Wel, bij deze ff een kort relaas van de klim naar 't Fort Jafferau.
Na de Sommeiller (die toch de reputatie heeft om niet makkelijk te zijn) zijn Frank en ik via Gleise en over de skipistes naar boven gereden. Ttz, we zijn boven geraakt, maar 't heeft veel zweet, gevloek en enorm veel moeite gekost. De route vanuit Gleise (links op de bovenstaande kaart) is belachelijk steil op de meeste stukken, je hebt amper een stuk waar je kan op adem komen, je moet al stoppen op de weinige vlakkere stukken om weer op krachten te komen. De piste ligt bezaaid met stenen, gaande van 5cm tot een veelvoud er van, dat zorgt ervoor dat je zelden de route kan volgen die je in gedachten hebt aangezien de motor alle kanten op springt. Zeker wanneer je dan nog is de korte haarspelden moet overwinnen, met tegelijk minstens 30% stijging en op losliggende stenen.
Halverwege zijn we enkele Duitsers tegengekomen die het opgaven, een oude Africa Twin (ok, dat ding weegt ook door, zeker als je hoort dat de rijder al 2x z'n motor moest oprapen en er compleet door zat) en zelfs een KTM 690 Enduro die 't niet meer zag zitten.
Dan zitten wij dus daar met een F800GSA en een R1150GS die nog altijd te lomp is voor zo'n dingen. En dan zakt de moed je in de schoenen, of laarzen. Maar terugkeren zag Frank ook niet zitten, want afdalen zou ook niet makkelijk geweest zijn. Alhoewel, me dunkt nog altijd simpeler dan omhoog sukkelen.
Mijn grootste probleem was dat het achterwiel alle kanten opsprong, waardoor ik geen tractie kon vinden. Ik moest dus in 't zadel blijven zitten, en dat is niet handig wanneer je een GS van 240kg over stenen van 20cm en meer moet navigeren op zo'n steile piste.
Uiteindelijk zijn we boven geraakt, dankzij de hulp van een jonge Oostenrijker met een KTM Super Enduro, en de hulp van groepje van 3 andere Belgen. Samen de motoren terug in gang duwen wanneer je op een belachelijk steil stuk stil valt, samen een grootste stenen opzij schoppen om een stukje te hebben waar je ietwat van snelheid kunt maken, kortom, samen...
Anyway, bezint eer ge begint aan deze piste. Ik dacht dat ik m'n plan wel kan trekken op 't onverharde maar hier ben ik m'n eigen limieten (en een beetje die van de lompe GS) tegengekomen.
Bizar genoeg denk ik dat, indien we deze piste aan 't eind v.d conge hadden aangedaan, we 't veel makkelijker zouden hebben gehad, het was onze eerste dag, voor Frank zelfs na de Sommeiller en in 2007 ooit een stukje Parpaillon z'n derde piste pas in z'n leven. Zo'n beproeving, en doorzetten er van leert je wel veel, dingen die ik de komende dagen heb kunnen gebruiken en waardoor 't vertrouwen ook enorm groeit.
Op 't dak van het fort dan maar beslist om de makkelijke afdaling via de tunnel te nemen, ondanks de verbodsborden en de zogezegde afgesloten tunnel. De beide hoopjes aarde en stenen aan 't begin en eind v.d tunnel gaan je niet tegenhouden, daar bol je zo over zonder problemen.
Het is maar dat ge verwittigd zijt
Grtz, Philip!