug geasfalteerde A2205, een kronkelbaantje die door het Parque Natural de la Sierra y los Cañones de Guara loopt. Af en toe word ik getrakteerd op toch wel indrukwekkende kloven.




Ondertussen zie van die donkere loodkleurige wolken naderen.
eerst rij ik ernaartoe en daarna erlangs.
Om klokslag 15u vallen de eerste regendruppels. Ja lap, al de verluchtingsritsen van mijn vest staan open, want het is behoorlijk warm…
Bij het eerste pompstation bereid ik me op het onvermijdelijke voor, terwijl ik de tank laat volgooien.


Gelukkige valt het al bij al goed mee, en laat ik uiteindelijk het front achter me.


Na Huesca krijg ik lange rechte stukken weg voor me geserveerd door een desolaat en plat landschap. Wat een contrast met van waar ik net kom!

Er is nauwelijks verkeer, de zon schijnt (opnieuw) maar er staat wel een sterke wind. Zo sterk en uit een zodanige hoek dat mijn helm bijna van mijn hoofd gerukt wordt.

Op één van die stukken heb ik op een haar na een aanrijding met een Hyundai Sonata die zonder boe of ba de baan dwarste, terwijl ik iets te snel (120 ipv 90) naderde. Gelukkig is er niets gebeurd, maar toch heb ik mezelf op een kapitale fout betrapt: ik bleef naar die auto kijken i.p.v. naar de ruimte daarachter. Een mentale plets om de oren was dus op zijn plaats.

In Villafranca vind ik redelijk makkelijk de camping waar ik mijn tentje voor 2 nachten zal zetten.
De camping zelf is proper maar ligt niet echt gunstig, i.e. kalm. Ze ligt vlak aan een hoofdweg waar er toch geregeld zwaar verkeer voorbij komt gedenderd. Bovendien draagt de wind het geluid mee van één of andere fabriek in de buurt, die van een zodanige lage frequentie is dat die zelfs hoorbaar is met oordoppen in. Die bewuste wind laat zich ook goed voelen en de tent kan niet echt beschut opgesteld worden. Dit alles samen is niet echt bevorderlijk voor een goeie nachtrust…
De meerderheid van de aanwezigen zijn de kroostrijke Spaanse gezinnen (het is dan ook weekend), een eenzame Belg (yours truly), de obligate Hollander, 2 Britse mobilhomes, een aantal Fransen met MTB’s en een Zwitser en Oostenrijker.

[GStephen]

Dag 9 zondag 1 juni 2014

Het belooft een zonnige dag te worden, maar de wind is ook weer van de partij.


Vandaag bezoek ik de Bardenas Reales en omgeving.


In lang vervlogen tijden was er hier een binnenzee. Als bewijs zijn er fossielen van krokodillen en zeeschildpadden gevonden. De bodem bestaat vooral uit zand, kalk en klei. Niet echt sterke materialen. Deze zeer poreuze bodem wordt vrijgesteld aan de regen, de wind, de winterkoude en de zomerhitte met als resultaat een toch wel indrukwekkend semi woestijnlandschap.
Blijkbaar zijn er hier zelfs ook een aantal spaghetti westerns opgenomen.
Pas in 1999 is van dit gebied een natuurpark gemaakt met een gebied van 144 km². Sinds 2000 is het zelfs een UNESCO werelderfgoed.


Alle wegen in het park zijn onverhard, maar zeer makkelijk te berijden. Er rijden zelfs tourbussen…


Eerste en beroemdste bezienswaardigheid is de Cabezo de Castildetierra.



Als je het zo wil zien, zal je je moeten haasten, want volgens de lokale wetenschappers zal het binnen 50 jaar er zo uitzien:

Ze gaan dan moeten zoeken naar een nieuw symbool-uithangbord voor dit park.


Her en der vind je dergelijke scheuren in de bodem.
Uiteindelijk zal er in de verre toekomst niets meer overschieten van dit landschap, behalve een hoop zand.

So enjoy it while you can





In de Bardenas was er veel Guardia Civil aanwezig, want er was een betoging tegen de aanwezigheid van een schietterrein van de Spaanse luchtmacht in het midden van dit park.


Wrakken van oude F4 Phantoms en een eenzame Mirage F1 dienen als doelwit.

Zondag zijnde was er (helaas voor mij vliegtuigspotter zijnde) geen vliegactiviteit, behalve de heli van de Guardia die een oogje in het zeil hield.

Op het terrein zelf waren ze actief met 4x4’s en deze DRZ.


Aan de noordelijke ingang van het park staat dit eerbetoon aan de herder. Vroeger werden de schapen van de Pyreneeën naar hier gedreven om te overwinteren. Nu zijn er nog een handvol herders die dit nog doen. Langzaamaan is hun ras aan het uitsterven.

Ook rond het park zie ik veel onverharde wegen waar het niet verboden is om over te rijden. Maar ondertussen zijn we al ver in de namiddag, dus waag ik mij niet te ver.

De wegen liggen er werkelijk verlaten bij en lopen door een wild agrarisch landschap.


Wel ga ik eens gaan zien naar Sos del Rei Catolico.


Er is daar een parador, dus moet het er daarom wel de moeite zijn.


Ik beperk mij tot het zicht dat men heeft vanuit dit staatshotel op de lager gelegen vallei. Een wandeling door het centrum met al mijn materiaal zie ik niet zitten.


Via via keer ik terug naar de camping. Ik bemerk dat elk dorp waar ik passeer toch wel minstens één historisch gebouw heeft. Iemand die geïnteresseerd is in de geschiedenis haalt hier wel zijn hartje op.



Wanneer ik terug naar de camping rij via dezelfde weg als gisteren, valt het contrast in het landschap mij nog meer op: ten westen van het park doet men o.a. aan rijstteelt en is het er PLAT en op amper 5 km te oosten daarvan heb je dan die wilde rotsformaties. Heel frappant.

Op de camping is het nu een stuk kalmer: de kroostrijke gezinnen zijn terug huiswaarts gekeerd.
We gaan dus een min of meer rustige (het verkeer is er nog steeds) nacht tegemoet.
Slopel.

[GStephen]

Dag 10 maandag 2 juni 2014



Het ontbijt van de camping stelt niet veel voor . Eén grote ronde pistolet doormidden gesneden en getoast, een glas abrikozensap, een groot glas warme melk met een zakje chocoladepoeder, boter en confituur. Ach ja, ‘k heb geen afwas te doen, dus win daar weer wat tijd.


Een laatste blik op de Bardenas.


Dan is het via de lange rechte, saaie, veelal verlaten wegen.


Richting de bergen die net zichtbaar worden met hun besneeuwde toppen. Vanaf dan wordt het terug leuk met de bochtjes.

Ergens onderweg hou ik een middagpauze en eet met veel smaak mijn dag oude stokbrood met chorizo.


Hoe meer ik de Costa Brava nader, hoe grijzer, zwoeler én drukker.

Van zodra ik Girona ben gepasseerd, begint alles terug bekend voor te komen. Wanneer ik dan de afslag neem voor ’S Agaró heb ik een grijns op mijn gezicht die van het ene oor naar het andere rijkt.
Het voelt echt aan als “thuis” komen. Hier heb ik tijdens al mijn jeugdjaren minstens een maand doorgebracht. Mijn ouders huren er nog steeds jaarlijks een appartement en ik ga er drie dagen komen logeren.


De avond wordt ingezet met een overheerlijk glas ijskoude Hortchata de Chufa.

[GStephen]

Dag 11 dinsdag, 12 woensdag en 13 donderdag 3, 4 en 5 juni 2014

Deze dagen worden gekenmerkt door het (zoals vroeger) te voet gaan verkennen van ’S Agaró, Platja d’Aro en Sant Féliu de Guixols, luieren, vuile was in de wasmachine, lekker eten enz… en dat allemaal gratis ende voor niks. Genieten quoi.


Elke ochtend met een dergelijk zicht op de zee opstaan is geen straf.

Het weer laat zich echter niet echt van zijn Spaanse kant zien. Het is wat te fris voor het jaar. Je moet echt wel uit de wind zitten wil je zonder trui van de zon genieten. Áls je die ziet, want geregeld passeren er wolkenvelden.


Da’s nu eens een originele manier om een boom te ondersteunen.

Vlakbij is er het vijf sterren hotel Hostal de la Gavina. Meestal vind je daar dan enkele exclusieve bolides.

Zoals deze Ferrari 458. Alhoewel ik het donkerbruine vermoeden heb dat ie deffect is, want er ligt een ferme laag stof op.

Donderdag ga ik wel nog eens het baantje tussen Sant Féliu en Tossa de Mar gaan verkennen. Die had ik nog een aantal jaar geleden eens gereden met de Deauville en herinnerde mij die als een tof stuurweggetje met mooie zichten op de rotskust en de wilde natuur.
Nu moet ik dat toch ietwat nuanceren. Ik ben ondertussen dan ook verwend door de grandioze wegen die we aangedaan hebben in de Pyreneeën. De zichten zijn er inderdaad, maar de staat van de weg eist toch de nodige aandacht. Tot drie maal toe voel ik het voorwiel wegschuiven over een beetje zand. Dat doet de speelijver dermate afnemen. Ik wil het niet geweten hebben nu net op de smikkel te gaan net voor de terugreis naar huis.




Terug op het appartement wordt de moto opnieuw bepakt en bezakt voor morgen.

[GStephen]

Dag 14 vrijdag 6 juni 2014



Iets voor 9u vertrek ik terug Noordwaarts.
Ik ga langs de kust naar de grens. Het is een mooi traject, maar door het vele verkeer gaat het maar traag vooruit.


Het weer werkt ook niet echt mee.


In Port Bau neem ik per abuis de tunnel in plaats van de col. Ik maak echter geen rechtsomkeer om die toch aan te doen. Ik heb al genoeg tijd verloren. Bovendien zou ik daarboven toch in de wolken zitten, en da’s ook maar niks.

In Port-Argelès keer ik definitief de rug naar de zee en duik het binnenland in.
Aan een air langs de D117 hou ik mijn middagpauze. Een Française die er bij kwam zitten dacht dat ik een Duitser was. Net door de vlag op mijn nummerplaat . Na wat aardrijkskundeles gegeven te hebben, groet ik ze en zet de tocht verder.
Er staan nog wat bezienswaardigheden op het programma.

Zoals de Gorges de Galamus


De beelden zeggen genoeg hé


Da’s pas goed verborgen. Dit is de Ermitage Saint Antoine de Galamus.
Meer info: http://fr.wikipedia.org/wiki/Ermitage_S ... de_Galamus


We zitten in het land van de Catharen. Dus af en toe passeer ik een ruïne van wat ooit een ferm fort moet geweest zijn.

Dan is't richting Carcassonne.
Daar waar het in 2009 niet echt gelukt is om een schone foto te hebben van de Cité, slaag ik er nu in om er een paar te nemen. Jammer van het weer.


Ik verlies er wel veel tijd door het zoeken naar brandstof.
Vanaf hier begint de bewolking meer en meer open te breken.


Daarna is het de beurt aan de Gorges de la Clamoux, die niet zo spectaculair zijn zoals de vorige, maar toch nog steeds de moeite.


Roc Suzadou langs de D920.


Hier blijk ik een deel van de Route des Lacs te volgen.

Rond 19u30 vind ik ergens voor de poorten van de Gorges du Tarn een camping.
Een oud klein vrouwtje verwelkomt me en zegt me dat ik me mag placeren waar ik maar wil. De camping is dan ook half verlaten.
Ik maak de fout niet direct te betalen (ze sprak van 7€) en spreek met haar af om dat morgen te regelen…

[Den Dirk]

't wordt spannend.... Verandert het oude vrouwke in een heks?.... Zal de motard het overleven???

neen, grapje, ik vind het een zalig verslag! Ik heb ook een weekje in de Pyreneeën rondgetoerd en me verbaasd van de goede kwaliteit van wegen!! Ik kan geloven dat Spanje failliet is , ze steken al hun geld in wegen (en in voetballers..)!!

[GStephen]

En dan nu de ontknoping

Dag 15 zaterdag 7 juni 2014



Tegen 7u15 ben ik up and about.
De zon is al ferm aan het schijnen. Mooi zo.
Ik doe alles op’t gemak, want op de camping is het nog muisstil.


Een ferm beest houdt mij gezelschap bij mijn ontbijt.

Na alles terug ingepakt te hebben rij ik tegen 9u naar het receptiegebouw. Die blijkt echter nog potdicht te zijn. Er is niemand te bespeuren, ik zie geen brievenbus en heb enkel 20 € biljetten in de portefeuille. Na 10 minuten wachten hou ik het voor gezien en vertrek dus zonder betalen.
Vandaag is de dag van de 3e versnelling en de prachtige vergezichten (we hebben er nog niet genoeg gehad…).

Eerste attractie: Canyon de la Dourbie



Met het dorpje Cantobre.

Op een bepaald ogenblik stuurt de GPS mij een bepaalde richting uit die ik verdacht vond. Pas na een aantal kilometer zegt ie dat ik rechtomkeer moet maken en dus de ganse weg moet terug keren. Getver de getver, geen idee waarom dat ie dat gedaan heeft…

Een paar keer schuift de moto opnieuw. Is het niet door de kiezeltjes, dan is het door het zwetende wegdek. Opletten dus.
En warm: > 35° C!

Op de Michelin-kaart zie ik een attractie met drie sterren aangeduid. Het vergt een kleine omweg en wanneer ik die verder volg, kom ik terug op de voorziene route. Het besluit is dus rap genomen: ik ga eens gaan zien naar de Point Sublime van de Gorges Du Tarn.


Ter hoogte van Les Vignes klim ik uit de Gorges naar het hoger gelegen plateau.


Daarna is de weg er naartoe er eentje van 12 in een dozijn. Maar wanneer je dan op het bewuste punt komt, duikt het landschap weg in dit:



Een beetje extra uitleg over de regio.


Daarna is het terug de vallei in op een weg die bij momenten toch niet van de breedste is.


Pittoresk plaatsje om een gehuchtje te starten. Ik vraag mij alleen af of het ook zo pittoresk is wanneer de Tarn zijn niveau stijgt na sterke regenval :-s (zie maar wat er nu gebeurt in de Var en de Pyrénées Orientales).


Ik volg de Tarn verder tot in Le Pont de Montvert. Daar neem ik links de D20 naar de Col de Finiels.


Op die col is er één of andere fietswedstrijd. Ik moet dus uitkijken voor die mannen en vrouwen die de berg opzwoegen en daarna aan de andere kant afzoeven.


Aan het landschap te zien zou je het niet zeggen, maar we zitten hier nog altijd dik boven de 1.000 m.

Nabij St-Flour-de-Mercoire vind ik een bank met tafel en hou er een lunchpauze.

Daarna is’t via de Barrage de Naussac

Kweet, het beeld stelt niet veel voor. Zie het als een bewijs da’k er ben geweest


Geef toe, dit verdient toch een plaats in de lijst van de originele stadsnamen.


Dan is het de beurt aan de Allier rivier om die een tijdje te volgen.
En geregeld laat die zich van zijnen schonen kant zien:



De zeldzame keer dat ik op een Nationale kom (nl. de N102 in Fix-Saint-Geneys), zie ik een politiecontrole voor me. De auto net voor me wordt uit het verkeer geplukt, Ik mag gelukkig doorrijden. Niet dat ik iets te verbergen heb, maar ik heb nog een eind af te leggen en verlies dus niet graag teveel tijd.

Twee maal word ik geconfronteerd met een omleiding. De laatste wilde me zelfs op de autosnelweg. Uiteindelijk ben ik toch zonder veel problemen door de werken gereden. Tot groot ongenoegen van een buurtbewoner die mij luidkeels iets toeriep. Van piekenaas gebaard en rustig verder gereden 


Langs het kasteel van Mauzun. Een bouwwerkje van de 13e eeuw, op een uitgedoofde vulkaan.


Van vulkanen gesproken, in de horizon zijn er nog van dergelijke exemplaren te zien.


Dit is dus het type weg dat ik volg: soms smalle, meestal verlaten rustige D-baantjes tussen de velden en de bossen.

Ik had een camping voorzien in Decise, maar wanneer ik daar toekwam werd ik geconfronteerd met dit:

er was verdorie een kermis in volle gang.
Zelfs al was de camping daarachter nog open, dan nog wilde ik er niet overnachten met al dat lawaai.

Dus eerst tanken en daarna naar de volgende stad op de route: La Machine.
Eén van de redenen waarom ik graag in Frankrijk op stap ben is dat wanneer je een stad(je) nadert de overnachtingsmogelijkheden (en dus ook de campings) mooi bewegwijzerd zijn.
Deze camping is van het rudimentaire type, maar o zo rustig.


Naast 2 Nederlanders op leeftijd die naar de bergen gaan op simpele brommerkes en een Oostenrijks koppel in een mobilhome heb ik het ganse terrein voor me.
Die Nederlanders gaan wel tot gat in de nacht nogal luidruchtig levensbeschouwingen, avonturen en plannen met elkaar uitwisselen. Daar gaat de rust.
Afing, een gezonde vermoeidheid en een paar oorstoppen zorgen ervoor dat ik toch een verkwikkende nachtrust tegemoet ga.

[GStephen]

Dag 16 zondag 8 juni 2014




Onze Hollandse vrienden slagen er wonderwel in om de toch wel grote tent en alle andere spullen in de tassen van de twee brommers te proppen. Respect.

10 minuten later ben ik ook klaar. De factuur is betaald, ik kan dus vertrekken “with a clear conscience”.


Vandaag wordt gekenmerkt door lange rechte wegen, maar opnieuw veelal verlaten en tusschen veld en bos. Schiet wel lekker op.


Langs Vézelay.


De plaatselijke motorclub vereert Noyers met een bezoek.



Kort daarop word ik geconfronteerd met dit. Tja, oké dan é 
Een van de voordelen om met een allroad te rijden.


Plat.


Groen.

Best dat het stralend weer is. Stel u voor dat het regent en waait.


Net op tijd rij ik de Champagnestreek door met gelukkig weer wat hoogteverschillen en dus ook bochtjes. Het werd me net niet wat eentonig.


Langs Reims, op weg naar de laatste attractie van de reis.


De pits en tribunes van het oude stratencircuit.


Deze weg was afgezet, maar met een air van “ik moet hier zijn”, geraak ik er zonder problemen door.
Er is namelijk een treffen aan de gang. En dat van een automerk waar ik nog nooit van gehoord had: Facel Vega.
Meer info: http://nl.wikipedia.org/wiki/Facel_Vega






Deze stonden er ook te blinken.
Voordeel van dit gebeuren is dat ik er een merk heb leren bij kennen. Nadeel is da’k geen fotooke heb kunnen pakken van mijnen brommer voor de gebouwen. Je kan het niet al hebben é.


Van daaruit is het in min of meer rechte lijn naar huis.


met als kleine interruptie een kermis koers in Lauwe.

Tegen 17u ben ik home sweet home.

The end.

[Den Dirk]

iel tof verslagske...

chapeau!!