Reisverslag : Hoog in de bergen.

[P-man]

Gent’s

Met al die bergfoto’s en bergverhalen hier op’t forum.

2013 staat precies in het teken van de bergen.
Dit jaar voor mij geen motortoestanden in de bergen, maar na overleg met de motorgabbers, trekken we ditmaal de type-C-schoenen aan , hangen een sleurzak op onze rug en gaan we op zoek naar de grenzen van onze lang vergeten fysieke toestand.

Kortom , even eens iets anders hier op ’t forum : een huttentocht in Zwitserland.

Met als forum-link ‘het zijn allemaal BMW rijders in hart en nieren’.

Live vanaf maandag. Als er overal connectie is natuurlijk.

Grts
Pieter

[Bob]

Live vanaf maandag. Als er overal connectie is natuurlijk.

Ik kijk ernaar uit ! Zo'n huttentocht intrigeert me al lang. Benieuwd naar wat jij erover te vertellen hebt.

[Lukas]

Gaan nimf I en nimf II ook mee?

[Immanuel]

Ik volg jullie ook deze keer...

[sjezer]

Deze ga ik ook volgen! Moet zalig zijn om met gelijk gestemde zielen zoiets aan te vatten

[gsluc]

Heb ik altijd al eens willen doen se...maar ja , die fysiek hé...ik volg het zelle...

[P-man]

Dag 1: Thuis tot Sussten (CH) – 09 september 2013

Voila se, we zijn weer voor de wekker wakker. Vlam naar beneden, schrok dat eten binnen, zwieré de rest van het nodige in sleurzak en dan braaf in de zetel gaan zitten met de handjes op mijn knieën, wachtende tot Jo me kon gaan afzetten op de rendez-vous plaats. 5minuten na vertrek thuis, was het al omkeren. Miljaar, ik ben precies iets vergeten. Bergschoenen. Niet onbelangrijk bij een bergtocht natuurlijk.

En verder… een kleine 750km autostrade en een kleine 50km binnendoor. Niet veel over te vertellen, behalve dat we goed zijn aangekomen. Klinkt simpel en logisch, maar als er al iets over vandaag te zeggen valt, dan is het dat een LR Discovery met de juiste persoon aan het stuur best wel tot scheurwerk aan te zwengelen is. Jongensjongens. Benauwend. Supercomfortabel tot en met, maar ik heb nog nooit zo snel door BE, LU en FR gejakkerd. Tegen het middagdessert waren we al ter plaatse. Enfin tegen het avonddessert kon ook, want ik heb nogal veel geslapen onderweg. Jaja , Pieterke whatever… allemaal geweldig interessant.

Ik denk dat we zo ongeveer 10x zijn geflitst, er ons niet meer dan 3 auto’s hebben ingehaald en de claxon van de LR-D een kwartier stil is geweest. Oh ja, de meeste autostrades hadden speciaal voor ons een extra baanvak. Pfff… weer geweldig interessant, jongen.
En dan Zwitserland… jaja Pieter whatever…

Hela hela, mag ik nog aub iets over ons hotel zeggen ? Neen, ook niet ? Goed. dan zwijg ik zelfs daarover.

Saluutjes dan maar. A demain.

Allé kom, ik mag hier nog net 1 ding zeggen over ons hotel. Zolang het maar iets nuttigs is. Here we go: het zit hier vol met jonge grieten. Hier en daar ook wel ne gast, maar ik heb nog nooit zoveel jong vrouwvolk in een berghotel gezien. En neen. De twee nimfen zitten hier niet. Die zullen we later wel tegenkomen. Maar ter compensatie zitten hier wel nimf 3 t/m 35. Er is hier een seminarie of trainingsweek aan de gang voor vrouwelijke klimmers.
En om de zaak helemaal te schetsen: Beeld je in. Een Hollywoodfilm. Type highschool. Voor deze scene zweeft de camera door een voordeur een gebouw in, door de gangen, langs de trappen, om uit te komen op een lange gang waar een bataljon grieten kriskras kamers in en uit lopen. De meesten met kleding aan.

Wel, wij hebben hier momenteel de laatste kamer in die gang. We zijn janvermille terecht gekomen in het Avonturenpark der Succubi…

[Man in Black]

Deze keer willen we wel bewijzen zien van nimf 3 t/m 35

[P-man]

Dag 2: Sussten tot Sussten (CH) – 10 september 2013

Doel van vandaag, de Tierberglihütte. Maar eerst nog ontbijt met de nimfen. Terloops gezegd, we gaan hier een groepsfoto zien te versieren. Ik ben er quasi zeker van dat indien we hier iets anders zouden versieren, het niet zo in goede aarde zou vallen bij de thuisploeg.

Terwijl ik hier zit te typen is hun namiddagcursus afgelopen en stromen ze hier samen in het drinkdeel van het hotel. Deze voormiddag waren ze mee den berg op. Zij om enkele reddingsacties te gaan inoefenen (incl helicopterassistentie – zie foto’s lager van de nimfen op een berg) en wij om te gaan wandelen. Ik krijg hier al een Meindl-bergschoen naar m’n hoofd geslingerd als ik het woord ‘wandelen’ gebruik. Een regelrechte aanslag op ons mens-zijn was het. Dit had niets meer te maken met wandelen. Bij het stijgen werden zelfs spieren tot actie gedwongen, die al eeuwen niet meer werden gebruikt door onze analfabete voorouders. En bij het dalen protesteerden sommige gewrichten in die mate, dat we de hulp moesten inroepen van externe attributen. Machtig wat je zoal met een pikhouweel en stijgijzer kan reanimeren. Eens flink op meppen, een goei saflet op verkopen en de persoon in kwestie kan er weer een tijdje tegen.

De berg: schitterend. De berghütte: nooit gezien. Wandeltijd van dal tot hut, was een melige 2uur. Maar na 3uur zagen we ze nog niet. Het kan er natuurlijk ook mee te maken hebben dat we flink in de wolken liepen en er op het laatste deel geen rekker zicht was. Beneden een lekker weertje, boven een lekker wolkje met flink wat nattigheid. Dus na 3uur klimmen en 1 uur poncho-technieken leek het ons voldoende om terug naar beneden te trekken. Is eigenlijk best wel een technisch stukje kleding, zo’n poncho.

Na 5 minuutjes dalen, liepen we een andere wandelende poncho tegemoet. De brave man wist ons te zeggen dat de hut nog nauwelijks 10 minuten wandelen was. Tja, dat zeg je niet ongestraft tegen een bende steenfretters die net had beslist om terug te keren. Ik denk dat die man momenteel nog steeds ons pikhouweel uit zijn voorhoofd ligt te prullen.

Dan maar terug ons berghotel in. Bier, apfelstrudel met vanillesaus en een beetje bijkletsen. Gezellig namiddagje hier binnen, terwijl het er buiten met bakken uitvalt.

Dat het morgen maar wat beter wordt. Dan moeten we een dikke 1100meter stijgen.

En dat met 1 pikhouweel minder…

[Relax]

Jannettesport.

Ik ben gaan fietsen. Aan de Moezel. Heavy.

Maar vooral zo doorgaan, P!

[Immanuel]

Als er kettingen en musketons bij komen kijken, dan is dat al geen wandelingetje meer hé.
En weer geluk met de locatie precies! Zoveel rondvliegend schoons.
Ik denk vandaag aan jullie, 1100m hoogtemeters...het zullen er meer worden. Succes allemaal.

[P-man]

Dag 3: Sussten - Windegghütte (CH) – 11 september 2013

Dawehedomingedpromme.

Van de nimfen zagen we nog net een glimp, toen we opgeblonken om 06u45 naar de eetzaal spurtte. De dames verlieten echter net het pand om aan hun ochtend bergoefeningen te beginnen. Klimtouwen en -harnassen rond hun frêle atletische lenden. Gisteren hadden we opgevangen dat hun training deel uitmaakt van een doktorsstudie. Bwaa, maakt ons nie uit... Door hun vroege vertrekuur, hebben wij geen groepsfoto. Op de parking zien we hun konvooi nog net vertrekken, gevolgd door een sneeuwruimer. Wenkbrauwen gaan omhoog en kousen zakken af - een sneeuwruimer ? Logisch echter, want op dat moment zien we dat het gesneeuwd heeft. De hulp wordt ingeroepen van de uitbater om een beter zicht te krijgen op het komende weer, maar die countert onze vraag met een vlotte 'dawehedomingedpromme'. Wa zegt'em ? kweenie. Nochmals bitte. Aaa, het weer domineert het programma. En wat schrijft het weer dan wel voor? AM zal het een puik weertje worden en PM valt er sneeuw. Toch wel een centimeterke of 20, 30. Hop, weer die kousen naar beneden. Effe een vergadermoment. We zijn er snel uit : we zien wel op den berg van vandaag of we iets moeten aanpassen aan de planning. Let's go.

Een rit en een kabelbaan later zijn we op weg naar de Triftbrucke. Deel 1 van het dagprogramma en ook het enige programma dat we zullen halen. Maar dat wisten we op dat moment natuurlijk nog niet. Eerst nog een pittige wandeling naar het hoogtepunt van deze huttentocht. Niet in absolute hoogte, maar alleszins een adembenemend stukje vakmanschap. Klamme handen en knikkende knieën, dit heb ik nog niet meegemaakt. 70 meter lang, 120 hoog en 40 cm breed. Ammehoela. Beslist niet voor watjes.

En wa nu mannen ? Nog 800 meter te stijgen en de klok geeft 11u30. Het is volle zon en er is geen mm sneeuw te zien. Effe een hulplijn inroepen, want we hebben nog maar 1/3e achter de rug en de volgende 2/3e is geen sinecure. Zelfs niet indien we alle 4 in topconditie zouden zijn. Maar dat zijn we niet...

De hulplijn luistert naar de naam Windeghütte en ligt op een zijspoor van ons programma, 120meter hoger en 45 minuten wandelen (enkel). Maar we hebben geluk ditmaal: dit traject staat omschreven als een familiewandeling. We hebben ondertussen een petitie laten rondgaan om die omschrijving te laten aanpassen, want op de weg ernaartoe zou ik geen enkele familie durven loslaten. De hellingshoek smeekt naar een topconditie en de moeilijkheidsgraad wordt vertaald door het aantal kadavers van schapen en gemzen, en twee menselijke geraamtes met een pikhouweel in het voorhoofd.

Enfin, eenmaal boven belt de uitbaatster even met de Hütte naar waar we willen gaan, maar het verdict is duidelijk : met een beetje geluk en enkele gebeden naar een team dooie monniken zou het lukken om tot in de hut te raken, maar vanaf morgen is het vastzitten in de sneeuw. Vannacht volgt zeker een nieuw sneeuwfront.

Het backup plan, wordt flexibel ingeschoven en de wandeldag afgesloten. De rest is voor het terras, de kleine authentieke berghut en elkaars gezelschap.

GrüssGot en tot morgen.

[P-man]

Dag 4: WindegHütte tot Innertkirchen – 12 september 2013

Goedemorgen mannen', mooie start van de dag en uiterst aangenaam om met zo'n verwelkoming te ontwaken, niet ?

Ware het niet dat iemand van het gezelschap, dit in de groep gooide rond een kleine 2uur 's nachts. Niemand werd ervan wakker, want niemand sliep echt op dat moment. Tot dan had ik me al uren beziggehouden met 'DarthVader meets ER'. We sliepen in zo'n berghut met een slaapzaal waar een puike 24mensen in konden slapen. Veel chance omdat er weinig volk was en we daar helemaal alleen in sliepen. Geen chance omdat er een van ons lag te snurken zoals DarthVader ademt (lag links van mij) en een andere dacht dat hij de levende versie was van zo'n beademingsmachine in een ziekenhuis (lag rechts van mij). Allemaal heel plezant, maar er werd geen oog toegedaan. En dan denkt daar nog een idioot dat het al morgen is. Kortom, een heel lange nacht. Waar ligt die laatste pikhouweel ?

We springen even verder in de tijd en landen om 08u. We verlaten het pand en vertrekken naar een hoger gelegen kam op een 2546meter. We sliepen, ik bedoel we lagen wakker, in de berghut op 1820meter. Vervolgens 700meter stijgen en na de kam een 1500meter dalen. Nog goed dat het niet gesneeuwd had vannacht. Eerst nog een flinke opwarming van de oude spieren (welgeteld 21stappen kregen we) en dan ging het al steil omhoog. kaderschets: nog betrekkelijk donker buiten, kleine oogjes en een puike 2graden warm. Ideaal weertje om eens lekker te wandelen. Nog even wat antivries bij in de waterflessen kletsen en we kunnen gaan flaneren.

5minuten later was iedereen aan het hyperventileren en was het al flink warmgestookt onder de regenjassen/poncho's. 10minuten verder kregen de regendruppels een grotere omtrek en even later sloegen ze wit uit. De Kerstman is er vroeg bij dit jaar.

De communicatie beperkt zich tot het enkele woord 'teken'. De teken-roep verwijst naar de rood-witte wandelpad markering en het feit dat iemand er eentje gevonden heeft. We hadden ze broodnodig, want in de sneeuw is er verder nougatbollen te zien, wat verwijst naar een pad. Meermaals hebben we dus moeten sneeuwruimen met onze handen om die verfkladden te zoeken.

De drie andere flierefluiters huppelden de berg op zoals dartele hinden en ik hang daar ergens met een draagbare reanimatieset achteraan te bengelen. Eerlijkheidshalve geven ze op het hoogste punt van de trip edelmoedig toe, dat ook zij zo'n setje bij hebben. Loodzwaar is de enige correcte omschrijving. We schatten dat er een dikke 20cm sneeuw ligt. Eens op de kam krijgen we daar een optater van jewelste : de wind waait beenhard vanuit het dal, waar wij naartoe moeten. Het is opnieuw een bangelijk steile helling, we zien nauwelijks een pad en nog erger, de reanimatiesets zijn opgebruikt.

We doen er een klein 4uur over om af te dalen tot in het dal. Totaal van deze dagtrip komt daarmee op 8uur. Gewoonweg niet te doen. Pietdood zijn we. De kniegewrichten zijn hier duidelijk niet op afgestemd. Er is er echter toch nog eentje op wie deze afbraaktrip precies geen impact lijkt te hebben. Maar die heeft dan ook een ingebouwde defibrillator en kunstknieen , en later op de dag ook nog een pikhouweel probleem.

Rest ons nog twee bussen te nemen om terug tot bij de auto te raken, een onderkomen te zoeken, te eten en de dag af te ronden.

Het was nen schmeirigen berg, nen schmeirigen berg.

[John]

Hoedje af Pieter! Ik zou het niet meer kunnen (denk ik )

[Wiedewa]

Prachtig om te zien, zou daar ook graag eens willen vertoeven.
Hoop dat je er erg veel plezier aan hebt beleeft, meestal is het maar eenmalig ?

mvg Nico

[Immanuel]

Een heroïsche tocht tussen 4 bergnimfen!
Wat een straf bergverhaal, ik dacht dat jullie gewone wandelpaden zouden volgen. Maar oude foto's zie je kettingen, gespleten rotsen en metershoge hangbruggen verschijnen... dat duid op een echte bergtocht, en ook een zware.
Gelukkig hebben jullie in de mist het juiste pad kunnen vinden, want dit is en blijft niet te onderschatten!
De 4 hero's!
Knap gedaan, hopelijk mogen de pikhouwelen nu terug opgeborgen worden.

[Lukas]

Ferm!

[costerke]

Prachtig, mooie foto's,

Groeten Rudy.

[P-man]

Dag 5: Innertkirchen - Susstenpas 13 september 2013

Vandaag eens niet opstaan op een uur, waarbij het tweede cijfer een 6 is. Alle tijd van de wereld, het is vakantie.
Het programma van vandaag schrijft een familliewandeling voor. Weer eentje... Alles is hier een familiewandeling. Of het nu gaat over even winkelen, een tochtje met de kinderkoets of de marathon de sables, dat is hier allemaal één omschrijving. Een familiewandeling. Zelfs in hun omschrijvingen zijn de Zwitsers neutraal.

Wij dus weer verder, de één of andere berg op. Al binnen het kwartier kondigen mijn knieên en kuiten een komende staking aan. Oesje… Alhoewel maar een korte wandeling van 4 à 5 uur, waarvan 1 uur sterk stijgen, 2 à 3 uur betrekkelijk horizontaal en dan 1 uur terug sterk dalen, lijkt me dat toch een alarmerend signaal. Tijd voor een kort overlegmoment met de afdeling kuit en gewricht. De arbeidsovereenkomst wordt erbij genomen en daarin staat zwart op wit genoteerd dat stakingen 24uur op voorhand moeten aangekondigd worden. Sorry, beste medewerkers, het zal presteren worden. De staking krijgt een no-go.

4uur is zelfs geen rugzak waard, die pikken we straks wel weer ergens op. Enkel een kleintje voor eten en drinken mag mee op uitstap. De firma met de rebellerende afdelingen kuit & gewricht, moet duidelijk tot de orde geroepen worden en krijgt als sanctie, de verantwoordelijkheid over project rugzak. De dartele hinden dus op stap zonder bepakking en ik daar weer achteraan met een sleurzak vol picknick. Kuit & gewricht zijn danig onder de indruk en geven verder geen kik meer. Klinkt goed, maar ik vermoed dat ze momenteel stiekem een tegenoffensief plannen. Benieuwd voor de volgende dagen.
Het horizontale deel van de wandeling is rond de Gelmersee. Schitterende wandeling. Het is janvermille, deze dagen een opeenvolging van alle mogelijk soorten wandelingen en weersomstandigheden. Zalige dag en tevens laatste tocht van deze korte reis.

2uur na de tocht, zitten we terug op het terras van het berghotel van de eerste dagen.

Nog een verslag ineen boksen, de foto’s bekijken, een dikke pint drinken en genieten van de laatste avond voor de terugrit. En dan subiet toch nog een douchke nemen, want daar in de berghutten is het leven nogal praktisch en logisch: geen zon = zeg maar dag tegen warm water en elektriciteit. Enfin, toch geen elektriciteit voor de gasten. De vorige dagen was het dus een kattenwasje met ijswater.

Grts.

[Immanuel]

Het is toch altijd leuker als de zon op je rugzak schijnt hè...

[Wiedewa]

Prachtig Pieter die erg mooie fotokes, zou dat ook erg graag willen doen.

mvg Nico

[P-man]

Terug op de werkvloer.

Over de rit naar huis valt nauwelijks iets te vertellen. Rijden en slapen omvat zowat heel de dag. Zelfs de vaste chauffeur is meermaals afgelost.
Later een blije thuiskomst en verwelkoming, vroeg gaan slapen en vroeg opstaan. Om terug te gaan werken...

Het bergavontuur zit erop. De plannen voor volgend jaar mogen nu beginnen rijpen, vermoedelijk terug op 2wielen.

grts en tot de volgende.

De P.