Dag 1 van Antwerpen naar Missen.
Wat te doen als dochter uit huis is en vrouw en zoon een uitstapje maken naar Thailand voor 10 dagen?
Juist, de motor uit stal halen en ergens naartoe rijden waar je gezegd hebt ooit nog eens terug te komen maar dan niet op 4 maar op 2 wielen, gemotoriseerd uiteraard.
Na dat al 2 keer te hebben gezegd wanneer we in de Dolomieten waren met de auto, was dit dé moment.
“Ga je dat helemaal alleen doen?” Ja en waarom niet.
O.k., met twee is leuker maar daar dit nu niet kan houdt niets me tegen.
Na heel wat info- en zoekuurtjes o.m. op het forum, een provisoire route gemaakt in mapcourse, toch nog even nieuwe waterdichte laarzen gaan kopen en vertrekken voor een week.
Na dagen, weken van natte (zomer)dagen droog kunnen vertrekken naar de Duits- Oostenrijkse grens is meegenomen, de weersvoorspellingen gaan trouwens de goede kant uit.
Wat blijkt; hoe meer “D” in zicht komt, hoe grijzer de lucht met zo’n 12°C in de buurt van Butchenbach. (doet me dat niet denken aan de promotietrip?)
Voor de eerste maal regenbroek aandoen en wisselen van handschoenen bleek al snel de juiste beslissing te zijn.
Het ging over van regen naar stortregen en onweer met alles er op en er aan van geluid en verlichting.
De snelheidsborden boven de zeer mooie snelwegen geven een maximum aan van 60km/u en dat was zeker niet overdreven, bakken water.
Maar niet gezeurd want af en toe stond er ook een waterzonnetje aan de hemel, voldoende om op een “P” even te kunnen pauzeren en wat te eten en te drinken.
Ondanks de vele werkzaamheden en bijhorende vertragingen, vorderen de kilometers snel en rond 17.30 kom ik als een verzopen kieken aan in Missen en meerbepaald aan Landhotel Albrecht waar ik zeer vriendelijk wordt ontvangen en mag vernemen dat er nog 1 klein kamertje vrij is, in dank aanvaard want ik heb niets op voorhand gereserveerd.
Motor in de garage, regenbroek aan de kapstok om te drogen, douchen en een lekker Wiener schnitzel met frietjes en salade met een grote cola.
En ondertussen blijft het buiten maar gieten, om me gerust te stellen zegt de uitbaatster dat er voor morgen beter weer voorzien wordt, laat ons hopen.
Vanaf morgen alleen nog rode, witte of geelgroene baantjes en beginnen we aan zoveel mogelijk passen te beginnen met de Oberjoch op de grens tussen D en A.
De weg leidt naar Tires (Tiers), iets onder Bolzano waar ik heb afgesproken met mijn broer en zijn vriend die daar zijn om vooral veel wijn te proeven en goed (veel) te kunnen eten.
Hopelijk in betere weersomstandigheden want anders geraak ik er nooit op tijd, toch niet getreuzeld en na het ontbijt snel inpakken en wegwezen.
Dag 2 van Missen naar Tires.
Het is droog? 2 pistolets en een boterham met confituur moeten volstaan om de voorziene 350 kilometers te kunnen afhaspelen binnen de voorziene tijd.
De eerste op rij is de Oberjoch, ik reed recht de grijze natte massa in. Al vlug, ongeveer 30 minuten na vertrek, kwam ik tot de constatatie dat een regenbroek alweer noodzakelijk zou zijn dus stoppen en … merken dat ik ze vergeten was in het hotel aan de wasdraad.
Daar stond ik dan al vloekend in de gietende regen. Niets aan te doen, het is nog maar de tweede dag dus ik moet terug. Wetende dat ik richting A rijd kan ik dat risico niet nemen.
Als extraatje verschijnt er op de boordcomputer het woordje “lampf”, net nu de koplamp stuk.
Eerst snel rechtsomkeer want daar was het droog.
De hoteleigenaar wist me te vertellen dat de politie in A erg streng is en onmiddellijk verbaliseert dus de lamp snel herstellen was de boodschap. Gelukkig hebben ze in de meeste tankstations dat soort lampjes zodat ik ze redelijk snel kon vervangen.
Vanaf dan terug op weg voor wat een prachtige rit zou worden met afwisselend nattigheid en zon waarbij deze laatste de bovenhand nam naar mate de dag zou vorderen.
Via de “kleine” Hahnennjoch op naar de prachtige Timmelsjoch die me de € 12 zeker waard was.
Nadien zouden nog de San Leonardo, de Jaufenpass en de Penserjoch volgen, aan het bochtenwerk moet ik toch terug even wennen al gaat dat verbluffend vlot.
Opvallend was dat er op bepaalde plaatsen en slechts gedurende enkele honderden meters een felle wind opstak die even snel weer verdwenen als hij gekomen was.
In Vipiteno Sterzing even stoppen aan een pizzeria waar de pizza’s op waren? Het enige wat ze nog hadden was een appelstrudel die geserveerd werd als een spie Sachtertorte, blijkbaar was de strudel ook op en werd me dan maar een sachertorte opgedrongen, toch beter dan niets.
Omstreeks 16.45 uur werd ik door mijn broer opgewacht aan een 4 sterren hotel net buiten Tires met een prachtig zicht op één van de Dolomieten.
Tijdens het bio-avondeten vluchtten verschillende bezoekers naar buiten om van diezelfde Dolomiet een foto te nemen terwijl hij of zij, alleen nog werd beschenen door de ondergaande zon.
Prachtig zicht waarvoor een mens blijkbaar zijn eten graag even laat koud worden. Bedtijd rond 23 uur want morgen terug fris en monter op naar de volgende passen.
Dag 3 van Tires naar Selva di val Gardena (Wolkenstein)
Vandaag bewust geen gps gebruik maar volledig rijden op kaart met de bedoeling om enkele kleinere cols te zoeken en op te rijden.
Op de kaart vind ik enkele roodwitte baantjes die me leuk lijken.
Van Tires richting Moena via de Nigerpass, de Karerpass en dan de Passo di san Pellegrino over.
Niet meteen ronkende namen maar daarom niet minder mooi om te bestijgen, dit zal later op de dag nog duidelijker worden.
Mijn oog valt op een roodwit gestreept baantje in de buurt van Agordo dat ik besluit even uit te testen, wie weet een half verhard weggetje maar met een gsa kan dat nooit een probleem zijn.
Dat weggetje steekt ook de passo Duran over, noteer alvast maar in jullie agenda voor als je ooit in de buurt komt.
Waarom roodwit gestreept op de kaart was me niet meteen duidelijk want de aanloop verliep over een gloednieuw aangelegde weg, niet erg breed maar daarom stond er ook een verbodsbord voor vrachtwagens e.d. groot geschut.
Op dit traject voelde ik me hopeloos (rustgevend) alleen, ik kan me niet voorstellen dat ik 2 auto’s ben tegengekomen. De baan varieerde van nieuw smal naar hersteld smal, naar oud smal en uiteindelijk naar wel heel smal; nu werd het roodwit me duidelijk, prachtig.
Aan het eind van de passo, na een paar heel kleine dorpjes te zijn gepasseerd, besloot ik in Dont, in een kleine plaatselijke pizzeria, een pizza te eten.
Pizza’s hadden ze echter niet, alleen pasta met vlees, ook goed.
Een oud Duits wandelaar kwam naast me zitten omdat hij mijn rugzak en tanktas zag staan en deed een hele uitleg over zijn al 20 jarige ervaringen in de Dolomieten. Ik vermoed dat hij vroeg hoe het met mij gesteld was maar het antwoord moest ik hem schuldig blijven, hij zou me toch nooit verstaan hebben.
Een lederen broek, motorvest en tanktas wordt blijkbaar nog niet door iedereen gelinkt aan motorrijden. Bij mijn vertrek nam de man toch nog snel een fotootje van mijn gemotoriseerde tweewieler, waarschijnlijk om aan zijn kinderen te laten zien, als hij die al had.
Via Rocca Pictore richting Canazei, dit baantje zeker ook noteren. Je rijd het Lago di Fedaia voorbij waarbij je genoodzaakt wordt om te stoppen en te kijken naar het adembenemende uitzicht op het meer dan 3000 meer hoge Marmolada massief, even stil staan kijken naar deze berg met gletsjer aan de andere kant van een meer.
Na te zijn bekomen via de Passo Sella naar Wolkenstein of Sella di val Gardena om bij oude bekenden te gaan aankloppen voor een bed en ontbijt. Geen probleem, ik ben voor de derde keer alweer welkom bij familie Belaut.
Dit gegeven, van zoeken naar het onbekende op de kaart, ga ik zeker morgen herhalen, ben er eigenlijk al mee bezig.
Dag 4 van Gardena naar Kaprun.
Ik moet kiezen tussen een rode weg, met de Passo Pordoi, en een geelgroene weg met de Grodnerjoch vertrekkende vanuit Wolkenstein.
Vandaag zou ik ongeveer 9 uur op de motor zitten, had ik het op voorhand geweten…
Ik kies voor het laatste vanwege onbekend is onbemind en daar valt iets aan te doen.
Via kleine dorpjes met mooie namen zoals Funtanacia, Curacianius en Costadedoi richting Cortina D’ampezzo en meteen pikken we even Passo di Giau mee, deze pas was me onbekend maar nu meer dan geliefd.
Wat verder op neem ik ook de PassoTre Croci, iets minder mooi dan de Giau maar daarom zeker niet met minder plezier bestegen.
Volgens mijn kaart kan ik via een klein wit baantje naar Auronzo en de Langeres Wölferkofel rijden en zo verder rijden naar Vigo di Cadore … niet dus.
Maar zeker geen spijt van ook al moet je betalen om naar boven te rijden, prachtig ruw landschap en mede door de wind daarboven beestig koud.
Met plezier terug naar beneden en via een fikse omweg naar Vigo. Het stuk tussen Vigo en Cercivento via Sappada, waar ik een niet te vreten broodjes at, leek wat op een overgangsrit. Licht glooiende wegen in een zeer groene omgeving, alle typisch Italiaanse dorpen die ik passeerde waren opvallend leeg , misschien omdat het net na de middag was en de plaatselijke bevolking een siësta inlaste?
Op een gegeven moment stuurde de gps me een klein weggetje in naar Larzonei, dit vond ik een beetje raar maar kan leuk worden, dacht ik.
Een zeer smal baantje met enkele gevaarlijke haarspeldbochten werd me voorgeschoteld, ook dit kon ik nog leuk vinden.
Toen ik in het dorp arriveerde nam ik een foto van het dorp vanwege wel erg klein en smal, enkele huisjes en een kerk, meer niet.
Kerk voorbij en terug naar beneden langs de andere kant van de berg … tot ik mocht merken dat er langs daar helemaal geen weg terug was. Ik moest dus draaien en rechtsomkeer maken … dat moet je eens doen, alleen, met een zware motor en met je neus naar beneden op een zeer smal weggetje. Alleen al bij het idee kwam het zweet in mijn schoenen te staan, gelukkig had ik geen toekijkers want ik had me hopeloos belachelijk gemaakt. Hoe het me gelukt is, ik wil er niet meer aan denken laat staan het uitleggen.
Verder richting Oostenrijkse grens waarbij ik de Passo di M. Croce Carnico of de Plöcknerpass overreed.
Ik had moeten kiezen voor de rode weg naar Lienz maar iets vertelde me dat een geel baantje, gelijklopend met de grens, beter was, weliswaar omrijden maar … daar kreeg ik spijt van.
Naar mijn mening een langdradig saai baantje in zeer slechte staat, om snel te vergeten.
Op weg naar de Großglockner die me het voorgaande inderdaad snel zou doen vergeten.
Als je daar bent vergeet dan zeker niet de 8 kilometer hoger gelegen Frans Josephs-Hohe op te rijden, zeker de moeite waard met een geweldig zicht op de gletsjer. Doen, ook al moet je hiervoor € 11 betalen.
Het vervolg is echter ronduit indrukwekkend; via de Großglockner Hochalpenstrasse die 48 km lang is, waarvan de hoogste punt van de pas op 2571 meter hoogte ligt en waarvoor je € 22 moet betalen, de Edelweisspitze en zijn bijhorende 24 haarspeldbochten die mooi aangegeven staan, verder richting Zell am See. Op dit stuk krijg je zin om na elke bocht te stoppen en foto’s te nemen, maar het is welbekend dat een foto nietszeggend is als je het niet in levenden lijve gezien hebt.
Ondanks dit toch enkele keren gestopt omdat de natuur me deed denken aan het gebergte in Noorwegen. Zou ik morgen nog eens terug rijden?
Dag 5 van Kaprun naar Füssen.
De lange rit van gisteren zit nog in de kleren (eens de 50 voorbij …) dus nu niet nog eens de Großglockner maar later zeker nog wel eens.
Vanuit slaapplaats Kaprun richting de Krimmler Wasserfalle, althans dat was de bedoeling. Ondertussen was het beginnen regenen en dat zou niet voor het laatst zijn vandaag.
Het gekende scenario; stoppen, handschoenen wisselen en regenbroek aan.
Er zijn zo van die dagen dat je het gevoel krijgt dat je steeds de verkeerde keuze maakt of moet maken, vandaag zou het zo een dagje worden.
3 bergen met tussenin 2 valleien, één donkere en één klaar helder, de vooropgestelde route stuurde me steeds de grijze massa in. Omrijden had geen zin want ook die keuze zou de verkeerde (kunnen) zijn?
De watervallen zullen voor een volgende keer zijn want, door me zodanig te moeten concentreren op de baan en het verkeer, had ik een geliefd geelgroen baantje gemist en was ik al te ver gevorderd om terug te draaien.
Samen met de watervallen zullen ook de Gerlaspass en de Gefrorene Wand dus worden uitgesteld. Toen ik in Wörgl stond werd het me even teveel en nam ik een stukje snelweg zonder in het bezit te zijn van een vignet. Het was ondertussen zo hard aan het regenen dat geen enkele agent het in zijn hoofd zou halen om me te doen stoppen en mijn reisdocumenten te vragen. Bijkomende wegenwerken en leuke “ribbels” maakten van dit stukje snelweg een gegeven van snel weg wezen. Tweede afrit er af en hopen op snel een opklaring zodat ik mijn kaart nog eens fatsoenlijk kan bekijken.
Ik besluit langs de Achensee en de Stausee te rijden. Gelukkig zou het ditmaal de juiste keuze blijken. In Vorderriß volg ik de wegwijzer naar Mittenwald. Plots word ik verplicht € 3 te betalen om te mogen verder rijden, discuteren in het Duits is niet mijn beste eigenschap dus snel betalen en doorrijden.
Je rijdt op een mooi weggetje door een natuurgebied met aan de linkerzijde een bijna volledig opgedroogde brede rivierbedding.
Deze weg werd regelmatig voorzien van parkeerplaatsen die nu zo goed als leeg zijn. Ik vermoed dat 20 jaar geleden hier nog veel toeristen met de kinderen in het water kwamen spelen maar dat is nu zo goed als onmogelijk geworden. De opdroging van de aarde wordt hier angstaanjagende realiteit.
Even vergeten en genieten van Mittenwald, een zeer toeristisch maar authentiek dorp dat zeker de moeite waard is om eens te bezoeken.
Plots was het of de oorlog van 40 – 45 terug begonnen was, een tiental grote pantserwagens met geschut en soldaten bovenop kwamen voorbij gedenderd.
Niemand behalve ik keek daarvan op, een grote Duitse kazerne ietwat verderop gelegen was blijkbaar iedereen bekend behalve mij.
Langs het Leutaschtal en via Telfs richting Garmisch-Partenkirchen. Mits goed weer zeker een aanrader, met dit regenweer en bijhorende erg natte banen kan het ook maar dan traag en voorzichtig waardoor je het idee krijgt erg lang te rijden over weinig kilometers.
Ik neem de Fernpass richting Duitse grens, het is een ervaring als je die kan rijden volledig in de mist, mede vanwege het drukke verkeer is het hier uitkijken geblazen.
Wanneer ik achter een kleine mobilhome kom te rijden waarvan één van de achterdeuren openstaat en waar ik binnenin van alles zie over en weer schuiven, begin ik maar met mijn lichten te flikkeren en gebaren te maken maar de Slowaakse chauffeur is zich van geen kwaad bewust.
Dan maar even afwachten tot ik kan voorbijsteken en even mijn keel openzetten tijdens het inhaal manoeuvre, ik vermoed dat hij de boodschap begrepen had.
Ik laat Garmisch rechts liggen en rijd verder naar Füssen. Iets buiten het centrum vraag ik in een hotelletje met bord “zimmer frei” of er nog plaats is, dat was geen probleem tot de hoteluitbater te weten kwam dat ik alleen was, dan plots was alles volzet.
Dan maar in het centrum een eenvoudig twee sterren hotelletje reserveren dat zeker volstaat om de nacht te overbruggen met inclusief een ontbijt.
Niet veel gezien van het centrum vanwege de regen maar ja … er zijn zo van die dagen.
Dag 6 van Füssen naar Vesqueville of …
Stilaan beginnen denken aan de terugweg.
Aangezien de hemel stralend blauw is en met de dag van gisteren in het achterhoofd is dat een pijnlijk gegeven.
Tijd genoeg, daar niet van maar het moet er toch eens van komen en ik voel me na enkele dagen met toch heel wat kilometers onder de wielen erg moe.
Ik vat het idee op om nog eens te overnachten bij oude bekenden in Vesqueville, een klein dorpje in de buurt van Saint-Hubert aan de Belgisch Luxemburgse grens.
Auberge au bon vivant is een echt motorrijders hotelletje waar de West-Vlaamse uitbaters beiden met de motor rijden en de dame des huizes zeer goed kan koken.
Tot mijn spijt moet ik telefonisch vernemen dat alle kamers volzet zijn, dan alleen een avondmaal en ineens verder naar huis? We zien wel als we er zijn.
Van Füssen naar Vesqueville via enkel secundaire wegen is niet doenbaar, dan maar eerst even een stukje snelweg tot in Saarbrucken. Dan even in de gps bij het item navigatie, snelwegen vermijden aanvinken en zo verder op weg.
Toch raar dat de route die de gps berekend heeft los door Luxemburg loopt, ik had toch iets anders verwacht.
In Martelange nog snel even voltanken aan € 1,39/L super plus, waarop kan dat bij ons niet?
In het hotel is het al best gezellig, een familie West Vlamingen bespreekt de familiesituatie, alvast van diegenen die er niet bij zijn en enkele Nederlandse Harley rijders informeren naar mijn avonturen.
Bij het zien van mijn routes en enkele foto’s staat hun volgende reis meteen vast. Ze weten te vertellen dat ze al flink gereden hebben, 3000 kilometers op 2 weken tijd.
Wow, mijn 3500 Km op 6 dagen houd ik toch maar voor mezelf al weet ik eigenlijk niet waarom.
Het avondeten was weer erg lekker; een lekkere champignonsoep gevolgd door een kippenfilet met kroketjes, saus, een warme halve appel en halve peer en als dessert een pannenkoek met ijs en warme chocoladesaus, daar kan je als eens voor naar Vesqeuville rijden vind ik.
Ondertussen is het al 21.15 u geworden en besluit ik maar ineens naar huis te rijden, de Nederlanders verklaren me gek, alweer weet ik eigenlijk niet waarom.
Rond 23 uur doe ik het licht uit in Berchem, nagenieten doe ik wel vanaf morgen.